Het is gek, maar op het moment dat ik in bed kruip zijn mijn voeten ijskoud, al waren ze voor die tijd nog heerlijk warm. Zelfs mijn billen doen er aan mee. En als ik dan met moeite dit alles op temperatuur tracht te krijgen volgt er een jeukexplosie aan mijn benen. Een zenuwuiting? Joost mag het weten, ik begrijp er niets van. Dus weer het bed uitgestapt, benen onder een ijskoude kraan gestopt, wat soms helpt en andere keren totaal niet. Kapot krabben lijkt de enige optie, maar is wel zonde van mijn benen en mijn mooie bruine kleur. Een vriendin raadde aan om er azijn op te smeren. Maar dacht je nu dat dit hielp? Dan maar mentholpoeder geprobeerd. Ik geloof dat het potje mentholpoeder net zo oud is als mijn oudste dochter, 46 jaar, en heeft inmiddels zoveel aan kracht verloren, dat het geen waarde oplevert om jeuk te verdrijven. Dan blijft er maar één ding over; mediteren. Iets waar ik beslist niet sterk in ben. Een andere methode is het kleine computertje op schoot en schrijven. Dat leidt in ieder geval af van de jeuk in mijn benen, die helemaal geïrriteerd zijn.
Maar waarover moet ik schrijven als ik geen onderwerp weet. Over de fotoclub vanavond, waarbij een paar van mijn foto’s werden afgekraakt, eigenlijk best terecht? Ik had er niet veel aandacht en tijd aan besteed, omdat ik met bewerken veel tijd had verloren. Adobe Elements werkt nog steeds niet zoals het behoort. Vermoedelijk licht het aan mijn computer. Die gaan we dus eerst maar opschonen deze week. Werkt het dan nog niet, dan ligt het niet aan de computer, maar aan de cd. Maar goed, ik ben weer even bij de les geroepen en wordt er alleen maar sterker door, omdat ik volgende keer nog beter door de lens zal kijken. Het is meestal opbouwende kritiek, waar ik veel van leer.
Vandaag heb ik een nieuwe voordeur gekregen, het laatste stuk van de renovatie die praktisch is afgerond. Ik moet nog een nieuw dak op mijn afdak krijgen doordat tijdens de renovatie er een aantal beschadigingen en gaten zijn ontstaan in het dak. Alles is al opgemeten, de platen besteld en het wachten is nu wanneer ze binnen zijn. Dan is er nog der afvoer van de waterleiding en het regenwater. Afgelopen donderdag was het noodweer. Het puitje kon het allemaal niet verwerken, dus stroomde het water bijna de woonkamer binnen. De grote afvoerput was al opengebroken, nu moet nog geregeld worden dat de afwatering van de tuin op orde komt, voor de afvoer definitief afgewerkt kan worden. Gelukkig hebben wij een woningvereniging die ook rekening houdt met de klachten en/of wensen van zijn bewoners. Ik heb er alle vertrouwen in dat alles gemaakt wordt zoals het hoort.
Zo heb even mijn hart op papier gelucht en ben daar ergens boven in die hersenpan duidelijk rustiger geworden. Had geen idee dat ik daar opgewonden was, maar de jeukaanval is verdwenen en de rust in lijf en leden teruggekeerd. Ik kan dus rustig gaan slapen in het vertrouwen dat er over me wordt gewaakt. Welterusten allemaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten