Oordeel, vooroordeel en veroordeeld worden om een gebrek, een ziekte, kleding, ons uiterlijk etc.

Dagelijks gebeurt het om ons heen in kleine en grote zaken. We oordelen en veroordelen alles en iedereen om ons heen. Het begint met hele kleine dingen, waarvan wij als mens niet eens in de gaten hebben dat we een oordeel uitspreken. Een voorbeeld is: ik zie iemand op straat lopen of op de dansvloer die kleding aan heeft welke echt niet staat, dan geef je eigenlijk al een oordeel. Zonder erbij na te denken dat het de smaak van de ander is die beslist niet de jouwe hoeft te zijn. Of die persoon heeft geen feeling om de juiste kleding te kopen en laat zich door anderen van alles aanprijzen.  Durft misschien geen nee te zeggen tegen de mening van een verkoopster. Zelfs al heb ik gelijk, het blijft een oordeel. Het is een pinut, maar toch? Hier beginnen wél de eerste oordelen en veroordelingen mee.

Oordelen en veroordelen, je krijgt het met de paplepel ingegoten.  Al heel jong ervaar je: “blijf weg van die mensen, hun huis ziet er zo vies uit. Zij wast haar ramen niet of het stoepje is vuil wordt niet geveegd. Daar is het niet pluis in huis, die mensen deugen niet. Duizenden oordelen over mensen die wij niet eens persoonlijk kennen. De een doet er nauwelijks aan mee, de ander kletst de hele dag zonder nadenken door, zonder in eigen straatje te kijken. Echter het is ook veel dichterbij dan we soms vermoeden. Ik ben een tijd omgegaan met een groep dames. Zodra je binnenkwam was het één moment stilte, daarna begon het gekwetter opnieuw. Over iedereen viel iets te zeggen, en je wist dat zodra jij de deur achter je dichttrok, jij het doelwit was. Herkent u dat ook om u heen? Ik wel, omdat heel af en toe ik mezelf er ook aan heb bezondigd als ik mij mee liet trekken in het gesprek. Andere keren had ik de moed om te zeggen dat ze moesten stoppen Ik het ook niet leuk vond dat ze over mij aan het oordelen waren. Weer andere keren liet in het langs me heen gaan om er niet mee geconfronteerd te worden. Vaak waren het goedbedoelde roddels en oordelen, andere keren juist zwaarbeladen.

Over het algemeen heb ik geen oordeel en veroordeel niet, maar soms verval ook ik in deze fout. Ik vind heel vervelend dat anderen mij veroordelen, zonder mij zelf te kennen. Ik bestraf mezelf na mijn oordeel met een hele dikke vier en vraag inwendig excuus. Vraag daarnaast aan mezelf waar ik het recht vandaan haal om over die ander een oordeel te geven, zonder erbij na te denken dat die ander het voelt, er pijn en verdriet van heeft. Het gaat toch om de persoon die hij of zij is en het karakter?  We zijn allemaal mensen met fouten en gebreken. Volgens mijn idee heb ik er misschien meer dan enig ander en dat is waarom ik verder in wil kijken. Wil zien wie die ander is en zelfs dan nog geen oordeel geven. Tegen de tijd dat ik echt zó ver ben heb ik mijn eigen ego losgelaten. Die dag is hopelijk niet meer ver weg.

Is het bijvoorbeeld mijn fout dat ik een stukje borderline heb? Ben ik daarom ineens minder waard nu de mensen het weten, dan voor die tijd toen nauwelijks iemand hiervan wist? Nee hoor, ik ben nog steeds dezelfde mens met een warm karakter en behulpzaam voor iedereen. Met een open eerlijke blik. Met een eigen mening en af en toe een grote mond die verteld hoe zij het voelt of ergens over denkt. Je weet wat je aan me hebt. Dat komt best weleens hard aan, want ik ben heus niet altijd even tactisch. Dat hoort bij mijn westerse mentaliteit. Daarentegen verpakken bijvoorbeeld Limburgers alles via een omweg, waar ik geen raad mee weet. Zijn zij daarom minder dan ik of ben ik minder dan zij? Nee, we zijn allebei anders opgevoed in een ander deel van ons land, waar onze achtergrond een grote rol in speelt. Ik heb de visie dat wie altijd mijn vriend of vriendin is geweest, mij nooit zal laten vallen nu zij weten van mijn borderline. En diegene die er nu wel moeite mee krijgen, waren dus geen echte vrienden, dus kost het geen moeite meer om los te laten. Dat heb ik in die vier jaar zware therapie geleerd. Ik kan ermee leven en omgaan. Mijn werkelijke vrienden ook. Is dat geen echt cadeautje?

Het grappige is dat mijn ex mij nu verwijt dat er niet te leven viel met een Borderliner. Wat gek na 7½ jaar dit te horen! Ik ben het die is weggaan en niet hij. Dus viel dat leven met mij best mee. Zeker voor alleen maar een gezelschapsdame. Natuurlijk, ik had tot ik aan mijn therapie begon, een aantal zelfmoordpogingen gedaan. Ik had af en toe woedeaanvallen bij en aanvallen van onrecht wat ik voelde. Ik ben een vogel die je niet in een kooitje op moet sluiten, maar die ruimte nodig heeft om te vliegen. Maar nooit ben ik één ogenblik op de gedachte gekomen om mezelf te snijden of psychotisch te worden. Ben ik nu ineens een slechter mens? Welnee, hoe kom je erbij. Dat is het oordeel van de ander en wie dat oordeel heeft en wil handhaven hoort niet bij mij en mijn vriendenkring.

Dan zijn er de mensen met een handicap, in de rolstoel of spastisch. Manisch depressief, altijd negatief denkende mensen, autistisch, noem maar op. Zijn zij minder dan jij of ik? Zijn zij foute mensen? Nee, alleen maar anders denkend en voelend. Moeilijk voor zichzelf en soms voor hun omgeving. Maar toch geeft het ons geen recht om te oordelen of te veroordelen over wie zij zijn. Is het fout als jij een inzinking hebt gekregen, overspannen bent geraakt of een burnout hebt gekregen, waardoor je langere tijd niet kon werken? Toch, als het langer gaat duren dan geplant en jouw collega’s een zwaardere druk over zich heen krijgen, omdat zij jouw werk moeten doen, wordt er aangedrongen om sneller terug te komen. De maatschappij brengt het met zich mee. Oorzaak en gevolg, een tweede inzinking misschien. Er zijn duizend en één dingen te bedenken waardoor mensen buitengesloten worden in en door onze maatschappij door oordeel of vooroordeel.

Wij worden in de veelal opgevoed met plaatjes. Die past in dit hokje, die ander in dat hokje. Ikzelf pas nergens in, in welk hokje dan ook. Toch liet ik mij 7½ jaar in een hokje opsluiten,. Veel te klein en veel te smal voor mij. Daar heeft geen ander schuld aan dan ikzelf. Het was mijn eigen keuze. Ik kon niet vliegen, werd vleugellam. Mijn creativiteit verdween steeds meer en pas toen mijn deurtje door mezelf werd opengemaakt, sprong ik voorzichtig naar buiten. Liep een paar stapjes. Voorzichtig spreidde ik mijn vleugels uit. Zij zijn lang niet gebruikt, dus viel ik weer naar beneden. Ik bleef oefenen en kwam steeds een stukje verder neer. Tot op een dag ik weer kon vliegen na lange, lange tijd. Nu spreid ik mijn vleugels wijd uit, laat me dragen door de wind en adem met volle teugen tot mijn borst opzwelt van plezier. Vrij, ik ben vrij! Mijn oordelen, vooroordelen en de neiging tot veroordelen zijn verdwenen. Ik weet hoe ik mezelf vleugellam liet maken, maar ik weet ook dat dit nooit meer in mijn leven mag gebeuren. Niet door macht, niet door overheersing om mij in die kooi te laten stoppen, niet door oordelen en veroordeling van anderen. Ik ben vrij om het luchtruim te kiezen en te kijken waar ik terecht kom.

