Er zijn dagen dat je denkt tijd genoeg te hebben. Echter er zijn veel meer dagen waarop je tijd tekort komt. Dagen met een vol programma. Dagen waarop anderen je nodig hebben, terwijl je zelf nog zoveel hebt te doen. Toch zet je dan je eigen zaken opzij om die ander een handje toe te steken. Zelfs als je daar geen zin in hebt doe je het toch. Ik heb me weleens afgevraagd waarom ik het belangrijker vind om die ander te helpen, terwijl er nog zoveel bezigheden op me liggen te wachten. Doe ik het om aardig gevonden te worden, wat totaal niet zou helpen, of doe ik het uit vriendschap? Het laatste blijkt belangrijker. Voor je vrienden doe je alles. Daar krijg je ook heel veel voor terug. In de loop van mijn 69 jaren heb ik geleerd dat ik alleen nog maar de dingen wil doen die belangrijk zijn of die ik leuk vind. Eén daarvan is mijn lange vriendschappen met een paar vrienden en vriendinnen in stand te houden. Daar alles voor opzij zetten, zoals zij ook voor mij altijd doen. Het zijn vriendschappen tussen de 15 en 40 jaar oud. Vier belangrijke vriendinnen, die allemaal totaal anders zijn en daarnaast nog wat kortere vriendschappen met wat vrienden. Zij leven op hun manier, wat lang niet altijd de mijne is, en andersom. Dat heeft te maken met accepteren van wie en hoe we zijn. Maar het heeft te maken met respect en begrip dat ieder van ons mag zijn wie zij is. Met eigen inzichten, normen en waarden. Het houden van elkaar. Dat maakt dat deze zo belangrijke vriendschappen blijven bestaan.
Natuurlijk zijn er meerdere vrienden in mijn leven langsgekomen en weer verdwenen. Soms door ruzie, soms bleven ze weg om onbekende redenen, waarvan je je dan heel lang af blijft vragen waarom je niets meer hoort. Je begrijpt er dan niets van. Toen ik jonger was liep ik er achteraan, ik kan heel moeilijk afscheid nemen van mensen, wat natuurlijk niet hielp. Zij gebruikten allerlei smoesjes om geen contact meer te willen hebben. Het duurde altijd lang voor ik dat doorhad. In de loop der jaren heb ik geleerd dat los te laten. Deze mensen hadden behoefte om een stukje van mijn leven mee te lopen, maar dan weer te kiezen voor hun eigen weg waar ik geen deel meer van hoefde uit te maken. Dat te accepteren is soms heel moeilijk. Maar…………, ik heb het geleerd, zonder boos te blijven.
Soms zijn er tijdelijke vrienden, die geen vrienden bleken te zijn. Zij roddelen achter je rug of bespotten je, terwijl ze aardig doen in je gezicht. Soms spraken ze zelfs kwaad of zetten je voor schut in gezelschap. Van die mensen nam ik zelf afscheid, echter niet zonder te zeggen waarom. Toen ik jonger was dorst ik dat niet te zeggen, dan bleef ik gewoon weg. De jaren na de dood van mijn man Berry heb ik geleerd voor mezelf op te komen en dit soort zaken niet meer te accepteren door dat duidelijk te maken aan de persoon die mij kwaad wilde doen. Dat wil niet zeggen dat ik nooit meer aan ze denk. Natuurlijk wel, er waren in die “vriendschappen” ook mooie momenten en die probeer ik dan vast te houden als een goede herinnering. Dat helpt heel goed tegen de boosheid die er ontstaat als je afscheid moet nemen van een vriend of vriendin.
Soms hoor je van toenmalige vrienden jaren niets meer, zijn ze boos om een reden die niet de jouwe is, omdat zij anders kijken dan jij. En dan op een dag komt er een telefoontje of een mailtje binnen en pak je sommige dingen weer op. Het contact ontstaat weer, maar mijnerzijds op een afwachtende manier. Je ziet wel of het uitgediept wordt of oppervlakkig blijft. Allebei mag. Dat contact komt ook omdat wij eenvoudig terug te vinden zijn, waar we ook wonen. Wij hebben bijna allemaal internet. Overal en altijd is wel ergens jouw naam terug te vinden op dit medium. We kunnen niet meer geheim en onbekend blijven, behalve als we geen computer zouden hebben. Er is altijd wel ergens een reactie, een brief of wat dan ook over jou en mij terug te vinden. Internet is belangrijk geworden in ons leven, maar er blijft nauwelijks meer iets geheim. Internet is ook belangrijk geworden om je vriendschappen te onderhouden. Vroeger moest alles per telefoon of brief. Nu mailen we, houden onze vriendschappen in stand per mail, al prefereer ikzelf toch de telefoon. Ik wil mijn vrienden en vriendinnen horen. Dan hoor ik ook hun vreugde en verdriet aan hun stem. Kan ik meevoelen- huilen en lachen. Ik hoor dan alles vers van de pers.
Vriendschappen, voor korte of langere tijd, zijn kostbaar. Pak de mooie momenten beet en laat de nare momenten los. Gooi die weg. Bedenk dat het leven te kort is om ermee te blijven rondlopen als ze opgehouden zijn te bestaan. Ik ben heel dankbaar met mijn vrienden en vriendinnen om me heen, die er zijn als ik ze nodig heb en andersom.
Dank je wel lieve vrienden voor jullie liefde en vriendschap. Dank je wel dat jullie er zijn als ik je nodig heb of andersom, dat ik er mag zijn als jullie mij nodig hebben.
© Maus Sturmer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten