© Maus Sturmer

Heb jij dit nu ook of herken je dit? Vaak hoor ik onderweg een gesprek of een losse opmerking die me raakt, lees iets in de krant of zie wat op tv. Op zo’n moment komen woorden, gedachten of een gedichtje naar boven, waar ik niets mee deed of het gewoon weer vergat, omdat er net niets voorhanden was om het op te schrijven. Sinds onze reis naar Santiago werd de gedachte steeds sterker dat ik al die losse gedachten en ingevingen op moest schrijven. Het zijn de dagelijks dingen die gebeuren. Soms schrijf ik ook over dingen die ik in het verleden heb meegemaakt en opgeschreven, omdat ze nog dagelijks gebeuren en nooit veranderen in het leven. Wil je op een artikeltje reageren, wordt dan volger van deze rubriek of schrijf naar maus-sturmer@home.nl. Je kunt je ook aanmelden bij Twitter: @maussturmer. Teksten, verhalen, gedichten, foto’s en andere zaken op dit Blog zijn en hebben allemaal het copyright en eigendomsrecht van Maus Sturmer. Niets hiervan mag gekopieerd en/of gebruikt worden zonder schriftelijke toestemming van haarzelf. Komen er plaatjes en/of artikeltjes van derden in voor, wordt altijd het copyright erbij vermeld. In verband met privacy zijn sommige namen onder pseudoniemen vermeld.

zondag 31 juli 2011

Twitter, zelfspot en moderne communicatie

Ben ik nu echt de enige oudere die nieuwsgierig is naar alle moderne snufjes en daar aan mee wild doen? Ik kan het haast niet geloven. Mijn jongere vriend van zesenzestig vind me soms belachelijk dat ik van alles uit wil proberen. Hij zweert bij zijn telefoon van 5 jaar oud, waarbij hij zijn ogen bijna dicht moet knijpen omdat het venster zo klein is dat hij zonder bril niet kan lezen wie er belt. Als hij zo zit te turen en knijpen met zijn ogen gaat er altijd een golf van ontroering door me heen en besef ik altijd weer hoeveel hij voor me betekent. Natuurlijk speelt het een rol dat hij ‘drie’ hele jaren jonger is. Ik ben toch een moderne vrouw van negenenzestig en moet met mijn tijd mee gaan. Een jongere man is in!!

Zo is Twitter ook ín’. Evenals een moderne telefoon met tipscherm, of hoe je dat scherm ook mag noemen wat je met je vingers omhoog- en omlaag schuift. Oh ja, touchscreen heet het geloof ik. Dan heb je nog een groter formaat scherm wat net geen telefoon is, je kunt hem niet zomaar in je zak stoppen, maar het is ook net geen computer. Wat ik heb begrepen kun je er wel boeken op lezen en mee internetten, al kost dat laatste natuurlijk ook weer maandelijks hopen geld.

Nu gaat mijn liefde voor moderne dingen nog niet zover dat ik het ouderwetse boek in wil ruilen voor een schermpje waarmee ik de bladzijden opzij moet schuiven. Ouderwets omslaan van een boek, soms met een natte vinger omdat de drukinkt wat plakkerig is, geeft toch een fijner gevoel. Je kruipt er zo heerlijk mee weg in een hoekje van de bank. Liefst een beetje schemerig,waarbij we vroeger altijd te horen kregen dat onze ogen slecht werden van het turen.  Je wilt niets meer horen of zien van je omgeving, liefst tot het uitgelezen is tot op de laatste bladzij en elke storing is alleen maar hinderlijk. Ieder boek heeft zijn eigen kleurrijke kaft, iets waar ik direct op val. Dan eerst de achterkant lezen, want de inhoud kan mee of tegenvallen. Ook de geur van een boek trekt me aan. Het enige waarbij zo’n scherm een betere werking geeft is wanneer je zo’n flutromannetje koopt waar je zwarte vingers van krijgt tijdens het omslaan van de bladzijden. Hier blijft de inkt letterlijk aan je vingers plakken en wanneer je bent uitgelezen moet je eerst een kraan zoeken om je vettige handen aan te wassen. Juist dit soort boekjes zul je beslist nog niet op zo’n scherm vinden om te lezen. Zo modern zijn de Bouquetjes en anderen nog niet. Die romannetjes zijn zo heerlijk onschuldig voor in de trein, als je als bijrijder in de auto zit en je verveelt onderweg of gewoon zomaar op een sombere dag. Ze beginnen met een ontmoeting waarbij ruzies en onbegrip de boventoon voeren. Eindigen bijna altijd samen in bed, waarna weer ruzies ontstaan en tegen het einde komt altijd alles goed. Je ziet, ik heb er al veel gelezen tussendoor. Sommige dingen in die flutromannetjes herken je uit het leven, maar in het werkelijke leven eindigt het niet altijd even romantisch.

Afijn, mijn voorliefde voor nieuwe snufjes heeft nog geen voorkeur voor dit schermpje en zo vaak lees ik dat soort romannetjes nu ook weer niet, dus hoef ik dat nog net niet aan te schaffen. Ach, wie weet hoe ik daar over twee jaar over denk. Wat het wel heeft gehaald was het kleine computertje voor onderweg, helaas erg prijzig. Nu was ik na vier jaar wel toe aan een nieuw telefoon abonnement en aangezien ik daarbij het onderste uit de kan wil hebben ging ik driftig zoeken op internet naar de combinatie van netboek met telefoon. Mijn grootste wens was eigenlijk een Galaxi S telefoon, want daar kon je alles mee. Natuurlijk kwam dat tot uiting in het abonnementsgeld welk ik maandelijks op moest gaan hoesten. En dat voor alleen maar een telefoon? Vier jaar geleden had ik er nog een prachtige tv bij gekregen. Oké, het model van de telefoon vond ik toen niets en al heel gauw kocht ik een ander apparaat waarmee ik uit de voeten kon. Brandon daarentegen was blij met dat toestel, waar hij nu nog steeds heel liefdevol mee omgaat, maarmoet er  zolang op turen zonder leesbril op om te zien wie er belt, dat men bijna opgehangen heeft voor hij het groene knopje heeft ingedrukt. Hij houdt niet van veranderingen en zeker niet van moderne apparaten. Vind mij overdreven in mijn liefde voor al dat moderne gedoe wat alleen maar geld kost. Natuurlijk respecteer ik heel diep zijn mening, maar ondertussen is de mijne totaal anders, dus ga ik toch driftig op zoek naar een toestel met touchscreen met als cadeau een kleine XP computer om mee te nemen op onze fietstochten en/of reizen. Wanneer Brandon dat hoort vind hij het belachelijk, Zegt met een grote mond dat ik zelf alle programma’s er maar op moet zetten en uit moet zoeken hoe dat werkt. Doch als de bestelling eenmaal binnen is en ik het kleine computertje laat zien, bekijkt hij dit instrument met argusogen. Doet alsof hij er niets van wil weten, maar zegt even later dat hij het toch eens wil bekijken. Hij zet zich dan liefdevol achter het kleine scherm en zet even later alle programma’s er op die ik nodig heb. Hij krijgt er zelfs lol in. Voor die tijd beweerde hij dat we, iedere keer als we op reis wilden, de kleine computer van zijn kleinzoon konden lenen. Echter ik hou niet zo van lenen en gelukkig vertelde de zoon van Brandon dat de kleine blij was als hij zijn eigen computertje weer terug had. Prachtig excuus toch om mijn zin door te zetten en mijn bestelling na lange tijd van twijfels uit te voeren.

Soms is het moeilijk om samen tot een eenheid te komen. Ik ben supermodern, dol op nieuwe snufjes, avonturen en reizen, terwijl Brandon zo ‘heerlijk’ ouderwets is en voor we een reis maken of ik iets moderns aan wil schaffen er enige obstakels uit de weg moeten worden geruimd. Hoewel ‘heerlijk’? Soms werken tegenstellingen moeizaam en is het lastig en vervelend. Soms denk ik, koop wat je wilt hebben, overleg niet, want het is jouw leven en jouw inkomen, maar dat is niet zo mijn stijl. Echter als we samen eenmaal zo’n weg hebben gevonden is het fijn samenwerken en genieten van alles wat je pad kruist. We zijn niet allemaal gelijk. Mijn vader noemde me als kind al een zigeunerin, omdat ik de wereld wilde ontdekken. En geloof me het is niet makkelijk om met een zigeunerin te leven. Brandon heeft het niet makkelijk met mij en ik niet met hem, juist omdat we zulke grote tegenstellingen zijn. Maar we houden van elkaar en doen het goed samen. Och en in welke relatie botst het niet af den toe als je beiden zo tegengesteld bent? Dat kan niet uitblijven. Maar ook dat mag in een relatie. Zolang je maar respect, begrip en liefde voor elkaar blijft houden en voelen. Dat maakt alles goed.

© Maus Sturmer

zaterdag 30 juli 2011

Computerleed 1

Computers zijn geweldig zolang alles loopt, reilt en zeilt. We kunnen er alles mee. Van brieven schrijven tot mailen, van verhaaltjes en nieuws lezen tot zoeken op Internet.  Fotobewerken en websites maken, ga zo maar door. Er is op de computer voor ieder wat wils te doen en te vinden.

Totdat op een dag ineens een minuscuul nulletje of streepje weigert mee te werken. Dan zitten we met de handen in het haar. Ineens werkt niets meer zoals het moet. In eerste instantie zoeken we in alle hoeken en gaten. Voor analfabeten in de computerwereld een onmogelijke zaak. Hulptroepen worden uit alle hoeken en gaten opgeroepen. Wegbrengen naar de winkel is wel het laatste wat we willen. Je bent de computer weken kwijt en weten ons geen raad met onze tijd. Lopen duimen te draaien en ergeren ons dat we geen post meer ontvangen. Geen pps-jes, geen berichten in ‘postvak in’, al is het maar een onbenullig stukje tekst. Want beter dat dan niets meer horen en zien om ons heen.

Erger is het wanneer een virus zijn kop opsteekt. Van kleine storingen tot totaal verdwenen bestanden, geeft een ramp die groter is dan welke andere ramp ook van buitenaf. Hier betreft het jezelf. Je contact met de buitenwereld. Je nieuws en post, niets is wekenlang meer bereikbaar. Want nu moet alles opnieuw geïnstalleerd en vind nog maar eens terug wat je ooit vol vertrouwen aan je computer hebt toevertrouwd zonder aan de gevolgen van een virus te denken. Natuurlijk, je had iedere dag een kopie op de harde schijf kunnen maken. Maar zelfs dat gebeurt niet altijd. Sommigen kopiëren maar eens in de zoveel tijd alles naar de buitenechtelijke schijf, maar anderen vergeten zelfs die veiligheid in te bouwen. Soms vraag ik me af met wie men eigenlijk is getrouwd. Met de computer of met zijn/haar echtgenot(e).

Gelukkig is niet iedereen om me heen verslaafd, maar mocht je wel dat idee hebben, bedenkt dan even dat een relatie zonder computer in de hand ook heel leuk kan zijn. Je ontdekt ineens weer nieuwe dingen aan elkaar. Eens proberen? Wie weet herken je dit ook. Dan is het tijd om na te denken.

© Maus Sturmer

woensdag 27 juli 2011

Mijn nieuwe Blog: Heb jij dat ook of herken je dit?

Afgelopen zondag was het een sombere regendag. Van Netlog kreeg ik de aanvraag om een webpagina bij hen te openen. Uit verveling melde ik me aan. Leek me leuk om zo af en toe iets te schrijven uit het leven. Nadat het eenmaal geopend was bleek het vol te staan met reclame waar ik me door gehinderd voelde. Het was ook verbonden met Faceboek, al ben er nog steeds niet achter wat de link naar beiden is. Binnen een paar uur had ik al 5 vrienden op Netlog staan. Ik schreef een verhaaltje, maar besefte afgelopen dagen dat ik beter een eigen, tweede Blog kon openen naast dat van http://santiagoopdeelektrischefiets.blogspot.com/. Een Blog wat ik zelf in kon delen. Eigen verhalen en/of gedichten op kon zetten en linken toelaten die ik zelf goedkeurde. In korte tijd had ik zo’n vier á vijf onderwerpen om over te schrijven en dat alleen maar omdat ik met vier dames aan de koffie bij de Staufferbanken zat hier in Landgraaf. Banken die de fitness vervangen en waar je toch slanker van wordt. Moet je het wel volhouden. Aangezien ik in dat opzicht geen geduld en doorzettingsvermogen had, bleef ik alleen bij Karin op de koffie komen. Kocht of neusde dan tussen de kledingrekken, want ook dat is een aantrekkelijk onderdeel is van deze veelzijdige winkel. Soms liep ik na de koffie met een gevulde tas naar huis, andere keren met lege handen. Welkom ben ik er altijd. Er zitten altijd wel een paar dames aan de ronde tafel die na een vermoeiend uur werken op de banken toe zijn aan een gezellig onderonsje en een bakkie leut.

Eerst dus mijn eigen Blog gemaakt met af en toe een tip van Brendon als ik er niet meer uitkwam. Ondanks dat hij zelf werkt aan een nieuwe website, staat hij geduldig op en drukt hier en daar op een knopje, totdat ik zelf weer verder kan. Ach ja, ik hoef toch niet alles te weten.

Vandaag zag ik in de Trompetter een foto staan van Schotse Hooglandrunderen met als tekst dat zij verkoeling zoeken in de Roode beek. Ik vraag me af waarom verkoeling zoeken tijdens deze sombere regendagen met temperaturen tussen de 14 en 17 graden. Krijgen zij geen koude poten, of mag ik ook benen zeggen? Misschien denk ik verkeerd, maar was het soms een oude foto, genomen tijdens het mooie voorjaar en geplaatst ter opvulling van de krant? Hou me ten goede, het is een prachtige foto, genomen door Katja Waltmans. Waren deze runderen misschien gewoon aan het drinken? Een vraag waar ik graag van de dames en heren Schotse Hooglanders een antwoord op zou krijgen. Aangezien ik zelf ook een dergelijke foto bezit, zal ik maar mijn eigen foto neerzetten.


© Tekst en foto Maus Sturmer