Gistermorgen
toch even de natuur in geweest, ondanks de kou. Het roodborstje bleef mooi
zitten terwijl ik haar fotografeerde. Eerst op de grond, later in de struik. Ze
keek me zelfs recht aan. De zwaan rekte zich statig uit zoals alleen dames
zwanen dat kunnen doen, elegant en sierlijk. De weerschijn in het water maakte
het des te sierlijker, alsof ze in de lengte wilde dansen. De kraai met zijn
zwarte kraaloogjes, op zijn manier rondkijkend vanuit de boom om te zien of er
ergens in de verte nog iets te halen viel, bleef zitten op zijn tak toen ik de
camera op hem richtte. Hebben vogels geen last van de vrieskou, vroeg ik me af?
Is hun verendek zo dik en vet dat zij goed beschermd zijn? Mijn vingers leken
inmiddels bevroren en fotograferen met warme handschoenen aan, werkt van geen
meter.
Het was vroeg
in de morgen en vele vogels vlogen fluitend rond.
Het vinkje, verscholen tussen
de takken, had iets om zijn bekje zitten. Moeilijk te zien wat het was. Op dit
soort momenten spijt het me dat ik nog steeds de sigma lens 600 niet heb. Aan
de andere kant lukt het me toch nog om nog een behoorlijke foto uit mijn 55-250
lens te persen van het mooie vinkje. En dan de eenden, doodgewoon. Zien we nog
wel wat een prachtige kleuren de mannetjes hebben. Ik kreeg ze net voor de lens
toen ze werden opgeschrikt en met z’n allen mijn kant uit kwamen vliegen. Oké,
het is niet de mooiste foto, maar wel een mooie vlucht.
De reiger hoog
in de boom heeft het koud en blijft maar korte tijd uitrusten voor zijn vlucht
weer
verder gaat. Wat heb ik toch met die vogel. Ik vind hem/haar zo elegant en
mooi, ondanks dat je ze zo vaak ziet. Ze hebben voor mij iets speciaals. Ik
weet wat ik van hun aan het leren ben. Geduld te hebben. Daardoor had ik vorige
week geluk toen hij zijn gevecht met een vis verloor. Ik maakte de foto's. Het
ging zo snel dat ze niet allemaal even scherp zijn, echter deze komende week
wil ik ze toch laten zien, omdat het zo spannend was. De reiger, die een en al
geduld, uren kan turen in het water om een enkel visje te vangen. Hij is vast een
leermeester voor me, want ook ik kan tegenwoordig tijden lang doodstil staan of
zitten, wachtend op het ijsvogeltje of andere vogels. Bijvoorbeeld de valk
bestuderen en fotograferen in zijn prachtige duikvluchten of het doodstil biddend
in de lucht, zoekend naar een prooi. Ze zijn boeiend onze vogels, ook al zijn
ze misschien voor anderen of vogelaars heel gewoon en nauwelijks meer de moeite
waard om te bekijken. Ik vind ze nog steeds de moeite waard om naar te kijken
en van ze te leren. Fijne dag allemaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten