Albert Schweitzer © foto http://schweitzerfellowship.wordpress.com/
Zo jong als je vertrouwen
Het is half twee vannacht. Per mail kreeg ik deze dagelijkse gedachte binnen. Het zette me aan het denken hoeveel waarheid hier in zat. Zo jong als je vertrouwen, wat zou Albert Schweitzer hier toch mee bedoelen? Vertrouwen in de ander of vertrouwen in jezelf? Het eerste vind ik persoonlijk veel makkelijker. Vertrouwen in mezelf heb ik lang niet altijd gehad en er zijn momenten dat ik nog steeds twijfel, geen vertrouwen heb of ik de dingen wel goed doe. Of mijn beslissingen de juiste zijn, mijn uitspraken niet te hard waren. Twijfel over mijn beslissing mezelf te ontkennen ten behoeve van de ander. Had ik dit of dat soms net even anders kunnen zeggen of doen. Dat is een gebrek aan zelfvertrouwen. Het gaat steeds beter, maar zolang ik nog twijfel is er toch niet echt iets mis met me, bedenk ik dan weer. Het maakt dat ik beter over de dingen nadenk, of juist impulsief iets heb gedaan waar ik over twijfel of het wel goed was. Moeilijk hoor dat vertrouwen en zelfvertrouwen. Ik zal het wel nooit helemaal bereiken, of toch wel? Krijg ik het inzicht nog voor ik ter hemel stijg? Wie weet.
Zo oud als angst.
Ik kijk eens goed in mezelf en besef dat ik voor weinig dingen angst heb. Waarom zou ik. Als ik onderweg ben met mijn auto vraag ij altijd of de engelen hun vleugels om mijn auto leggen. Als ik thuis of weg ben vraag ik de Hadchies, soort wachters, om mijzelf, mijn huis en haard te beschermen. Toch is er één ding waar ik wel bang voor ben. Enge en misdaadfilms. Ik wil ze niet zien en kan ze niet horen. In een wereld als dit gebeuren al zoveel nare dingen dat ik ze niet nog eens vrijwillig wil zien. Waarom zou ik mezelf bang maken. Een bang mens is meestal ook bang voor de dood, maar ook dat ben ik niet. Ik zie de dood meer als een bevrijding. Misschien ziet u dat anders en dat mag. Maar voor mij betekent het gaan naar een land vol liefde, zonder zorgen, verdriet en pijn. U hoeft het beslist niet met me eens te zijn en denk niet dat ik het zo akelig heb, integendeel. Ik dans, fotografeer, schrijf mijn verhaaltjes en websites en geniet van de leuke dingen die ik allemaal nog doe. Maar ik kan ook in de put zitten op donkere dagen, omdat ik de zonnestralen mis die mijn huid verwarmt.
Zo jong als je hoop
Zelfs als je zeventig bent heb je nog dingen waar je op hoopt. Een liefdevolle relatie, weer een lange fietsreis maken, avonturen beleven en zo zijn er nog tientallen grote en kleine wensen waarvan ik hoop dat ik de tijd, maar vooral de financiën krijg om ze uit te voeren. Het is mooi te weten dat ik nog zoveel wil, maar vooral ook kan. Want ook al ben ik zeventig, er zit nog pit genoeg in dit lijf om verder te kunnen en veel van deze leuke plannetjes ten uitvoer te brengen. Maar ik hoop op veel meer. Dat mijn kinderen het beter krijgen dan ze het nu hebben en zonder zorgen verder kunnen. Dat mijn kleinkinderen opgroeien tot liefdevolle en waardevolle mensen in deze maatschappij. Dat de wereld vrede gaat vinden en mensen verdraagzamer worden ten opzichte van elkaar. Mar ook dat we beseffen dat we samen hand in hand alles kunnen bereiken. Elkaar nodig hebben. Liefde delen in plaats van vijandschap. Der is nog zoveel waar ik op hoop, dat ik geen tijd krijg om dood te gaan en heel jong van hart blijf door al die hoop die nog vervuld moet worden.
Zo oud als je moedeloosheid.
Over deze zin heb ik lange tijd na moeten denken, wat Albert Schweitzer hiermee heeft bedoeld. Geloof me, ik ben er nog steeds niet echt uit wat ik me daarbij moet voorstellen. Soms ben ik moedeloos en u vast ook wel op sommige dagen. Het zijn dagen waarop niets loopt en alles fout gaat in ons leven. Meestal blijft het dan ook nog niet bij één ding, maar gebeuren er een paar dingen achter elkaar, die maken dat we even in elkaar duiken, ons hoofd laten hangen en vol zitten met zelfmedelijden. Tot een stemmetje in onszelf ons een schop onder de kont geeft en zegt dat het moet stoppen. Het moment van moedeloosheid verdwijnt weer en we pakken ons samen, doen de dingen die we moeten doen, waardoor de zon weer gaat schijnen. Gelukkig, die dag van moedeloosheid waren we even heel oud, maar na die uren van regen ging de zon weer schijnen, werden we weer jong van hart en dat is waar het leven om draait.
We vragen altijd aan de ander “gaat het goed met je?” Eigenlijk is het een beetje domme vraag, want het gaat nooit allemaal goed. Het is altijd veel goed en een beetje slecht. Soms is het andersom. Ik beticht mezelf hier ook van en een lieve vriendin leerde me dat af. Het gaat nooit helemaal zoals we willen. Misschien omdat het op dat moment niet helemaal het goede pad was wat we bewandelden. Maar geloof me, we komen altijd weer op het goede pad naar huis terug. Welk huis, zult u vragen. Voor mij is dat mijn lichamelijke geestelijke en mijn huis in de straat. Het is allemaal onlosmakelijk met elkaar verbonden, In mijn huis voel ik mij veilig, evenals in mijn lichaam en geest. Het is kwart over twee in de nacht. Morgenvroeg kijk ik wel of alles wat ik nu heb geschreven wel zo op internet gezet kan worden. Toch te weinig zelfvertrouwen? Of…………., een beetje angst om dit alles wat midden in de nacht zo normaal geschreven lijkt, zomaar zonder na te denken en te lezen te plaatsen? Ik laat het in het midden wat de werkelijke waarheid is en ga nu eerst lekker slapen. Weet je wat? Ik zet het neer op internet en morgenvroeg zie ik wel verder. Haal dan eventuele fouten er nog uit of verander hier en daar een alinea. Gelukkig, toch weer een beetje vertrouwen in mezelf. Welterusten en slaap lekker.
© Maus, 2012-02-21, 02.18 uur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten