© Maus Sturmer

Heb jij dit nu ook of herken je dit? Vaak hoor ik onderweg een gesprek of een losse opmerking die me raakt, lees iets in de krant of zie wat op tv. Op zo’n moment komen woorden, gedachten of een gedichtje naar boven, waar ik niets mee deed of het gewoon weer vergat, omdat er net niets voorhanden was om het op te schrijven. Sinds onze reis naar Santiago werd de gedachte steeds sterker dat ik al die losse gedachten en ingevingen op moest schrijven. Het zijn de dagelijks dingen die gebeuren. Soms schrijf ik ook over dingen die ik in het verleden heb meegemaakt en opgeschreven, omdat ze nog dagelijks gebeuren en nooit veranderen in het leven. Wil je op een artikeltje reageren, wordt dan volger van deze rubriek of schrijf naar maus-sturmer@home.nl. Je kunt je ook aanmelden bij Twitter: @maussturmer. Teksten, verhalen, gedichten, foto’s en andere zaken op dit Blog zijn en hebben allemaal het copyright en eigendomsrecht van Maus Sturmer. Niets hiervan mag gekopieerd en/of gebruikt worden zonder schriftelijke toestemming van haarzelf. Komen er plaatjes en/of artikeltjes van derden in voor, wordt altijd het copyright erbij vermeld. In verband met privacy zijn sommige namen onder pseudoniemen vermeld.

dinsdag 23 februari 2016

Lezing schrijfster José Franssen, ooit mijn lerares schrijven van dagboeken en verhalen geweest.


Gisteravond ben ik naar een lezing geweest van de schrijfster José Franssen. Ergens rond 1989 - 1990 heb ik bij haar drie cursussen “dagboek en levensverhalen” leren schrijven. Ik schreef toen al verhalen omdat ik in die tijd nog als buschauffeur werkte en alles opschreef wat er dagelijks gebeurde. Er gebeurde heel veel onderweg en menige klacht van een vakantieganger kon ik ontzenuwen doordat ik alles beschreef wat op zo’n dag gebeurde. Meestal kwam dat pas na zo’n twee tot drie maanden bij ons als chauffeur terecht, net alsof we ons dat nog konden herinneren. Doordat ik alles op papier had staan, kon ik als een van de weinige chauffeurs duidelijkheid verschaffen door mijn verhalen van die dagen naar de directie te sturen.

José herkende me direct, al begreep ik daar niets van. 27 Jaar elkaar nooit meer gezien te hebben is heel lang en dan nog iemand onthouden vind ik heel knap.  Ik vond het enig om haar terug te zien. De lezing ging over haar nieuwe boek:
“Hou me maar vast”.
Mijn moeder, Alzheimer en ik”

Het boek verschijnt in maart en José geeft verschillende boekpresentaties, waaronder in Venlo, Roermond en Maastricht. Zij is een boeiend spreekster, waar de tijd bij omvliegt. Voor iedereen die belangstelling heeft voor het ontwikkelen van zijn of haar schrijftalent kan ik zeker haar website aanbevelen. Hierop staan 52 oefeningen. Voor iedere week van het jaar één om te doen. Een cruciale fout is dat ik nogal eens de gewoonte heb om cijfers in getallen te schrijven, terwijl dat in woorden moet worden uitgedrukt. Het is gemakzucht, ik weet het. Ook vandaag dus. Daarnaast heeft José een rubriek “snipperberichten”. Een landschap vol herinneringen uitgedrukt in korte verhalen. Ik zal er zeker weer eens induiken en de schrijfregeltjes in me opnemen.

Ik heb er een hekel aan om ’s avonds bij dit weer er op uit te gaan, maar over deze lezing had ik geen moment van twijfel. Juist door José ben ik destijds gestimuleerd om het bij korte verhalen te houden, dat ligt mij het meeste. Ik schrijf die in de blogs: “Levensverhalen van jou en mij en Heb jij dat nu ook”. Daarnaast de blogs “Santiago”-en “Rome” op de elektrische fiets. De laatste tijd was er minder te schrijven. Natuurlijk wat kleine belevenissen tijdens fietstochten en het fotograferen. Echter wanneer je urenlang in een schuilhut zit te wachten achter je camera, valt er niet veel te beleven. Je staart over het wateroppervlak of over de velden in de hoop om altijd weer de mooiste foto van je leven te maken.

Tijdens het schrijven van dit verhaaltje besef ik hoeveel van die verhalen verloren zijn gegaan. Alles werd op diskettes gezet en waar die gebleven zijn? Waarschijnlijk tijdens een of andere verhuizing weggegooid. Ik zou er niets meer mee kunnen. Een aantal verhalen is wel overgezet naar de nieuwere computers, maar waren in een ander programma dan Word geschreven. Het gevolg is dat er allemaal onleesbare tekens staan. Toch heb ik die ergens nog op een harde schijf bewaard, omdat mijn hart het niet kon verkrijgen ze weg te gooien. Ook heb ik destijds ieder verhaal uitgeprint. Gelukkig liggen die boeken vol nog wel ergens in een vergeten hoekje. Maar om dat nu allemaal over te schrijven gaat me te ver.


Tijdens de lezing komt mijn ooit geschreven boek boven in mijn herinnering. Het begon bij de hartoperatie van Berry, september 1997en eigenlijk vond ik het eerste hoofdstuk het meest ontroerende, omdat daar een deel van ons leven in werd beschreven. Misschien de moeite waard om het toch weer eens open te slaan? Ach wie weet? De toekomst ligt nog voor me en net als bij ieder ander is elke dag een nieuwe dag vol belevenissen. Soms vermengd met een stukje weemoed. Andere momenten, gelukkig de meeste, zijn vol nieuwe belevenissen om kleine of grote verhaaltjes over te schrijven. Fijne dag allemaal.

donderdag 18 februari 2016

Voor ieder die vandaag dit leest: Geniet van elke dag met een lach


Bedenk dat de pijn en zorg van een ander altijd erger is en je nooit zou willen ruilen. Er blijven dagen dat ik nauwelijks kan lopen en zitten van de pijn maar ik kan mij nog bewegen. Ik kan nog een heleboel wel en op een dag komt men er achter waar de pijn wel vandaan komt. Men vermoedt nu een hernia, maar moet het allemaal nog definitief bevestigen. Tot dan regel ik het met pijnbestrijders, die me in ieder geval een uurtje pijnvrij houden.

Toch ben en blijf ik een gelukkig mens die dankbaar is met zichzelf, haar kinderen en kleinkinderen. Die gisteren op de verjaardag van haar kleindochter was en al zat ik steeds op de stoel te draaien omdat ik niet wist hoe ik moest zitten, ik was er wèl. Ik kon genieten van haar mooie toetjes, van mijn dochters, schoondochter en kleinkinderen. Dus ben ik de rijkste vrouw van de wereld, die nog het belangrijkste in haar leven heeft, mensen om haar heen. Natuurlijk is er hier ook weleens wat, maar is dat erg? Welnee, stap er overheen en ga samen door. Er komt een dag dat ik er niet meer zal zijn en dat zij weten dat ik toch van alles heb genoten op deze wereld, het meeste van hen die mij lief zijn.

maandag 15 februari 2016

woensdag 10 februari 2016

Het zes uur nieuws van SBS6 van 10 februari

Het zes uur nieuws van SBS6 van 10 februari

Het is steeds weer heel moeilijk om nog een beetje positief te blijven denken over een kabinet dat krom blijft denken. Het meisje Sachi moet met haar moeder het land uit, terwijl zij bijna haar hele leven hier woont. Bovendien is het meisje Surinaams en haar moeder komt uit India. Ieder wordt uitgezet naar haar eigen land. Begrijpt u het? Ik niet meer. Het meisje zit op de middelbare school en moet terug naar een voor haar vreemd land, terwijl ze alleen haar moeder heeft. Vreemdelingen die ons land binnen stromen mogen hier blijven, terwijl zij die bijna haar hele leven hier woont, moet vertrekken? Ben ik nu stom en vind ik dit een groot onrecht of deugd deze regering niet? Ik weet het echt niet meer.


zondag 7 februari 2016