Vandaag ben ik op weg naar Hoorn. Een vriendin heeft haar zoon verloren in de Zwitserse bergen en heeft diep verdriet. Kinderen horen hun ouders te begraven en niet andersom, maar helaas hebben wij daar geen zeggenschap in. Ons leven is al voor de geboorte uitgestippeld, althans ik geloof daarin. Als je zo’n 39 jaar samen bevriend bent ben je er ook voor de verdrietige momenten. Dus met de fiets bepakt op de trein naar Hoorn.
Hulpvaardigheid is er genoeg om mijn fiets in en uit de trein te tillen. Een lach hier en daar maakt je blij onderweg. Op zich is reizen in de trein heel gezellig, ware het niet dat sommige mensen steeds weer je rust verstoren door ellenlange telefoongesprekken te houden. Dat zou niet erg zijn als het zachtjes ging, maar waarom moet ik toch altijd weer meegenieten van hun privégesprekken? Ben ik dan een ouwe zeur of herkent u dat ook? Zelf word ik ook weleens gebeld door mijn vriend. Op een lange reis naar het noorden misschien wel 2x. Dat gaat zachtjes, want niemand hoeft te horen dat ik hem lief vind, ruzie maak of dat we even belangstelling tonen voor elkaar in de paar minuutjes dat we bellen. Het is een privégesprek waar niemand mee nodig heeft.
De jongelui en ook zakenmensen denken daar heel anders over en hebben het soms niet eens in de gaten wat de ander allemaal kan horen. Onbelangrijke gesprekken over liefdesperikelen, avondjes uit, of het eten klaar staat. Zelfs de vraag; wat eten we vanavond, hoor je veelvuldig langskomen. Onbelangrijk voor mij en vele anderen in de trein. Natuurlijk geniet ik niet alléén mee van alle zinloze gesprekken, maar velen met mij in de coupé. Het levert soms hilarische blikken op naar elkaar. Van ontstemd tot lachend en alles daar tussen in. Er groeit op zulke momenten een verbondenheid tussen ons, omdat we ons allemaal ergeren aan de langdurige gesprekken. Ook bedrijfsmatige gesprekken, waar soms zelfs bedrijfscijfers over de coupé worden uitgestrooid, blijven voor ons niet geheim. Opdrachten aan personeel, secretaresses en anderen vliegen door de coupé. Soms denk ik; ‘ zo’n baas had ik willen hebben’ , andere keren denk ik minder prettige dingen als ik de gesprekken en opdrachten hoor.
Geloof het of niet maar 9 van de 10 jongelui en tegenwoordig ook ouderen zit te sms-sen, spelletjes te doen op de telefoon of computer, die niet meer is weg te denken uit onze maatschappij. Ook ik hoor bij die laatste passagiers. De helft van mijn reistijd verdoe ik met een boek, de andere helft heb ook ik een kleine computer op schoot om mijn verhaaltje te schrijven. Ik was daar zo mee bezig dat ik bijna vergat uit te stappen in Zaandam. In paniek vergat ik mijn schoenen, die ik had uitgedaan, omdat je met je voeten op de andere bank beter een computer op schoot kunt houden en had geen tijd meer om ze aan te doen. Een meisje die vlak bij me stond is zo bijdehand ze nog net de deur van de trein uit te gooien, terwijl die sluit. Ook mijn rugzak kon ik nog op tijd van haar overnemen, al zat mijn hand bijna tussen de deur. Onbegrijpelijk trouwens want de conducteur moet toch gezien hebben hoe ik met mijn fiets aan het worstelen was om die uit de trein te tillen. Maar ja, het was niet zijn schuld dat ik zo laat was, had ik maar niet moeten spelen en schrijven en beter op mijn lijstje moeten kijken welke halte ik er uit moest.
Een paar minuten later sta ik echt te shaken en dringt tot me door hoe gevaarlijk ik bezig was. Soms vergeet ik dat ik bijna 70 word en toch eens beter op moet letten in plaats van zuylke gevaarlijke stunten uit te halen. Even later komt een man vragen of ik naar Santiago ga of geweest ben, hij zag de schelp op de cameratas. Nog nabibberend geef ik antwoord dat ik pas geleden ben geweest. De man zal vast niet begrepen hebben waarom ik zo nerveus was en stond te shaken. In de sprinter van Zaandam naar Hoorn is het rustiger, totdat ook daar weer een privégesprek van 20 minuten plaats vind tussen twee dames over de ruzie tussen deze mevrouw en haar vriendje. Ook hier weer veelbetekenende blikken. Ze ziet het allemaal, maar blijft onbeschaamd doorbellen. Uiteindelijk pak ik mijn camera en maak een paar foto’s van de prachtige luchten onderweg, mezelf buitensluitend van de overheersende stem in de Sprinter, waar iedereen volop mee kan luisteren.
© Tekst en foto, Maus Sturmer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten