Engelenkaarten, afvallen, genieten van het leven en de dagelijkse gedachte

Vanmorgen trok ik weer eens een Engelenkaart. Hoe gek het ook klinkt, ze kloppen altijd en drukken je weer even met je neus op de feiten waar je mee bezig bent. Ik trok de kaart “Engel van wijsheid.” Het is een mooie kaart die je weer even laat zien waar je staat in het leven. Zij/hij leert ons dat alle wijsheid in onszelf zit en dat we het deurtje alleen maar open hoeven te maken. Het staat altijd zo eenvoudig in de boeken beschreven, maar soms denk ik weleens; Ho even! Hoe maak ik dat deurtje open als ik boos ben of gespannen? Verdrietig ben of pijn heb? Vervelend en ellendig voel? Als ik me lekker voel lukt het nog wel om bij mezelf te blijven en te ontspannen, hoewel dat al niet eenvoudig is. Maar hoe te doen als ik niet goed in mijn vel zit? Dan gaat het niet eens alleen om de innerlijke, maar ook om de uiterlijke wijsheid. Hoe gezond wil ik leven en zijn? Hoe gezond wil ik eten.

Dit laatste is heel moeilijk. Als ik alleen al zie bij het programma Radar van afgelopen maandag, wat er allemaal in ons voedsel wordt gestopt, dan zou je als je goed nadenkt niets meer willen eten. Toch doen we het zonder nadenken. Het is allemaal zo lekker. Niets mis mee hoor. Naast onze goede gewoontes, mogen er ook slechte zijn, als het met mate is. En wie ben ik, die het zegt. Ik ben dol op snoepen en weeg nog altijd 14 kg. te zwaar. Op mijn toilet heb ik een boekje liggen; ‘denk je slank’. Bij een langere zit steek ik altijd eerst een wierookstokje aan. Het ruikt zo lekker en je zit meer ontspannen. Ik neem dan even de tijd voor mezelf en lees dit boekje. Het gaat met stukjes en beetjes en als ik in de loop van de dag op de gedachte uit dit boekje doorga, merk ik de volgende ochtend dat er altijd weer één of meer ons is verdwenen op de weegschaal.

Maar…….., dan komt de valkuil. Ach, ik ben weer een paar ons kwijt, geweldig. Voel me misschien iets minder lekker en eet prompt mijn buik weer rond met verkeerde dingen. Een cyclus waar je moeilijk doorheen komt, hoogstens met ijzeren discipline. En heb ik die? Soms wel, vaker niet. Nu kreeg ik vandaag de dagelijkse gedachte binnen:

Als je ergens het lef niet voor hebt, doe het dan zonder lef.
Jan Koen

Ik vraag me dan af of ik echt lef heb om door te zetten en bijvoorbeeld af te vallen. Als ik met het laatste begin, bedenk ik allerlei excuses om te blijven genieten van het laatste, kortste stuk van mijn leven. Ik ben 70. Moet ik nu zo nodig? Op het moment dat ik al die mooie slanke lijfjes tegen kom denk ik; “Ja, ik wil”. Gelukkig het duurt maar kort en even later ontdek ik weer dat ik mezelf toch wel mooi vind. Men schat mij nog geen 70. Ik dans, fiets naar Santiago en schrijf mijn verhaaltjes. Ik geniet ervan om met mijn camera in de natuur te zwerven. Kan nog steeds in mijn oude autootje rondsukkelen. Op de binnenwegen stoppen waar ik wil om mijn camera te laten genieten van al het moois om me heen. Vanaf volgende week ga ik nog leren bridgen en een andere cursus volgen, meer op het spirituele vlak. Misschien hoort dit alles bij mijn wijsheid. Blijven wie en zoals ik ben. Een mens met fouten en gebreken, met liefde voor mezelf en de ander. Mijn wijsheid is misschien wel; blijf zoals je bent, en wat beter kan, verbeter je alsnog, want elke dag is er één om meer wijsheid te leren. Meer inzichten te ontvangen.

Als je nog zoveel dagelijkse geschenken krijgt, wie ben ik dan om te moeten afvallen. Ik doe de dingen liever zonder lef en geniet van elke minuut die ik nog geschonken krijg. Want het leven is een geschenk, dat heb ik afgelopen jaren geleerd. Na de dood van Berry, mijn man, wilde ik ook dood. Met hulp van anderen en familie heb ik geleerd het verleden met al zijn verdriet los te laten. Hoe waardevol mijn leven nog is, hier op aarde.. Hoeveel ik nog mag en kan doen. Hoeveel ik blijkbaar nog voor anderen beteken. Ik had geen lef meer om te leven destijds. Nu leef ik zonder lef en geniet van elke seconde, zelfs op de verdrietige momenten. Misschien is dat ook wel wat mijn Engel van wijsheid mij vandaag weer geeft. Dit verhaaltje en het inzicht dat ik blij ben dat ik leef. Zelfs al weet ik dat het leven hierna nog mooier en beter zal zijn. Ik leef nú hier op aarde en wil deze laatste, waardevolle jaren besteden met veel wijsheid en inzichten. Met liefde voor anderen en voor mezelf. Met plezier in alles wat ik doe.

Wilt u deze verhaaltjes blijven volgen en automatisch bericht krijgen als er nieuwe komen op dit blog, meld je dan aan als lid en klik bij de foto's in de rechterbalk op aanmelden. De carnavalsfoto's van Landgraaf en Heerlerheide vind u terug op Fotoalbums Limburg.

© Maus

Reactie:
Ha, Maus,
Zo af en toe zit ik toch in je blogs te lezen.
En geniet ervan zoals jij tegen het leven aankijkt, en je mooie gedachten, én je energie aan ons doorgeeft.
Ga zo door, ook al krijg je soms nul reacties. Niet iedereen antwoordt (altijd). Mails krijgen we allen in overvloed. Het laatste halfjaar heb ik er ruim 1950 niet geopend, en 'maar' 1200 wél. Gemiddeld dus 8 per dag. Twintig red ik echt niet. Zeker niet als, zoals nu voor jou, ik toch een acceptabel antwoord wil trachten te schrijven. We zien mekaar wel weer !
Hoi. Harry Haanen.

Willem Alexander in aanvaring met de pers staat vanmorgen in de krant en op tv. Waar blijft de rol van de RVD?

Het zat er aan te komen dat dit zou gebeuren. Dit grote verdriet van onze Koninklijke familie heeft twee kanten. Aan de ene kant hun openbare functie, aan de andere zijde een normale familie die leeft in grote angst en verdriet, wat je niet graag laat zien aan de buitenwereld.

Misschien zou meer begrip en duidelijkheid naar buiten moeten komen van de zijde van de RVD zodat aan de heksenjacht een einde aan komt. Wij Nederlanders, die allemaal diep medeleven met prins Johan Friso en zijn familie, willen bij wijze van spreken ieder uur horen hoe het met hem gaat, zelfs als er geen verbetering is. Wij zijn dus afhankelijk wat de pers ons heeft te melden. Aan de andere kant staat hier een Koninklijke familie, die net als ieder ander in doodsangst leeft over een zoon, broer, neef etc. Ieder van ons kan normaal het ziekenhuis in en uit lopen en krijgt rust om zich alleen te houden bij zijn eigen verdriet.

Onze Koninklijke familie moet dit allemaal maar openlijk delen. Zij kunnen geen stap doen zonder de pers. Begrijpelijk aan de ene zijde. Onbegrijpelijk aan de andere kant. Hoever mag je gaan als pers om het verdriet en de pijn weer te geven? Het is niet aan mij een oordeel te geven over goed of kwaad, maar om dan direct weer ouwe koeien uit de sloot te blijven halen dat Willem Alexander als kind eens heeft gezegd dat de Nederlandse pers op moet rotten, gaat mij een stap te ver. Ineens heeft hij weer een moeilijke verhouding met de pers.

Zouden wij dat niet hebben in deze situatie, vraag ik me af? Ik vind persoonlijk dat de RVD duidelijker moet worden. Al ben je Koningin, Prins of welke hoge functie je ook bekleed, enige afstand bij levensgevaar van een familielid is toch gepaster en was ook niet nodig als de RVD zijn werk beter uitvoerde. Hou ons als volk gewoon ieder uur op de hoogte. Wij houden van ons koningshuis en leven met ze mee. Zelfs als je tegen het koningshuis bent ben je nog begaan met deze angst en verdriet.

© Maus, 2012-02-21. 9.05 uur.

Je bent zo jong als je vertrouwen, zo oud als je angst. Zo jong als je hoop, zou oud als je moedeloosheid. (Albert Schweitzer)

Albert Schweitzer © foto http://schweitzerfellowship.wordpress.com/

Zo jong als je vertrouwen

Het is half twee vannacht. Per mail kreeg ik deze dagelijkse gedachte binnen. Het zette me aan het denken hoeveel waarheid hier in zat. Zo jong als je vertrouwen, wat zou Albert Schweitzer hier toch mee bedoelen? Vertrouwen in de ander of vertrouwen in jezelf? Het eerste vind ik persoonlijk veel makkelijker. Vertrouwen in mezelf heb ik lang niet altijd gehad en er zijn momenten dat ik nog steeds twijfel, geen vertrouwen heb of ik de dingen wel goed doe. Of mijn beslissingen de juiste zijn, mijn uitspraken niet te hard waren. Twijfel over mijn beslissing mezelf te ontkennen ten behoeve van de ander. Had ik dit of dat soms net even anders kunnen zeggen of doen. Dat is een gebrek aan zelfvertrouwen. Het gaat steeds beter, maar zolang ik nog twijfel is er toch niet echt iets mis met me, bedenk ik dan weer. Het maakt dat ik beter over de dingen nadenk, of juist impulsief iets heb gedaan waar ik over twijfel of het wel goed was. Moeilijk hoor dat vertrouwen en zelfvertrouwen. Ik zal het wel nooit helemaal bereiken, of toch wel? Krijg ik het inzicht nog voor ik ter hemel stijg? Wie weet.

Zo oud als angst.

Ik kijk eens goed in mezelf en besef dat ik voor weinig dingen angst heb. Waarom zou ik. Als ik onderweg ben met mijn auto vraag ij altijd of de engelen hun vleugels om mijn auto leggen. Als ik thuis of weg ben vraag ik de Hadchies, soort wachters, om mijzelf, mijn huis en haard te beschermen. Toch is er één ding waar ik wel bang voor ben. Enge en misdaadfilms. Ik wil ze niet zien en kan ze niet horen. In een wereld als dit gebeuren al zoveel nare dingen dat ik ze niet nog eens vrijwillig wil zien. Waarom zou ik mezelf bang maken. Een bang mens is meestal ook bang voor de dood, maar ook dat ben ik niet. Ik zie de dood meer als een bevrijding. Misschien ziet u dat anders en dat mag. Maar voor mij betekent het gaan naar een land vol liefde, zonder zorgen, verdriet en pijn. U hoeft het beslist niet met me eens te zijn en denk niet dat ik het zo akelig heb, integendeel. Ik dans, fotografeer, schrijf mijn verhaaltjes en websites en geniet van de leuke dingen die ik allemaal nog doe. Maar ik kan ook in de put zitten op donkere dagen, omdat ik de zonnestralen mis die mijn huid verwarmt.

Zo jong als je hoop

Zelfs als je zeventig bent heb je nog dingen waar je op hoopt. Een liefdevolle relatie, weer een lange fietsreis maken, avonturen beleven en zo zijn er nog tientallen grote en kleine wensen waarvan ik hoop dat ik de tijd, maar vooral de financiën krijg om ze uit te voeren. Het is mooi te weten dat ik nog zoveel wil, maar vooral ook kan. Want ook al ben ik zeventig, er zit nog pit genoeg in dit lijf om verder te kunnen en veel van deze leuke plannetjes ten uitvoer te brengen. Maar ik hoop op veel meer. Dat mijn kinderen het beter krijgen dan ze het nu hebben en zonder zorgen verder kunnen. Dat mijn kleinkinderen opgroeien tot liefdevolle en waardevolle mensen in deze maatschappij. Dat de wereld vrede gaat vinden en mensen verdraagzamer worden ten opzichte van elkaar. Mar ook dat we beseffen dat we samen hand in hand alles kunnen bereiken. Elkaar nodig hebben. Liefde delen in plaats van vijandschap. Der is nog zoveel waar ik op hoop, dat ik geen tijd krijg om dood te gaan en heel jong van hart blijf door al die hoop die nog vervuld moet worden.

Zo oud als je moedeloosheid.

Over deze zin heb ik lange tijd na moeten denken, wat Albert Schweitzer hiermee heeft bedoeld. Geloof me, ik ben er nog steeds niet echt uit wat ik me daarbij moet voorstellen. Soms ben ik moedeloos en u vast ook wel op sommige dagen. Het zijn dagen waarop niets loopt en alles fout gaat in ons leven. Meestal blijft het dan ook nog niet bij één ding, maar gebeuren er een paar dingen achter elkaar, die maken dat we even in elkaar duiken, ons hoofd laten hangen en vol zitten met zelfmedelijden. Tot een stemmetje in onszelf ons een schop onder de kont geeft en zegt dat het moet stoppen. Het moment van moedeloosheid verdwijnt weer en we pakken ons samen, doen de dingen die we moeten doen, waardoor de zon weer gaat schijnen. Gelukkig, die dag van moedeloosheid waren we even heel oud, maar na die uren van regen ging de zon weer schijnen, werden we weer jong van hart en dat is waar het leven om draait.

We vragen altijd aan de ander “gaat het goed met je?” Eigenlijk is het een beetje domme vraag, want het gaat nooit allemaal goed. Het is altijd veel goed en een beetje slecht. Soms is het andersom. Ik beticht mezelf hier ook van en een lieve vriendin leerde me dat af. Het gaat nooit helemaal zoals we willen. Misschien omdat het op dat moment niet helemaal het goede pad was wat we bewandelden. Maar geloof me, we komen altijd weer op het goede pad naar huis terug. Welk huis, zult u vragen. Voor mij is dat mijn lichamelijke geestelijke en mijn huis in de straat. Het is allemaal onlosmakelijk met elkaar verbonden, In mijn huis voel ik mij veilig, evenals in mijn lichaam en geest. Het is kwart over twee in de nacht. Morgenvroeg kijk ik wel of alles wat ik nu heb geschreven wel zo op internet gezet kan worden. Toch te weinig zelfvertrouwen? Of…………., een beetje angst om dit alles wat midden in de nacht zo normaal geschreven lijkt, zomaar zonder na te denken en te lezen te plaatsen? Ik laat het in het midden wat de werkelijke waarheid is en ga nu eerst lekker slapen. Weet je wat? Ik zet het neer op internet en morgenvroeg zie ik wel verder. Haal dan eventuele fouten er nog uit of verander hier en daar een alinea. Gelukkig, toch weer een beetje vertrouwen in mezelf. Welterusten en slaap lekker.

