Twijfelt u ook altijd aan uzelf?

Dit verhaal vond ik nog op in een map op mijn andere computer. Gewoon vergeten op het blog te zetten. Gebeurde dit zomaar? Het is op 22-06-2012 geschreven en als ik nu terugkijk op het afgelopen half jaar, dan zie ik duidelijk hoe ik ben gegroeid. Lees en vergelijk. Ook u krijgt dagelijks de kans te groeien en bloeien

Kent u dat nu ook? Twijfelen aan jezelf, aan je besluiten, soms zelfs zo ver gaand dat je alles weer herroept uit angst ten onder te gaan aan je eigen moed om in eerste instantie een dergelijk besluit te nemen. Het onderwerp doet er op dat moment niet toe. Het gebeurt bij vrijwel bij alle grote besluiten. Soms vraag ik mezelf af hoe ik überhaupt de moed had een dergelijk besluit te nemen. Over al die grote en kleine dingen, die zo heel belangrijk zijn voor mezelf twijfel ik dagen, weken, soms zelfs maanden. Tot grote ergernis van mezelf. Tot verbazing van anderen. Ik ben toch zo zelfverzekerd? Althans dat straal ik wel uit. Niermand beseft dat ik best een angsthaas ben en bang voor de gevolgen die soms niet te overzien zijn. In mijn hart weet ik dat de dingen die ik besloten heb, goed zijn. Echter gevoel en verstand zijn twee totaal verschillende zaken en regelmatig in gevecht met elkaar. Het zijn net twee kleine kinderen die steeds weer botsen en kibbelen en vallen over elke kleinigheid. Voor beide argumenten van elke zaak is veel te zeggen, maar kloppen? Ho maar. Er klopt niets van.

Heb ik er 25 jaar over gedaan om mijn wens te vervullen en te besluiten naar Santiago te fietsen, nu stak een nieuw dilemma zijn kop op. Vierduizend foto”s had ik onderweg gemaakt, van heel mooi tot wegwerpartikel. Heel kritisch ben ik van elke fietsdag de foto’s aan het doorspitten. Zoek de mooiste uit, bewerk ze en zet ze weer aan de kant. Welke is mooier? Dan is het deze, dan weer die. Dat was in het begin, toen ik wist dat ik per……………… oktober mijn eerste fototentoonstelling zou krijgen. Nu zit ik in de periode van uitstellen. Ik heb toch nog ruim drie maanden. Mijn hart weet dat het snel om is en ik toch echt serieus de tijd moet gaan nemen om verder te gaan. Er moet van de foto’s en teksten ook een boekje worden gemaakt. De lijsten zijn bij de fotobond gereserveerd, maar alle paspertou’s moeten nog op maat gemaakt worden.

Dan de volgende twijfel. De opening kon in mijn gevoel door niemand anders gebeuren dan door onze eigen burgemeester. Wie het blog Santiago op de elektrische fiets heeft gevolgd, weet dat ook mijn burgemeester van Landgraaf zo hard heeft meegewerkt om deze fiets door de kerk erkend te krijgen. Door mijn vechtlust en behulp van de krant, de TV, het Genootschap St. Jacob, vooral André Brouwer, de conferentie van bisschoppen en de burgemeester van Landgraaf hebben we het samen voor elkaar gekregen dat een onrecht de wereld werd uitgeholpen. Veel schouders hebben bijgedragen dat de elektrische fiets werd erkend als officieel vervoermiddel. Een regiem van 2000 jaar kerk hebben we samen van mening doen veranderen. De samenwerking was geweldig.

De fototentoonstelling. Voor mij stond één ding als een paal boven water. Onze eigen burgemeester wilde ik vragen om de tentoonstelling te openen. De secretaresse heb ik vorig jaar al gebeld, zodra ik de datum van de tentoonstelling wist. Ik was de eerste afspraak in het boek van 2012. De toestemming van de burgemeester kwam al binnen een paar dagen. Geweldig aan de ene kant maar een kleine domper waren de woorden. Het gaat zeker door, alleen als er een calamiteit tussen komt en de burgemeester ergens anders noodzakelijk aanwezig moet zijn, maakt dat ik weer twijfel. Je kent dat vast wel. Komt hij wel, komt hij niet? Mijn twijfel kan alles kapot maken, dus heb ik alle engelen maar aangeroepen dat zij helpen dat er niets tussen komt en ik mijn twijfels los kan laten. Overtuigd dat mijn tentoonstelling het waard is om door hem te worden geopend.

