De blauwe Kiekendief

Afgelopen zaterdag wilde ik naar de winterfair in kasteel Gronsveld. Bij de afslag Valkenburg werd het gevoel steeds sterker dat ik er hier afmoest. Belachelijk dacht ik, ik wilde toch naar Gronsveld? Toch luisterde ik wel naar het stemmetje in mezelf dat zo sterk was dat ik het niet kon negeren. In Hulsberg aangekomen wilde ik binnendoor, richting Wijnandsrade, maar sloeg een verkeerde weg in. Daarna liet ik mij maar leiden en kwam uiteindelijk helemaal buitenaf terecht op een doodlopend stuk. Opeens zag ik een roofvogel. Dacht dat het een buizerd of havik was, omdat het nauwelijks te zien was, zover was hij nog weg. Ik had hem al eerder over mijn auto zien scheren op de A2, vlak voor Valkenburg. Ik begreep direct dat ik hiervoor af moest wijken. Mijn grootste hobby is het fotograferen van vogels. Zonder mijn camera te controleren of alles wel goed stond begon ik achter elkaar te knippen. Heel af en toe keek ik even terug of de foto’s duidelijk waren, maar vergat daarbij op mijn schermpje te kijken. Ik zag wel dat het hier niet om een buizerd ging, maar wat het wel voor vogel was, wist ik echt niet. Laat staan dat het iets bijzonders zou zijn. Voor mij was maar één ding belangrijk, deze vogel moest ik blijven volgen.

Toen ik dat weggetje inreed had ik iemand zien zoeken met een verrekijker. Hij bleek van de vogelbescherming. Nadat de vogel was gevlogen reed ik terug. De man van de vogelbescherming was er nog steeds en ik besloot hem te vragen om welke roofvogel het ging. Hij werd helemaal enthousiast toen hij zag dat het vermoedelijk een grauwe of blauwe Kiekendief was. Helemaal zeker was hij er niet van. De blauwe Kiekendief komt nauwelijks voor in Zuid Limburg, wel in het noorden en de Waddeneilanden. Hij vroeg of ik de foto’s op wilde sturen. Ik gaf hem mijn kaartje, maar realiseerde me dat als deze vogel werkelijk zeldzaam was, ik het beter door kon sturen.

Bij Diane, mijn dochter gekomen, bekeken we de foto’s samen op de computer. Wat een schrik. De vogel is wel te zien, maar met veel ruis. Ik had vergeten de ISO waarde terug te zetten naar 200/400. Nu stond hij nog op 1600 van de vroege morgen. Met vrienden van de fotoclub was ik er al in het donker op uitgetrokken om de zonsopgang te fotograferen. Omdat ik op bepaald moment een donker stuk had en uit de hand fotografeerde had ik de laatste foto’s op een hogere ISO waarde moeten zetten. Normaliter zet ik die terug, dit keer was ik het totaal vergeten.

Groot was de teleurstelling. Je probeert de ruis weg te halen, maar helaas, dan worden ze wat wollig. Op zulke momenten realiseer je je weer dat fotograferen niet alleen een kwestie van het moment is, maar dat je van tevoren altijd moet controleren of alles goed staat. En zelfs daarna kun je nog fouten maken. Het is me ook al eens gebeurd dat ik dacht ze overgezet te hebben van het kaartje naar de computer, omdat ik ze snel wilde inzien. Echter zonder ze over te schrijven had ik het kaartje weer uit de computer gehaald en geformatteerd. Nu beweert Canon wel dat ze teruggehaald kunnen worden, maar als het puntje bij het paaltje komt, blijkt het minder waar. Er is één troost die ik mezelf maar geef, het zal waarschijnlijk elke fotograaf een keer in zijn/haar leven overkomen, of heb ik het mis?

De Kiekendief zal ik misschien niet meer tegenkomen. Dankbaar ben ik wel dat ik luisterde naar dat engeltje op mijn schouder, die mij van de weg af liet gaan. De winterfair in Gronsveld heb ik niet meer gezien, maar des te meer heb ik genoten van de jacht van de Blauwe Kiekendief op zijn prooi. Maus

Op deze foto heeft hij de vorm van een wegvliegende engel.