© Maus, 2012-02-21, 02.18 uur

 



Lid worden van dit blog of van het blog Levensverhalen. Lees deze uitleg en meld je gratis aan.

Vanmorgen eens goed uitgeslapen. De griep is nauwelijks meer aanwezig. Pijn in mijn mond heb ik des te meer sinds vrijdag. Helaas moet ik tot woensdag wachten. Carnaval in Limburg maakt dat niemand bereikbaar is en helaas is dit werk welk alleen gedaan kan worden door mijn eigen tandarts. Dus nog maar twee dagen op mijn tanden bijten.

Gisteren weer een stukje geschreven op dit blog. Af en toe krijg ik bericht v an mensen dat ze zich aan willen melden als lid maar er niet goed uitkomen hoe dit te doen. Voor de mensen die lid willen worden, maar waarbij dat tot nu toe niet is gelukt geef ik even uitleg hoe het mogelijk is:

Rechts op het blog staan een aantal leden, al dan niet met foto. Daarboven staat een blauw balkje of onder de foto's staat aanmelden als lid. Klik op een van de twee. Je kunt dan op het icoontje klikken van Google, Twitter, of een van de anderen. Daarna moet je een eigen mailadres opgeven met een wachtwoord. De rest wijzigt zich eigenlijk vanzelf. Je blijft dan automatisch op de hoogte van alle schrijvenrijtjes. Je mag of kan dan ook commentaar geven. Ieder heeft zijn eigen mening hierover en die hoor en lees ik graag.

Ik heet jullie hartelijk welkom op mijn blog. Vandaar nog eens deze uitleg. Krijg vaak brieven hierover en vind het jammer als het mensen niet lukt om lid te worden. Ik hoop dat ik jullie allemaal mag begroeten op mijn blog http://hebjijdatnuook.blogspot.com/

Er is ook nog een blog met de naam "Levensverhalen van jou en mij". Ook hier kun je lid van worden en jouw verhaal op schrijven. Tot nu toe heb ik daar nog niet veel mee gedaan, maar het wordt tijd dat ik ook hiermee naar buiten treedt. Je verhaal mag anoniem of met naam geplaatst worden. Soms kan het werken om jouw verdriet, pijn of vreugde eens op te schrijven. Vaak worden dingen helder hierdoor. Op die manier help je misschien jezelf, want daar is het blog Levensverhalen voor bedoeld, http://levensverhalenvanjouenmij.blogspot.com/

Lieve groet en fijne dag allemaal

Maus

Omring je met positieve mensen, negeer de negatieve en wordt gelukkig

Soms lees ik een woord of stukje zin en vanzelf komt er weer een artikeltje naar boven. Vandaag vroeg ik me tijdens een kleine discussie af wat echt diep geluk is? In mijn huwelijk van 33 jaar waren soms negatieve periodes door financiële problemen en 23 jaar ziekte van mijn partner. Echter door onze positieve instelling kwamen we daar altijd weer uit. Ons motto was altijd; als hier een deur sluit, opent zich daar een venster. Ieder huwelijk of relatie kent problemen. Ze hebben met financiën, relatie, kinderen en/of andere zaken te maken. Maar één ding stond bij ons altijd voorop. We konden over alles met elkaar praten en zo de moeilijkheden opruimen die waren ontstaan. Het had met een grote liefde en positieve instelling te maken. Mis je die twee belangrijke zaken tussen twee mensen, dan slijt een relatie en blijft er nog weinig over. Wat is dan nog het raakvlak mag je jezelf afvragen? Ik had eens dat geluk, maar bestaat de mogelijkheid dat geluk nog eens te vinden? Mijn hart zegt ja, maar tot nu toe is dat grote, diepe gevoel van liefde wel geweest, maar ook weer weggeëbt. Toch blijf ik heel positief geloven dat mijn leven anders wordt. Echt geluk heeft niets met geld en goed te maken, maar met een diepe liefde, aandacht voor elkaar, samen over alles mogen praten ook al interesseert het onderwerp de ander minder en vooral ook luisteren. Respect en begrip voor hoe de ander is, voelt en denkt. Is dat eenzijdig, dan verdwijnt een diepe liefde steeds meer naar de oppervlakte. Een plant gaat dood zonder water, zo is het ook in een relatie, het bloedt beetje voor beetje dood als je geen moeite meer doet voor elkaar. Jammer, want elke relatie heeft overlevingskansen, hoe slecht hij op gegeven moment kan zijn. Alleen……., je moet beiden willen en je relatie een kans geven. Bedenk dat, al is er nog maar 10 procent, het kan altijd groeien van 10 naar 80 tot 90 procent. Bereik je samen de 100 procent  dan heb je een lot uit de loterij getrokken. Dan gaat het niet meer om macht, wat in veel huwelijken leidt tot een breuk. Dan gaat het om een echte diepe liefde die geeft, zonder eisen.

© Maus

De tijd vliegt

Het is nog vroeg in de morgen en ik lig met mijn kleine computer op bed een nieuw verhaal te schrijven voor http://hebjijdatnuook.blogspot.com/ Gisteren ging het over oude eiken die moeten verdwijnen ten behoeve van het WK wielrennen 2012. Er is protest ingediend, maar  heeft niet geholpen. Helaas is de sport blijkbaar belangrijker dan onze natuur. Het stuk van vandaag, waar ik nog even mee bezig ben, heeft te maken met de tand des tijds, haasten en tijdgebrek. Geen ruimte meer om ontdekkingsreiziger te zijn. Voorheen schreef ik dit alles eerst op papier, want de beste ideeën komen vroeg in de ochtend of 's nachts. Tegenwoordig heb ik zo'n klein minicomputertje naast mijn bed liggen en kan het gelijk verwerken op mijn blog. Een kleine luxe, cadeau gekregen bij mijn telefoonabonnement. Het heeft zijn beperkingen in GB's, maar is langzamerhand onontbeerlijk geworden voor hetgeen ik hem nodig heb. Ook al ben ik 70, ik ben dol op mijn computer. Bewerk en verwerk mijn duizenden foto’s op mijn site http://www.maus-sturmer.nl/. Speel af en toe een spelletje, zet de kaarsjes op http://members.home.nl/brandeenkaarsje/  en http://members.home.nl/doeeenwens/. Lees de brieven die de mensen in hun verdriet en vreugde schrijven naar God op http://www.god-ikvraagu.nl/ en tussendoor probeer ik dan nog tijd te vinden voor alle dingen waar ik interesse in heb, zoals wandelen, fietsen en vele andere interesses. Gek hè, maar ik kom dagelijks tijd te kort. 24 uur is veel te kort en naarmate ik ouder word vliegt de tijd voorbij. Gek hé, als je jong bent gaat de tijd te langzaam, als je werkt verlang je naar de tijd van je pensioen en als je dat eenmaal hebt bereikt, verlang je naar meer tijd. Herken jij dat ook? 

Jaag niet als een ijlbode, maar wandel als een ontdekkingsreiziger. (Jean-jacques Rousseau)

Dit zinnetje kreeg ik een paar dagen geleden via de Dagelijkse gedachte toegestuurd. Ons hele leven jagen we achter alles aan. Als je klein bent, wil je snel groot worden. Wanneer je groter wordt ga je meer eisen stellen. Wil je een telefoon, een fiets, bromfiets, auto, computer en andere luxe van deze tijd. Wanneer je nog ouder bent geworden wil je een vaste relatie vinden. Als je die relatie hebt gevonden wil je trouwen of samenwonen, waarbij alles perfect ingericht moet zijn. Deze tijd is een tijd van luxe en totaal anders dan in mijn jeugd. Wij waren blij als we een bed, bankstel, eethoek en uitzet hadden. Voor een TV of wasmachine was geen geld. In de jaren ‘60 verdiende je als hoofd van het gezin gemiddeld 60 tot 100 gulden in de week en dat was een goed salaris.

Nu moet het allemaal perfect in orde zijn en liefst nog een eigen huis erbij. Er is niets mis met al deze wensen, maar het leven stelt steeds meer eisen aan de jeugd van nu. Het geeft ook meer gevaren, al zijn die niet zo zichtbaar. Neem internet. Het is een dankbaar, maar tegelijkertijd ook gevaarlijk medium. Niet alleen kinderen, maar ook ouderen lopen meer gevaar dan ze denken. Het is heerlijk om contact te hebben met anderen, maar zijn die anderen wel die ze voorgeven te zijn? Een paar vrienden van mij hebben via een datingsite een relatie gevonden en zijn er diep gelukkig mee. Veel anderen worden voor de gek gehouden of lopen tegen teleurstellingen aan. We willen zo graag een relatie en een mens hoort ook bij een mens. In wat voor soort relatie ook, het maakt niet uit. Alleen zijn geeft veelal eenzaamheid. Voor die eenzaamheid kan de computer een uitweg zijn door met anderen contact te leggen. Het kan ook maken dat de eenzaamheid er door wordt versterkt.

Toch mis ik dingen die in mijn jeugd van veel meer belang waren. Het was geen tijd van jachten, men had nog tijd voor elkaar. Buren hielpen buren, terwijl velen nu niet eens weten wie hun buurman of vrouw is. Kinderen gingen wekelijks bij ouders op bezoek. Tegenwoordig hebben zij het zo druk dat ouders naar de kinderen toe moeten gaan om ze te zien. In het jonge gezin moeten beiden werken om hun hypotheek en eventuele andere schulden af te lossen. Schulden die eigenlijk veel te hoog zijn. Daarnaast willen zij kinderen, maar ook nog wat tijd voor zichzelf. Maar wat gebeurd er met de kinderen van nu? Ze worden gedropt bij opa en oma of in de creche. Waar is het gezinsleven gebleven? Uit school komend even naar je moeder roepen dat je thuis bent en weer buiten spelen? Spelletjes doen met zijn allen na het eten? Eerlijk is eerlijk het gebeurde bij mij thuis vroeger ook niet, ik was een sleutelkind. Bij mijn vriendinnetjes was dit wèl heel normaal en ik was daar liever dan in ons eigen gezin, waar altijd ruzie en ellende was. Echter dat was voor die tijd een uitzondering, nu is het gewoon dat kinderen aan anderen worden overgelaten. Het is de tand des tijds en het is niet aan mij daar een oordeel over te hebben. Gelukkig maak ik in ons gezin dit nog wel mee. Mijn kleinkinderen komen nog thuis na school, waar moeder thuis is. Maar juist dat is nu uitzondering en geen regel meer. Je kunt niet zeggen dit is goed of slecht. Het zijn keuzes die door de jeugd en ouders van nu wordt gemaakt. Maar het leven is zo jachtig geworden voor ze, dat je je af kan vragen of er nog tijd is voor rust en stilte. Is er nog ruimte om ontdekkingsreiziger te worden of is dat alleen weggelegd voor de uitzondering of voor de ouderen die weer tijd krijgen voor zichzelf nas hun pensionering? Hoewel tijd!!!!

Het gaat niet om de vraag of het oordeel wat goed of niet goed is. Welke tijd beter was, die van vroeger of nu. Het is alleen de vraag hebben wij nog tijd voor elkaar of zijn we zo aan het jagen dat we niet meer tot rust komen. Geen tijd meer hebben voor de leuke dingen, die niet eens altijd veel geld hoeven te kosten. Durven, of nemen we nog de tijd, om in onszelf te kijken wat we eigenlijk van het leven verwachten. Nemen we nog de ruimte om na te denken over wat onze eigenlijke wensen waren en of we de mogelijkheid hebben om ze waar te maken? Het is een tijd van hollen en vliegen. Op je werk en in je vrije tijd. Probeer eens een paar minuten per dag helemaal tijd te nemen voor jezelf en tot rust te komen. Niet opgejaagd te zijn, alleen maar kijken in jezelf. Ontdek wat het werkelijke leven voor jou betekent. Zoek het geluk in jezelf en niet aan de buitenkant. Neem wat tijd en ontdek de ontdekkingsreiziger in jezelf. Begin bij het ontdekken van de kleine wensen die je had of nog steeds hebt en probeer ze te vervullen. Jouw leven wordt er mooier, maar vooral rustiger door.

© Maus

Reactie
Hoy Maus
Ik heb je artikel gelezen, heel herkenbaar. Ik zie mijn ouders 2x per maand omdat ze ver weg wonen EN gescheiden zijn dus elk weekend is al aan hen bijna besteed, maar ik probeer nu ik me beter voel weer doordeweeks te komen zodat onze weekenden niet zo belast zijn voor mijn man. Onze eigen kinderen zien we ook nauwelijks, met feestdagen en verjaardagen (de oudste ook niet want die zit in Australië) en daarnaast zo'n 3x los. Als we ze zien gaan wij naar hen toe, het is niet zo'n probleem maar ik vind het wel jammer dat het zo loopt sinds onze jongste een relatie heeft met iemand uit Drenthe. Ze zit nu het meest daar bij die ouders en wij zien haar daardoor bijna nooit meer. Ik heb daar wel wat van gezegd en toen beloofde ze me dat het in 2012 goedkomt. Nog niets van gemerkt, wij gaan nog steeds naar hen toe en helaas doordeweeks zodat je er niet zo lang kan zitten want de weekenden zijn heilig, of klussen of naar schoonouders toe. Ik hoop en vertrouw erop dat dit allemaal goed komt in de loop van 2012, maar leuk is het niet. Het is al zwaar dat we onze oudste 2 jaar niet zien en als de jongste dan ook bijna niet meer komt doet dat pijn. Ik weet dat het niet aan haar ligt, want zodra ze geen relatie heeft of een relatie heeft die wel naar ons wilt toekomen, dan zien we haar heel vaak. Daarom denk ik ook wel dat dit weer goed komt want zij is niet iemand die haar ouders in de steek laat net zo min als wij dat doen met onze ouders. Sinds vorig jaar heeft Gerard geen ouders meer dus kunnen we nu meer naar mijn ouders toe, want zijn ouders zagen we de laatste jaren vaker omdat ze ziek waren en verzorgt moesten worden wat we met liefde hebben gedaan. Nu zijn de mijne aan de beurt, maar die zijn gelukkig (nog) niet ziek.
R.

Uitspraak c=van de voorzieningenrechter en hoe verder met onze 16 eiken

Geachte dames en heren "supporters"

Ik heb U een slechte mededeling te doen. De mondelinge uitspraak van de voorzieningen rechter van heden middag 13.00 uur was niet gunstig voor ons initiatief.

De rechter oordeelde dat ik wegens het feit dat ik en de mede bezwaarschrift indieners, te ver van de te kappen bomen wonen en omdat we daar geen direct zicht op hebben, geen direct belang bij het wel en wee van deze bomen hebben , daarom is ons bezwaar niet ontvankelijk. Jammer maar al een beetje verwacht, ook jammer dat de rechter verder geen opmerkingen plaatst over de inhoud van het vergunningen proces waar hij tijdens de zitting wel een aantal opmerkingen heeft geplaatst. Deze uitspraak is momdeling ( het dictum ) een schriftelijke versie bereikt mij binnen nu en twee weken.

Wat is er nog meer gebeurd?

In De Limburger heeft René Willems de vinger aan de pols gehouden.
Bij L1 was er een inteview met Ger Houben , dat veel bijval heeft opgeroepen.

De SP fractie heeft een motie willen in brengen , echter op formele gronden ( het issue is "onder de rechter" alsdus de griffier van de gemeente) is die aangehouden tot later datum. De fractie heeft ook het initiatief genomen om de betrokken bomen voor het passerend publiek kenbaar te maken en zo in ieder geval publiciteit te zoeken. Dank daar voor! De Tekst: De weg van de minste weerstand, is ook passend bij de wijze waarop ons college deze zaak tot nu toe heeft behandeld.

Onverwacht werd ik afgelopen maandag toch nog door de gemeente uitgenodigd om mijn bezwaar bij de onafhankelijke commisie bezwaarschriften op 29 Februari, 17.30 uur toe te lichten. Ik ga er van uit dat dit betekent dat ik minimaal de gelegenheid krijg mijn bezwaren daar toe te lichten en dat de commissie een objectieve visie aan B&W zal geven. Vanzelfsprekend kan B&W daarna als nog het oordeel van de voorzieningenrechter overnemen, echter daar kunnen we nu nog wat tegenwicht in aanbrengen.

Ik heb nu rond de 90 e-mails van medestanders ( deze mailing gaat in vier golven de deur uit) zeker 75% is van meer dan één persoon, soms zelf 6, dus 160 personen die mij schriftelijk hebben laten weten dat ze het initiatief steunen. Wil ik in de volgende ronde indruk maken dan heb ik gewoon echt meer steun van de inwoners van Berg en Terblijt en met met name van diegenen die wel een "direct belang" hebben, dus die de eiken zien rollen als ze geveld worden. Dus mijn oproep aan allen, want het is voor onze provicie van belang dat Valkenburg aan de Geul tot in lengte van dagen een aantrekelijke gemeente voor toeristen blijft, en echt gloof mij daar is ons landschap met kop en schouders de aller belangrijkste factor: stuur aan alle bekenden nog een keer een mail over dit initiatief en ik heb maar een tekst nodig:

ik woon (adres) en ben tegen het kappen van de 16 Eiken langs de N590 voor de WK wielrennen 2012. E-mail: 16eiken16@hotmail.nl

Bij voorbaat dank en op naar de laatste kans,

Herman Ahrens

Charitatieve instellingen en de jaarsalarissen van hun directeuren

Binnenkort komen de collectebussen weer bij ons langs. Natuurlijk zijn wij als gulle gevers bereidt om onze beurs te trekken. Maar wordt het geen tijd om eerst eens te kijken wat de dames en heren directeuren van deze instellingen als jaarsalaris verdienen? Via internet gaat er nog steeds een mail rond met naam en toenaam plus de naam van de instelling plus het jaarsalaris. Natuurlijk heeft ieder recht op een goed inkomen met een leidinggevende functie. Daar is niets mis mee. Maar moet het zoveel zijn dat er maar weinig overblijft voor het werkelijke doel. In deze bedragen zitten niet de kosten van hun reizen, leaseauto, telefoon en/of andere voorkomende kosten. Moeten wij blijven geven aan instellingen die zelf weinig bijdragen om hun kosten te verminderen door de jaarsalarissen eens onder de loep te nemen?

Nu is er volgens diverse kranten beloofd, dat de instellingen in 2012 het jaarsalaris van hun directeuren zouden publiceren in hun jaarverslag die digitaal in één overzicht te zien zullen zijn. Mogen wij dan toch echt hopen dat deze salarissen aanzienlijk minder zijn geworden? Mijn mening is: kijk voor u geeft eerst digitaal naar wat de directeur verdient. Is dat naar uw mening redelijk? Ga er wel van uit dat zij ook een stuk verantwoordelijkheid dragen en dat mag navenant betaald worden. Geef dan uw bijdrage voor het eigenlijke doel.

Wilt u zelf nog eens even andere artikelen hierover lezen kijk dan op:
http://www.ad.nl/ad/nl/1012/Binnenland/article/detail/2912546/2011/09/16/Goede-doelen-zetten-zelf-alle-salarissen-van-directie-online.dhtml
http://www.goededoelenwereld.nl/index.php?id=117&no_cache=1&tx_ttnews%5Btt_news%5D=2064&cHash=100d5a06b4413b1815b3070172cf8c3a
http://www.trouw.nl/tr/nl/4476/Goede-doelen/article/detail/3042667/2011/11/20/Zet-drie-Nederlanders-bij-elkaar-en-je-hebt-een-stichting.dhtml

Valentijnsgedicht

Zeg het verder hoeveel ik van je hou

Zeg het

vertel het aan de wind

hoe mooi ik je vind

Zeg het aan de

zon en maan

dat ik

je nooit meer laat gaan

Zeg het

vertel het aan een ieder

die het horen wil

en luistert naar mijn stem

ik hou van hem

met heel mijn hart

en ziel

Zeg het

fluister het verder

aan bomen en blaren

laat mijn woorden  vliegen

over bergen en dalen

zeg het

dat ik van hem hou

tot op de bodem van mijn ziel

dat ik trouw blijf

tot de dood ons scheidt

vertel het verder

wereldwijd

Laat de vogels zingen

over al die dingen

die ik zeggen wil

vanuit mijn hart en ziel

mijn woorden schieten te kort

tijd is er te weinig

om jou te laten voelen

hoeveel ik van je hou

© Maus Sturmer, Landgraaf 2012

Voorstel Grieken, hun pensioenen en de onze

Hoe is het toch mogelijk dat in het ene land wordt geleefd in luxe, zonder al teveel belasting te betalen en wij daarvoor als burger van andere Europese landen daar nu voor moeten bloeden? Aan alle kanten ontduiken de Grieken hun belastingen. Hebben in al die jaren niet één belastingcent bijgedragen op hun huizen, althans niemand inde die belasting bij ze, terwijl wij ons scheel betalen om de gemeentekas te spekken.

Onze pensioenen worden gekort, echter de Griekse regering bezuinigd liever op Defensie dan op hun pensioenen. Is er grotere ongelijkheid mogelijk? Mogen de Grieken blijven leven als God in Frankrijk? Belastingen blijven ontduiken en blijven teren op onze portemonnee? Wanneer worden wij als burger wakker en weigeren we nog langer de consequenties te dragen voor landen, die al die jaren nauwelijks belasting hebben bijgedragen tot een beter leefklimaat in eigen land. Zelfs nu nog steeds weinig doen, om hun land draagkrachtig te maken? Wie zijn zij dat zij teren op onze zuurverdiende centjes?  

Italië heeft inmiddels een zakenman als premier en doet het al redelijk goed om alles op orde te krijgen. Maar de Grieken? Zij zitten met de verkiezingen in zicht en geen minister of premier durft het aan om zetels te verliezen, toch?

Wij Nederlanders betalen naast het deel wat naar Griekenland wordt gestuurd ook nog eens een groot bedrag aan ontwikkelingshulp, een beerput die eindeloos is, waarvan een groot deel niet terecht komt waar het hoort te  worden besteed. Als dat zo was, stond ik er vierkant achter. Iedereen in de wereld heeft het recht om het goed te hebben. Helaas zal dat een eeuwige droom blijven, ben ik bang.

Of is het zo dat de Grieken en al die andere landen misschien gelijk hebben en voor het belang van hun volk kiezen, terwijl wij door onze regeringen steeds meer worden gekort? Want je kunt het ook omdraaien. Wij pikken alles maar en de Grieken nemen het niet. Zijn zij verstandiger dan wij? Er moet belasting worden betaald, maar het is wel zo dat ook in Nederland veel over de balk wordt gegooid. Wordt het geen tijd dat er misschien een zakenman of vrouw president wordt? Beiden beheren het huishoudboekje vaak beter dan wie dan ook. Zij maken bedrijven groot en kunnen dat ook met ons land.

Het is maar een vraag en je hoeft het er niet mee eens te zijn. Ik probeer alleen op een eerlijke manier mijn mening te geven.