De tijd vliegt

Het is nog vroeg in de morgen en ik lig met mijn kleine computer op bed een nieuw verhaal te schrijven voor http://hebjijdatnuook.blogspot.com/ Gisteren ging het over oude eiken die moeten verdwijnen ten behoeve van het WK wielrennen 2012. Er is protest ingediend, maar  heeft niet geholpen. Helaas is de sport blijkbaar belangrijker dan onze natuur. Het stuk van vandaag, waar ik nog even mee bezig ben, heeft te maken met de tand des tijds, haasten en tijdgebrek. Geen ruimte meer om ontdekkingsreiziger te zijn. Voorheen schreef ik dit alles eerst op papier, want de beste ideeën komen vroeg in de ochtend of 's nachts. Tegenwoordig heb ik zo'n klein minicomputertje naast mijn bed liggen en kan het gelijk verwerken op mijn blog. Een kleine luxe, cadeau gekregen bij mijn telefoonabonnement. Het heeft zijn beperkingen in GB's, maar is langzamerhand onontbeerlijk geworden voor hetgeen ik hem nodig heb. Ook al ben ik 70, ik ben dol op mijn computer. Bewerk en verwerk mijn duizenden foto’s op mijn site http://www.maus-sturmer.nl/. Speel af en toe een spelletje, zet de kaarsjes op http://members.home.nl/brandeenkaarsje/  en http://members.home.nl/doeeenwens/. Lees de brieven die de mensen in hun verdriet en vreugde schrijven naar God op http://www.god-ikvraagu.nl/ en tussendoor probeer ik dan nog tijd te vinden voor alle dingen waar ik interesse in heb, zoals wandelen, fietsen en vele andere interesses. Gek hè, maar ik kom dagelijks tijd te kort. 24 uur is veel te kort en naarmate ik ouder word vliegt de tijd voorbij. Gek hé, als je jong bent gaat de tijd te langzaam, als je werkt verlang je naar de tijd van je pensioen en als je dat eenmaal hebt bereikt, verlang je naar meer tijd. Herken jij dat ook? 

Jaag niet als een ijlbode, maar wandel als een ontdekkingsreiziger. (Jean-jacques Rousseau)

Dit zinnetje kreeg ik een paar dagen geleden via de Dagelijkse gedachte toegestuurd. Ons hele leven jagen we achter alles aan. Als je klein bent, wil je snel groot worden. Wanneer je groter wordt ga je meer eisen stellen. Wil je een telefoon, een fiets, bromfiets, auto, computer en andere luxe van deze tijd. Wanneer je nog ouder bent geworden wil je een vaste relatie vinden. Als je die relatie hebt gevonden wil je trouwen of samenwonen, waarbij alles perfect ingericht moet zijn. Deze tijd is een tijd van luxe en totaal anders dan in mijn jeugd. Wij waren blij als we een bed, bankstel, eethoek en uitzet hadden. Voor een TV of wasmachine was geen geld. In de jaren ‘60 verdiende je als hoofd van het gezin gemiddeld 60 tot 100 gulden in de week en dat was een goed salaris.

Nu moet het allemaal perfect in orde zijn en liefst nog een eigen huis erbij. Er is niets mis met al deze wensen, maar het leven stelt steeds meer eisen aan de jeugd van nu. Het geeft ook meer gevaren, al zijn die niet zo zichtbaar. Neem internet. Het is een dankbaar, maar tegelijkertijd ook gevaarlijk medium. Niet alleen kinderen, maar ook ouderen lopen meer gevaar dan ze denken. Het is heerlijk om contact te hebben met anderen, maar zijn die anderen wel die ze voorgeven te zijn? Een paar vrienden van mij hebben via een datingsite een relatie gevonden en zijn er diep gelukkig mee. Veel anderen worden voor de gek gehouden of lopen tegen teleurstellingen aan. We willen zo graag een relatie en een mens hoort ook bij een mens. In wat voor soort relatie ook, het maakt niet uit. Alleen zijn geeft veelal eenzaamheid. Voor die eenzaamheid kan de computer een uitweg zijn door met anderen contact te leggen. Het kan ook maken dat de eenzaamheid er door wordt versterkt.

Toch mis ik dingen die in mijn jeugd van veel meer belang waren. Het was geen tijd van jachten, men had nog tijd voor elkaar. Buren hielpen buren, terwijl velen nu niet eens weten wie hun buurman of vrouw is. Kinderen gingen wekelijks bij ouders op bezoek. Tegenwoordig hebben zij het zo druk dat ouders naar de kinderen toe moeten gaan om ze te zien. In het jonge gezin moeten beiden werken om hun hypotheek en eventuele andere schulden af te lossen. Schulden die eigenlijk veel te hoog zijn. Daarnaast willen zij kinderen, maar ook nog wat tijd voor zichzelf. Maar wat gebeurd er met de kinderen van nu? Ze worden gedropt bij opa en oma of in de creche. Waar is het gezinsleven gebleven? Uit school komend even naar je moeder roepen dat je thuis bent en weer buiten spelen? Spelletjes doen met zijn allen na het eten? Eerlijk is eerlijk het gebeurde bij mij thuis vroeger ook niet, ik was een sleutelkind. Bij mijn vriendinnetjes was dit wèl heel normaal en ik was daar liever dan in ons eigen gezin, waar altijd ruzie en ellende was. Echter dat was voor die tijd een uitzondering, nu is het gewoon dat kinderen aan anderen worden overgelaten. Het is de tand des tijds en het is niet aan mij daar een oordeel over te hebben. Gelukkig maak ik in ons gezin dit nog wel mee. Mijn kleinkinderen komen nog thuis na school, waar moeder thuis is. Maar juist dat is nu uitzondering en geen regel meer. Je kunt niet zeggen dit is goed of slecht. Het zijn keuzes die door de jeugd en ouders van nu wordt gemaakt. Maar het leven is zo jachtig geworden voor ze, dat je je af kan vragen of er nog tijd is voor rust en stilte. Is er nog ruimte om ontdekkingsreiziger te worden of is dat alleen weggelegd voor de uitzondering of voor de ouderen die weer tijd krijgen voor zichzelf nas hun pensionering? Hoewel tijd!!!!

Het gaat niet om de vraag of het oordeel wat goed of niet goed is. Welke tijd beter was, die van vroeger of nu. Het is alleen de vraag hebben wij nog tijd voor elkaar of zijn we zo aan het jagen dat we niet meer tot rust komen. Geen tijd meer hebben voor de leuke dingen, die niet eens altijd veel geld hoeven te kosten. Durven, of nemen we nog de tijd, om in onszelf te kijken wat we eigenlijk van het leven verwachten. Nemen we nog de ruimte om na te denken over wat onze eigenlijke wensen waren en of we de mogelijkheid hebben om ze waar te maken? Het is een tijd van hollen en vliegen. Op je werk en in je vrije tijd. Probeer eens een paar minuten per dag helemaal tijd te nemen voor jezelf en tot rust te komen. Niet opgejaagd te zijn, alleen maar kijken in jezelf. Ontdek wat het werkelijke leven voor jou betekent. Zoek het geluk in jezelf en niet aan de buitenkant. Neem wat tijd en ontdek de ontdekkingsreiziger in jezelf. Begin bij het ontdekken van de kleine wensen die je had of nog steeds hebt en probeer ze te vervullen. Jouw leven wordt er mooier, maar vooral rustiger door.

© Maus

Reactie
Hoy Maus
Ik heb je artikel gelezen, heel herkenbaar. Ik zie mijn ouders 2x per maand omdat ze ver weg wonen EN gescheiden zijn dus elk weekend is al aan hen bijna besteed, maar ik probeer nu ik me beter voel weer doordeweeks te komen zodat onze weekenden niet zo belast zijn voor mijn man. Onze eigen kinderen zien we ook nauwelijks, met feestdagen en verjaardagen (de oudste ook niet want die zit in Australië) en daarnaast zo'n 3x los. Als we ze zien gaan wij naar hen toe, het is niet zo'n probleem maar ik vind het wel jammer dat het zo loopt sinds onze jongste een relatie heeft met iemand uit Drenthe. Ze zit nu het meest daar bij die ouders en wij zien haar daardoor bijna nooit meer. Ik heb daar wel wat van gezegd en toen beloofde ze me dat het in 2012 goedkomt. Nog niets van gemerkt, wij gaan nog steeds naar hen toe en helaas doordeweeks zodat je er niet zo lang kan zitten want de weekenden zijn heilig, of klussen of naar schoonouders toe. Ik hoop en vertrouw erop dat dit allemaal goed komt in de loop van 2012, maar leuk is het niet. Het is al zwaar dat we onze oudste 2 jaar niet zien en als de jongste dan ook bijna niet meer komt doet dat pijn. Ik weet dat het niet aan haar ligt, want zodra ze geen relatie heeft of een relatie heeft die wel naar ons wilt toekomen, dan zien we haar heel vaak. Daarom denk ik ook wel dat dit weer goed komt want zij is niet iemand die haar ouders in de steek laat net zo min als wij dat doen met onze ouders. Sinds vorig jaar heeft Gerard geen ouders meer dus kunnen we nu meer naar mijn ouders toe, want zijn ouders zagen we de laatste jaren vaker omdat ze ziek waren en verzorgt moesten worden wat we met liefde hebben gedaan. Nu zijn de mijne aan de beurt, maar die zijn gelukkig (nog) niet ziek.
R.