Verhuiskriebels

Eens in de zoveel tijd gaat het van binnen kriebelen. Ik wil mijn huisje veranderen, maar niet verhuizen. Mijn huisje maakt me iedere keer weer blij als ik binnenstap. Mijn tuin is groot en dagelijks geniet ik vanuit mijn kamer of onder het afdak van de vele vogels, die mijn speciale vogelhoek hebben gevonden. Ze brengen ook jaarlijks hun jongen hier naar toe. Begon ik drie jaar geleden met een paar mussen en één koppel houtduifjes, inmiddels zijn er rond de twintig houdduiven, ongeveer vijftig mussen en koolmeesjes. Soms komen er een paar Groenlingers om de hoek kijken en om het compleet te maken krijg ik ook nog drie postduiven op visite. Eén spierwitte, die sinds een paar dagen aan is komen vliegen. Hij is nog erg schuw en komt alleen als er werkelijk niemand in de tuin is, zelfs geen vogel. Je begrijpt dat ik met een dergelijk vogelparadijs niet graag weg zou willen uit mijn huisje.

Het enige nadeel is een zwart kater met witte poten en kin, die steeds weer hoopt een vogeltje te verschalken. ’s Nachts is de vogelhoek zijn slaapplaats, waar ik niet blij mee ben. Echter zodra ik op ben is mijn eerste gang naar de vogelhoek om die zwarte duivel weg te jagen. Af en toe heb ik de indruk dat hij me gewoon uit zit te lachen. Een stukje verder in de brandgang of op het muurtje blijft hij rustig staan en net zo lang naar me kijken, zodat ik uiteindelijk  moedeloos mijn schouders ophaal en me omdraai om naar binnen te lopen.

Toch moeten die verhuiskriebels voldoening vinden, anders worden ze steeds groter. Ik ben afgelopen week begonnen in de tuin. Had al een paar bakken waar ik vijvertjes van heb gemaakt, overigens zonder vissen, en van de buurman kreeg ik nog twee mooie zinken teilen cadeau, die prompt tot vijver werden omgedoopt. Volgens mijn vriend moet ik ze aan de muur hangen, maar dat geeft mij geen plezier. Nu staan er vijf vijvertjes, vol met waterplanten, in mijn tuin te pronken. Daarna is mijn huis aan de beurt. Ik wilde al heel lang een mooie grote computerhoek en niets meer zien van snoeren en andere troep op mijn eettafel. die ik iedere keer weer leeg moet ruimen om te eten of een spelletje te doen. Alles verhuisd dan naar de grond, of beland ergens in een hoek. Rommelig dus.

Eerst de portomonnaie geïnspecteerd of ik mezelf een dergelijke uitgave kon permitteren. Het ging net, dus op naar Ikea, waar ik al snel vond wat ik zocht. Alles werd keurig voor me in de auto geladen en thuis was een behulpzame buurman voorhanden die met zijn vriendin alles naar binnen heeft gesjouwd. Het in elkaar zetten ging feilloos. In de loop der jaren met ontelbare verhuizingen achter de rug, leveren de tekeningen van bouwpakketten geen problemen meer op. Als laatste het ladekastje in elkaar gezet, tot de laatste lade. Hier gaat het fout. Het laatje zit in elkaar om dan te ontdekken dat ik de bodem was vergeten.

Nu geeft het in elkaar zetten van bouwpakketten nooit problemen, maar het uit elkaar halen is meestal een onmogelijke taak. Gevolg, een grote breuk in de zijkant, dus terug naar Ikea met de vraag of ik een nieuw laatje kon kopen. Na drie kwartier wachten kreeg ik alle onderdelen gratis mee. Was garantie werd er gezegd. Zelden een zaak meegemaakt die door mijn fout toch een onderdeel vergoed. Nu, een paar uur later, zit ik tevreden in mijn computerhoek en geniet van mijn veranderde huisje. Het is weer als nieuw. Het enige wat ik over heb gehouden is de staande lamp. Daar moet ik nog een oplossing voor zoeken maar…., die wordt vast gevonden.

Herken je die onrust of heb jij dat ook, om steeds weer veranderingen in je huis aan te willen brengen, zodat het weer even nieuw Lijkt? Ik heb die onrust minstens één keer per jaar.  Zal mijn eeuwige zwerversgeest wel zijn. Wil je reageren, meld je aan als lid.

©  Tekst en foto's Maus Sturmer

Reactie:

Blog over je tuin.

Ik kreeg de reactie niet regulair geplaatst, vandaar dat ik in ze in deze mail zet:

Ha, Maus !
Leuk deze blog ! En leuk zoals je bezig bent.
Leuk die inkijkjes in je tuin ook.
En ja, die kat zit je kennelijk zó dwars dat je 'm zelfs 'een duivel' noemt. Toch is het gewoon... een kat, door zijn katten-aard tuk op jouw vogeltjes. Zoals jouw lieve vogeltjes niet lief zijn voor wormen en insecten. Zoals wij mensen omgaan met kippen, varkens, koeien en wild. Eigenlijk zijn wij als mensheid in de natuur  nog wel de grootste 'duiveltjes' die er rondlopen: we maken de allergrootste aanspraak op de natuur en op onze planeet, richten de allergrootste verwoestingen aan. Dus heb een beetje 'begrip voor zijn 'kat-zijn'. Ik wens je veel tuinplezier én het vinden van een vreedzaam middeltje om 'm wel uit de buurt van je gevederde lievelingen te houden... !
Ga zo door, Maus  !
Harry Haanen.