Prachtige kerstdagen zijn het geweest

Als je alleen bent, waar ik dit jaar heel bewust voor had gekozen, zie je onbewust toch op tegen de feestdagen. Maar het leek wel of vrienden en familie samen hadden afgesproken dat ik beslist niet alleen mocht blijven. Zelfs niet op kerstavond, zoals ik me eigenlijk had voorgenomen De ene uitnodiging na de andere kwam op tafel, zodat mijn dagen van ’s morgens tot ’s avonds letterlijk waren gevuld met alles wat mooi, gezellig en leuk was. Ik mag mezelf een rijk mens noemen met zoveel lieve vrienden en familie om me heen waar ik zo welkom ben, vind je niet?

In de ochtenden was ik aanwezig in Geleen op de Inner haert Day. Tweede kerstdag heb ik in de vorm van het Pentagram een kaarsenkring gehouden waar ieder in mocht vertoeven als hij/zij werd uitgenodigd. Daarna kreeg ik nog hier en daar boodschappen door voor de mensen die dat graag wilde horen. Het waren mooie ervaringen.

Aan de achterkant van het gebouw stond een grote boom. Er hing van alles te eten en afgewisseld zaten er een roodbonte specht, eekhoorntjes en een Vlaamse Gaai te eten. De Roodbonte Specht en deels het eekhoorntje kon ik alleen maar vanuit het raam fotograferen. Omdat de camera niet recht tegen het glas aan kon leunen zijn de foto’s wat vaag, maar wel scherp. De Vlaamse Gaai en een ander eekhoorntje kon ik, om de hoek gelopen, vanaf het huis fotograferen waar de boom in de tuin stond. Ook dat zijn cadeautjes.

Met dit soort dagen krijg je veel te veel te eten en met een maag die dit niet gewend is, bijna altijd alleen maar brood eet, is dat niet altijd fijn in de nachten daarna. Natuurlijk protesteert dat lichaamsdeel aan alle kanten en prompt midden in de nacht is het prijs. Afijn, de toiletpot heeft zijn functie weer bewezen. Een emmer aan de voorzijde onder je kin en het toilet aan de onderzijde van je billen. Het kan niet meer fout gaan. Je bent aan alle kanten ingedekt en geloof me het is maar van tijdelijke aard. Je moet er uiteindelijk iets voor over hebben om een paar dagen eens heel exclusief te eten, vind je niet?

Het zijn heerlijke dagen geweest met dank en ode aan al die vrienden, mijn kinderen en kleinkinderen die er voor mij zo’n feest van hebben gemaakt. Maus

Een hart heeft vele kamertjes. Het is Kerst en Nieuwjaar. Kan er nog een klein kamertje bij voor degene die u heeft vergeten?

Heeft u ook al ontdekt dat uw hart vele kamertjes heeft, groot of klein, waarin mensen een plekje hebben verkregen? Bij de een zijn het meer kamertjes, omdat ze makkelijker liefhebben en/of vergeven. Ruimhartiger denken misschien?. Bij de ander zijn de kamertjes wat kleiner, half geopend, of zelfs beperkter tot helemaal gesloten. Misschien omdat ze sneller boos zijn, minder kunnen vergeven dan anderen, fouten maken of om tientallen andere redenen. Soms verheffen ze zichzelf boven anderen, waardoor hun kamertjes helemaal geen open deuren en ruimtes krijgen in hun hart. De eigendunkkamer is dan zo groot dat er geen plek is voor anderen. Gelukkig is dat een kleine minderheid.

De meesten van ons stellen graag hun kamertjes beschikbaar aan anderen. Nu met de feestdagen in zicht kan er misschien nog een klein kamertje van indeling veranderen. Was de deur misschien gesloten of op een kiertje na dicht, probeer het eens wat verder open te zetten. Wie weet wat voor verrassingen er in dat kamertje terecht komen. Elk kamertje wat open gaat geeft weer ruimte voor nieuwe dingen. En is het nog niet helemaal leeg en opgeruimd voor iets nieuws. Maak het schoon, hang er een lichtje in en zet te deur wijd open met het bordje welkom. Wie weet wat allemaal weer jouw hart binnenkomt.

Denk je dat ik geschift ben? Nee hoor, ik zet alleen een paar van mijn kamertjes open om je te ontvangen als een vriend of vriendin, die begrijpt wat de bedoeling is van dit verhaal.

Ik wens jullie allemaal hele fijne kerstdagen met heel veel liefde gezondheid en geluk en vooral veel open kamertjes om iedereen in te ontvangen. Vooral Hem die ons de wereld heeft gegeven. Het licht, de zon, de maan en de sterren en de aarde die ons voed.  De storm, de wind en de regen die zorgen dat straks in het voorjaar weer alles in groei en bloei komt te staan.

Wees dankbaar voor alles wat we wél hebben en kijk niet om naar anderen voor wat we niet bezitten. Wat in jou zit en in mij, de liefde voor jezelf en anderen, dat maakt dat jouw hart al die kamertjes heeft bezet met familie en vrienden. Maak vooral één kamertje vrij voor ‘Hem’ die ons zo graag wil leiden  naar een goed leven. Alleen we mogen dan wel eerst leren luisteren en kamerdeurtjes opzetten om ‘Hem binnen te laten, om naar ‘Hem’ te kunnen luisteren. Maus

Kerst verhaal 2012: De Hond als Kroon van de Schepping

Onderstaand hondenverhaal vond ik zo mooi dat ik het heb overgenomen van Hyves met de schrijver onderaan vermeld.

De bron van alle wijsheid is, zoals algemeen bekend, de hondenmand. Als ik daarin lig, met mijn kop op mijn poten, starend in de verte, komen de diepste gedachten over de aard van het bestaan tot mij. Zo is, in de hondenmand, mij het inzicht geworden dat de hond de kroon is van de schepping. Gaarne wil ik aangeven waarom men middels een logische redenering onverbiddelijk tot deze conclusie moet komen. Wij allen, honden en niet-honden, nemen deel aan de evolutie. Die evolutie kenmerk zich door een streven naar optimalisering van de levensvoorwaarden. Welnu, welk dier heeft het zover gebracht als de hond? Laat ik mijzelf als voorbeeld nemen. Ik heb twee dienaren die zich geheel aan mijn voortbestaan wijden. Ik heb hen daar niet met bruut geweld of door arglistige redeneringen, noch middels smekingen toe bewogen. Nee, zij doen dat geheel uit zichzelve als hun antwoord op het simpele feit dat ik besta. Zij voeden en verzorgen mij op een wijze die zij zelf als natuurlijk ervaren. Hun toewijding aan mij vinden zij volstrekt vanzelfsprekend.

Als hond ben ik zo niet alleen biologisch verzekerd van mijn bestaan, ook geestelijk zijn mijn levensomstandigheden optimaal, omdat ik mij dagelijks in mijn hondenmand kan overgeven aan de hoogste vormen van contemplatie. Daarin herken ik het doel van de evolutie, namelijk de uiteindelijke eenwording met het Absolute Zijn. Alleen de hond kan zich, dank zij de menselijke dienaren, ongehinderd door aardse beslommeringen, aan dat allerhoogste doel wijden. Dat doel ervaar ik innerlijk als de roep van het Zijn zelve. Het Zijn roept mij en schept Zelf de voorwaarden waardoor ik aan die roep kan beantwoorden.

Ja, ja, ik weet wel dat mijn dienaren soms niet geheel van harte bereid zijn mij te gerieven. Dan hoor ik hen in gesprek met iemand die zij soms Mijngod, dan weer Sodeju, ofwel Allemachtig noemen. Dan hoor ik hen tegen deze persoon zeggen Sodeju, ik moet de hond nog uitlaten’, of ‘Mijngod, ik ben de hondenbrokken vergeten’. Deze persoon kan ik merkwaardig genoeg niet zelf waarnemen, maar duidelijk is dat hij steeds mijn kant kiest en hen beveelt, als zij murmureren, hun plicht jegens mij alsnog te vervullen. En dat doen zij, zonder mankeren. Ook dat laat mij beseffen dat er meer is, tussen hondenmand en voerbak, dan ik kan ervaren. Het geeft mij een prettig gevoel te weten dat mijn dienaren, in hun zorgend aandeel in de evolutie, streng gecontroleerd worden.

Is er nog een ander dier dat zich zulke levensomstandigheden heeft weten te verwerven? De kat misschien? Nee, dat ligt toch anders. Katten zijn zelfzuchtig en vol begeerte. Ze hebben alleen aandacht voor zichzelf, óf voor hun prooi. Daarbuiten is er voor een kat niets. Katten hebben geen weet van het hogere. Katten kennen niet de verrukking die voortkomt uit de belangeloze ervaring van het diepere inzicht. Daarom is het voor mij duidelijk dat honden verder zijn dan katten op het pad van eenwording.

Helaas echter is er de laatste tijd enige onrust geslopen in mijn verwijlen in hoge, geestelijke sferen. Het gaat daarbij om een belangwekkende vraag, namelijk deze: ben ik slechts een willoos deel van een groter geheel, of ben ik een zelfstandig individu, met een vrije wil? Ik kan deze vraag ook anders formuleren: hoe komt het dat ik in de levensomstandigheden verkeer zoals die nu voor mij zijn? Heb ik die verkregen ten gevolge van een Hoger Plan dat de evolutie bestiert, of is dat mijn eigen verdienste? Zeker, dat is een belangwekkende vraag, zoals ik reeds zei. Want aan het antwoord op die vraag kleven gevolgen. Die gevolgen betreffen mijn relatie met andere honden. Want het is ook mij wel duidelijk dat niet alle honden in dezelfde gezegende omstandigheden verkeren als ik. Het lijkt er zelfs op dat ik in het proces van de evolutie verder gevorderd ben dan vele andere honden. Die andere honden zwerven op straat, elke dag maar weer hopend, echter zonder zekerheid, iets te vinden dat zij kunnen eten, terwijl mij het eten volgens een strak schema voorgezet wordt. Als ik mij nu eens om hun lot zou bekommeren, bijvoorbeeld door mijn hondenbrokken met hen te delen. zou ik dan niet het pad van de evolutie achterwaarts afleggen? Zou ik dan niet door een onbesuisde goedheid de evolutionaire sprong teniet doen waar mijn goede leven het gevolg van is? Mag ik dat wel? Waar ligt mijn verantwoordelijkheid, bij de evolutie of bij mijn medehonden?

Stel nu dat mijn gelukzalig lot het gevolg is van een Hoger Plan. Dan ben ik niet persoonlijk verantwoordelijk voor het lot van andere honden in minderbedeelde omstandigheden. Die verantwoordelijkheid kan ik overlaten aan het Plan zelf. Maar, als ik mijn situatie heb verworven als gevolg van eigen verdienste, dan ben ik een vrij wezen. Dat maakt mij nog niet meteen verantwoordelijk voor anderen, maar ik zou, als vrije hond, die verantwoordelijkheid wel op me kunnen nemen. Het is die theoretische vrijheid tot verantwoordelijkheid die mij onrustig maakt. Die vrijheid impliceert natuurlijk dat ik gewoon altoos in mijn mand kan blijven liggen. Maar ik zou ook iets anders kunnen doen. Het besef van die andere mogelijkheid – van die oneindig vele andere mogelijkheden! - verstoort steeds weer mijn hondenmandelijke gemoedsrust. Genade of verdienste, dat is dus in de kern de vraag die mij kwelt. Laat ik trachten door middel van kritisch onderzoek der fenomenen een onbetwijfelbaar antwoord te vinden.

Nu, als ik bij mijn eigen situatie te rade ga, dan is duidelijk dat ik niet mijn twee dienaren zelf heb gekozen. Zij hebben míj gekozen. Zij zagen mij en waren verloren, hoor ik hen regelmatig zeggen. Dat wijst op een voorbeschikking. Mijn dienaren zijn kennelijk deel van het Plan. Er is voor hen ook nog een hogere instantie, Sodeju, Mijngod of Allemachtig geheten, die mijn dienaren controleert en hen op het rechte pad van toewijding houdt. En dan denk ik, instemmend tegen mijzelf knikkend: waar controle is moet een plan zijn. Wie zal mij daarin kunnen tegenspreken?

Ik moet op grond daarvan tot de conclusie komen dat mijn lot onderdeel is van een groter geheel, een totaliteit die mijn eigen wil en verantwoordelijkheid verre te boven gaat. Als dat zo is hoef ik mij dus niets aan te trekken van het lot van mijn minderbedeelde medehonden. Hun lot is een deel van het Plan, en ik mag dat Plan niet verstoren door toe te geven aan de zwakte van mijn gemoed.

Dat lijkt mij een geheel sluitende redenering. Hoe kan het ook anders zijn? Dat heldere inzicht zou dus moeten bijdragen tot de kalmte van mijn gemoed. Maar het vervelende is dat dit inzicht niet in staat is de onrust weg te nemen die mij steeds bevangt, telkens weer als ik mij in de hondenmand aan het hogere weten wijd. Begrijpt u mijn dilemma? Als denker besef ik dat ik niet verantwoordelijk ben voor het lot van mijn medehonden. Maar iets in mij weerstreeft dat. Het is mij niet duidelijk wat. Is het toch gebrek aan inzicht? Moet ik, hoe onrustig het mij voorlopig nog maakt, voortgaan met mijn contemplatieve studies, hopend dat het zuivere weten en de daarmee gepaard gaande innerlijke vrede mij op enigerlei dag alsnog zal geworden? Dat zal een schone dag zijn, voorwaar! Of moet ik de wereld in, en wel nu meteen, en waarheen dan, waartoe? Wie ben ik om te denken dat mijn buitenmandelijk geploeter enige invloed zou kunnen uitoefenen op de eeuwigheid van de kosmos? Is dat niet de opperste hoogmoed? Loop ik dan niet juist daardoor mijn hondenlijke bestemming mis om te versmelten met het Zijn? En hoe kom ik dan aan mijn dagelijkse hondenbrokken? Zoekend naar helderheid wordt mijn verwarring almaar groter. Het grondprobleem, genade of verdienste, ooit denkend aangevat in volle gemoedsrust, heeft geleid tot existentiële vertwijfeling over de keus tussen versmelten met het Zijn, of ploeteren voor mijn medehonden. Versmelten of ploeteren, dat is dus de vraag, nog weer anders samengevat. Ik moet daar inderdaad nog maar eens rustig de kop voor op de poten leggen.

Maar wat hoor ik daar? Dat zijn mijn dienaren die staan te zwaaien met mijn etensbak Er is iets bijzonders aan de hand. “Het is kerstmis,” roepen ze, “en daarom krijg je iets extra lekkers.” ”Er is een kind geboren,” zeggen ze. Nou ik heb niks gemerkt. Hoor ik een baby huilen? Nee dus. Dat kind kan ik ook al niet waarnemen, dus dat zal dan wel net zo iemand zin als, Sodeju, Mijn God of Allemachtig. Komt die ook al waken over mijn voorzieningen? “Vrede op aarde” zingen ze. Zou dat het eind zijn van al mijn kopzorgen? Komt dan toch alles goed? Als dat eens waar mocht zijn! "In alle mensen een welbehagen," hoor ik. Ja, dat is het. Als alle honden dienaren hadden zoals ik, en alle honden in hun dienaren een welbehagen konden stellen, dan, ja dan...  Maar eerst wens ik nu te beantwoorden aan de roep van mijn eigen dienaren die wederom staan te schudden met mijn etensbak. Dat wordt extra kwispelen en kwijlen deze keer. Woef!