Voor diegene die zich hierin herkennen kan ik alleen maar zeggen, open je deurtje, meer hoef je niet te doen. Maak ruimte in jezelf en daarbuiten en kies voor altijd voor lucht, licht en ruimte Voor vrijheid. Oordeel en veroordeel niet, wat jij ook niet wilt dat jou geschied. Maus

Volledigheidshalve volgt hieronder nog het ideaal van de Universele Witte Broederschap
Het hart zo zuiver als kristal
Het verstand zo schitterend als de zon
De ziel zo wijds als het heelal
De geest zo machtig als God en èèn met God

Een enkel verhaal, zoals dit, is het waard om op beide blogs geplaatst te worden. Ieder heeft zijn/haar eigen lezerspubliek. Zie: http://levensverhalenvanjouenmij.blogspot.com/

Reacties van anderen, Hyves en Faceboek.

 Vandaag heb ik nog een mooie tekst overgetypt want in wezen zijn we paradijsvogels die hun  leven op hun manier gestalte  geven Pas geleden heb ik de course in miracles gevolgd en op die manier omgaan met elkaar is gewoonweg  prachtig . www.elsthissen.nl Jij hebt de innerlijke reis willen maken en dat vereist moed , durf , je bent  gewoon  een sterke vrouw , die nadat haar wereld is ingestort , weer overeind krabbelt en doorgaat en dan leer je je innerlijke kracht pas echt kennen .Uiteindelijk kun je deze man bedanken dat hij was wie hij was , want juist daardoor kon je weg bij hem en terug bij jezelf komen . Als vrouwen de eerste stap zetten voelen ze zich meestal in hun kruis getast , en dat heeft gewoon met ego te maken ....  Als je eens heel veel tijd over hebt Maus zou je de teksten eens kunnen lezen en weet je gelijk waarom mensen soms zo'n zware lessen nodig hebben in hun leven ... Voor mij was het in elk geval  een oogopener ... Trouwens vanmorgen nog bij wikipedia gelezen dat borderline een verkeerde benaming schijnt te zijn ...en ik durf deze etiketjes   echt te betwijfelen ....We zijn gewoon  hooggevoelig , soms hoogbegaafd en  zeer zeker multifunktioneel en daarmee kunnen ze slecht uit hun voeten...Encaustic is een methode waarbij je kleine wascoblokjes over een lauwwarm reisstrijkijzer haalt , dan vallen er druppels op de kaart en strijk je er met het ijzer overheen en klaar is kees . Een prachtige methode waar heel vaak verborgen boodschappen uitkomen...En anders gewoon eens encaustic intypen... Ellie

Hé wat lief om dat op je blog te zetten . Maar jazeker , je mag er gerust Ellie bij zetten hoor. Ja mensen  doen dit heel gauw, iedereen in een hokje plaatsen, maar zoals je t.z.t. zult lezen in de tekst  van kinderen  weten we waar het vandaan komt, want je krijgt het  gewoon met de paplepel ingegoten... , ook ik heb me daar heus wel in het verleden  schuldig aan gemaakt hoor totdat we inderdaad  beter weten ... gaande de weg bewust worden van heel veel ..... we raken niet uitgeleerd in deze. 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Lieve Maus,

Wat heerlijk dat je bevrijd bent na 7 1/2 jaar relatie die je eigenlijk niet accepteerd zoals je bent.

Trouwens een fijn verhaal over wel/niet oordelen. Ben met je eens dat mensen dat te snel doen, maar ik vind niets gek/raar. Want wie bepaalt wat gek of raar is, dat is heel subjectief. Ik ben zelf ook een beetje prettig gestoord, maar daarom zo fijn dat ik mag zijn wie ik ben. Heel wat anders dan mijn ex. Die mijn spontaniteit de grond in stampte.

Geniet met waar je mee bezig bent en geloof in jezelf.

Liefs Joke