Oordelen en veroordelen

Hoe vaak denk ik niet dat ik geen oordeel over iemand heb. Meer dan eens zet ik mezelf in dat opzicht op een klein voetstuk. Eerlijk gezegd, ik probeer ook niet te oordelen, maar toch….., moest ik gisteren en vandaag erkennen dat ook ik (voor)oordelen heb. Het gaat vaak om kleine dingen, zoals een kledingstuk wat ik niet vind staan bij deze of gene. Haar wat niet goed zit, verkeerde schoenen of laarzen die iemand draagt, etc. Ik vroeg me af of anderen ook zo oordeelden over mij. Vast wel, realiseer ik mezelf. Soms zitten we er vol mee, omdat het gaat om dingen waar wij anders over denken. Zou ik de enige zijn met vooroordelen? Op het moment dat ik me dit realiseerde, vond ik mezelf niet zo aardig meer. Ik sprak af met Wiel om eens vijf minuten geen oordeel te geven over wie dan ook. Dat was goed vol te houden, dus realiseerde ik mezelf dat ik alleen maar op mijn uitspraken hoefde te gaan letten, om zonder oordeel over een ander te praten. En ja hoor, als je er op let lukt het prima. Dus is oordelen en veroordelen best af te leren, al valt het niet altijd mee. Het zit in de mens gebakken. Of heb ik daar alleen maar last van. Vanaf nu neem ik me voor om al mijn vooroordelen opzij te zetten.

Dat dit niet altijd mee valt, bleek uit het feit dat vanmiddag een dikke Mercedes rijder zijn auto dwars over het fietspad zette, zonder er op te letten dat wij daardoor op de rotonde moesten stoppen voor hem terwijl wij voorrang hadden. Hij was ook nog letterlijk heel dik. Normaal zou ik daar niets van zeggen, want niemand kent de reden van “dik” zijn, maar het feit dat hij met zijn dikke wagen voorrang nam en wij af moesten stappen met de fiets, maakte mij behoorlijk boos. Zelfs al had hij het recht niet om zijn voorrang te nemen, hij verdiende niet het oordeel wat ik op dat moment uitsprak. Mijn excuus tegenover mezelf was natuurlijk slap. Ergernis om niets, dus als reactie, mopperen tegen de man, die zich er overigens niets van aantrok en rustig bleef staan. Het liefste was ik met mijn fiets uit wraak voor zijn auto blijven staan, maar mijn verstand won het van mijn kleine wraakgevoelens. Gelukkig maar dat ik de eer aan mezelf heb gehouden. Toch zou het goed zijn dat automobilisten zich eens realiseerden dat wij fietsers ook rechten hebben. In weer en wind op de fiets rijden, terwijl zij in een warme droge auto rijden. Op het moment dat zij dat inzien, komt misschien ooit de dag dat zij geen voorrang nemen, maar met veel liefde voor de ander, voorrang geven. Zelfs als ze haast hebben. Goede daden worden altijd beloond.

Het zijn vaak de vele kleine ergernissen die op een dag passeren, waardoor net die ene druppel soms overloopt en ik uit mijn slof schiet. Dan ben ik niet die aardige lieve Maus, maar een kleine heks, waar de bezemsteel van ontbreekt. Herken je dit, of heb jij daar ook last van? Laat het me weten, dan voel ik me niet zo alleen hierin staan.