Ik wens iedereen, honden en dienaren, net zo'n liefdevol bestaan als het mijne, voor nu en altijd.
getekent: Blaf de Hond (alias Bram Moerland)

Nabeschouwing:

Dit artikel ontvangen via Hyves. Had de schrijver graag zelf toestemming gevraagd, maar niet kunnen bereiken. Omdat het openbaar via Hyves is binnengekomen heb ik het overgenomen met zijn naamsvermelding.

Fijne Kerstdagen, Maus

Hoe krijgt een mens het midden in de nacht voor elkaar

Daar sta je dan, midden in de nacht, machteloos te kijken met de woorden; en nu’’? Het is één uur in de nacht. Mijn slaapkamergordijnen trek ik net iets te onnadenkend dicht. Nu doe je dat normaal altijd, maar de rails hingen hier en daar al langer los van de muurhaken. Eigenlijk zat hij nog maar op twee plaatsen heel lichtjes vast. Ik was zo in gedachten dat ik de gordijnen dus net iets te hard dichttrok, waardoor het hele zooitje naar beneden kwam. Wat nu? Zonder gordijnen gaan slapen en wakker gehouden worden door het schelle licht van de lantaarnpaal, die net in mijn slaapkamerraam schijnt? Of naar beneden lopen, de schuur in om een ladder te halen. Geen probleem dacht ik, zo gepiept. Er hangen haken aan de muur, daar was niets mis mee. Alleen zitten ze heel strak tegen het plafond aangeklemd. De haken waarin de rails hangen en die over de muurhaken worden geschoven werkten niet mee. Opnieuw naar beneden, een kruisschroevendraaier halen. De haakjes lieten zich redelijk goed losschroeven maar ze met rails en al over de muurhaken schuiven, ho maar. Opnieuw naar de schuur. Met hamer, beitel en platte schroevendraaier gewapend opnieuw de ladder opgekropen. De muurhaken heb ik een stukje omgebogen van het plafond af naar beneden, zodat ik in ieder geval meer ruimte kreeg. De eerste railsteun liet zich redelijk makkelijk over de haak schuiven. Met de eindstop, die de runners aan het eind van de rails op zijn plaats houdt, ging het minder goed. Hij vloog er met een boog vanaf, terwijl de rail opnieuw naar beneden viel. De runners vlogen over en onder het bed, het nachtkastje en zelfs belanden er een paar in de prullenbak. Op één na heb ik alles terug kunnen vinden. Hoe het mogelijk is dat deze ene dwarsligger onvindbaar is gebleven weet ik niet, dus morgen een nieuwe runner op de kop zien te tikken.

Wiebelend op de toch al gammele ladder, midden in de nacht wanhopig kijkend en worstelend met gordijnrails die tegenstrijdig zijn, hoe haal ik het in mijn hoofd. In plaats van gewoon zonder gordijnen te gaan slapen, sta ik met de hamer rustig om één uur in de nacht te timmeren. Uiteindelijk na anderhalf uur worstelen en op één runner na, hangen de rails. Maar als je vraagt of het betrouwbaar is, moet ik zeggen ‘nee.’ Toch kijk ik vol trots vanuit mijn bed even omhoog terwijl ik dit zit te schrijven. Als vrouw Van 70 heb ik het toch maar geflikt, vind je niet?

Maar……, een ongeluk gebeurt nooit alleen. In bed kruipend zet ik mijn kleine computer aan, want dit verhaal moet natuurlijk op het blog. Hij is weken niet gebruikt, dus eerst de stroom er op. Het gaat opnieuw verkeerd. In mijn hele slaapkamer is maar 1 stopcontact en dat zit ook nog bij de deur. Hoe komen ze er toch op. Je bed staat tegen de muur ertegenover, dus ligt er langs alle muren een losse verlengkabel tot onder mijn bed. Hij heeft maar vier ingangen en dat is niet genoeg voor bedlampjes, telefoon, een wekker en ook nog de computer. Om niet steeds onder mijn bed te moeten kruipen heb ik voor de computer een verlengsnoer op het nachtkastje aangesloten. Op zich rommelig maar ach, ik slaap toch alleen. Maar als je voor je in bed stapt eerst het snoer van de computer in de verlengkabel hebt gestopt kun je op je vingers natellen wat er gebeurt. Zonder opletten en kijken duik ik mijn bed in en trek alles van het nachtkastje. Waarom valt alles toch altijd naar beneden en nooit eens voor het gemak omhoog. Weer mijn bed uit. De fles met water en de telefoon onder het bed uitgevist. Lamp en wekker weer een fatsoenlijk plekje gegeven en eindelijk komt er even rust om te schrijven. Inmiddels is het half drie in de nacht geworden. Tijd om te gaan slapen. ‘Welterusten en gezond weer op’, zou Sonja zeggen. U weet wel wie ik bedoel, want ja, haar  achternaam ben ik even vergeten. Dat mag op mijn leeftijd, vind je niet?

 

Twijfelt u ook altijd aan uzelf?

Dit verhaal vond ik nog op in een map op mijn andere computer. Gewoon vergeten op het blog te zetten. Gebeurde dit zomaar? Het is op 22-06-2012 geschreven en als ik nu terugkijk op het afgelopen half jaar, dan zie ik duidelijk hoe ik ben gegroeid. Lees en vergelijk. Ook u krijgt dagelijks de kans te groeien en bloeien

Kent u dat nu ook? Twijfelen aan jezelf, aan je besluiten, soms zelfs zo ver gaand dat je alles weer herroept uit angst ten onder te gaan aan je eigen moed om in eerste instantie een dergelijk besluit te nemen. Het onderwerp doet er op dat moment niet toe. Het gebeurt bij vrijwel bij alle grote besluiten. Soms vraag ik mezelf af hoe ik überhaupt de moed had een dergelijk besluit te nemen. Over al die grote en kleine dingen, die zo heel belangrijk zijn voor mezelf twijfel ik dagen, weken, soms zelfs maanden. Tot grote ergernis van mezelf. Tot verbazing van anderen. Ik ben toch zo zelfverzekerd? Althans dat straal ik wel uit. Niermand beseft dat ik best een angsthaas ben en bang voor de gevolgen die soms niet te overzien zijn. In mijn hart weet ik dat de dingen die ik besloten heb, goed zijn. Echter gevoel en verstand zijn twee totaal verschillende zaken en regelmatig in gevecht met elkaar. Het zijn net twee kleine kinderen die steeds weer botsen en kibbelen en vallen over elke kleinigheid. Voor beide argumenten van elke zaak is veel te zeggen, maar kloppen? Ho maar. Er klopt niets van.

Heb ik er 25 jaar over gedaan om mijn wens te vervullen en te besluiten naar Santiago te fietsen, nu stak een nieuw dilemma zijn kop op. Vierduizend foto”s had ik onderweg gemaakt, van heel mooi tot wegwerpartikel. Heel kritisch ben ik van elke fietsdag de foto’s aan het doorspitten. Zoek de mooiste uit, bewerk ze en zet ze weer aan de kant. Welke is mooier? Dan is het deze, dan weer die. Dat was in het begin, toen ik wist dat ik per……………… oktober mijn eerste fototentoonstelling zou krijgen. Nu zit ik in de periode van uitstellen. Ik heb toch nog ruim drie maanden. Mijn hart weet dat het snel om is en ik toch echt serieus de tijd moet gaan nemen om verder te gaan. Er moet van de foto’s en teksten ook een boekje worden gemaakt. De lijsten zijn bij de fotobond gereserveerd, maar alle paspertou’s moeten nog op maat gemaakt worden.

Dan de volgende twijfel. De opening kon in mijn gevoel door niemand anders gebeuren dan door onze eigen burgemeester. Wie het blog Santiago op de elektrische fiets heeft gevolgd, weet dat ook mijn burgemeester van Landgraaf zo hard heeft meegewerkt om deze fiets door de kerk erkend te krijgen. Door mijn vechtlust en behulp van de krant, de TV, het Genootschap St. Jacob, vooral André Brouwer, de conferentie van bisschoppen en de burgemeester van Landgraaf hebben we het samen voor elkaar gekregen dat een onrecht de wereld werd uitgeholpen. Veel schouders hebben bijgedragen dat de elektrische fiets werd erkend als officieel vervoermiddel. Een regiem van 2000 jaar kerk hebben we samen van mening doen veranderen. De samenwerking was geweldig.

De fototentoonstelling. Voor mij stond één ding als een paal boven water. Onze eigen burgemeester wilde ik vragen om de tentoonstelling te openen. De secretaresse heb ik vorig jaar al gebeld, zodra ik de datum van de tentoonstelling wist. Ik was de eerste afspraak in het boek van 2012. De toestemming van de burgemeester kwam al binnen een paar dagen. Geweldig aan de ene kant maar een kleine domper waren de woorden. Het gaat zeker door, alleen als er een calamiteit tussen komt en de burgemeester ergens anders noodzakelijk aanwezig moet zijn, maakt dat ik weer twijfel. Je kent dat vast wel. Komt hij wel, komt hij niet? Mijn twijfel kan alles kapot maken, dus heb ik alle engelen maar aangeroepen dat zij helpen dat er niets tussen komt en ik mijn twijfels los kan laten. Overtuigd dat mijn tentoonstelling het waard is om door hem te worden geopend.

. 

Ook voor het voorwoord en ter introductie van de burgemeester heb ik al iemand in gedachten. De man die mij gestimuleerd heeft om door te gaan met schrijven. Hij is journalist, weet alles van schrijven. Op dit moment weet hij het nog niet eens, het is half drie in de nacht, terwijl ik mijn verhaal zit te schrijven. Maar tegelijkertijd met mijn verhaal gaat de mail naar hem, die mij de moed gaf door te gaan met schrijven. Zijn humor en visie zijn voor mij net zo belangrijk als al die mensen die hebben bijgedragen om deze reis naar Santiago waar te maken. De tentoonstelling is niet alleen ter eer en glorie van de prestatie die is geleverd op mijn 69^e jaar, maar ook als dank voor al die mensen die mij hebben gesteund en gesponsord.

Die kan, mag en wil ik niet in de steek laten met mijn twijfels. Die verdienen het dat ik het beste neerzet wat ik kan. Het is opnieuw een levensles. Vertrouwen op mezelf. Ik straal het wel uit, nu mag ik het waar maken. Want achter al die foto’s staan ook weer de mensen die mij de kneepjes van het fotograferen hebben bijgebracht. Die mij bij elke foto, die wij op elke fotoavond laten zien, stimuleren om de volgende foto nog beter te maken. Elke dag leer ik bij. Ik weet wat ik kan en toch????

Als wij als mens veel meer in onszelf zouden geloven zouden we vast veel meer presteren, denk ik wel. Verstand en gevoel dat steeds weer botst met elkaar, geven twijfels en door die twijfel maken we vaak meer kapot dan goed. Lasten we dingen achterwege, terwijl we weten dat we het wel kunnen. Het komt niet alleen voor in de3ze generatie, maar werkt al eeuwen door van generatie op generatie. Hoeveel ouders zeggen uit bezorgdheid al heel vroeg, dat kun je niet, terwijl we niet eens de kans kregen om het te proberen. Daar plukken we later de nare vruchten van. Het spreekwoord zegt wel: ‘kan niet is dood”, maar tegelijkertijd wordt ons vaker in het leven gezegd dat we iets niet kunnen dan wel. Ik heb heel veel in mijn leven gedaan. Er waren veel dingen bij dat ik verwonderd stond van mezelf dat ik het had durven doen en dat er ook iets positiefs uitkwam. Ook moest ik op zeker moment erkennen dat er zaken waren die net te hoog waren gegrepen. Op het moment dat je durft te erkennen dat je iets niet kunt, weet je dat je wel alles hebt gedaan om het te ontdekken.

Er zijn in mijn leven veel dingen geweest, waarvan ik geen notie had of ik het kon. Waar ik soms dagen, weken of maanden over twijfelde, maar toch doorzette omdat ik uit wilde vinden wie gelijk had. Mijn verstand of mijn gevoel. Voor mijn gevoel ben ik nu minder bang. In negenennegentig gevallen heeft het gelijk gehad, in een enkel geval had het ongelijk. Eigenlijk wist mijn gevoel dat wel, maar het eigenwijze verstand wist het dan veel beter en ging er tegenin. Ik hou me dus maar bij het gevoel, welke zei dat de tentoonstelling er nu moest komen, bijna anderhalf jaar later na de fietstocht. Het is nu een kwestie van even de schouders er onder zetten. Niet meer twijfelen aan mezelf en mijn inzichten. Ik heb mijn beste krachten gegeven aan de fietstocht en nu aan de fototentoonstelling. Het schrijven, nu op dit moment midden in de nacht, heeft mijn twijfels weggenomen. Ik ben er weer, wetende dat ik het kan. ’s Nachts komen meestal de spoken boven die jouw mening doen wankelen. Die honderd keer je de grond in duwen door te zeggen’ kun je dat wel’. Door het even duidelijk op papier te zetten weet ik het weer; ’ja, ik kan het’. Dit duwtje in de rug had ik net even nodig. Dus mocht ook jij twijfelen over je eigen besluiten, met je gevoel genomen, sta dan op. Pak pen en papier en zet neer dat jij het verdiend om jouw besluit waar ter maken. Je zult zien dat je zelfvertrouwen gelijk weer uit zijn bed komt en zegt; ja, ik kan het, ik wil het, ik doe het.

Begin vandaag nog met deze gouden regels en stop met deze 10 dingen. Het geluk lacht je toe.

Dit artikel op het Belgische Seniorennet was te belangrijk om het zomaar voorbij te laten gaan. We kunnen ons eigen geluk maken en misschien zijn deze grondbeginselen wel de weg tot jouw grote geluk. Kijk er naar en bekijk of jij er iets mee kunt. Er staat altijd wel een  stukje in dat jij of ik kunnen gebruiken. Het nieuwe jaar met goede voornemens komt er aan, maar waarom zou je vandaag al niet beginnen? Het is nooit te vroeg om jouw geluk te vinden. Wacht je en stel je uit, is het altijd te laat, dan komt afstel. Geloof me, ik begin vandaag nog met deze tien gouden regels onder de loep te nemen en toe te passen. Ook ik maak nog dagelijks fouten. U niet? Dan kan ik u hiermee niet helpen en mag u deze regeltjes gewoon in de prullenbak gooien. Maus.

DE TOVERFORMULE IS STOPPEN

Er is een toverformule om meteen gelukkig te zijn. Die heb je zelf in de hand. Stop met deze 10 zaken en het geluk lacht je toe.

1. De schuld geven

Mensen maken fouten. Punt

We durven wel iemand anders de schuld te geven voor onze problemen, maar denk eens goed na; misschien ben je zelf wel verantwoordelijk voor je eigen problemen! Neem die verantwoordelijkheid op je wanneer zaken mis gaan in plaats van anderen de schuld te geven.

2, Imponeren

Mensen vinden je leuk om wie je bent en niet omwille van je spullen.

Die mooie auto, dure merkkledij, nieuwe functie; allemaal mooi meegenomen. Maar dat is niet de belangrijkste reden waarom mensen je leuk vinden. Men vind je leuk om wie je bent, wat je uitstraalt en niet omwille van je spullen, tenzij je houdt van een oppervlakkige relatie zonder inhoud. Echte, ‘pure’ relaties daarentegen maken je veel gelukkiger. Ze ontstaan wanneer je stopt met op iedereen indruk te maken. Wees en blijf jezelf.

3. Vastklampen

Wanneer we onzeker of bang zijn, houden we vaak stevig vast aan wat of wie we kennen. Zelfs als we weten dat dit een slechte oplossing is.

Het maakt je niet gelukkiger, maar juist afhankelijk. Je wordt pas gelukkig als je uit je comfort zone durft te treden en datgene probeert te bereiken wat je écht zelf wil. Zelfs als dit niet lukt, zorgt het proberen er al voor dat jij je beter gaat voelen.

4. Onderbreken

Iemand onderbreken om je eigen zegje te doen, is ronduit onbeleefd.

Als je liever geen vijanden wilt maken, luister dan naar wat anderen te zeggen hebben. Focus op wat zij zeggen en stel vragen, zodat je hen goed begrijpt om in te kunnen spelen op hun woorden. Mensen zullen je dankbaar zijn dat je echt naar ze wil luisteren en zelf krijg jij er een gelukkig gevoel van.

5. Zeuren

Praat niet over alles wat verkeerd loopt, maar praat over wat je zult doen om de zaken beter te maken. Positief denken heet dat.

Blijven zeuren over die ‘rotdag’ of over alles wat momenteel misloopt in je leven, laat je niet beter, maar juist slechter voelen. Als er iets misgaat, verlies dan geen tijd met klagen. Gebruik die ‘klaagenergie’ om je situatie te veranderen en beter te maken. Tenzij je door verkeerde aandacht vragen altijd en voor eeuwig wilt blijven klagen. Geloof me. Je verliest er je vrienden door. Je blijft hangen in je slachtofferrol en wordt er op den duur ziek van.

6. Controleren

Controle over het leven van anderen, maakt de ander opstandig en ziek.

De enige die je echt kan controleren, is jezelf. Doe geen moeite om anderen te controleren, maar hou je bezig met je eigen doelen, dromen en opinies. Niet iedereen wil hetzelfde in haar/zijn leven als jij, dus leg je hierbij neer. Storen anderen jou zo erg met hun controlegedrag, ga dan op zoek naar mensen die ook jouw doel voor ogen hebben.

7. Bekritiseren

Kritiek leveren is makkelijk maar iedereen is nu eenmaal verschillend; niet beter, niet slechter, gewoon anders.

Accepteer juist de verschillen in plaats van jezelf steeds te focussen op de tekortkomingen van de ander. Zo krijg je juist van anderen – en ook van jezelf – een beter beeld.

8. Prediken

Denk niet dat jij alles beter weet, ook al ligt jouw lat hoger dan die van de ander.

Hoe hoger je op de ladder stijgt, hoe meer je denkt alles te weten. Hoe meer je anderen wilt vertellen hoeveel je weet. Maar is dat wel zo? Niemand houdt van een koppige wijsneus, dus laat het prediken maar achterwege. Je verliest er je familie en vrienden door. Het gelijk heeft altijd twee kanten.

9. Jammeren

Stop met jammeren en huilen, ga verder met je leven!

Leer van je fouten én van andermans fouten. Stop met jammeren en ga verder met je leven! Wanneer je iets slechts overkomt zie dit dan als een kans om er iets uit te leren dat je nog niet wist. Het verleden is je leerschool. Wanneer je denkt aan alles wat misging in je leven, weet je voor de toekomst bij een gelijkwaardig probleem beter wat te doen en handelen.

10. Angst en vrezen

Iedereen kent angst en vrees over wat wel of niet kan gebeuren. Over wat we niet kunnen. Wat we niet kunnen veranderen of over hoe anderen ons bekijken.

Het is makkelijker om bij moeilijke beslissingen te aarzelen, te wachten op het juiste moment of nog meer onderzoek te doen. Ondertussen vliegen de dagen, maanden en jaren voorbij. Gaan verloren zonder dat er uit pure angst beslissingen worden genomen. Laat je angsten niet overheersen en je tegenhouden van de doelen die je had of wilde ondernemen. Wat je wilt, wat je plannen ook mogen zijn, begin vandaag met de realisatie hiervan. Zet je angst opzij, het vernield je leven en houdt de mooie dingen tegen die je mag ervaren in je leven. Doe iets met je leven, voor je het weet ben je oud en grijs en kom je tot de ontdekking dat je niet echt hebt geleefd.

Bron: www.jobat.be, hier en daar aangevuld met de leerschool van mezelf.

Het wonder van de geboorte in de kerstnacht is nog steeds het heden (Kerstverhaal en gedicht)

Het Wonder van de geboorte

Jaren geleden schreef ik het gedicht ‘de geboorte’, nog altijd het grootste wonder in het leven van ons mensen. Maar is het grootste wonder niet al begonnen bij de geboorte van Jezus. Ook Maria hield haar kind in haar armen, had haar dromen over hem. Wist zij toen al dat zijn leven zo kort zou zijn? Wist zij zijn bestemming, dat hij grote wonderen zou verrichten? Dat hij moest lijden voor ons mensen, terwijl wij heel weinig geleerd hebben van het verleden en onze hoofden nog steeds de wind in gooien? Nee, Maria was een moeder en Jozef een vader. Blij en dankbaar met de geboorte van hun kind in die armoedige stal. Ook zij hadden dromen over hun kind, zoals wij die over de onze hebben. Niemand gunt zijn kind ellende, armoede en verdriet.

In Nederland wordt geen enkel kind in een stal geboren. Elders in de wereld zijn nog vele stallen te vinden, waar mensen moeten leven. Toch slaat ook in ons kikkerlandje bij velen de armoede toe. Een deel van de schulden en armoede, opgebouwd door verlangen naar alle luxe die anderen ook hebben, maken het leven voor hen ondraaglijk. Daarnaast moeten onze (klein)kinderen mee doen, anders tellen ze niet meer mee. Als ouders kun je niet anders dan toegeven, tegen beter weten in, willen ze niet gepest en buitengesloten worden. Dagelijks wordt de luxe aangeprezen op tv en radio. Je wilt meedoen en soms is het verlanger groter dan het verstand. Kun je het iemand kwalijk nemen dat hij schulden heeft opgebouwd, waar banken maar gaven en gaven? Neen. Veroordeel niet als je toevallig niet in dezelfde situatie zit en het wel goed hebt. Anderen zijn buiten hun schuld in ellende gekomen, door te hoge hypotheken en rentes. Voedselbanken, ze moesten toch niet nodig zijn in ons land. Mensen levend langs de straat, soms verslaafd aan drugs en alcohol. Toch hadden ook zij als kind hun dromen, net als al die  vaders en moeders. Ik weet niet waarom zij ze niet hebben vervult, want ieder mens heeft in zichzelf een oneindige schat aan wonderen. Je hoeft ze alleen maar te zien en te pakken. Dat is niet eenvoudig, maar als we willen kunnen we onze eigen wonderen creëren. Ik zeg niet dat het makkelijk is, soms zelfs heel zwaar en moet je eerst de hel gezien hebben voor je de hemel kunt vinden maar ieder mens krijgt steeds weer nieuwe kansen in het leven. Ik heb het aan de lijve ondervonden in vele opzichten.

 

De wereld in het algemeen is steeds onverdraagzamer geworden. Oorlogen, moord en doodslag, we lezen het dagelijks en zijn er immuun voor geworden. Het dringt niet meer door. Het nieuwe jaar begint voor velen niet echt rooskleurig. Ontslagen vallen dagelijks, het meest vlak voor de feestdagen. Toch wil ik één ding vragen. Kijk naar binnen. Vraag hulp aan God, het Universum, of waar u maar in geloofd. Al is het in een totempaal. Ieder mens, gelovig of niet, weet dat er iets is dat hoger is dan wij allemaal. Kijk in jezelf in stille uurtjes wat je voor andere, nieuwe mogelijkheden hebt. Kijk of je een nieuwe geboorte kunt creëren. Kijk naar de dromen die je eens had. Soms sluit hier een deur om daar een nieuw venster te openen. Het kind werd geboren in de kerstnacht om ons een nieuw leven te schenken. Misschien is hij toch niet voor niets gekomen. En heel misschien kunnen wij bij deze nieuwe geboorte, met nieuwe kansen ook weer die ene helpen die zijn weg nog niet heeft gevonden. Kunnen we macht en geld omzetten naar liefde geven en delen. Is het de droom geweest van Jezus en nu ook mijn droom of komt ooit de dag dat we kunnen zeggen; ‘we hebben geleerd uit het verleden. De toekomst is aan ons en zal bestaan uit liefde en delen. Wij allen kunnen, hand in hand, samen een betere wereld maken dan er tot nu toe was, als we bij onszelf beginnen.’

 

De geboorte van Jezus was ons kerstgeschenk

GEBOORTE

Als een roos ontloken

in het eerste ochtendlicht

ligt het pas geboren kind

passend in de palmen

van haar handen

 

Een gezichtje

vol onschuld en liefde

Naarstig gluurt het

even de wereld in

om zijn oogjes

direct weer te sluiten

 

Het wilde naar buiten

onze wereld bekijken

zijn moeder aanschouwen

Het laat zich omarmen

verwarmen

met een onschuldige traan

nog op zijn gezichtje

van het zware werk

door hem verricht

 

Beschermd door de liefdevolle

handen van zijn moeder

overdekt door haar tranen

beschenen door de

eerste zonnestralen

 

Alsof God wil laten weten

dat dit onschuldige mensje

passend in de

palmen van haar handen

zijn leven in zuiverheid

en liefde geschonken krijgt

 

© Maus Sturmer

Mag ik u een heel liefdevol, fijn en gelukkig Kerstfeest wensen en voor 2013 een jaar vol liefde gezondheid en geluk

 

De blauwe Kiekendief

Afgelopen zaterdag wilde ik naar de winterfair in kasteel Gronsveld. Bij de afslag Valkenburg werd het gevoel steeds sterker dat ik er hier afmoest. Belachelijk dacht ik, ik wilde toch naar Gronsveld? Toch luisterde ik wel naar het stemmetje in mezelf dat zo sterk was dat ik het niet kon negeren. In Hulsberg aangekomen wilde ik binnendoor, richting Wijnandsrade, maar sloeg een verkeerde weg in. Daarna liet ik mij maar leiden en kwam uiteindelijk helemaal buitenaf terecht op een doodlopend stuk. Opeens zag ik een roofvogel. Dacht dat het een buizerd of havik was, omdat het nauwelijks te zien was, zover was hij nog weg. Ik had hem al eerder over mijn auto zien scheren op de A2, vlak voor Valkenburg. Ik begreep direct dat ik hiervoor af moest wijken. Mijn grootste hobby is het fotograferen van vogels. Zonder mijn camera te controleren of alles wel goed stond begon ik achter elkaar te knippen. Heel af en toe keek ik even terug of de foto’s duidelijk waren, maar vergat daarbij op mijn schermpje te kijken. Ik zag wel dat het hier niet om een buizerd ging, maar wat het wel voor vogel was, wist ik echt niet. Laat staan dat het iets bijzonders zou zijn. Voor mij was maar één ding belangrijk, deze vogel moest ik blijven volgen.

Toen ik dat weggetje inreed had ik iemand zien zoeken met een verrekijker. Hij bleek van de vogelbescherming. Nadat de vogel was gevlogen reed ik terug. De man van de vogelbescherming was er nog steeds en ik besloot hem te vragen om welke roofvogel het ging. Hij werd helemaal enthousiast toen hij zag dat het vermoedelijk een grauwe of blauwe Kiekendief was. Helemaal zeker was hij er niet van. De blauwe Kiekendief komt nauwelijks voor in Zuid Limburg, wel in het noorden en de Waddeneilanden. Hij vroeg of ik de foto’s op wilde sturen. Ik gaf hem mijn kaartje, maar realiseerde me dat als deze vogel werkelijk zeldzaam was, ik het beter door kon sturen.

Bij Diane, mijn dochter gekomen, bekeken we de foto’s samen op de computer. Wat een schrik. De vogel is wel te zien, maar met veel ruis. Ik had vergeten de ISO waarde terug te zetten naar 200/400. Nu stond hij nog op 1600 van de vroege morgen. Met vrienden van de fotoclub was ik er al in het donker op uitgetrokken om de zonsopgang te fotograferen. Omdat ik op bepaald moment een donker stuk had en uit de hand fotografeerde had ik de laatste foto’s op een hogere ISO waarde moeten zetten. Normaliter zet ik die terug, dit keer was ik het totaal vergeten.

Groot was de teleurstelling. Je probeert de ruis weg te halen, maar helaas, dan worden ze wat wollig. Op zulke momenten realiseer je je weer dat fotograferen niet alleen een kwestie van het moment is, maar dat je van tevoren altijd moet controleren of alles goed staat. En zelfs daarna kun je nog fouten maken. Het is me ook al eens gebeurd dat ik dacht ze overgezet te hebben van het kaartje naar de computer, omdat ik ze snel wilde inzien. Echter zonder ze over te schrijven had ik het kaartje weer uit de computer gehaald en geformatteerd. Nu beweert Canon wel dat ze teruggehaald kunnen worden, maar als het puntje bij het paaltje komt, blijkt het minder waar. Er is één troost die ik mezelf maar geef, het zal waarschijnlijk elke fotograaf een keer in zijn/haar leven overkomen, of heb ik het mis?

De Kiekendief zal ik misschien niet meer tegenkomen. Dankbaar ben ik wel dat ik luisterde naar dat engeltje op mijn schouder, die mij van de weg af liet gaan. De winterfair in Gronsveld heb ik niet meer gezien, maar des te meer heb ik genoten van de jacht van de Blauwe Kiekendief op zijn prooi. Maus

Op deze foto heeft hij de vorm van een wegvliegende engel.

Talenten die wij hebben ontvangen en wat doen we ermee

Vandaag ontving ik onderstaande dagtekst en keek naar mijn talentjes. Welke heb ik gekregen en gebruik ik ervan. Welke heb ik ooit ontvangen en weggegooid door mijn gebrek aan zelfvertrouwen en vele onzekerheden? Van hoeveel dingen wist ik dat ik er iets mee kon bereiken, maar zette niet door uit diepe angst van binnen, dat ik zou vallen? Liever deed ik er niets mee, dan onderuit te gaan, terwijl ik diep in mijn hart wist dat ik alleen maar door hoefde te zetten. Ben ik dat alleen geweest in mijn leven, nu ik zo terugkijk of zijn er velen met mij die er zo over denken? Ik heb geen flauw idee. Wel weet ik dat ik meer had kunnen bereiken in mijn leven. Aan de andere kant kun je je afvragen of het slecht is geweest dat ik geworden ben tot de vrouw die ik nu ben. Dan denk ik; ‘nee, ik ben goed zoals ik ben.’ Mijn weg om te ontdekken wat ik wel kon en vooral wat goed is voor mij is vorig jaar pas heel duidelijk geworden. Met vallen en opstaan ben ik groot en volwassen geworden. Een cadeau wat ik mezelf heb gegeven met hard werken aan mezelf.

Dan komt de tweede vraag in me op. Als je jong bent wil je beroemd worden of in elk geval ontdekken waarin je opvalt en iets mee bereikt in je leven. Dat beroemd worden is me nooit gelukt en nu ik 70 ben is het niet eens meer van belang. Wanneer ik zie hoe al die bekende Nederlanders altijd in het gareel en op hun tenen moeten lopen, omdat ze dagelijks bespied en gespot worden, kan ik alleen maar bedenken dat ik een gelukkig mens ben die dat nooit is overkomen. Een vak dan waarin ik uit kon blinken? Ik heb voldoende geleerd op allerlei vlakken om ergens mijn nek voor uit te steken. Toch is het me nooit gelukt. Torpedeerde ik mezelf hierin? Ja, als ik heel eerlijk ben moet ik zeggen: “JA”. Ik deed het zelf. Op het moment dat iemand mij vertelde dat ik ergens heel goed in was, stopte ik mijn talentje in de grond en deed er alleen nog maar iets mee voor mezelf, als het heel even zijn kop weer opstak. Waarom verstopte ik dat nu toch steeds? Ik deed het zelfs met het schrijven van mijn verhalen. Heel lang heb ik er geen antwoord opgekregen tot ik halverwege dit jaar begon met het boek de Healingcode. Langzamerhand kwam ik tot de ontdekking dat ik mezelf onderwaardeerde en torpedeerde. Herkent u dit? Ik denk velen met mij zullen dit ontdekken als ze in zichzelf gaan kijken.

Het begint al als je klein bent. Je wilt dingen ontdekken en ongewild zeg je als ouder dat het kind het nog niet kan. Te klein is of wat voor ander excuus ze gebruiken, omdat ze het zelf sneller en beter kunnen. Die woorden ‘kan je niet of niet kunnen’ achtervolgen ons het hele leven. Wij doen dit als ouders omdat we het werkelijk denken dat ons kind nog te jong of te klein is, zonder het uit te zoeken of het waar is. Geven we het kind wél die kans en ze ontdekt dat ze het werkelijk niet kan, dan geeft het geen onzekerheid. En oké, het zal daardoor iets laten vallen of kapot maken, dat doet er toch niet toe. Belangrijker is dat het kind zijn/haar zelfvertrouwen kan behouden. Ik moest er wel oud voor worden om deze gemaakte fouten in te zien. Aan de andere kant hoop ik ze nu door te kunnen geven aan ouders die nog gaan beginnen of hele kleine kinderen hebben.

Er is geen school voor opvoeding waar we kunnen leren hoe het moet. Bovendien is dat nog heel algemeen. Elk kind wat wordt geboren heeft zijn/haar eigen unieke talenten en het is aan hen om ze te ontwikkelen. Wij ouders kunnen de aanzet geven. Er moet wel bij gezegd worden dat de meeste kinderen al 3 maanden na de geboorte in een crèche belanden, omdat de ouders willen of zelfs moeten werken. Ze komen moe thuis en hebben nauwelijks tijd voor zichzelf, het huishouden of hun kindje(s). Zij hebben geen tijd om de talentjes te ontwikkelen bij hun kinderen, terwijl een uurtje per dag intens bezig zijn met je kind om die ontwikkeling te stimuleren genoeg is. De tijd brengt nu eenmaal met zich mee dat beide ouders willen of moeten werken, daar mag niemand anders over oordelen dan zij zelf. Bedenk alleen dat ook jij als ouder misschien wel heel laat jouw talentje hebt kunnen ontdekken door allerlei omstandigheden. Geef jouw kind(eren) de kans ze al heel jong te ontdekken. Ik heb jarenlang verhalen geschreven, er nooit iets mee gedaan. Tot enige tijd geleden een journalist en neef zei dat ik verder moest gaan. Misschien omdat ik niet schrijf in een taal die literair en journalistiek verantwoord is, maar op een menselijke manier. Een taal die iedereen kan begrijpen. Jong, oud, niet of wel gestudeerd. Mijn taal raakt het hart, zonder oordelen en dat is mijn sterke kant naast mijn fotografie. Ik ben inmiddels een rijk mens door deze talenten. Reageer eens op dit blog wat uw talenten zijn en wat u ermee heeft gedaan. Onder aan de pagina is daar de mogelijkheid voor en het mag ook anoniem. Ik ben benieuwd of ook u zo oud moest worden om te ontdekken wat uw talentje waren. Maus



Dagtekst van vrijdag 7 december 2012.

"De deugden die we in ons leven aan de dag kunnen leggen zijn niet ons werk, die creëren wijzelf niet. Die deugden komen van heel ver, van heel hoog en wij zijn slechts de overbrengers, de geleiders, van de goddelijke entiteiten waarvan ze de incarnatie zijn. Heb je gehandeld met goedheid, met edelmoedigheid? Dan hebben de entiteiten van de liefde jou uitgekozen als boodschapper, omdat je gewerkt hebt om je die kwaliteiten eigen te maken en omdat je de nodige elementen hebt, de gepaste gesteldheid om hun overdracht te verzekeren. Een ander persoon kan zich hebben voorbereid om een boodschapper van de wijsheid te worden; het zijn dan andere entiteiten die zich via hem openbaren om het licht te verspreiden. En dat geldt ook voor moed, zuiverheid, schoonheid, en alle andere deugden… De natuur is getrouw en waarachtig; ze determineert en klasseert elk wezen naar zijn werk, zijn ideaal, en zo wordt iedereen een medium voor de ­entiteiten, die hij door zijn aspiraties heeft kunnen
aantrekken."  Omraam Mikhaël Aïvanhov

De adventstijd begint 4 weken voor de Kerst, een tijd van geven en bezinning. Eerlijk zijn tegen jezelf.

Vanmorgen vroeg kreeg ik onderstaande dagtekst. Een tekst die precies aansluit bij mijn kerstverhaal op de kerstkaart, die deze week de deur uitgaat, per mail wordt verzonden naar de 4000 adressen in mijn bestand en komende week op de blogs verschijnt. Het is adventstijd. Velen weten wat het inhoud, maar voor de enkeling die er geen weet van heeft of er niets van wil weten, ook dat is goed, leg ik toch uit wat ik daar zelf bij voel.  

Oorspronkelijk is de adventstijd bedoeld als boetedoening ter voorbereiding op de Kerst. Zelf zie ik het liever als dagen van bezinning. Nadenken over jezelf. Hoe kan ik mijn leven veranderen en verbeteren. Wat moet ik daarvoor doen, want niets gebeurt vanzelf. Het leven is geven en nemen en in het laatste is de mens over het algemeen beter dan in het eerste. Iedere zondag een nieuw kaarsje erbij opsteken, zodat in de laatste week alle vier de kaarsjes op de adventskrans branden. Het is ook de tijd dat je nadenkt over samenzijn met familie en vrienden. Voor velen een plezier, voor anderen een verplichting, welke ieder jaar problemen schept. Zodra het een moeten wordt kun je beter eerlijk zeggen dat je die verplichting niet meer wilt. Het voorkomt zoveel ellende als je eerlijk zegt dat je iets niet wilt. Het wordt een bom, die eens gaat ontploffen als je doorgaat met een verplichting die voor jou niet goed voelt. Blijf eerlijk tegen jezelf en de ander. Uiteindelijk levert het meer op dan een leugentje of smoes. De advent is ook een tijd om te overdenken of je hier en daar een helpende hand toe kunt steken. Misschien zelfs die zwerver, bedelaar of drugsverslaafde eens niet voorbij lopen, maar een helpende hand toe te steken door hem wat in zijn hand te geven voor eten en onderdak. Bedenk dan even niet dat dit geld misschien aan drugs of drank opgaat maar wat het je oplevert. Geven maakt gelukkig en de ander voelt datzelfde geluk in een andere vorm. Schenk dezer dagen, al is het maar een dubbeltje. Vroeger liep in Heerlen ook een zwerver. Hij vroeg nooit meer dan een dubbeltje. Als je je meer in hem verdiepte kwam je er achter dat zijn achtergrond een goede opleiding was. Zag hij kinderen in de stad met leerproblemen, hij hielp ze. Lag er een papiertje op de straat, hij raapte het op en deponeerde het in de prullenbak. Hij dronk niet, gebruikte geen drugs en wanneer hij dat dubbeltje of meer kreeg vertelde hij altijd dat hij een gebedje zou doen voor je zou doen. Hoe vaak heb ik niet met hem gepraat in al die jaren. Ik kom zelden in de stad, maar als ik hem zag gaf ik mijn laatste tientje met de gedachte dat mijn portemonaie wel weer gevuld zou worden. Dat was ook altijd zo. Wist ik niet hoe ik de volgende dag eten moest halen, er gebeurde altijd wel iets waardoor het eten er weer was.  

Nu zie ik hem nog maar af en toe. Hij heeft inmiddels AOW gekregen en een flat, via een of ander hulpprogramma. Hij heeft lange tijd nodig gehad om er aan te wennen en toen ik hem van de week tegen kwam op het station had ik helaas de tijd niet om even te vragen hoe het was. Ik moest de trein halen en stond in de lift die net ging sluiten. Jammer. Maar op een dag zie ik hem weer. Hij zag er zo goed uit en is goed terecht gekomen. Daarom, loop nooit iemand zo voorbij en geef geen oordeel over hem of haar, maar help, al is het maar met een kleinigheid. Help, je weet nooit waar het goed voor is.

Dagtekst van donderdag 6 december 2012.

"Wie veel liefde in zijn hart heeft, is met iedereen gelukkig. Ja, hij ontdekt in alle wezens kwaliteiten, rijkdommen en alleen in zichzelf merkt hij leemtes op. In het algemeen echter komt eerder het tegenovergestelde voor. In plaats van tot zichzelf te zeggen: ‘Als ik de anderen zo moeilijk te verdragen vind, komt dat omdat ik liefde mis… en ook wijsheid.’, gaat men overal vertellen wat die of die heeft gezegd en wat voor iets stoms of gemeens hij heeft gedaan. Maar wat denkt men daarbij te winnen? Als iemand je enorm begint te irriteren, is het nuttiger om bij hem te gaan ontdekken wat je in hem kunt waarderen. Je zult zeggen dat wat ik hier van je verlang, echt moeilijk is. Oké, het is moeilijk, maar waar denk je dat je terechtkomt, als je alleen maar nastreeft wat makkelijk is? De enige manier om problemen de baas te worden, is niet door ze te blijven herkauwen, maar door in te zien wat je allemaal zult winnen, als je probeert met elkaar in broederschap te leven."  Omraam Mikhaël Aïvanhov

Voel je je akelig, verdrietig of moe? Hieronder een paar tips om dat op te heffen.

Achter je ogen zitten de Amygdalae. Het lijken net twee amandeltjes. Zij zitten ter hoogte van de oren, maar recht achter de ogen. Die Amygdalae bepalen onze emoties, van goed tot slecht, van angst tot verdriet, maar ook tot vreugde. Je kunt deze amandeltjes zelf beïnvloeden, wanneer je je niet goed voelt.

Ga in gedachten naar deze amandeltjes. Neem een veertje en kietel beiden Amygdalae. Wat voel je? De een zal weinig voelen, de ander prikkelingen, maar altijd zal er een glimlach op je gezicht verschijnen. Doe dit een paar keer per dag. Ook je creatieve brein wordt hierdoor gestimuleerd. (Tijdens de les geleerd van Ton Schoenmaker. De tekening is afkomstig van http://insidethebrain101.tumblr.com/ )

Mijn eigen, bijna dagelijkse tip:
Maak dagelijks een kleine of grote wandeltocht in de natuur. Kijk om je heen hoe alles groeit en bloeit, welk jaargetijde het ook is. Bedank de natuur voor wat zij ons dagelijks geeft. Kijk eens met een camera om je heen. Je leert de kleine dingen zien, waardoor je het grote geheel leert ontdekken. Bekijk de bloemen en de planten, neem eens een blad van een boom in je handen en zie de echte kleuren er in of een stukje schors, vooral in de herfst. Kijk naar wat jij wel hebt en niet naar wat anderen hebben. Je weet nooit wat achter die andere deurtjes aan de hand is en als het er op aan komt zou je met niemand willen ruilen.

Bedank de aarde, de zon, de maan, de sterren, de wind en de regen en bedenk dat wij het altijd nog beter hebben dan menig ander op deze wereld. In de natuur lopend, soms even een boom vasthoudend of gewoon tegen jezelf praten. Kijk naar binnen in je ziel en zie wie je bent. Het maakt je weer een beter mens, die rust heeft gevonden in de natuur. Maak 's avond in weer en wind een korte avondwandeling. Je geest komt tot rust voor de nacht.  Geef jouw gedachten mee aan de wind. Stuur ze naar de maan en de sterren. Heb geen angst voor de rust om je heen. Je komt tot jezelf en gaat de wereld anders bekijken. En ben je bang om alleen op straat te lopen, vraag dan je beschermengelen om met je mee te wandelen. Zij passen op je. Praat tegen ze en je krijgt antwoord. Kun je ze nog niet horen, althans dat denk je misschien, let dan op de antwoorden die bij je binnenkomen, terwijl jij je vragen stelt. Ze zijn niet van jezelf, omdat die antwoorden al in jouw gedachten komen, terwijl jij nog aan het praten bent. Vraag om rust en je krijgt rust. Vertrouw op jezelf, vertrouw op de natuur, op God en zijn engelen en er daalt vrede en rust in je ziel en hart.

Overgenomen uit het boek de Healingcode van Alex Loyd, iets waar ik zelf heel veel baat bij heb gehad en nog heb tijdens stressituaties:

Plaats je handpalmen tegen elkaar op een manier die prettig voor je voelt. Niets forceren. Je kunt je vingers verstrengelen of een gebedspositie gebruiken, zolang je handpalmen elkaar maar blijven raken. Concentreer je op de stress in je lichaam waar je vanaf wilt, of het nu geestelijk, lichamelijk of emotioneel is maakt niet uit.

Haal 10 seconden achter elkaar zeer krachtig adem, via je buik. Doe dit door via de mond krachtig de lucht uit te blazen en in te zuigen. Als je een beetje duizelig wordt, blijf dan wel op dezelfde manier doorademen, alleen wat minder intensief. Visualiseer iets positiefs terwijl je met die krachtige ademhaling bezig bent, zoals de stress die je lichaam verlaat, een mooie plek waar je rustig van wordt. Ben je boos of ongeduldig, zet er bv. Liefde, geduld of rust voor in de plaats. Het beste is deze oefening 3x per dag te doen, dan heeft het ’t meeste effect, echter zelfs bij 1x zie je al resultaat. Het kost maar een paar seconden. Het is de kracht van de ademhaling die jou kan helpen je een beter mens te voelen.

Andere manieren waarvan jij je beter gaat voelen staan hieronder in de dagtekst van 3 december

"De bewegingen die we met de hand maken of slechts met een vinger, en in het bijzonder met de duim, beïnvloeden onze psyche. Hier zijn een paar oefeningen. Als je voelt dat vermoeidheid je overvalt, maak dan een vuist en draai, terwijl je de duim opsteekt, je hand naar rechts en links en beweeg daarna ook je duim op en neer. Om in jou de wil aan te wakkeren een werk te ondernemen, begin je met je vuist te ballen, om je meester te maken van alle krachten die tot je beschikking staan. En houd altijd je duim aan de buitenkant, gevouwen op de vingers, steek hem nooit in je vuist. Deze derde beweging zal je helpen je

innerlijke energie te beheersen en ze een goede richting te geven. Strijk met duim en wijsvinger van de linkerhand een voor een over de vingers van de rechterhand met een lichte druk van onder naar boven. We dienen deze schijnbaar onbeduidende, maar zo belangrijke oefeningen voor ons psychische en spiritueel leven, ernstig te nemen. Want heel het universum is in onze handen aanwezig. Ze bezitten allerhande schakelaars, die ons verbinden met de krachten van de natuur en ook met de engelenhiërarchieën." Omraam Mikhaël Aïvanhov

Ons hart opent zich steeds opnieuw wanneer we oude patronen loslaten en er nieuwe voor in de plaats zetten. (schrijver onbekend)