TNT directeur verrijkt zich, terwijl zijn mensen in moeten leveren.

Hoe lang blijft deze onrechtvaardigheid nog doorgaan?

Miljoenen verdient in 10 jaar, waar zijn personeel moest inleveren om niet ontslagen te worden en de verrijking is nog lang niet afgelopen. Nu TNT is opgesplitst, is er geen plaats meer voor mijnheer de directeur. Ach, maakt toch niets uit dat hij weg moet!!! Hij krijgt nog even een kleine beloning mee van 2.8 miljoen. Voor de kleine man en postbezorgers toch niet te verteren. Hoe lang tolereren zij dit soort praktijken nog? Hoe lang moet het TNT personeel de broekriem nog aan gaan halen, terwijl dit soort heren zich over de rug van zijn personeel verrijkt? Hoe is het mogelijk dat directeuren zich op die manier steeds meer indekken ten gerieve van de kleine man die voor hem werkt. Er is niets mis mee met verschil van betaling, maar het staat in geen verhouding. Wat krijgen al die kleine TNT-werkers mee, nu ze met ontslag worden gestuurd? Ook zoveel dat ze het tot hun pensioen op een goede manier uit kunnen zingen. De kleine mens wordt steeds meer uitgemolken, de hoge heren nemen en nemen, zonder rekening te houden dat dit in deze tijd niet meer is te verantwoorden.

Geloof me, deze TNT directeur is niet de enige. Het gebeurt dagelijks, zelfs worden er nog beloningen gegeven bij wanbeleid, waar de kleine man op staande voet wordt ontslagen. Bent u het er ook niet mee eens, reageer dan onder aan deze pagina.

© Maus Sturmer

Allegaartje

Het is gek, maar op het moment dat ik in bed kruip zijn mijn voeten ijskoud, al waren ze voor die tijd nog heerlijk warm. Zelfs mijn billen doen er aan mee. En als ik dan met moeite dit alles op temperatuur tracht te krijgen volgt er een jeukexplosie aan mijn benen. Een zenuwuiting? Joost mag het weten, ik begrijp er niets van. Dus weer het bed uitgestapt, benen onder een ijskoude kraan gestopt, wat soms helpt en andere keren totaal niet. Kapot krabben lijkt de enige optie, maar is wel zonde van mijn benen en mijn mooie bruine kleur. Een vriendin raadde aan om er azijn op te smeren. Maar dacht je nu dat dit hielp? Dan maar mentholpoeder geprobeerd. Ik geloof dat het potje mentholpoeder net zo oud is als mijn oudste dochter, 46 jaar, en heeft inmiddels zoveel aan kracht verloren, dat het geen waarde oplevert om jeuk te verdrijven. Dan blijft er maar één ding over; mediteren. Iets waar ik beslist niet sterk in ben. Een andere methode is het kleine computertje op schoot en schrijven. Dat leidt in ieder geval af van de jeuk in mijn benen, die helemaal geïrriteerd zijn.

Maar waarover moet ik schrijven als ik geen onderwerp weet. Over de fotoclub vanavond, waarbij een paar van mijn foto’s werden afgekraakt, eigenlijk best terecht? Ik had er niet veel aandacht en tijd aan besteed, omdat ik met bewerken veel tijd had verloren. Adobe Elements werkt nog steeds niet zoals het behoort. Vermoedelijk licht het aan mijn computer. Die gaan we dus eerst maar opschonen deze week. Werkt het dan nog niet, dan ligt het niet aan de computer, maar aan de cd. Maar goed, ik ben weer even bij de les geroepen en wordt er alleen maar sterker door, omdat ik volgende keer nog beter door de lens zal kijken. Het is meestal opbouwende kritiek, waar ik veel van leer.

Vandaag heb ik een nieuwe voordeur gekregen, het laatste stuk van de renovatie die praktisch is afgerond. Ik moet nog een nieuw dak op mijn afdak krijgen doordat tijdens de renovatie er een aantal beschadigingen en gaten zijn ontstaan in het dak. Alles is al opgemeten, de platen besteld en het wachten is nu wanneer ze binnen zijn. Dan is er nog der afvoer van de waterleiding en het regenwater. Afgelopen donderdag was het noodweer. Het puitje kon het allemaal niet verwerken, dus stroomde het water bijna de woonkamer binnen. De grote afvoerput was al opengebroken, nu moet nog geregeld worden dat de afwatering van de tuin op orde komt, voor de afvoer definitief afgewerkt kan worden. Gelukkig hebben wij een woningvereniging die ook rekening houdt met de klachten en/of wensen van zijn bewoners. Ik heb er alle vertrouwen in dat alles gemaakt wordt zoals het hoort.

Zo heb even mijn hart op papier gelucht en ben daar ergens boven in die hersenpan duidelijk rustiger geworden. Had geen idee dat ik daar opgewonden was, maar de jeukaanval is verdwenen en de rust in lijf en leden teruggekeerd. Ik kan dus rustig gaan slapen in het vertrouwen dat er over me wordt gewaakt. Welterusten allemaal.

© Maus Sturmer 2011-08-22

Hilariteit in de trein

Vandaag ben ik op weg naar Hoorn. Een vriendin heeft haar zoon verloren in de Zwitserse bergen en heeft diep verdriet. Kinderen horen hun ouders te begraven en niet andersom, maar helaas hebben wij daar geen zeggenschap in. Ons leven is al voor de geboorte uitgestippeld, althans ik geloof daarin. Als je zo’n 39 jaar samen bevriend bent ben je er ook voor de verdrietige momenten. Dus met de fiets bepakt op de trein naar Hoorn.

Hulpvaardigheid is er genoeg om mijn fiets in en uit de trein te tillen. Een lach hier en daar maakt je blij onderweg. Op zich is reizen in de trein heel gezellig, ware het niet dat sommige mensen steeds weer je rust verstoren door ellenlange telefoongesprekken te houden. Dat zou niet erg zijn als het zachtjes ging, maar waarom moet ik toch altijd weer meegenieten van hun privégesprekken? Ben ik dan een ouwe zeur of herkent u dat ook? Zelf word ik ook weleens gebeld door mijn vriend. Op een lange reis naar het noorden misschien wel 2x. Dat gaat zachtjes, want niemand hoeft te horen dat ik hem lief vind, ruzie maak of dat we even belangstelling tonen voor elkaar in de paar minuutjes dat we bellen. Het is een privégesprek waar niemand mee nodig heeft.

De jongelui en ook zakenmensen denken daar heel anders over en hebben het soms niet eens in de gaten wat de ander allemaal kan horen. Onbelangrijke gesprekken over liefdesperikelen, avondjes uit, of het eten klaar staat. Zelfs de vraag; wat eten we vanavond, hoor je veelvuldig langskomen. Onbelangrijk voor mij en vele anderen in de trein. Natuurlijk geniet ik niet alléén mee van alle zinloze gesprekken, maar velen met mij in de coupé. Het levert soms hilarische blikken op naar elkaar. Van ontstemd tot lachend en alles daar tussen in. Er groeit op zulke momenten een verbondenheid tussen ons, omdat we ons allemaal ergeren aan de langdurige gesprekken. Ook bedrijfsmatige gesprekken, waar soms zelfs bedrijfscijfers over de coupé worden uitgestrooid, blijven voor ons niet geheim. Opdrachten aan personeel, secretaresses en anderen vliegen door de coupé. Soms denk ik; ‘ zo’n baas had ik willen hebben’ , andere keren denk ik minder prettige dingen als ik de gesprekken en opdrachten hoor.

Geloof het of niet maar 9 van de 10 jongelui en tegenwoordig ook ouderen zit te sms-sen, spelletjes te doen op de telefoon of  computer, die niet meer is weg te denken uit onze maatschappij. Ook ik hoor bij die laatste passagiers. De helft van mijn reistijd verdoe ik met een boek, de andere helft heb ook ik een kleine computer op schoot om mijn verhaaltje te schrijven. Ik was daar zo mee bezig dat ik bijna vergat uit te stappen in Zaandam. In paniek vergat ik mijn schoenen, die ik had uitgedaan, omdat je met je voeten op de andere bank beter een computer op schoot kunt houden en had geen tijd meer om ze aan te doen. Een meisje die vlak bij me stond is zo bijdehand ze nog net de deur van de trein uit te gooien, terwijl die sluit. Ook mijn rugzak kon ik nog op tijd van haar overnemen, al zat mijn hand bijna tussen de deur. Onbegrijpelijk trouwens want de conducteur moet toch gezien hebben hoe ik met mijn fiets aan het worstelen was om die uit de trein te tillen. Maar ja, het was niet zijn schuld dat ik zo laat was, had ik maar niet moeten spelen en schrijven en beter op mijn lijstje moeten kijken welke halte ik er uit moest.

Een paar minuten later sta ik echt te shaken en dringt tot me door hoe gevaarlijk ik bezig was. Soms vergeet ik dat ik bijna 70 word en toch eens beter op moet letten in plaats van zuylke gevaarlijke stunten uit te halen. Even later komt een man vragen of ik naar Santiago ga of geweest ben, hij zag de schelp op de cameratas. Nog nabibberend geef ik antwoord dat ik pas geleden ben geweest. De man zal vast niet begrepen hebben waarom ik zo nerveus was en stond te shaken. In de sprinter van Zaandam naar Hoorn is het rustiger, totdat ook daar weer een privégesprek van 20 minuten plaats vind tussen twee dames over de ruzie tussen deze mevrouw en haar vriendje. Ook hier weer veelbetekenende blikken. Ze ziet het allemaal, maar blijft onbeschaamd doorbellen. Uiteindelijk pak ik mijn camera en maak een paar foto’s van de prachtige luchten onderweg, mezelf buitensluitend van de overheersende stem in de Sprinter, waar iedereen volop mee kan luisteren.

©  Tekst en foto, Maus Sturmer

Vriendschappen zijn kostbaar

Er zijn dagen dat je denkt tijd genoeg te hebben. Echter er zijn veel meer dagen waarop je tijd tekort komt. Dagen met een vol programma. Dagen waarop anderen je nodig hebben, terwijl je zelf nog zoveel hebt te doen. Toch zet je dan je eigen zaken opzij om die ander een handje toe te steken. Zelfs als je daar geen zin in hebt doe je het toch. Ik heb me weleens afgevraagd waarom ik het belangrijker vind om die ander te helpen, terwijl er nog zoveel bezigheden op me liggen te wachten. Doe ik het om aardig gevonden te worden, wat totaal niet zou helpen, of doe ik het uit vriendschap? Het laatste blijkt belangrijker. Voor je vrienden doe je alles. Daar krijg je ook heel veel voor terug. In de loop van mijn 69 jaren heb ik geleerd dat ik alleen nog maar de dingen wil doen die belangrijk zijn of die ik leuk vind. Eén daarvan is mijn lange vriendschappen met een paar vrienden en vriendinnen in stand te houden. Daar alles voor opzij zetten, zoals zij ook voor mij altijd doen. Het zijn vriendschappen tussen de 15 en 40 jaar oud. Vier belangrijke vriendinnen, die allemaal totaal anders zijn en daarnaast nog wat kortere vriendschappen met wat vrienden. Zij leven op hun manier, wat lang niet altijd de mijne is, en andersom. Dat heeft te maken met accepteren van wie en hoe we zijn. Maar het heeft te maken met respect en begrip dat ieder van ons mag zijn wie zij is. Met eigen inzichten, normen en waarden. Het houden van elkaar. Dat maakt dat deze zo belangrijke vriendschappen blijven bestaan.

Natuurlijk zijn er meerdere vrienden in mijn leven langsgekomen en weer verdwenen. Soms door ruzie, soms bleven ze weg om onbekende redenen, waarvan je je dan heel lang af blijft vragen waarom je niets meer hoort. Je begrijpt er dan niets van. Toen ik jonger was liep ik er achteraan, ik kan heel moeilijk afscheid nemen van mensen, wat natuurlijk niet hielp. Zij gebruikten allerlei smoesjes om geen contact meer te willen hebben. Het duurde altijd lang voor ik dat doorhad. In de loop der jaren heb ik geleerd dat los te laten. Deze mensen hadden behoefte om een stukje van mijn leven mee te lopen, maar dan weer te kiezen voor hun eigen weg waar ik geen deel meer van hoefde uit te maken. Dat te accepteren is soms heel moeilijk. Maar…………, ik heb het geleerd, zonder boos te blijven.

Soms zijn er tijdelijke vrienden, die geen vrienden bleken te zijn. Zij roddelen achter je rug of bespotten je, terwijl ze aardig doen in je gezicht. Soms spraken ze zelfs kwaad of zetten je voor schut in gezelschap. Van die mensen nam ik zelf afscheid, echter niet zonder te zeggen waarom. Toen ik jonger was dorst ik dat niet te zeggen, dan bleef ik gewoon weg. De jaren na de dood van mijn man Berry heb ik geleerd voor mezelf op te komen en dit soort zaken niet meer te accepteren door dat duidelijk te maken aan de persoon die mij kwaad wilde doen. Dat wil niet zeggen dat ik nooit meer aan ze denk. Natuurlijk wel, er waren in die “vriendschappen” ook mooie momenten en die probeer ik dan vast te houden als een goede herinnering. Dat helpt heel goed tegen de boosheid die er ontstaat als je afscheid moet nemen van een vriend of vriendin.

Soms hoor je van toenmalige vrienden jaren niets meer, zijn ze boos om een reden die niet de jouwe is, omdat zij anders kijken dan jij. En dan op een dag komt er een telefoontje of een mailtje binnen en pak je sommige dingen weer op. Het contact ontstaat weer, maar mijnerzijds op een afwachtende manier. Je ziet wel of het uitgediept wordt of oppervlakkig blijft. Allebei mag. Dat contact komt ook omdat wij eenvoudig terug te vinden zijn, waar we ook wonen. Wij hebben bijna allemaal internet. Overal en altijd is wel ergens jouw naam terug te vinden op dit medium. We kunnen niet meer geheim en onbekend blijven, behalve als we geen computer zouden hebben. Er is altijd wel ergens een reactie, een brief of wat dan ook over jou en mij terug te vinden. Internet is belangrijk geworden in ons leven, maar er blijft nauwelijks meer iets geheim. Internet is ook belangrijk geworden om je vriendschappen te onderhouden. Vroeger moest alles per telefoon of brief. Nu mailen we, houden onze vriendschappen in stand per mail, al prefereer ikzelf toch de telefoon. Ik wil mijn vrienden en vriendinnen horen. Dan hoor ik ook hun vreugde en verdriet aan hun stem. Kan ik meevoelen- huilen en lachen. Ik hoor dan alles vers van de pers.

Vriendschappen, voor korte of langere tijd, zijn kostbaar. Pak de mooie momenten beet en laat de nare momenten los. Gooi die weg. Bedenk dat het leven te kort is om ermee te blijven rondlopen als ze opgehouden zijn te bestaan. Ik ben heel dankbaar met mijn vrienden en vriendinnen om me heen, die er zijn als ik ze nodig heb en andersom.

Dank je wel lieve vrienden voor jullie liefde en vriendschap. Dank je wel dat jullie er zijn als ik je nodig heb of andersom, dat ik er mag zijn als jullie mij nodig hebben.

© Maus Sturmer

Wist u dit? De zomer is voorbij, maar er komen er meer en dan helpen deze tips.

Zomertips


Vliegen:
Deze tip is een typische zomer tip. In de zomer als het lekker weer is staat nog wel eens de deur naar buiten open. Lekker wat frisse lucht naar binnen maar helaas ook vliegen. Een hor werkt niet altijd. Vandaag hebben wij een tip. Om vliegen buiten de deur te houden.
Pak een diepvries zakje. En vul dat voor de helft met koud water. Doe het zakje goed dicht met een touwtje
En hang dit in het deurkozijn waar de vliegen binnenkomen. De vliegen kijken niet recht vooruit, maar schuin, ze hebben dan breedbeeld. En zo komen ze niet naar binnen. Het werkt echt!

Wespen:
Als je in de zomer lekker in je tuin zit een drankje te drinken kan het zijn dat je gezelschap van wespen krijgt.
Wespen komen namelijk op zoetigheid af om op een vreedzame manier van de wespen af te komen hebben wij de volgende tip:
Neem een soep kommetje gevuld met koud water met daar in enkele hele kruidnagelen. En zet dit neer daar waar je de wespen niet wilt hebben. Het geeft een lekkere lucht af en niet schadelijk.

Fruitvliegjes verjagen
Nare beestjes zijn dat. Vooral in de zomer zijn ze vaak in je keuken te vinden. Met mijn tip zijn ze zo verdwenen. Om ervoor te zorgen dat de vliegjes verdwijnen, zet je een bakje met 1 dl azijn en een druppel vloeibare zeep neer. De vliegjes zijn zo weg.

Mieren:
Met de zomer komen ook de mieren. Het zijn kleine en onschuldige beestjes maar je hebt ze liever toch niet in en rond het huis. Verdelgings middelen zijn doeltreffend maar niet goed voor de gezondheid.
Mieren kun je weg krijgen door wat bakpoeder te strooien bij de plek waar ze zitten. Met een dag zijn ze voor maanden weg. Wanneer ze weer terug komen, herhaal je het trucje nog een keer. Doeltreffend en niet schadelijk voor de gezondheid.