Wanhoop en plezier gaan soms hand in hand (2013-06-19)

Normaal gesproken ben ik een behoorlijk optimistisch persoon, maar als door het wéér voor  de derde keer je dak wordt vernield is mijn optimisme totaal verdwenen.

Vanmorgen om halfvijf trok een zware storm met, een windkracht die niet te meten was voor een leek, regenvlagen en grote hagelstenen ter grootte van een knikker over onze huizen heen. Ach, dacht de storm, laat ik speciaal dit afdak eens even te pakken nemen. De hagelstenen beukten grote en kleinere gaten in het dak. Een enkel gaatje was te repareren geweest, maar in dit geval is daar geen denken aan. Gatenkaas ziet er bescheidener uit. Het dak moet geheel vernieuw worden. Dat gaat honderden euro’s kosten. Einde dak en serre, want geld voor een nieuw dak is er niet.  Dus zal het afgebroken moeten worden. Het heeft geen zin nieuwe goedkope platen neer te leggen.’s Winters vallen er, sinds de nieuwe daken op de huizen zijn geplaatst,  ijsschotsen naar beneden, die al grote gaten hadden veroorzaakt. Nog geen twee maanden geleden kon dat pas gerepareerd worden door het slechte weer en nu opnieuw ellende door het zware weer van vannacht.

Verzekerd? Nee, dat kon niet voor een uitbouw, werd mij vier jaar geleden door mijn verzekering medegedeeld. Vorige keer gebeld naar de verzekering en opnieuw werd medegedeeld dat schade niet onder mijn verzekering viel. Dus is er nog maar één oplossing mogelijk. Totale afbraak met pijn in het hart. De vernieuwing zou dit keer met beter, dikker materiaal moeten gebeuren, wat financiele consequenties met zich meedraagt.

En dat nadat ik gisteren, dinsdag 18 juni, juist zo’n bijzondere dag had. Al vroeg reed ik naar Maasmechelen om te fietsen. Mijn auto parkeer ik altijd op de weg naar As onder een grote boom in de schaduw. Een vrouwtje dat er tegenover woont kwam naar buiten en vroeg of ik wat drinken wilde. Ik bedankte haar. Nog geen vijf minuten, nadat ik was opgestapt, ontdekte ik dat ik mijn telefoon was vergeten. Terug naar de auto. Nergens mijn telefoon te vinden. Even vol wanhoop, wat nu. Van dat zelfde vrouwtje mocht ik mijn nummer bellen. Tot drie keer gebeld met haar telefoon. Ondertussen de Heilige Anthonius om hulp gevraagd. Nog geen minuut later ging de telefoon van het vrouwtje. Mijn telefoon was gevonden, uit mijn fototas gevallen en bij de plaatselijke bank afgegeven. De directeur had dezelfde telefoon en teruggebeld naar het Belgische nummer. De vinder ben ik letterlijk om zijn nek gevlogen om met een dikke knuffel te bedanken. Anthonius heb ik diep uit mijn hart bedankt.

Gerustgesteld en ontspannen fietsend in de schaduw langs het kanaal van Maasmechelen tot Dilsen. Onderweg kwam ik een eendenmoeder tegen met 7 kleintjes. Zes hadden de normale donkere kleur. Het zevende eentje, de kleinste die tevens mank liep, had een knalgele kleur. Het viel uit de toon in dit kleine gezinnetje. De moeder liet hem ook wat links liggen. Ook in het water blijft het kleintje steeds achter. Zijn manke pootje levert hem duidelijk problemen op. In Dilsen rij ik een stukje om, om het graf van Berry te bezoeken. Ondertussen is de temperatuur al opgelopen tot de 28 graden. Twintig minuten laten fiets ik door de bossen. Het is een route van 67 km. Onderweg pak ik mijn stoeltje van de fiets om even te picknicken. Ik zie een of ander torretje, welke steeds door mieren gepest wordt. Ze belagen hem letterlijk en kruipen over hem heen, totdat hij weer even hard doorloopt of heel even opvliegt om een klein stukje verder van zijn rust te genieten, die niet lang is beschoren. Echt wegvliegen lukt hem niet. Ik leg het vast op de film. Zie:  http://www.youtube.com/watch?v=JmNlWCPq62I

  

Ergens in de bossen bij As wil ik een vogeltje filmen. Hij vliegt echter weg wanneer ik dichterbij ben 

 gekomen. Dan zie ik een jonge Vlaamse gaai over de grond lopen. Zo klein dat ik het gevoel heb dat hij voor het eerst uit het nest is gevlogen. Ik krijg alle tijd om foto’s te maken en te filmen. Gelukkig heb ik nog stukjes brood om te voeren. Erg lekker vind hij/zij het niet. Dat het een baby Vlaamse gaai was wist ik niet maar een toevallige voorbijganger bekeek zijn vleugels en zag de kleuren. Zeker drie kwartier hebben de kleine en ik samen doorgebracht, voor hij de boom in vloog. Misschien was hij al die tijd te moe geweest van zijn eerste vliegpoging.

 

Vlak voor Genk ontmoet ik iemand met wel een heel apart elektrisch autootje. Ik vraag of ik het op de foto mag zetten. Hij stapt er speciaal voor uit. Het ding haalt aan snelheid 85 km en kan ongeveer 85 km. rijden voor het weer opgeladen moet worden. Ik vind het een veredelde scooter op vier wielen.

Bij het Dinosaurispark Kattevennen is eindelijk een gelegenheid voor een kopje koffie. Er is een prachtige manege naastgelegen, evenals een midgetgolfbaan, die net helemaal vernieuwd is. Na de koffie is het nog een klein uurtje fietsen. Veel plezier, een mooie fietstocht van 67 km, foto’s en filmpjes heeft deze dag opgeleverd.  © Maus