Coputerleed deel 3

Al drie dagen zijn Wiel en ik bezig geweest en er nog steeds mee aan het werk om de computers op te schonen en opnieuw in te delen. Voor een deel hebben we daar ook de hulp van Chris en Liesbeth bij nodig gehad, die nog veel meer op de hoogte zijn van het technisch gebeuren dan wij. Het is veel werk, door alle twaalf websites en blogs die ik bezit. Het kost minstens nog twee dagen voor alles weer als vanouds op de computers staat. Het klinkt natuurlijk stom, maar computers krijgen soms een eigen wil en leiden hun eigen leven. Zij doen dat natuurlijk niet zelf, de schuldigen zijn wij, computerleken, omdat we zonder dat we het beseffen, fouten maken die invloed hebben op het geweten van de computer. Soms is het nodig om computers op te schonen, net als je huis een grote schoonmaakbeurt geven. Je maakt onwillekeurig eens fouten. Soms verdwijnt er ineens een belangrijk file welke je dagelijks nodig hebt of er proberen hackers op te komen. Soms probeert iemand een virus te sturen. Gelukkig zijn onze computers hier behoorlijk tegen bestand en wordt alles dagelijks naar de harde schijf gezet, maar toch!!! Al die kleine dingen maken een computer vervelend, traag of geven ellende die je niet aan ziet komen en moet je even de tijd nemen om ze schoon te maken. Gelukkig, beiden zijn nu bijna klaar, dan kan het normale leven weer zijn gang gaan. Computers kunnen soms stress geven, vooral als je ze dagelijks uren nodig hebt. Maar...................., computers kunnen nog veel meer plezier geven. Je kunt er alles op zoeken en vinden. Je kunt er spelletjes op doen, maar ook op schrijven, brieven sturen en ontvangen, contacten mee maken en allerlei leuke dingen doen. Computers kunnen je leven voor een deel inhoud geven.

Wij ouderen vergeten natuurlijk niet hoe we vroeger ons leven vulden met andere leuke zaken en spelletjes. In onze jeugd speelden we veilig op straat. Onze ouders hadden weinig zorgen of we daar wel veilig waren. Jongeren echter kennen alleen dit tijdperk, waarin de telefoon, IPod, tablet en computer hoogtij vieren. Is het lastig of vervelender? Nee, zeker niet. Alleen missen veel jongelui de natuur, het buiten zijn, want zelfs buiten zie ik ze alleen nog maar bezig met een telefoon of handcomputer. Zien ze nog wel hoe een klaproos of korenbloem tussen het koren staan te bloeien? Zien ze nog wel hoe de bomen alweer hun blaadjes laten vallen, omdat ze te weinig zon hebben gekregen en de herfst alweer zo vroeg aan het invallen is? Zelf denk ik dat er nog maar weinigen zijn die beseffen welk een geweldige natuur we hebben. Het is niet aan mij kritiek te uiten op deze manier van leven. Hoogstens kan ik het jammer vinden dat de kinderen van nu zo weinig zien en voelen van onze mooie natuur.

De heidevelden, onze prachtige bossen gecombineerd met landbouw. Of de weide verten van onze noordelijke provincies. Ik ken ze allemaal. Heb in vier provincies niet gewoond, maar ook die doorkruist met fiets en auto. Wij hebben een prachtig land en het is jammer dat velen door het slechte weer vertrekken naar het buitenland, zonder hun eigen land goed te kennen. Ik weet dat ik nergens anders zou willen wonen. Het land waar computers hoogtij vieren en waarvan ik hoop dat ouders hun kinderen leren dat naast de computer, telefoon of tablet ook nog een prachtige natuur om ons heen leeft die het verdient om met respect en liefde te worden behandeld. Maar daarover komt vast nog een ander verhaaltje hierop het blog te staan.

Ik wens u een fijne dag, Maus

© Maus Sturmer

Foto's van onze fietsreis naar Santiago en naamsverandering van mijn blog reizen

De foto's van onze fietsreis naar Santiago de Compostella van de eerste tien dagen kun je terugvinden op http://www.maus-sturmer.nl/. Klik op nieuwste aanvullingen en dan op de  foto met de Eiffeltoren.

Met mijn tweede blog http://reizenenvakantie.blogspot.com/ waren zoveel problemen om hem op internet te krijgen, dat je er alleen maar op kon komen via de link, niet via Google. Gisteren een nieuw blog gemaakt, waar je via de link en Google op kunt komen: http://fietsvakanties-reizen.blogspot.com/. Het is leuk als je ook hier gratis lid van wilt worden. Voor de volgers die zich op de foute site hadden aangemeld mijn excuses. Ik hoop dat u zich opnieuw aan wilt melden.

Het derde blog gaat over verhalen uit het leven gegrepen en andere zaken, die heel herkenbaar zijn voor ons allemaal. Heb je interesse of vind je mijn verhalen en tip leuk,, wordt dan gratis lid en meld je aan bij: http://hebjijdatnuook.blogspot.com/

Aloë Vera en haar werking, leuk om te weten

Vanavond kreeg ik per mail deze reactie naar aanleiding van het recept St. Janskruidolie.

Want ook dat mag op dit Blog. Uw reacties kunnen zomaar geplaatst worden, als ieder ander er ook iets mee kan.

Aloé Vera

Hallo Maus,

Hier nog een bekend oeroud 'wondermiddel':

de Aloë Vera.  Het was als wondheler al in gebruik bij alle legers in de Oudheid.

Volgens de boekjes bevat het een werkelijk een enorme keur aan geneeskrachtige stoffen.

Ik bracht in mijn Antillen-tijd wat kleine plantjes mee, en heb er nu een heleboel.

Het sap/gel dat je krijgt door met een lepel de binnenste vrijwel kleurloze bladgel uit de dikke bladeren te scheppen (niet de schil hard leegschrapen)  kan zó op wondjes, zonnebrand, insectenbeten, huidirritaties, roos; ook lichte ontstekingen en herpes genezen snel en pijnloos. Het spul prikt niet, fijn bij kinderen, voelt weldadig aan.

Je snijdt telkens het onderste (grootste) blad van een plant, snijdt er af wat je nodig hebt, en bewaart de rest in de koelkast.  Gefileerde gel/sap bederft zeer snel, maar bewaren lukt door toevoegen van een beetje alcohol, en een dun laagje (olijf-)olie erop.

De gel schijnt in kleine hoeveelheden prima te zijn voor de ingewanden; te veel werkt laxerend.  Er zijn veel boekjes over te koop.

De plant 'geneest' zijn eigen wond ook in korte tijd.  

Wat plantjes kun je van mij krijgen, 's zomers kunnen ze buiten, liefst volop zon, in lange natte perioden droog zetten. Geen voetenbad eronder, (regen-)water moet weg kunnen. Bij temperaturen beneden 5 gr. naar binnen. Binnen spaarzaam water geven, in zeer droge lucht (CV).

Het felgeel-oranje of geel-groene sap uit de schil thuis niet gebruiken, het is licht giftig en zeer laxerend, maar wordt wel -nauwkeurig gedoseerd- in de heelkunde toegepast.

Groeten,  Harry.

Is ouder worden altijd plezierig?

Vanmorgen las ik in ons plaatselijk krantje dat ouderen steeds meer worden gepest. Is het niet door hun kinderen of kleinkinderen, als het om geld gaat, dan wel als je totaal afhankelijk in een tehuis zit, waar de wet van de sterkste geldt. Hetzelfde wat je ook als kind mee kon maken op school. Maar ook van buitenaf worden steeds vaker ouderen de dupe van oplichting, roof en bedrog. Ze zijn kwetsbaar en kunnen zich nauwelijks verdedigen.

Ouderen moeten juist mogen genieten van alles wat het leven nog aan leuke dingen heeft te bieden. Hun hele leven hebben ze hard gewerkt. Naar school gaan was voor velen niet weggelegd. Er moest geld verdiend worden. Je mocht een beetje zakgeld houden, de rest werd afgedragen aan moeder, die dat broodnodig had om het gezin te onderhouden. Er waren veel kinderrijke gezinnen in die jaren, vooral in de katholieke streken en vader verdiende in die jaren beslist niet zoveel dat je daar alles mee kon betalen.

De kerk had grote invloed, vooral in de mijnstreken. Het was bijvoorbeeld niet het kind dat bepaalde wat hij wilde worden in de arbeidersgezinnen maar mijnheer pastoor. Die had veel macht in die jaren en jij had, zelfs als ouders, weinig in te brengen tegen de macht van de kerk en de pastoor. Geloof me, velen die het in zich hadden om door te leren kregen geen kans om dat waar te maken. Er moest gewerkt worden. Alleen als de macht van het geld in het spel was, kon je verder leren.

Er was geen televisie, die kwam pas in de jaren 50. Men was blij als iemand uit de straat er een kreeg. Vaak mochten wij als kind dan komen kijken naar Nederland 1 op woensdagmiddag voor een uurtje kindertelevisie. Soms was er als luxe een radio van jezelf, maar in de meeste gezinnen was het een gehuurde radio, waar we op zaterdagavond naar het hoorspel luisterden van Paul Vlaanderen, naar de familie Doorsnee, of op dinsdag naar de Bonte dinsdag avondtrein. Speelgoed? We hadden het nauwelijks. Speelden op straat met elkaar, zonder dat de ouders bang waren dat hun kinderen iets werd aangedaan. We vliegerden, knikkerden, speelden met zweep en tol, touwtje springen. Rolschaatsen, als je zo rijk was om die te kopen. Spelletjes die je nauwelijks meer ziet. Tegenwoordig zitten kinderen achter de computer of gamen.

Was het werk ’s avonds gedaan zaten de ouderen voor hun huisje en genoten van huis, tuin en rust, met hun pijpje of sigaret. Praatten met elkaar en voelden zich vaker tevreden met alles wat ze hadden, dan in het tegenwoordige, jachtige leven. Hun leven bestond uit werken en zien te overleven.

In onze jeugd bestond geen bijstand die voor je zorgde als je wilde scheiden. Dan moest je als moeder gaan werken om in je eigen onderhoud te voorzien, dus bleven veel echtparen bij elkaar met het excuus, voor de kinderen. Ik maakte hetzelfde mee in mijn jeugd, die bepaald niet vreugdevol was. Je jeugd was vaak een hel door de vele ruzies en aandacht krijgen was er beslist niet bij. Daarvoor was men teveel met zichzelf bezig. Echter wij leerden zelfstandigheid en voor onszelf te zorgen.

Ouder worden moet leuk zijn. Genieten van je kinderen en kleinkinderen die jou op handen horen te dragen. Genieten van alle leuke dingen waar wij vroeger geen kans voor hadden om daarvan te genieten. Zij verdienen respect en liefde, welke zij voor hun kinderen hadden door hen op te voeden als goede mensen in de maatschappij. Natuurlijk is de tijd veranderd. Jonge mensen moeten hard werken om het hoofd boven water te houden als ze een eigen huis willen hebben en kinderen en alle luxe van deze tijd. Dat was vroeger niet anders, alleen bestond toen die luxe niet. Maar door die luxe vergeten we vaak dat de ouderen nog bestaansrecht hebben. Dat ze gewaardeerd mogen worden om wie ze zijn en het recht hebben om met respect en begrip behandeld te worden.

En pesten? Wie neemt of heeft het recht de ander te kleineren en te pesten? Wie en wat geeft dat machtsgevoel om die ander zoveel pijn te doen? Is dat om het machtsgevoel te vergroten van jezelf? Of heeft het te maken met het eigen minderwaardigheidscomplex wat verdoezeld moet worden?

Laten we elkaar helpen, waar de ander hulp nodig heeft. Laten we elkaar respecteren, begrip opbrengen voor die ander die niet hetzelfde is als jij. Als we beginnen bij onszelf dan creëren we al een andere wereld. Probeer het. Alle beetjes helpen. Laten we zorgen dat dit nummer: 0900-6080100, nooit gebeld hoeft te worden omdat er wordt gepest. Ouder worden verdient rust en geluk voor wie dan ook. Arm of rijk, ontwikkeld of niet ontwikkeld, er hoeft geen verschil te zijn, omdat je allemaal oud bent en wilt genieten van de tijd die nog rest.

© Tekst en foto's Maus Sturmer

Verhuiskriebels

Eens in de zoveel tijd gaat het van binnen kriebelen. Ik wil mijn huisje veranderen, maar niet verhuizen. Mijn huisje maakt me iedere keer weer blij als ik binnenstap. Mijn tuin is groot en dagelijks geniet ik vanuit mijn kamer of onder het afdak van de vele vogels, die mijn speciale vogelhoek hebben gevonden. Ze brengen ook jaarlijks hun jongen hier naar toe. Begon ik drie jaar geleden met een paar mussen en één koppel houtduifjes, inmiddels zijn er rond de twintig houdduiven, ongeveer vijftig mussen en koolmeesjes. Soms komen er een paar Groenlingers om de hoek kijken en om het compleet te maken krijg ik ook nog drie postduiven op visite. Eén spierwitte, die sinds een paar dagen aan is komen vliegen. Hij is nog erg schuw en komt alleen als er werkelijk niemand in de tuin is, zelfs geen vogel. Je begrijpt dat ik met een dergelijk vogelparadijs niet graag weg zou willen uit mijn huisje.

Het enige nadeel is een zwart kater met witte poten en kin, die steeds weer hoopt een vogeltje te verschalken. ’s Nachts is de vogelhoek zijn slaapplaats, waar ik niet blij mee ben. Echter zodra ik op ben is mijn eerste gang naar de vogelhoek om die zwarte duivel weg te jagen. Af en toe heb ik de indruk dat hij me gewoon uit zit te lachen. Een stukje verder in de brandgang of op het muurtje blijft hij rustig staan en net zo lang naar me kijken, zodat ik uiteindelijk  moedeloos mijn schouders ophaal en me omdraai om naar binnen te lopen.

Toch moeten die verhuiskriebels voldoening vinden, anders worden ze steeds groter. Ik ben afgelopen week begonnen in de tuin. Had al een paar bakken waar ik vijvertjes van heb gemaakt, overigens zonder vissen, en van de buurman kreeg ik nog twee mooie zinken teilen cadeau, die prompt tot vijver werden omgedoopt. Volgens mijn vriend moet ik ze aan de muur hangen, maar dat geeft mij geen plezier. Nu staan er vijf vijvertjes, vol met waterplanten, in mijn tuin te pronken. Daarna is mijn huis aan de beurt. Ik wilde al heel lang een mooie grote computerhoek en niets meer zien van snoeren en andere troep op mijn eettafel. die ik iedere keer weer leeg moet ruimen om te eten of een spelletje te doen. Alles verhuisd dan naar de grond, of beland ergens in een hoek. Rommelig dus.

Eerst de portomonnaie geïnspecteerd of ik mezelf een dergelijke uitgave kon permitteren. Het ging net, dus op naar Ikea, waar ik al snel vond wat ik zocht. Alles werd keurig voor me in de auto geladen en thuis was een behulpzame buurman voorhanden die met zijn vriendin alles naar binnen heeft gesjouwd. Het in elkaar zetten ging feilloos. In de loop der jaren met ontelbare verhuizingen achter de rug, leveren de tekeningen van bouwpakketten geen problemen meer op. Als laatste het ladekastje in elkaar gezet, tot de laatste lade. Hier gaat het fout. Het laatje zit in elkaar om dan te ontdekken dat ik de bodem was vergeten.

Nu geeft het in elkaar zetten van bouwpakketten nooit problemen, maar het uit elkaar halen is meestal een onmogelijke taak. Gevolg, een grote breuk in de zijkant, dus terug naar Ikea met de vraag of ik een nieuw laatje kon kopen. Na drie kwartier wachten kreeg ik alle onderdelen gratis mee. Was garantie werd er gezegd. Zelden een zaak meegemaakt die door mijn fout toch een onderdeel vergoed. Nu, een paar uur later, zit ik tevreden in mijn computerhoek en geniet van mijn veranderde huisje. Het is weer als nieuw. Het enige wat ik over heb gehouden is de staande lamp. Daar moet ik nog een oplossing voor zoeken maar…., die wordt vast gevonden.

Herken je die onrust of heb jij dat ook, om steeds weer veranderingen in je huis aan te willen brengen, zodat het weer even nieuw Lijkt? Ik heb die onrust minstens één keer per jaar.  Zal mijn eeuwige zwerversgeest wel zijn. Wil je reageren, meld je aan als lid.

©  Tekst en foto's Maus Sturmer

Reactie:

Blog over je tuin.

Ik kreeg de reactie niet regulair geplaatst, vandaar dat ik in ze in deze mail zet:

Ha, Maus !
Leuk deze blog ! En leuk zoals je bezig bent.
Leuk die inkijkjes in je tuin ook.
En ja, die kat zit je kennelijk zó dwars dat je 'm zelfs 'een duivel' noemt. Toch is het gewoon... een kat, door zijn katten-aard tuk op jouw vogeltjes. Zoals jouw lieve vogeltjes niet lief zijn voor wormen en insecten. Zoals wij mensen omgaan met kippen, varkens, koeien en wild. Eigenlijk zijn wij als mensheid in de natuur  nog wel de grootste 'duiveltjes' die er rondlopen: we maken de allergrootste aanspraak op de natuur en op onze planeet, richten de allergrootste verwoestingen aan. Dus heb een beetje 'begrip voor zijn 'kat-zijn'. Ik wens je veel tuinplezier én het vinden van een vreedzaam middeltje om 'm wel uit de buurt van je gevederde lievelingen te houden... !
Ga zo door, Maus  !
Harry Haanen.

Prakkizeren

Heb jij dat nu ook? Vermoeid loop ik naar boven, blij dat mijn verhaaltje van vandaag op internet staat en ik kan gaan slapen. Gapend duik ik de douche in om mijn laatste toilet te maken en vermoeid laat ik me op mijn kussen vallen. Ik ben moe, heb geen zorgen op dit moment, geen verdriet en toch, …..!

Waar ik ze vandaan haal mag Joost weten, maar zorgen kun je beslist zelf kweken, het beste in bed. Er is altijd wel iets om over te piekeren. Bij mij is het nu dat ik al een paar dagen niets gezien of gehoord had om over te schrijven op mijn Blog. Ik schreef toch al over de fietsvierdaagse? Moest er nu per se ook nog een verhaaltje op “heb jij dat nu ook of herken je dit?”

En dan gebeurt het. De gedachte is nog niet opgekomen of daar ga je. Linksom draaien, rechtsom draaien. Op je rug liggen, zuchten en dan weer van voren af aan, linksom draaien enz. Dit ging net zo lang door

tot ik tegen de engelen zei dat ze me dan maar een onderwerp noesten ingeven om over te schrijven. Ik had het nog niet gedacht of kreeg door dat het probleem slapeloosheid en piekeren al onderwerp genoeg was. Gelukkig heb ik het kleine computertje naast mijn bed staan, dus licht aangedaan en daar zit ik nu om half een ’s nachts te schrijven in plaats van te snurken.

  © tekenaar onbekend



En werd het dan na het schrijven maar een nacht totaal ongestoord slapen? Nee hoor, dat is teveel gevraagd.. Diverse keren word ik ‘s nachts wakker om te toiletteren. Wat een chique woord, vind je niet? Dus trek ik de pantoffels aan en loop half slapend en rillend van de kou naar het toilet. Helemaal in de winter. Voorzichtig en op de tast, want ik doe geen licht aan, dan ben ik klaarwakker en kan ik het doorslapen die nacht wel vergeten. Tien tegen een stoot ik me in het donker tegen het bed of loop tegen een deur die half open staat. Maar de ogen wil ik echt niet groter openen. Ook dan volgt een slapeloze nacht.

Zo zie je maar, het zijn de gewone kleine dingen die ons slapeloze nachten kunnen bezorgen, daar hebben we de zorgen niet eens voor nodig, die maken we zelf. Berry, mijn overleden man zei altijd; problemen bestaan niet, wel mensen. Een doordenkertje, waar je nu niet over moet gaan piekeren, anders bezorg ik je ook weer een slapeloze nacht en dat is nu juist niet de moraal van dit verhaal.

Welterusten allemaal, het is tien over een in de nacht en ik ben mijn verhaaltje kwijt. Kan eindelijk rustig slapen. Jij ook?

© Maus Sturmer

Computerleed 2

Had ik het eergisteren nog over ‘computerleed’, vandaag is dat werkelijkheid geworden. Sinds weken ha ik problemen met mijn bewerkingsprogramma Element 9 van Adobe. Regelmatig contact gehad en na vandaag weer een uur zoeken besloten zij een nieuw account erbij te maken. De problemen die er waren, zijn nog niets wat er nu is ontstaan. Programma’s waarmee ik foto’s op Internet zet werken niet meer etc. ect. Wat nu????

Een analfabeet in de computerwereld weet er geen raad meer mee, dus morgen maar opnieuw contact opnemen met Adobe. Zij moeten toch zeker een oplossing vinden voor wat zij zelf hebben veroorzaakt. Was het de voorzienigheid de mij dit verhaal deed schrijven?

© Maus Sturmer