Ben ik nu echt de enige oudere die nieuwsgierig is naar alle moderne snufjes en daar aan mee wild doen? Ik kan het haast niet geloven. Mijn jongere vriend van zesenzestig vind me soms belachelijk dat ik van alles uit wil proberen. Hij zweert bij zijn telefoon van 5 jaar oud, waarbij hij zijn ogen bijna dicht moet knijpen omdat het venster zo klein is dat hij zonder bril niet kan lezen wie er belt. Als hij zo zit te turen en knijpen met zijn ogen gaat er altijd een golf van ontroering door me heen en besef ik altijd weer hoeveel hij voor me betekent. Natuurlijk speelt het een rol dat hij ‘drie’ hele jaren jonger is. Ik ben toch een moderne vrouw van negenenzestig en moet met mijn tijd mee gaan. Een jongere man is in!!
Zo is Twitter ook ín’. Evenals een moderne telefoon met tipscherm, of hoe je dat scherm ook mag noemen wat je met je vingers omhoog- en omlaag schuift. Oh ja, touchscreen heet het geloof ik. Dan heb je nog een groter formaat scherm wat net geen telefoon is, je kunt hem niet zomaar in je zak stoppen, maar het is ook net geen computer. Wat ik heb begrepen kun je er wel boeken op lezen en mee internetten, al kost dat laatste natuurlijk ook weer maandelijks hopen geld.
Nu gaat mijn liefde voor moderne dingen nog niet zover dat ik het ouderwetse boek in wil ruilen voor een schermpje waarmee ik de bladzijden opzij moet schuiven. Ouderwets omslaan van een boek, soms met een natte vinger omdat de drukinkt wat plakkerig is, geeft toch een fijner gevoel. Je kruipt er zo heerlijk mee weg in een hoekje van de bank. Liefst een beetje schemerig,waarbij we vroeger altijd te horen kregen dat onze ogen slecht werden van het turen. Je wilt niets meer horen of zien van je omgeving, liefst tot het uitgelezen is tot op de laatste bladzij en elke storing is alleen maar hinderlijk. Ieder boek heeft zijn eigen kleurrijke kaft, iets waar ik direct op val. Dan eerst de achterkant lezen, want de inhoud kan mee of tegenvallen. Ook de geur van een boek trekt me aan. Het enige waarbij zo’n scherm een betere werking geeft is wanneer je zo’n flutromannetje koopt waar je zwarte vingers van krijgt tijdens het omslaan van de bladzijden. Hier blijft de inkt letterlijk aan je vingers plakken en wanneer je bent uitgelezen moet je eerst een kraan zoeken om je vettige handen aan te wassen. Juist dit soort boekjes zul je beslist nog niet op zo’n scherm vinden om te lezen. Zo modern zijn de Bouquetjes en anderen nog niet. Die romannetjes zijn zo heerlijk onschuldig voor in de trein, als je als bijrijder in de auto zit en je verveelt onderweg of gewoon zomaar op een sombere dag. Ze beginnen met een ontmoeting waarbij ruzies en onbegrip de boventoon voeren. Eindigen bijna altijd samen in bed, waarna weer ruzies ontstaan en tegen het einde komt altijd alles goed. Je ziet, ik heb er al veel gelezen tussendoor. Sommige dingen in die flutromannetjes herken je uit het leven, maar in het werkelijke leven eindigt het niet altijd even romantisch.
Afijn, mijn voorliefde voor nieuwe snufjes heeft nog geen voorkeur voor dit schermpje en zo vaak lees ik dat soort romannetjes nu ook weer niet, dus hoef ik dat nog net niet aan te schaffen. Ach, wie weet hoe ik daar over twee jaar over denk. Wat het wel heeft gehaald was het kleine computertje voor onderweg, helaas erg prijzig. Nu was ik na vier jaar wel toe aan een nieuw telefoon abonnement en aangezien ik daarbij het onderste uit de kan wil hebben ging ik driftig zoeken op internet naar de combinatie van netboek met telefoon. Mijn grootste wens was eigenlijk een Galaxi S telefoon, want daar kon je alles mee. Natuurlijk kwam dat tot uiting in het abonnementsgeld welk ik maandelijks op moest gaan hoesten. En dat voor alleen maar een telefoon? Vier jaar geleden had ik er nog een prachtige tv bij gekregen. Oké, het model van de telefoon vond ik toen niets en al heel gauw kocht ik een ander apparaat waarmee ik uit de voeten kon. Brandon daarentegen was blij met dat toestel, waar hij nu nog steeds heel liefdevol mee omgaat, maarmoet er zolang op turen zonder leesbril op om te zien wie er belt, dat men bijna opgehangen heeft voor hij het groene knopje heeft ingedrukt. Hij houdt niet van veranderingen en zeker niet van moderne apparaten. Vind mij overdreven in mijn liefde voor al dat moderne gedoe wat alleen maar geld kost. Natuurlijk respecteer ik heel diep zijn mening, maar ondertussen is de mijne totaal anders, dus ga ik toch driftig op zoek naar een toestel met touchscreen met als cadeau een kleine XP computer om mee te nemen op onze fietstochten en/of reizen. Wanneer Brandon dat hoort vind hij het belachelijk, Zegt met een grote mond dat ik zelf alle programma’s er maar op moet zetten en uit moet zoeken hoe dat werkt. Doch als de bestelling eenmaal binnen is en ik het kleine computertje laat zien, bekijkt hij dit instrument met argusogen. Doet alsof hij er niets van wil weten, maar zegt even later dat hij het toch eens wil bekijken. Hij zet zich dan liefdevol achter het kleine scherm en zet even later alle programma’s er op die ik nodig heb. Hij krijgt er zelfs lol in. Voor die tijd beweerde hij dat we, iedere keer als we op reis wilden, de kleine computer van zijn kleinzoon konden lenen. Echter ik hou niet zo van lenen en gelukkig vertelde de zoon van Brandon dat de kleine blij was als hij zijn eigen computertje weer terug had. Prachtig excuus toch om mijn zin door te zetten en mijn bestelling na lange tijd van twijfels uit te voeren.
Soms is het moeilijk om samen tot een eenheid te komen. Ik ben supermodern, dol op nieuwe snufjes, avonturen en reizen, terwijl Brandon zo ‘heerlijk’ ouderwets is en voor we een reis maken of ik iets moderns aan wil schaffen er enige obstakels uit de weg moeten worden geruimd. Hoewel ‘heerlijk’? Soms werken tegenstellingen moeizaam en is het lastig en vervelend. Soms denk ik, koop wat je wilt hebben, overleg niet, want het is jouw leven en jouw inkomen, maar dat is niet zo mijn stijl. Echter als we samen eenmaal zo’n weg hebben gevonden is het fijn samenwerken en genieten van alles wat je pad kruist. We zijn niet allemaal gelijk. Mijn vader noemde me als kind al een zigeunerin, omdat ik de wereld wilde ontdekken. En geloof me het is niet makkelijk om met een zigeunerin te leven. Brandon heeft het niet makkelijk met mij en ik niet met hem, juist omdat we zulke grote tegenstellingen zijn. Maar we houden van elkaar en doen het goed samen. Och en in welke relatie botst het niet af den toe als je beiden zo tegengesteld bent? Dat kan niet uitblijven. Maar ook dat mag in een relatie. Zolang je maar respect, begrip en liefde voor elkaar blijft houden en voelen. Dat maakt alles goed.
© Maus Sturmer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten