Jij bent ook dat klompje goud, vergeet dat nooit!

Ergens in mijn leven heb ik durven ontdekken dat ik eigenlijk een prachtig klompje goud ben, met hier en daar wat diepe krasjes door het leven beschadigt. Maar als je mij een beetje op durft te poetsen dan schitter ik gouden stralen naar je toe, net als de zon. Ik verwarm je hart en je kunt weer vooruit. Ik heb nu ook geleerd om mijn klompje goud voor mezelf op te poetsen en me te koesteren en waarderen om wie ik ben.

Klinken deze woorden aanmatigend? Nee hoor, want ieder mens is zo’n klompje goud. Alleen is het zaak dat je zelf het modderlaagje er af veegt, de krasjes oppoets en dan zie je je werkelijke ziel, stralend naar buiten komen. We hebben het allemaal in onszelf zitten, maar durven meestal niet verder te kijken of het aan anderen te laten zien. Bang dat we worden gekwetst. Maar juist die mooie ziel in gouden stralen verpakt, maakt dat we onszelf durven zijn. Maakt dat we alles voor elkaar kunnen krijgen wat we willen.

Ja, mijn ziel is dat klompje zuiver goud. Hou je van diamanten dan ben jij die diamant. Ook die heeft zijn ruwe kanten en moet geslepen worden voor je werkelijk ziet wat er onder zit. Waarom durven wij mensen onszelf niet te laten zien zoals we ons van binnen voelen. We verbergen ons “Zelf” achter maskers. Leiden anderen om de tuin over hoe we werkelijk zijn. Wie goed wil kijken ziet door de ander heen. Ziet zijn/haar verdriet en pijn en wil helpen. Maar wat als de ander niet geholpen wil worden? Zichzelf met de dikke modderlaag beter vindt dan hij/zij in werkelijkheid is? Die mens zal eens op een dag mogen ontdekken dat dingen in hun leven anders hadden gekund. Op die dag zullen zij zelf hun laagje af mogen pellen. Een ander kan dit nooit voor je doen.

Als we worden geboren zijn we dat pure goud of die schitterende diamant. Het is maar hoe jij jezelf nu ziet. Maar we worden gevormd en langzamerhand komen er krasjes. In het ene gezin zijn het hele fijne krasjes, die je zelf weer weg kunt poetsen tijdens je volwassenheid. In  andere familie ontstaan diepe krassen. Maar zelfs de grootste misdadiger is eens als goud of diamant geboren en die onschuldige baby geweest. Je kunt je afvragen waarom wij geboren worden in een nest, waar wij zo beschadigd werden. Ieder van ons is met een plan naar de aarde gekomen. Welk? Dat weet niemand, alleen jouw ziel en weten. Je gaat het ontdekken in jouw leven. Zeker is dat wij allemaal een les hebben te leren. De één een lichte. De andere een zware les. Bij die lessen horen ook taken. Volgens mij is één van onze taken om te kijken wat wij met die lessen doen. Wij hebben het recht van keuzes maken gekregen en ik denk zelf dat ieder van 50% goed en 50% slecht in zich heeft. De eerste keuze maak je al heel jong in welke kant we kiezen. Vertellen we de waarheid of leugens als we klein zijn. Zijn we bang voor straf en geven we de ander de schuld of zijn we zo trots op onszelf dat we heel jong al verantwoordelijkheid nemen voor onze daden. Dat zijn de krasjes die we zelf maken. Ons hele leven is getekend door onze jeugd, onszelf, onze volwassen daden en de verantwoordelijkheid nemen voor onze daden. Elk krasje kun je weer oppoetsen of ze dieper groeven in het gouden klompje.

Zo weten we ook niet meer wat onze weg nu eigenlijk was. Met wat voor doel of opdracht wij hier zijn gekomen. Ook ik weet het nog steeds niet echt, al komt er langzamerhand licht in de duisternis. Hoe vaak ben ik niet van de weg afgedwaald en had ik het heel wat makkelijker kunnen hebben in mijn leven, als ik de uitgestippelde weg had geweten. Maar ja, zo gemakkelijk werd het ook mij ook niet gemaakt. Ik had het te druk in mijn leven, mijn gezin, mijn werkzaamheden enz. om mij bezig te houden met wat de ziel nu eigenlijk wel wilde. Kreeg ik het wel aangereikt, geloofde ik mijn intuïtie niet en moest het moet verdriet of ellende bekopen. Aan elke weg zat een les verbonden, die heel zwaar was, maar achteraf gezien ook heel kostbaar en leerzaam. Ik heb in mijn leven zoveel omwegen gemaakt, dat ik ze niet meer kan tellen. Maar het heeft mijn goudklompje, mijn ziel, zuiverder van inzicht gemaakt. Mezelf nu met mijn 70 jaar laten zien wat ik werkelijk waard ben en dat is beslist géén behandeling alsof ik een stuk steenkool ben.

Elk mens, goed of slecht, heeft altijd nog ergens een groot of klein. puur stukje goud van binnen zitten. Pak het eens in je handen en kijk ernaar. Kijk eens hoe dik de modderlaag is die er omheen zit. Misschien kun je heel voorzichtig een klein laagje er af poetsen. Voorzichtig, opdat je geen nieuwe krasjes erbij maakt. Kijk welk verdriet of welke pijn er bij dat dunne laagje hoort, welk je weg wilt poetsen. Kijk ernaar of het verdriet of die pijn door het vast te houden je nu nog iets brengt, of dat het niet meer bij je hoort. Is het ’t laatste, poets het dan weg. Bedank dat stukje modder wat dat verdriet of die pijn veroorzaakte in je leven, maar maak het duidelijk dat het niet meer van jou is, er nu niet meer hoeft te zijn. Het hoort allang niet meer bij je. Je hoeft het niet meer te koesteren en lief te hebben op de verkeerde manier. Laat maar los, of geef dat laagje in liefde terug aan diegene die het in jouw leven heeft veroorzaakt. Maar kijk ook even of er een stukje vergeving naar jezelf bij hoort, omdat jij dat krasje liet maken. Alles heeft altijd twee kanten.

Pel de laagjes niet te snel af. Bekijk ze één voor één als een kostbaar bezit, een mooie les, die eens is geweest maar niet meer van jou is. Geloof me, langzamerhand komt jouw goudklompje of jouw ruwe diamant tevoorschijn. Stralend, zich koesterend in de zonnestralen die het weergeeft. Geniet van elk stukje wat je hebt vrijgemaakt. De een doet het snel, de ander heeft er 70 jaar voor nodig gehad, zoals ik, om te beseffen dat je alles waard bent wat het leven je aan goeds heeft te bieden. Wat een ander ook van je zegt of denkt in de rest van jouw leven, besef goed dat jij een klompje goud bént, die het waard is en verdient om als goud of diamant behandelt te worden.

Ik wens je heel veel succes en zal op Brand een kaarsje en Doe een wens vandaag een kaarsje branden voor ieder die dit verhaal leest en begint zijn of haar klompje goud of diamant in de handen te nemen en op te poetsen. En heb je hierbij hulp nodig, denk je het niet alleen te kunnen en geloof jij in het Universum of God, dan kun je altijd nog een brief schrijven. Zijn brievenbus staat dag en nacht open voor iedere wens die uit een open hart vandaan komt. Maus

http://members.home.nl/brandeenkaarsje
http://members.home.nl/doeeenwens
http://www.god-ikvraagu.nl

Reacties van anderen:
Maus, wat fijn dat je jezelf een klompje goud noemt. Je schrijft zo mooi en bijzonder, volgens mij kan je wel een boek schrijven.  Fijn weekend Joke

Respect via Hyves:
Thea respecteert je!

Je hebt van die dagen!!!!

Je hebt van die dagen dat je tijdens het wakker worden al weet dat het minder goed gaat vandaag. Je springt uit bed, stoot je keihard aan de hoek van je bed, omdat je te vlug om wilt lopen en oeps……, een dikke blauwe plek. Je gaat naar beneden, mist de onderste tree en kan nog maar net je evenwicht bewaren. Je humeur is minder zonnig dan je zou willen en je loopt jezelf in de weg. Je hebt je honderd dingen voorgenomen en aan het eind van de dag heb je nauwelijks iets gedaan wat goed was. Hoe zou het toch komen dat die dagen er zijn?

Is er in mijn beleving een slechte nacht geweest? Niet dat ik weet. Ben ik astraal op reis geweest of heb ik slechte dromen gehad? Ook dat weet ik niet te vertellen. In mijn beleving heb ik droomloos geslapen. Toen ik wakker werd, nog even stilletjes na lag te soezen, wist ik dat ik weer een stukje uit mijn leven op wilde schrijven, maar wat was dat nu ook alweer? Er is zoveel gebeurt dat ik eigenlijk niet weet waar te beginnen. Bovendien stapte ik met het verkeerde been uit bed. Er spookten, behalve wat ik schrijven wilde, ook duizenden andere gedachten door mijn hoofd. Veel vragen oproepende als waarom en hoe is het toch mogelijk? Had ik het anders kunnen doen? Waarom ben ik zo dom geweest of jee, dat heb ik toch maar goed gedaan. Je kent het wel. Ik denk dat ik echt niet de enige ben die hier last van heeft.

Op dit soort momenten pak ik mezelf even behoorlijk aan. Stop een grote veer in mijn achterste en lach maar even om mezelf over de dingen die ik wel goed heb gedaan. Schuif de slechte of minder goede dingen die rondspoken in mijn hersenpan opzij, waar een klein kamertje zit met minder goede gedachten. Een hangslot er op, zodat ze mij niet meer lastig mogen vallen. Ga na het opstaan altijd als eerste op de weegschaal staan, die vandaag heel aardig voor me is en een kilo minder aangeeft. Hoe kan dat nu, denk ik verbaast. Gisteren was weer één van mijn snoepdagen. Een teken van onvrede met jezelf. En toch die kilo er af krijgen? Ik verbaas me nergens meer over. Op andere dagen als ik een brooddag hou en dat zijn er meer dan kookdagen, vliegt van alles aan mijn lijf wat ik er niet aan wil hebben. Ik heb het dus maar opgegeven om er rekening mee te houden dat mijn lijf magerder mag of moet worden. Meer dan in de gaten houden dat het op hetzelfde gewicht blijft, doe ik niet meer. 

Op mijn toilet, welk ik ’s morgens als eerste even goedemorgen zeg, ik moet toch ergens tegen praten, vind je niet, ligt een boekje om te lezen.  Leest u trouwens ook zo lekker ontspannen in dat kleine kamertje? Om mijn minder aangename geur te verdoezelen steek ik bij voorbaat al een wierookje op. Beter dan al die spuitbussen en heel aangenaam, voor wie er van houdt. Dan is het lezen ook geen probleem. Ik kan er blijven zitten zolang ik wil. Gek hè, dat kan toch ook in mijn woonkamer, zou je denken? Waarom zou het juist in dat kleine hokje dan zo gezellig zijn om te lezen? Heeft u er een antwoord op? Ik beslist niet, of is het zo dat het een intiem gevoel geeft. Kleine ruimte, ontspannen sfeertje gevuld met je eigen geurtje of die van het wierookstokje welk om je heen hangt. Misschien weet u het wel.

Afijn, dat boekje op mijn toilet heet ‘Denk je slank”. Jeetje en dat op de pot, waar ik net mijn etensresten en afval aan het deponeren ben. Daar zou je toch al slank van moeten worden, vind je niet? Wat is het makkelijk zoals die mijnheer het beschrijft, denk ik dan. Ontspannen  probeer ik alles in mijn gekronkelde hersens te doen zoals mijnheer Bart Diks mij voorschrijft. Gewoon je denkwijze omdraaien. Nu is het toilet natuurlijk een heerlijk rustig plaatsje om te overdenken hoe het moet. Ik ben alleen, heb mijn hele huis om te overdenken, maar toch!. Zodra ik echter dat heilige huisje heb verlaten, verdwijnen de optimistische gedachten over hoe ik moet afslanken, uit mijn hoofd. Gelukkig bezoek ik dat huisje vaker dan één keer per dag, dus probeer ik steeds weer de wijze woorden van de heer Diks tot mij te nemen, tot misschien ooit de dag komt en ik het boek niet meer nodig heb. De kilo’s er af zijn gevlogen en ik rondloop als een slanke dame. Optimistisch? We zullen zien, de tijd zal het leren.

Eén ding kan ik nu al zeggen. Mijn negatieve gedachten zijn door het schrijven ineens verdwenen. Een verhaaltje schrijven over alledaagse dingen brengt je weer met twee benen op de grond. Een heerlijk warme douche verricht vast nog meer wonderen om er een mooie dag van te maken. Vanavond hou ik bij vrienden een seanceavond en voor die tijd ben ik bij hen voor het eten uitgenodigd.  Allemaal mooie dingen in het vooruitzicht, dan kan je dag toch niet meer stuk? Ik ga nog even terug naar mijn heilige huisje. Denk me nu vast slank, zodat het lekkere etentje van vanavond geen zoden aan de dijk zet. Fijne dag allemaal. Maus

PS. Voor de mensen die zich als lid aangemeld hebben op dit blog. U kunt zich ook gratis aanmelden bij mijn andere blogs. http://levensverhalenvanjouenmij.blogspot.com/ en http://uittredingen-astraalreizen-maus.blogspot.com/. Ik heb niet van iedereen het mailadres om persoonlijk een berichtje te sturen als er nieuwe verhalen verschijnen. Dit geldt trouwens voor iedereen. Aanmelden betekent dat u automatisch bericht krijgt als er nieuwe verhalen verschijnen.

Respects via Hyves:

Thea respecteert je!

Een woord kan in liefde worden gezegd of snijdend als een mes

Hoeveel mensen zijn er niet die, nadat ze iemand met hun verwijten en beschuldigingen hebben vernietigd, zeer ingenomen blijken met zichzelf en zich rechtvaardigen door te zeggen: ‘Maar ik zei dat voor zijn/haar eigen bestwil. Hij/zij moest dat horen. Ik ben alleen maar eerlijk geweest.’ In feite hadden vooral zij de behoefte om hun irritatie en hun ontevredenheid te uiten, en gebruiken ze andermans bestwil en de eerlijkheid als voorwendsel. Het kan
verhelderen, helpen, bevrijden, maar ook onderwerpen, kwetsen, slachten. Waarom tonen sommigen zich alleen onder invloed van woede zogenaamd eerlijk? Laten zij zichzelf eens een beetje onderzoeken! Ook al kunnen ze alle goede redenen aandragen die ze willen: zolang de drijfveer niet echt onzelfzuchtig, spiritueel is, zullen de mensen met hun woorden nooit een heilzaam effect op de anderen kunnen uitoefenen."  Omraam Mikhaël Aïvanhov

Deze dagelijkse gedachte kreeg ik afgelopen week toegestuurd en ik moet daar steeds aan denken als ik weer de fout ben ingegaan. Als mijn ex aan anderen vertelt hoeveel hij van mij houdt, ook nog zegt dat wij bij elkaar horen, maar tegelijkertijd tijdens onze relatie daar nooit een samen van wilde maken, word ik boos. Wat een onzin kraam je uit, denk ik dan. Had mij maar bewezen dat wij bij elkaar hoorden, dan was ik nooit bij je weggegaan. Liefde van mijn kant was er genoeg, maar eenzijdige liefde gaat dood en wil niet meer verder.

In plaats van het bij de ander te laten word ik boos en schrijf een mail dat hij moet stoppen met dit rond te bazuinen. Waarom doet hij dat eigenlijk? Had het mij laten voelen en weten vanuit je ziel in plaats van deze woorden achteraf rond te strooien, denk ik bij mezelf. Het zijn dooie woorden zonder inhoud. Is het om de slachtofferrol te kunnen spelen? Of is het omdat ik al jaren heb gezegd dat ik bij hem weg zou gaan? Hij beslist niet geloofde dat dit nog eens zou gebeuren? Ik wist dat ik het pas kon doen als ik hem echt los kon laten. Vragen roept het zeker op en antwoorden zal ik nooit ontvangen. Ik ben een impulsieve vrouw, maar deze mail van gisteren had in dit geval de hele dag gelegen en is tientallen keren overgelezen. Wel of niet versturen streden door mijn ziel. Ik wilde hem niet versturen om de ander te kwetsen, maar omdat ik mezelf gekwetst voelde. Wij hadden het zo mooi kunnen hebben samen. Het gekke is dat iedereen die ons kent, denkt dat het weer in orde komt, behalve ikzelf. Ik wil  iemand die voor sámen durft te gaan. De meeste mannen willen geen sámen meer, net als mijn ex. Mijn vraag is alleen waarom? Wat is er mis met een tweede vrouw? Die kan jou toch weer nieuwe wegen en plezier bieden, of zie ik het verkeerd?

Het zit allemaal in onszelf, liefde en boosheid, macht en kracht, recht en onrecht. Het is een tweesnijdend zwaard. Twee kanten in elk van ons aanwezig en ieder mens moet leren hiermee om te gaan. Boosheid op de ander betekent een vorm van machteloosheid. Je niet kunnen uiten, rechtvaardigen of verdedigen tegen onrecht. Je weet je geen raad met beschuldigingen en/of verwijten. Terecht of onterecht doet eigenlijk niet ter zake. We doen er allemaal aan mee, ook al willen we dat soms niet Vooral moeilijk is het als snijdende woorden van de ander door je ziel gaan, wél of niet terecht zijn. Had dat niet op een andere manier gezegd kunnen worden of duidelijk gemaakt? In liefdevolle woorden? Natuurlijk had dat gekund. Boosheid, beschuldigingen en verwijten komen vanuit macht. “Ik heb gelijk” en dat zal je weten ook. In “Liefde” denken is veel moeilijker dan in boosheid denken.

Dagelijks leer ik weer als ik fouten heb gemaakt en achteraf denk dat het ook anders gezegd had kunnen worden. Iedere avond voor het slapen gaan schrijf ik mijn dagelijkse pretjes, verdrietjes, leuke en minder leuke dingen op. Vul trouw mijn vier zinnetjes in of ik het goed of niet goed heb gedaan. Had het beter of anders gekund? Als je hier pas mee begint, neem je het niet zo serieus. Maar als je iedere avond doet, zoals ik, moet je wel eerlijk naar jezelf blijven. Natuurlijk moest ik gisteravond weer invullen dat ik een boze mail had gestuurd. Maar vandaag kan ik zeggen, ‘ik heb woorden met humor gestuurd, zonder boosheid en met een beetje innerlijk plezier.’ Ik kon zeggen wat me dwars zat, zonder te kwetsen. Alleen maar de woorden; ‘er is geen samen of bij elkaar horen meer, daar heb je zelf voor gekozen, hoewel ik anders wilde.’

Liefde, een groot woord, met nog grotere inhoud. Het komt vanuit je ziel, als het echt is. Zit het alleen maar aan de oppervlakte, gedijd het niet. Het komt nooit tot uitdrukking. Liefde, bestaat niet alleen uit elkaars hand vast willen houden of die arm om je schouder, al is dat nog zo onontbeerlijk. Liefde komt al tot uitdrukking in een woord of gebaar. Echte “Liefde” zit in al je poriën, ledematen, botten en cellen Je hele lichaam is ervan doortrokken. Een oogopslag of knipoog. Samen oplossingen zoeken in moeilijke ogenblikken. Luisteren naar elkaar. Weten zonder woorden. Er zijn als de ander je nodig heeft, zonder woorden te verspillen als; ‘wil je dat ik kom’. Er zijn bij ziekte, zonder dat de ander het moet vragen.

“Liefde” een woord met diepgang en inhoud. Samen oud willen worden. Alleen als je dit alles waar kunt maken kun je zeggen:

Wij horen voor altijd bij elkaar.

Wij zijn samen één in liefde en gebaar
Tot de dood ons scheidt

Respects via Hyves:

Thea respecteert je!

Oordeel, vooroordeel en veroordeeld worden om een gebrek, een ziekte, kleding, ons uiterlijk etc.

Dagelijks gebeurt het om ons heen in kleine en grote zaken. We oordelen en veroordelen alles en iedereen om ons heen. Het begint met hele kleine dingen, waarvan wij als mens niet eens in de gaten hebben dat we een oordeel uitspreken. Een voorbeeld is: ik zie iemand op straat lopen of op de dansvloer die kleding aan heeft welke echt niet staat, dan geef je eigenlijk al een oordeel. Zonder erbij na te denken dat het de smaak van de ander is die beslist niet de jouwe hoeft te zijn. Of die persoon heeft geen feeling om de juiste kleding te kopen en laat zich door anderen van alles aanprijzen.  Durft misschien geen nee te zeggen tegen de mening van een verkoopster. Zelfs al heb ik gelijk, het blijft een oordeel. Het is een pinut, maar toch? Hier beginnen wél de eerste oordelen en veroordelingen mee.

Oordelen en veroordelen, je krijgt het met de paplepel ingegoten.  Al heel jong ervaar je: “blijf weg van die mensen, hun huis ziet er zo vies uit. Zij wast haar ramen niet of het stoepje is vuil wordt niet geveegd. Daar is het niet pluis in huis, die mensen deugen niet. Duizenden oordelen over mensen die wij niet eens persoonlijk kennen. De een doet er nauwelijks aan mee, de ander kletst de hele dag zonder nadenken door, zonder in eigen straatje te kijken. Echter het is ook veel dichterbij dan we soms vermoeden. Ik ben een tijd omgegaan met een groep dames. Zodra je binnenkwam was het één moment stilte, daarna begon het gekwetter opnieuw. Over iedereen viel iets te zeggen, en je wist dat zodra jij de deur achter je dichttrok, jij het doelwit was. Herkent u dat ook om u heen? Ik wel, omdat heel af en toe ik mezelf er ook aan heb bezondigd als ik mij mee liet trekken in het gesprek. Andere keren had ik de moed om te zeggen dat ze moesten stoppen Ik het ook niet leuk vond dat ze over mij aan het oordelen waren. Weer andere keren liet in het langs me heen gaan om er niet mee geconfronteerd te worden. Vaak waren het goedbedoelde roddels en oordelen, andere keren juist zwaarbeladen.

Over het algemeen heb ik geen oordeel en veroordeel niet, maar soms verval ook ik in deze fout. Ik vind heel vervelend dat anderen mij veroordelen, zonder mij zelf te kennen. Ik bestraf mezelf na mijn oordeel met een hele dikke vier en vraag inwendig excuus. Vraag daarnaast aan mezelf waar ik het recht vandaan haal om over die ander een oordeel te geven, zonder erbij na te denken dat die ander het voelt, er pijn en verdriet van heeft. Het gaat toch om de persoon die hij of zij is en het karakter?  We zijn allemaal mensen met fouten en gebreken. Volgens mijn idee heb ik er misschien meer dan enig ander en dat is waarom ik verder in wil kijken. Wil zien wie die ander is en zelfs dan nog geen oordeel geven. Tegen de tijd dat ik echt zó ver ben heb ik mijn eigen ego losgelaten. Die dag is hopelijk niet meer ver weg.

Is het bijvoorbeeld mijn fout dat ik een stukje borderline heb? Ben ik daarom ineens minder waard nu de mensen het weten, dan voor die tijd toen nauwelijks iemand hiervan wist? Nee hoor, ik ben nog steeds dezelfde mens met een warm karakter en behulpzaam voor iedereen. Met een open eerlijke blik. Met een eigen mening en af en toe een grote mond die verteld hoe zij het voelt of ergens over denkt. Je weet wat je aan me hebt. Dat komt best weleens hard aan, want ik ben heus niet altijd even tactisch. Dat hoort bij mijn westerse mentaliteit. Daarentegen verpakken bijvoorbeeld Limburgers alles via een omweg, waar ik geen raad mee weet. Zijn zij daarom minder dan ik of ben ik minder dan zij? Nee, we zijn allebei anders opgevoed in een ander deel van ons land, waar onze achtergrond een grote rol in speelt. Ik heb de visie dat wie altijd mijn vriend of vriendin is geweest, mij nooit zal laten vallen nu zij weten van mijn borderline. En diegene die er nu wel moeite mee krijgen, waren dus geen echte vrienden, dus kost het geen moeite meer om los te laten. Dat heb ik in die vier jaar zware therapie geleerd. Ik kan ermee leven en omgaan. Mijn werkelijke vrienden ook. Is dat geen echt cadeautje?

Het grappige is dat mijn ex mij nu verwijt dat er niet te leven viel met een Borderliner. Wat gek na 7½ jaar dit te horen! Ik ben het die is weggaan en niet hij. Dus viel dat leven met mij best mee. Zeker voor alleen maar een gezelschapsdame. Natuurlijk, ik had tot ik aan mijn therapie begon, een aantal zelfmoordpogingen gedaan. Ik had af en toe woedeaanvallen bij en aanvallen van onrecht wat ik voelde. Ik ben een vogel die je niet in een kooitje op moet sluiten, maar die ruimte nodig heeft om te vliegen. Maar nooit ben ik één ogenblik op de gedachte gekomen om mezelf te snijden of psychotisch te worden. Ben ik nu ineens een slechter mens? Welnee, hoe kom je erbij. Dat is het oordeel van de ander en wie dat oordeel heeft en wil handhaven hoort niet bij mij en mijn vriendenkring.

Dan zijn er de mensen met een handicap, in de rolstoel of spastisch. Manisch depressief, altijd negatief denkende mensen, autistisch, noem maar op. Zijn zij minder dan jij of ik? Zijn zij foute mensen? Nee, alleen maar anders denkend en voelend. Moeilijk voor zichzelf en soms voor hun omgeving. Maar toch geeft het ons geen recht om te oordelen of te veroordelen over wie zij zijn. Is het fout als jij een inzinking hebt gekregen, overspannen bent geraakt of een burnout hebt gekregen, waardoor je langere tijd niet kon werken? Toch, als het langer gaat duren dan geplant en jouw collega’s een zwaardere druk over zich heen krijgen, omdat zij jouw werk moeten doen, wordt er aangedrongen om sneller terug te komen. De maatschappij brengt het met zich mee. Oorzaak en gevolg, een tweede inzinking misschien. Er zijn duizend en één dingen te bedenken waardoor mensen buitengesloten worden in en door onze maatschappij door oordeel of vooroordeel.

Wij worden in de veelal opgevoed met plaatjes. Die past in dit hokje, die ander in dat hokje. Ikzelf pas nergens in, in welk hokje dan ook. Toch liet ik mij 7½ jaar in een hokje opsluiten,. Veel te klein en veel te smal voor mij. Daar heeft geen ander schuld aan dan ikzelf. Het was mijn eigen keuze. Ik kon niet vliegen, werd vleugellam. Mijn creativiteit verdween steeds meer en pas toen mijn deurtje door mezelf werd opengemaakt, sprong ik voorzichtig naar buiten. Liep een paar stapjes. Voorzichtig spreidde ik mijn vleugels uit. Zij zijn lang niet gebruikt, dus viel ik weer naar beneden. Ik bleef oefenen en kwam steeds een stukje verder neer. Tot op een dag ik weer kon vliegen na lange, lange tijd. Nu spreid ik mijn vleugels wijd uit, laat me dragen door de wind en adem met volle teugen tot mijn borst opzwelt van plezier. Vrij, ik ben vrij! Mijn oordelen, vooroordelen en de neiging tot veroordelen zijn verdwenen. Ik weet hoe ik mezelf vleugellam liet maken, maar ik weet ook dat dit nooit meer in mijn leven mag gebeuren. Niet door macht, niet door overheersing om mij in die kooi te laten stoppen, niet door oordelen en veroordeling van anderen. Ik ben vrij om het luchtruim te kiezen en te kijken waar ik terecht kom.

Voor diegene die zich hierin herkennen kan ik alleen maar zeggen, open je deurtje, meer hoef je niet te doen. Maak ruimte in jezelf en daarbuiten en kies voor altijd voor lucht, licht en ruimte Voor vrijheid. Oordeel en veroordeel niet, wat jij ook niet wilt dat jou geschied. Maus

Volledigheidshalve volgt hieronder nog het ideaal van de Universele Witte Broederschap
Het hart zo zuiver als kristal
Het verstand zo schitterend als de zon
De ziel zo wijds als het heelal
De geest zo machtig als God en èèn met God

Een enkel verhaal, zoals dit, is het waard om op beide blogs geplaatst te worden. Ieder heeft zijn/haar eigen lezerspubliek. Zie: http://levensverhalenvanjouenmij.blogspot.com/

Reacties van anderen, Hyves en Faceboek.

 Vandaag heb ik nog een mooie tekst overgetypt want in wezen zijn we paradijsvogels die hun  leven op hun manier gestalte  geven Pas geleden heb ik de course in miracles gevolgd en op die manier omgaan met elkaar is gewoonweg  prachtig . www.elsthissen.nl Jij hebt de innerlijke reis willen maken en dat vereist moed , durf , je bent  gewoon  een sterke vrouw , die nadat haar wereld is ingestort , weer overeind krabbelt en doorgaat en dan leer je je innerlijke kracht pas echt kennen .Uiteindelijk kun je deze man bedanken dat hij was wie hij was , want juist daardoor kon je weg bij hem en terug bij jezelf komen . Als vrouwen de eerste stap zetten voelen ze zich meestal in hun kruis getast , en dat heeft gewoon met ego te maken ....  Als je eens heel veel tijd over hebt Maus zou je de teksten eens kunnen lezen en weet je gelijk waarom mensen soms zo'n zware lessen nodig hebben in hun leven ... Voor mij was het in elk geval  een oogopener ... Trouwens vanmorgen nog bij wikipedia gelezen dat borderline een verkeerde benaming schijnt te zijn ...en ik durf deze etiketjes   echt te betwijfelen ....We zijn gewoon  hooggevoelig , soms hoogbegaafd en  zeer zeker multifunktioneel en daarmee kunnen ze slecht uit hun voeten...Encaustic is een methode waarbij je kleine wascoblokjes over een lauwwarm reisstrijkijzer haalt , dan vallen er druppels op de kaart en strijk je er met het ijzer overheen en klaar is kees . Een prachtige methode waar heel vaak verborgen boodschappen uitkomen...En anders gewoon eens encaustic intypen... Ellie

Hé wat lief om dat op je blog te zetten . Maar jazeker , je mag er gerust Ellie bij zetten hoor. Ja mensen  doen dit heel gauw, iedereen in een hokje plaatsen, maar zoals je t.z.t. zult lezen in de tekst  van kinderen  weten we waar het vandaan komt, want je krijgt het  gewoon met de paplepel ingegoten... , ook ik heb me daar heus wel in het verleden  schuldig aan gemaakt hoor totdat we inderdaad  beter weten ... gaande de weg bewust worden van heel veel ..... we raken niet uitgeleerd in deze. 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Lieve Maus,

Wat heerlijk dat je bevrijd bent na 7 1/2 jaar relatie die je eigenlijk niet accepteerd zoals je bent.

Trouwens een fijn verhaal over wel/niet oordelen. Ben met je eens dat mensen dat te snel doen, maar ik vind niets gek/raar. Want wie bepaalt wat gek of raar is, dat is heel subjectief. Ik ben zelf ook een beetje prettig gestoord, maar daarom zo fijn dat ik mag zijn wie ik ben. Heel wat anders dan mijn ex. Die mijn spontaniteit de grond in stampte.

Geniet met waar je mee bezig bent en geloof in jezelf.

Liefs Joke 

Gidsen – Meesters - Helpers en Engelen

Zonder dat wij het beseffen worden wij dagelijks geholpen door gidsen, meesters, engelen en helpers. Zij fluisteren ons de goede dingen in de oren. Nu luisteren wij niet altijd naar hen of naar onze intuitie. Soms vraag ik mij af of ze beiden één zijn. Al deze helpers willen ons sterk maken, leiden en behoeden voor gevaren. Natuurlijk hebben wij als mens een sterke eigen wil en een keuzemogelijkheid. Reden genoeg om af en toe heel eigenwijs onze eigen weg te lopen. Zelfs als een stemmetje van binnen zegt; ‘doe het niet, loop rechtdoor of pak vandaag de auto in plaats van de fiets, ik noem maar iets, gaan we vaak aan voorbij. Als mens twijfelde ik ook aan mezelf, dus waarom dan ineens luisteren naar dat strenge of liefdevolle stemmetje in mezelf. Het klopt, af en toe klinkt het stemmetje zelfs streng, vooral als het dringend is. Ik luisterde niet naar het stemmetje dat zei toen ik mijn ex leerde kennen: “Blijf weg bij die man Maus, je krijgt er veel verdriet door. Maar denk je dat ik luisterde? Welnee, ik werd op slag verliefd, alleen al bij het zien van hem en vergat alle stemmetjes van de wereld, die in mijn oren fluisterden wat ik beter niet kon doen, verliefd worden. Het was al gebeurd, geschiedenis werd geschreven.

Ik was acht jaar alleen en had zo vaak om een man gebeden die bij mij paste. Hij kwam binnen en ik was verkocht. Menig keer in die jaren heb ik mezelf herinnerd aan dat stemmetje en vele andere stemmetjes die mij influisterden om weg te gaan. Stemmetjes van helpers, gidsen, engelen of meesters. Allen hebben een functie in ons leven. Soms zit er een engel op mijn voeteneind. Nu ook. Zij knikt goedkeurend naar me, om reden van het onderwerp waarover ik schrijf. Zij was er ook maandagnacht toen ik mijn eerste uittreding had van twee seconden. Het was floep uit mijn lichaam en floep weer er in. Soms denk ik wel, was het wel zo? Zo snel ging het. Aan mijn voeteneinde zit mijn lieverd hard ja te knikken. Zij was erbij krijg ik door, om mij te beschermen tijdens deze korte ervaring.

Gidsen, meesters, helpers en engelen, zij zijn dagelijks om ons heen. Helpen waar zij kunnen en zouden zo graag met ons werken. Ons probleem is dat wij lang niet altijd in staat zijn om ze te ontvangen. Zelfs ik heb er ook vaker moeite mee. Pas sinds kort zie ik mijn gids of beschermengel, hoe je het ook noemen wilt, op mijn voeteneind zitten. Lang niet altijd hoor. Ik heb geleerd om mij open te stellen, maar hoe weet ik nu of ik alles van haar kan ontvangen, zul je denken? Mag ik eerlijk zeggen dat ik het niet weet. Ik hoop dat ik zoveel geleerd heb uit de afgelopen 7½ jaar, dat ik de moed heb om te luisteren. Gebruik van hen leer te maken op de goede manier. Want onze ziel, ons gevoel, ons weten of hoe jij het ook mag noemen kent de weg die wij ooit besloten hebben te gaan. Wij hoeven geen omwegen te maken om zware lessen te leren. Maar ja, dan moet je wel leren luisteren naar je gevoel en naar je helpers.

Onze weg is soms zwaar, bijna niet te dragen en ik ken geen mens die het kruis niet op zijn nek heeft gekregen. Jezus, heeft het zwaarste deel gedragen, maar wij mensen moeten ook zelf ons deel dragen. Het deel wat wij zelf meetorsen kan ondraaglijk zijn. Het verlies van een geliefde, van je kind is haast niet te dragen. Het snijdt door je ziel, je leven lang. Wij kunnen er niet blij mee zijn dat zij naar de andere wereld worden geroepen. Toch zouden wij, net als vele volkeren, juist wel blij en dankbaar moeten zijn. In die wereld waar zij en ook wij ooit naar toe gaan heerst alleen maar liefde en goedheid. Hier op aarde is in veel gevallen het tegenovergestelde.

Wij mensen, ik sluit mezelf echt niet uit, vinden het belangrijk om een fijn en mooi ingericht huis te hebben. Wij houden van luxe, de een wat meer, de ander minder. Wij willen reisjes maken, ver of dichtbij. Met de fiets, het vliegtuig of met de auto, het doet er niet toe, als we maar mogen genieten. Met dit alles is niets mis. Ik heb twee hobby’s, fietsen en fotograferen, maar beiden kosten geld. Onderweg wil je graag eens op een terrasje zitten. Ook fotograferen kost geld, al is dat minder dan vroeger. Nu gaat het alleen om een camera met toebehoren. Vroeger kwamen daar nog de rolletjes en het afdrukken bij. Zo heeft ieder mens wel iets wat hij wenst. Verbijsteren en vernederend vind ik het dat mensen in ons land naar de voedsel- bank moeten. Zij hebben geen geld voor een hobby. Vaker zelfs geen geld voor een kaarsje in huis. Een kaarsje voor de gezelligheid, of om bij een geliefde te zetten die is overgegaan. Hebben zij dan werkelijk ooit gekozen voor deze weg van armoede? Weet je, ook ik heb hier geen antwoord op. Er zijn prachtige boekjes die je leren dat al je wensen worden vervuld als je je gedrag en denken verandert. Ik heb er meerdere gelezen en ik moet zeggen dat als ik werkelijk voor een wens ga zitten dan lukt het ook. Ik heb ontdekt dat ik mijn wensen niet altijd duidelijk genoeg heb gemaakt. Ik zal een voorbeeld geven.

Vorig jaar kocht ik een autootje. Het was ruim tien jaar oud. Ik had er lang voor moeten sparen en met wat geld van verjaardagen of andere gelegenheden ging ik op zoek. Ik had aan mijn helpers en God gevraagd of zij mij wilden helpen met het vinden van een mooi autootje, liefst in een groene kleur die ik zo mooi vond. Ik vergat er wel bij te vermelden dat hij motorisch piekfijn in orde moest zijn. Mijn lieve gids aan het voeteneind begint te lachen en zegt: “je was weer ongeduldig en wachtte niet tot jij het juiste autootje kreeg met de groene kleur.” Een beetje zuur zeg ik tegen haar, zei is mijn geweten, dat ze niet moet lachen, het was om te huilen. Na drie weken zoeken liep ik bij een garage om de hoek tegen een mooi wijnrood Opeltje aan, een kleur die ik niet had gevraagd. Ik twijfelde, of het wel de bedoeling was dat dit autootje het moest worden. Hij had wel de juiste prijs die ik kon betalen. Een hoge instap gemaakt voor dametjes op leeftijd, zoals ik. Dat klinkt wel oud, vind je niet? Maar ja, ik ben wel 70, al voel ik dat alleen maar in mijn botten en rug en niet in mijn hoofd. Want dat wil nog van alles ondernemen. Mijn schoonzoon maakte samen met mij een proefrit. Wij ontdekten wel een en ander wat niet helemaal in orde was, maar dat werd gemaakt. Ook het keuren werd geregeld, niet zeggende dat zij dat zelf deden. Mijn schoonzoon vroeg of er geen stuurbekrachtiger in de auto zat. Die zat er niet in, werd gezegd. Ik zal de details besparen. Het begon met de versnellingsbak en eindigde nog net niet op de sloop. Het autootje had nooit goedgekeurd mogen worden, omdat de stuurbekrachtiger er wel in zat, maar kapot was. Zij hadden deze auto nooit mogen verkopen en hebben dit moedwillig verzwegen. En dat binnen 9 maanden. Kunt u zich voorstellen hoe hoog de tranen zaten, hoe boos en ontredderd ik mij voelde. De garagehouder lachte alleen maar toen wij verhaal kwamen halen. Bood 200 euro schadevergoeding aan en liet mij met alle ellende zitten. Uiteindelijk ontving ik nog iets terug van iemand die hem zelf kon maken. Achteraf is hij er achter gekomen dat een versnellingsbak van dit type opel praktisch niet meer te krijgen is. Hij blijft optimistisch en ik hoop alleen maar dat zijn helpers en engeltjes hem bij het zoeken helpen, zodat hij er weer op kan verdienen. Hij hielp mij, nu heeft hij even hulp nodig. U ziet, mijn wens kwam uit, alleen moest ik leren om wensen nog beter te formuleren. Voor elk mens zijn wensen mogelijk om waar te maken.

Toch blijf ik als mens ook met vragen zitten. U ook? Vragen zoals waarom is er nog zoveel armoede om ons heen? Waarom heeft macht zoveel invloed dat er oorlogen door ontstaan? Waarom kan het in die Andere, zo liefdevolle wereld om ons heen, waar onze geliefden naar toe gaan wel zo vredig zijn? Waarom zijn wij mensen niet altijd tevreden? Waarom is de een rijk en de ander arm. Het is echt niet zo dat veel rijken niet willen delen, maar je kunt de hele wereld niet in je armen nemen om te delen. Duizend vragen waar ik geen antwoord op weet en toch zo graag zou willen hebben. Zou ik ook een steentje bij kunnen dragen, vraag ik aan mezelf. Ik weet het niet. Iedere bedelaar geef ik wat, ook al is het mijn laatste cent. Ook al oordelen anderen dat ik gek ben omdat het toch opgaat aan drugs of drank. Maar is het aan mij te oordelen waaraan hij het besteedt? Met mijn AOW en dat hele minimale pensioentje heb ik het nog altijd beter. Ik hoef niet in het bos te slapen of onder een brug. Ik heb een huisje, mijn hobby’s en mijn fiets om van te genieten. Ik heb mijn bossen, de zee en het land. De vogels in mijn tuin die straks samen met hun jongen hun lied voor mij zingen uit dankbaarheid dat ze dagelijks te eten krijgen. Ik heb niet te klagen, want alles wat ik nodig heb is aanwezig. Ik heb iedere dag mijn boterham, warm eten minder, maar dat is omdat ik nauwelijks voor mezelf kook. Ik heb alles wat nodig is om te kunnen leven en daar ben ik God, mijn engelen, helpers en gidsen dankbaar voor. Dankbaar ben ik voor mijn gids, die mij misschien wel helpt mijn verhalen te schrijven. Mijn aangetrouwde neef, een geweldig journalist, heeft mij net bevestigd dat ik door moet gaan met schrijven. Ik ben er trots op, maar weet ook dat als ik de onderwerpen en de woorden niet krijg aangereikt, ik er misschien niets van terecht breng. Opnieuw een punt om dankbaar voor te zijn. Ik tel opnieuw mijn zegeningen. Ik verloor een geliefde en kreeg er een schrijftalent voor terug. En een nieuwe liefde? Ook die komt weer op mijn weg, daar geloof ik heilig in. Rond vier uur vannacht werd ik wakker en schreef mijn verhaal. Het is inmiddels half zes, ik draai me tevreden om, om nog lekker een uurtje zonder piekeren te gaan slapen. Ik hoef niet meer te denken aan wat was, zie mijn verhalen op levensverhalen van jou en mij, ik kijk nu alleen vooruit, naar alles wat komen gaat en probeer voortaan beter te luisteren naar allen om mij heen die proberen mij op de rechte weg te laten blijven. 7½ Jaar geleden was ik eigenwijs. Ik heb er hopelijk uit geleerd. Maar ja, ik ben een mens van vlees en bloed, soms eigenzinnig en eigenwijs met een eigen wil, die zich heeft voorgenomen nu de weg te bewandelen die zij ooit voor haar geboorte heeft gezien en voor heeft gekozen. U ook? Ik bedank al diegenen om mij heen die mij helpen en hoop dat zij elke dag, elk uur, elke minuut of seconde mijn leven bewaken, voor mij zorgen en mij op het juiste pad houden. Ik wens u een fijn weekend vol liefde geluk en tevreden zijn met uzelf, Maus

PS. Ik had mij nog geen vijf minuten omgedraaid of ik zat alweer achter mijn computertje, rechtop in bed. Mijn gids/engel had ik welterusten gezegd. Terwijl ik dat deed dacht ik, ik ken niet eens haar naam, terwijl we toch al meer dan een maand het bed delen. Zij op het voeteneind, ik aan het hoofdeind zittend of liggend. Op hetzelfde moment klinkt het liedje Leila in mijn hoofd. Ik heb niets met muziek, behalve als ik dans. Dus zit er maar één ding op en te luisteren naar haar stem. Haar naam is Leila. Ze knikt goedkeurend en ik kan eindelijk om kwart voor zes in de morgen weer gaan slapen.


Reacties van Hyves - Faceboek en via de mail
Weer heel mooi geschreven, dank je wel!!!  R.
Respect via Hyves, Irene, Jacqueline W.

Treur niet, wat je verliest komt in een andere vorm bij je terug (Rumi)

Vanmorgen las ik deze dagelijkse gedachte en realiseerde mij dat er meer redenen waren dat ik ben gestopt met mijn relatie. Sinds twee maanden zit ik op de cursus Astral Projection. Krijg oefeningen en leer de geneeswijze AMA DEUS. Wat mijn reactie op deze cursus is ben ik nog uitgebreid aan het beschrijven en komt met de paasdagen op mijn blog te staan. http://uittredingen-astraalreizen-maus.blogspot.com/

Sinds ik de dagelijkse oefeningen doe is het alsof mijn eigenwaarde sterker is geworden. Heb het besef gekregen dat ik voor een ander misschien wel meerwaarde heb dan ik nu waard was in de ogen van gewezen vriend. Bij ons speelde zeker een deel machtsverhoudingen bij. Ik ben nu eenmaal altijd een zelfstandige vrouw geweest met eigen gedachten en ideeën. Dat is natuurlijk ook andersom. Hij kon niet meer geven dan hij bezat, maar ook niet begrijpen dat ik mijn eigen regels had opgebouwd, zoals hij de zijne. Regels kun je samen aanpassen aan elkaar, als de verhoudingen goed zijn, maar soms blijkt met de jaren dat dit niet lukt. Mijn eisen liggen hierin misschien wel veel hoger. Ik vraag Liefde vanuit de ziel. Je mag het iemand niet kwalijk nemen als hij dat niet kan geven, al heb ik dat jarenlang wel gedaan. Ik begrijp nu pas, nadat ik vannacht een les heb geleerd, dat elke vorm van liefde een niveau heeft. Dat soms niet verder kan door rationeel denken.

Het zijn zeker geen verloren jaren geweest, dat heb ik nooit gedacht. Ik heb veel van hem geleerd. Hoe dingen wel kunnen en moeten, maar ook hoe dingen zeker niet moeten zijn. Aan de andere kant zal ik nooit weten of hij dingen van mij heeft willen leren. Liefde geven aan jezelf, je kinderen, familie, aan vrienden bijvoorbeeld en op welk niveau. Want om dat niveau draaide het juist. Echte zielenliefde geven aan de ander is niet moeilijk, maar velen voelen zich dan zo kwetsbaar dat zij niet beseffen dat die kwetsbaarheid niet belangrijk is. Mensen zullen je altijd weten te raken, als ze dat willen, wat je ook doet in je leven. Het gaat hierin om jezelf. Ik heb geleerd te beseffen dat wat ik ook doe in mijn leven, een deel van de mensheid er achter staat, een deel tegen je is en over je praat in negatieve zin en een deel geen mening vormt.

Maar moet ik daarin mee gaan? Of is het goed dat ik nu denk: “dit is mijn mening. Daar mag je tegen zijn, in mee gaan of geen mening over hebben. Alles is goed.” Minder goed is het als de ander kwaadaardig wordt of gaat roddelen. Want roddelen is het kwaadaardigste wat de mens kan doen. Het is iemand neerhalen tot op het bot. Eigenlijk is roddelen niet meer dan afleiding en afstand nemen van je eigen problemen. Het is altijd moeilijk om je eigen complexe karakter eerlijk te beschouwen. Geen mens is daarvan uitgesloten. Sommigen durven het aan om er aan te werken, anderen laten het liever zoals het is.

De uitdrukking ik ben zoals ik ben’, is het makkelijkste om te ontwijken en te kijken naar wat er fout is in jezelf, in een relatie of vriendschap. Geloof me ook ik heb aan dit laatste een tijdje mee gedaan, anders was ik zes jaar geleden al gestopt. Ik ben toen weggelopen om nooit meer terug te gaan, maar mijn liefde was sterker dan mijn kracht om nee te blijven zeggen. Mijn les duurde meer dan zes jaar. Fout? Nee, dat niet. Geen enkele omweg in je leven is fout. Ik had wat langer nodig om mijn lessen te leren. Heb wel altijd gezegd dat er nog iemand in mijn leven zou komen die werkelijk van mij zou houden en daar geloof ik nog steeds in.

Vandaag krijg ik dus de bevestiging van mijn geloof door de dagelijkse gedachte; Treur niet, wat je verliest komt in een andere vorm bij je terug (Rumi). Ik blijf er in geloven en wat je echt tot op je ziel geloofd gebeurt in je leven. Dat heb ik heel vaak ondervonden.

Dit stuk past eigenlijk op beide blogs http://hebjijdatnuook.blogspot.com/ en op http://levensverhalenvanjouenmij.blogspot.com/, dus bij uitzondering staat heb ik het ook op beiden geplaatst, omdat beiden een andere interessekring hebben.

Vervolg vrienden voor het leven deel 2

Een dorp kan wel een stad worden, maar een stad nooit een dorp

Dit verhaal is verplaatst naar Levensverhalen. Klik op http://levensverhalenvanjouenmij.blogspot.com/

Vrienden voor het leven of ieder alleen

In Libelle 47-2011 las ik het volgende stukje onder Pietpraat.

Mijn zoon Lucas (5) Heeft ruzie met zijn vriendje Kenji.

Lucas: “Dan ga je maar naar huis en wil ik je nooit meer zien!”

Kenji kijkt beteutert en zegt: “Maar dan ga ik jou missen en jij mij ook.”

Oh ja, reageert Lucas, “ga maar niet dan”.

Dit verhaal is verplaatst naar het blog http://levensverhalenvanjouenmij.blogspot.com/