Gidsen – Meesters - Helpers en Engelen

Zonder dat wij het beseffen worden wij dagelijks geholpen door gidsen, meesters, engelen en helpers. Zij fluisteren ons de goede dingen in de oren. Nu luisteren wij niet altijd naar hen of naar onze intuitie. Soms vraag ik mij af of ze beiden één zijn. Al deze helpers willen ons sterk maken, leiden en behoeden voor gevaren. Natuurlijk hebben wij als mens een sterke eigen wil en een keuzemogelijkheid. Reden genoeg om af en toe heel eigenwijs onze eigen weg te lopen. Zelfs als een stemmetje van binnen zegt; ‘doe het niet, loop rechtdoor of pak vandaag de auto in plaats van de fiets, ik noem maar iets, gaan we vaak aan voorbij. Als mens twijfelde ik ook aan mezelf, dus waarom dan ineens luisteren naar dat strenge of liefdevolle stemmetje in mezelf. Het klopt, af en toe klinkt het stemmetje zelfs streng, vooral als het dringend is. Ik luisterde niet naar het stemmetje dat zei toen ik mijn ex leerde kennen: “Blijf weg bij die man Maus, je krijgt er veel verdriet door. Maar denk je dat ik luisterde? Welnee, ik werd op slag verliefd, alleen al bij het zien van hem en vergat alle stemmetjes van de wereld, die in mijn oren fluisterden wat ik beter niet kon doen, verliefd worden. Het was al gebeurd, geschiedenis werd geschreven.

Ik was acht jaar alleen en had zo vaak om een man gebeden die bij mij paste. Hij kwam binnen en ik was verkocht. Menig keer in die jaren heb ik mezelf herinnerd aan dat stemmetje en vele andere stemmetjes die mij influisterden om weg te gaan. Stemmetjes van helpers, gidsen, engelen of meesters. Allen hebben een functie in ons leven. Soms zit er een engel op mijn voeteneind. Nu ook. Zij knikt goedkeurend naar me, om reden van het onderwerp waarover ik schrijf. Zij was er ook maandagnacht toen ik mijn eerste uittreding had van twee seconden. Het was floep uit mijn lichaam en floep weer er in. Soms denk ik wel, was het wel zo? Zo snel ging het. Aan mijn voeteneinde zit mijn lieverd hard ja te knikken. Zij was erbij krijg ik door, om mij te beschermen tijdens deze korte ervaring.

Gidsen, meesters, helpers en engelen, zij zijn dagelijks om ons heen. Helpen waar zij kunnen en zouden zo graag met ons werken. Ons probleem is dat wij lang niet altijd in staat zijn om ze te ontvangen. Zelfs ik heb er ook vaker moeite mee. Pas sinds kort zie ik mijn gids of beschermengel, hoe je het ook noemen wilt, op mijn voeteneind zitten. Lang niet altijd hoor. Ik heb geleerd om mij open te stellen, maar hoe weet ik nu of ik alles van haar kan ontvangen, zul je denken? Mag ik eerlijk zeggen dat ik het niet weet. Ik hoop dat ik zoveel geleerd heb uit de afgelopen 7½ jaar, dat ik de moed heb om te luisteren. Gebruik van hen leer te maken op de goede manier. Want onze ziel, ons gevoel, ons weten of hoe jij het ook mag noemen kent de weg die wij ooit besloten hebben te gaan. Wij hoeven geen omwegen te maken om zware lessen te leren. Maar ja, dan moet je wel leren luisteren naar je gevoel en naar je helpers.

Onze weg is soms zwaar, bijna niet te dragen en ik ken geen mens die het kruis niet op zijn nek heeft gekregen. Jezus, heeft het zwaarste deel gedragen, maar wij mensen moeten ook zelf ons deel dragen. Het deel wat wij zelf meetorsen kan ondraaglijk zijn. Het verlies van een geliefde, van je kind is haast niet te dragen. Het snijdt door je ziel, je leven lang. Wij kunnen er niet blij mee zijn dat zij naar de andere wereld worden geroepen. Toch zouden wij, net als vele volkeren, juist wel blij en dankbaar moeten zijn. In die wereld waar zij en ook wij ooit naar toe gaan heerst alleen maar liefde en goedheid. Hier op aarde is in veel gevallen het tegenovergestelde.

Wij mensen, ik sluit mezelf echt niet uit, vinden het belangrijk om een fijn en mooi ingericht huis te hebben. Wij houden van luxe, de een wat meer, de ander minder. Wij willen reisjes maken, ver of dichtbij. Met de fiets, het vliegtuig of met de auto, het doet er niet toe, als we maar mogen genieten. Met dit alles is niets mis. Ik heb twee hobby’s, fietsen en fotograferen, maar beiden kosten geld. Onderweg wil je graag eens op een terrasje zitten. Ook fotograferen kost geld, al is dat minder dan vroeger. Nu gaat het alleen om een camera met toebehoren. Vroeger kwamen daar nog de rolletjes en het afdrukken bij. Zo heeft ieder mens wel iets wat hij wenst. Verbijsteren en vernederend vind ik het dat mensen in ons land naar de voedsel- bank moeten. Zij hebben geen geld voor een hobby. Vaker zelfs geen geld voor een kaarsje in huis. Een kaarsje voor de gezelligheid, of om bij een geliefde te zetten die is overgegaan. Hebben zij dan werkelijk ooit gekozen voor deze weg van armoede? Weet je, ook ik heb hier geen antwoord op. Er zijn prachtige boekjes die je leren dat al je wensen worden vervuld als je je gedrag en denken verandert. Ik heb er meerdere gelezen en ik moet zeggen dat als ik werkelijk voor een wens ga zitten dan lukt het ook. Ik heb ontdekt dat ik mijn wensen niet altijd duidelijk genoeg heb gemaakt. Ik zal een voorbeeld geven.

Vorig jaar kocht ik een autootje. Het was ruim tien jaar oud. Ik had er lang voor moeten sparen en met wat geld van verjaardagen of andere gelegenheden ging ik op zoek. Ik had aan mijn helpers en God gevraagd of zij mij wilden helpen met het vinden van een mooi autootje, liefst in een groene kleur die ik zo mooi vond. Ik vergat er wel bij te vermelden dat hij motorisch piekfijn in orde moest zijn. Mijn lieve gids aan het voeteneind begint te lachen en zegt: “je was weer ongeduldig en wachtte niet tot jij het juiste autootje kreeg met de groene kleur.” Een beetje zuur zeg ik tegen haar, zei is mijn geweten, dat ze niet moet lachen, het was om te huilen. Na drie weken zoeken liep ik bij een garage om de hoek tegen een mooi wijnrood Opeltje aan, een kleur die ik niet had gevraagd. Ik twijfelde, of het wel de bedoeling was dat dit autootje het moest worden. Hij had wel de juiste prijs die ik kon betalen. Een hoge instap gemaakt voor dametjes op leeftijd, zoals ik. Dat klinkt wel oud, vind je niet? Maar ja, ik ben wel 70, al voel ik dat alleen maar in mijn botten en rug en niet in mijn hoofd. Want dat wil nog van alles ondernemen. Mijn schoonzoon maakte samen met mij een proefrit. Wij ontdekten wel een en ander wat niet helemaal in orde was, maar dat werd gemaakt. Ook het keuren werd geregeld, niet zeggende dat zij dat zelf deden. Mijn schoonzoon vroeg of er geen stuurbekrachtiger in de auto zat. Die zat er niet in, werd gezegd. Ik zal de details besparen. Het begon met de versnellingsbak en eindigde nog net niet op de sloop. Het autootje had nooit goedgekeurd mogen worden, omdat de stuurbekrachtiger er wel in zat, maar kapot was. Zij hadden deze auto nooit mogen verkopen en hebben dit moedwillig verzwegen. En dat binnen 9 maanden. Kunt u zich voorstellen hoe hoog de tranen zaten, hoe boos en ontredderd ik mij voelde. De garagehouder lachte alleen maar toen wij verhaal kwamen halen. Bood 200 euro schadevergoeding aan en liet mij met alle ellende zitten. Uiteindelijk ontving ik nog iets terug van iemand die hem zelf kon maken. Achteraf is hij er achter gekomen dat een versnellingsbak van dit type opel praktisch niet meer te krijgen is. Hij blijft optimistisch en ik hoop alleen maar dat zijn helpers en engeltjes hem bij het zoeken helpen, zodat hij er weer op kan verdienen. Hij hielp mij, nu heeft hij even hulp nodig. U ziet, mijn wens kwam uit, alleen moest ik leren om wensen nog beter te formuleren. Voor elk mens zijn wensen mogelijk om waar te maken.

Toch blijf ik als mens ook met vragen zitten. U ook? Vragen zoals waarom is er nog zoveel armoede om ons heen? Waarom heeft macht zoveel invloed dat er oorlogen door ontstaan? Waarom kan het in die Andere, zo liefdevolle wereld om ons heen, waar onze geliefden naar toe gaan wel zo vredig zijn? Waarom zijn wij mensen niet altijd tevreden? Waarom is de een rijk en de ander arm. Het is echt niet zo dat veel rijken niet willen delen, maar je kunt de hele wereld niet in je armen nemen om te delen. Duizend vragen waar ik geen antwoord op weet en toch zo graag zou willen hebben. Zou ik ook een steentje bij kunnen dragen, vraag ik aan mezelf. Ik weet het niet. Iedere bedelaar geef ik wat, ook al is het mijn laatste cent. Ook al oordelen anderen dat ik gek ben omdat het toch opgaat aan drugs of drank. Maar is het aan mij te oordelen waaraan hij het besteedt? Met mijn AOW en dat hele minimale pensioentje heb ik het nog altijd beter. Ik hoef niet in het bos te slapen of onder een brug. Ik heb een huisje, mijn hobby’s en mijn fiets om van te genieten. Ik heb mijn bossen, de zee en het land. De vogels in mijn tuin die straks samen met hun jongen hun lied voor mij zingen uit dankbaarheid dat ze dagelijks te eten krijgen. Ik heb niet te klagen, want alles wat ik nodig heb is aanwezig. Ik heb iedere dag mijn boterham, warm eten minder, maar dat is omdat ik nauwelijks voor mezelf kook. Ik heb alles wat nodig is om te kunnen leven en daar ben ik God, mijn engelen, helpers en gidsen dankbaar voor. Dankbaar ben ik voor mijn gids, die mij misschien wel helpt mijn verhalen te schrijven. Mijn aangetrouwde neef, een geweldig journalist, heeft mij net bevestigd dat ik door moet gaan met schrijven. Ik ben er trots op, maar weet ook dat als ik de onderwerpen en de woorden niet krijg aangereikt, ik er misschien niets van terecht breng. Opnieuw een punt om dankbaar voor te zijn. Ik tel opnieuw mijn zegeningen. Ik verloor een geliefde en kreeg er een schrijftalent voor terug. En een nieuwe liefde? Ook die komt weer op mijn weg, daar geloof ik heilig in. Rond vier uur vannacht werd ik wakker en schreef mijn verhaal. Het is inmiddels half zes, ik draai me tevreden om, om nog lekker een uurtje zonder piekeren te gaan slapen. Ik hoef niet meer te denken aan wat was, zie mijn verhalen op levensverhalen van jou en mij, ik kijk nu alleen vooruit, naar alles wat komen gaat en probeer voortaan beter te luisteren naar allen om mij heen die proberen mij op de rechte weg te laten blijven. 7½ Jaar geleden was ik eigenwijs. Ik heb er hopelijk uit geleerd. Maar ja, ik ben een mens van vlees en bloed, soms eigenzinnig en eigenwijs met een eigen wil, die zich heeft voorgenomen nu de weg te bewandelen die zij ooit voor haar geboorte heeft gezien en voor heeft gekozen. U ook? Ik bedank al diegenen om mij heen die mij helpen en hoop dat zij elke dag, elk uur, elke minuut of seconde mijn leven bewaken, voor mij zorgen en mij op het juiste pad houden. Ik wens u een fijn weekend vol liefde geluk en tevreden zijn met uzelf, Maus

PS. Ik had mij nog geen vijf minuten omgedraaid of ik zat alweer achter mijn computertje, rechtop in bed. Mijn gids/engel had ik welterusten gezegd. Terwijl ik dat deed dacht ik, ik ken niet eens haar naam, terwijl we toch al meer dan een maand het bed delen. Zij op het voeteneind, ik aan het hoofdeind zittend of liggend. Op hetzelfde moment klinkt het liedje Leila in mijn hoofd. Ik heb niets met muziek, behalve als ik dans. Dus zit er maar één ding op en te luisteren naar haar stem. Haar naam is Leila. Ze knikt goedkeurend en ik kan eindelijk om kwart voor zes in de morgen weer gaan slapen.


Reacties van Hyves - Faceboek en via de mail
Weer heel mooi geschreven, dank je wel!!!  R.
Respect via Hyves, Irene, Jacqueline W.