. 

Ook voor het voorwoord en ter introductie van de burgemeester heb ik al iemand in gedachten. De man die mij gestimuleerd heeft om door te gaan met schrijven. Hij is journalist, weet alles van schrijven. Op dit moment weet hij het nog niet eens, het is half drie in de nacht, terwijl ik mijn verhaal zit te schrijven. Maar tegelijkertijd met mijn verhaal gaat de mail naar hem, die mij de moed gaf door te gaan met schrijven. Zijn humor en visie zijn voor mij net zo belangrijk als al die mensen die hebben bijgedragen om deze reis naar Santiago waar te maken. De tentoonstelling is niet alleen ter eer en glorie van de prestatie die is geleverd op mijn 69^e jaar, maar ook als dank voor al die mensen die mij hebben gesteund en gesponsord.

Die kan, mag en wil ik niet in de steek laten met mijn twijfels. Die verdienen het dat ik het beste neerzet wat ik kan. Het is opnieuw een levensles. Vertrouwen op mezelf. Ik straal het wel uit, nu mag ik het waar maken. Want achter al die foto’s staan ook weer de mensen die mij de kneepjes van het fotograferen hebben bijgebracht. Die mij bij elke foto, die wij op elke fotoavond laten zien, stimuleren om de volgende foto nog beter te maken. Elke dag leer ik bij. Ik weet wat ik kan en toch????

Als wij als mens veel meer in onszelf zouden geloven zouden we vast veel meer presteren, denk ik wel. Verstand en gevoel dat steeds weer botst met elkaar, geven twijfels en door die twijfel maken we vaak meer kapot dan goed. Lasten we dingen achterwege, terwijl we weten dat we het wel kunnen. Het komt niet alleen voor in de3ze generatie, maar werkt al eeuwen door van generatie op generatie. Hoeveel ouders zeggen uit bezorgdheid al heel vroeg, dat kun je niet, terwijl we niet eens de kans kregen om het te proberen. Daar plukken we later de nare vruchten van. Het spreekwoord zegt wel: ‘kan niet is dood”, maar tegelijkertijd wordt ons vaker in het leven gezegd dat we iets niet kunnen dan wel. Ik heb heel veel in mijn leven gedaan. Er waren veel dingen bij dat ik verwonderd stond van mezelf dat ik het had durven doen en dat er ook iets positiefs uitkwam. Ook moest ik op zeker moment erkennen dat er zaken waren die net te hoog waren gegrepen. Op het moment dat je durft te erkennen dat je iets niet kunt, weet je dat je wel alles hebt gedaan om het te ontdekken.

Er zijn in mijn leven veel dingen geweest, waarvan ik geen notie had of ik het kon. Waar ik soms dagen, weken of maanden over twijfelde, maar toch doorzette omdat ik uit wilde vinden wie gelijk had. Mijn verstand of mijn gevoel. Voor mijn gevoel ben ik nu minder bang. In negenennegentig gevallen heeft het gelijk gehad, in een enkel geval had het ongelijk. Eigenlijk wist mijn gevoel dat wel, maar het eigenwijze verstand wist het dan veel beter en ging er tegenin. Ik hou me dus maar bij het gevoel, welke zei dat de tentoonstelling er nu moest komen, bijna anderhalf jaar later na de fietstocht. Het is nu een kwestie van even de schouders er onder zetten. Niet meer twijfelen aan mezelf en mijn inzichten. Ik heb mijn beste krachten gegeven aan de fietstocht en nu aan de fototentoonstelling. Het schrijven, nu op dit moment midden in de nacht, heeft mijn twijfels weggenomen. Ik ben er weer, wetende dat ik het kan. ’s Nachts komen meestal de spoken boven die jouw mening doen wankelen. Die honderd keer je de grond in duwen door te zeggen’ kun je dat wel’. Door het even duidelijk op papier te zetten weet ik het weer; ’ja, ik kan het’. Dit duwtje in de rug had ik net even nodig. Dus mocht ook jij twijfelen over je eigen besluiten, met je gevoel genomen, sta dan op. Pak pen en papier en zet neer dat jij het verdiend om jouw besluit waar ter maken. Je zult zien dat je zelfvertrouwen gelijk weer uit zijn bed komt en zegt; ja, ik kan het, ik wil het, ik doe het.