Mannen en vrouwen, een verschil als een berg zo hoog en nauwelijks te overbruggen

Twee totaal verschillende soorten, die rondlopen op deze aardbodem. Hoe is het toch mogelijk dat we elkaar zo moeilijk kunnen en willen begrijpen, terwijl wij uit een wereld worden geboren waar op Goddelijk niveau ieder het mannelijke en vrouwelijke principe bezit. We komen echter terecht in een wereld vol onderscheid, waarin gelijkheid op een heel laag pitje staat. Zelfs in Nederland is dat onderscheid nog goed te merken. Neem alleen maar op werkniveau. Salarissen zijn beslist niet gelijk bij man en vrouw, die beiden hetzelfde werk doen. De secretaresse brengt nog steeds het kopje koffie naar de baas, terwijl andersom ook mogelijk zou moeten zijn. De man is de baas in huis, heeft de kracht en de macht over de vrouw, althans dat proberen velen. De tijden zijn in ons kikkerlandje dan wel deels veranderd betreffende het feit dat de vrouw in de keuken achter het aanrecht hoort. Maar ze lopen echt hier en daar nog rond dat de vrouw er is om zijn onderbroeken te wassen en hemden te strijken en hij met de benen op de bank mag genieten van de tv en het potje bier. Gelukkig beseffen veel mannen dat in een maatschappij waar beiden werken, ook beiden de huishoudelijke taken moeten verdelen. Veel mannen vinden het ook steeds leuker om te koken. Wat dat aangaat wonen wij in een land waar de man, vooral de jongeren, er steeds meer rekening mee houden dat de vrouw ook haar rechten heeft. Soms is ruilen van positie zelfs heel prettig. Er zijn mannen die het heerlijk vinden om thuis bij de kinderen te zijn, het huishouden te doen, terwijl de vrouw haar goede baan daardoor niet op hoeft te geven. Wat is daar mis mee? Wij deden dat al in de jaren ’60. Soms is het financieel noodzakelijk om beiden te werken, zodat beiden ook thuis de taken verdelen. Of dat nu altijd gebeurt, is nog de vraag, al hoort het wel zo. Echter alles is in ons kleine landje mogelijk. In heel veel landen ligt de machtspositie nog steeds bij de man en telt de vrouw helemaal niet mee. Zelfs in het jaar 2012 worden de rechten van de vrouw in landen om ons heen dagelijks geschonden. Worden zij zonder respect mishandeld en vernederd. Zij mogen zelfs niet aan één tafel met hun mannen eten.

Ik herinner mij een heel sterk voorbeeld uit de jaren ‘70. Schuin tegenover ons was een buitenlands gezin komen wonen, uit India of Pakistan, dat herinner ik me niet meer precies. Wij hadden ze met een paar dingen geholpen om zich aan te passen en meer thuis te voelen. Als dank werden we voor een dinertje uitgenodigd. De vrouwen zaten in een andere kamer, mochten zelfs op een dergelijke avond niet aan één tafel met ons eten. Als eregast mocht ik als vrouw bij uitzondering aan de mannentafel zitten. Ook kreeg ik als vrouwelijke gast het hoogste genot van het diner, de ballen van de bok, op mijn bord gelegd. Het idee was al onsmakelijk, maar ze eten was duizendmaal erger. Ik heb uit beleefdheid een hapje genomen, zo is mij altijd geleerd, maar meer kon ik niet door mijn keel gewrongen krijgen, zo smerig smaakten de ballen van de bok. Ik heb ze aan Berry gegeven, die ze heel manmoedig heeft opgegeten. Ik heb mijn excuses gemaakt voor mijn onbeleefdheid, maar dat was minder erg dan iets te eten wat ik niet te eten vond. Voor mensen uit deze cultuur was dit een specialiteit, die ik verdiende. Nu heb ik thuis geleerd dat ik alles moest eten. Ben opgevoed met het idee dat ik bij de koningin aan tafel moest kunnen zitten. Arrogante gedachte trouwens, alsof de koningin ooit op mij aan haar tafel zit te wachten. Maar goed, ik eet alles, ook al vind ik dingen minder lekker. Maar zelfs mijn opvoeding kon mij er niet toe brengen om die stinkdingen op te eten. Maar goed ook. Thuisgekomen kwam bij Berry er alles weer uit wat we hadden gegeten. Wat ballen niet allemaal teweeg kunnen brengen.

Maar goed, we waren bezig met het rollenpatroon, wat ons is opgelegd of wordt opgelegd. Ik vraag me af waarom veel mannen ten koste van alles de baas willen zijn. Hun machtgevoel gebruiken naar vrouwen. Is dat hun minderwaardigheidsgevoel? Bang om ondergesneeuwd te worden? Soms zijn de rollenpatronen ook omgedraaid, spelen de vrouwen de baas. Nu zijn ze dat vaak in huis toch al, maar naar buiten uit draaien de rollen ineens om. Het gekke is dat Berry zowel zijn mannelijke als vrouwelijke kant behoorlijk in evenwicht had. Alle vrouwen liepen met hem weg, omdat hij beide kanten begreep. Zowel de vrouw als de man. Hij liet zich er nooit op voorstaan dat hij de baas wilde zijn. Wij hadden geen baas in huis. De een regelde dit de ander dat en samen waren en zorgden we voor de kinderen. Samen droegen we de zorgen en samen regelden en genoten we van alles wat nodig of plezierig was. Er was geen mijn en dijn. Alles was één. Er was alleen maar liefde voor elkaar.

Jarenlang was ik 3x per week te vinden op de dansvloer hier in de omgeving. Elke danszaal heb ik van binnen en van buiten leren kennen. Er is één ding wat ik alleen maar gezien en ondervonden heb. Ieder leeft daar voor zichzelf. Er zijn maar drie dingen, voornamelijk bij de mannen, die belangrijk zijn en dat is het woordje “ik”, zijn EGO, en hoeveel geld bezit zij. Samen en delen is er totaal niet bij, al zijn er soms uitzonderingen, waar het gelukkig wel goed bij gaat. Andersom speelt het soms ook een rol, maar vrouwen zijn daarin toch flexibeler. Zij zoeken in de meeste gevallen liefde, al zijn ook hierbij uitzonderingen die alleen maar naar geld kijken. Vrouwen worden veel meer voor de gek gehouden door de mannen. Ze worden bekeken alsof het een varkens- of paardenkeuring betreft. Nu wil ik liever als paard dan als varken bekeken worden, maar als je de taal hoort waarmee ze vaak onderling over vrouwen praten, is respect ver te zoeken. En heus, de meeste vrouwen geven daar geen aanleiding toe. Afijn, dan wordt er één uitgezocht en gevleid totdat ze hebben waar ze voor kwamen en na een nacht of een aantal weken, heel misschien maanden krijgt de vrouw weer een schop onder haar kont. Wordt het volgende slachtoffer gezocht. Erger is het tegen de feestdagen. Ook ik heb daar mijn laatste ervaring in opgedaan afgelopen Kerst en Oud en nieuw. Dan komen veelal oude relaties ineens weer bij elkaar. Weken na de feestdagen valt hij terug in zijn oude rol en kun je het als vrouw weer schudden, die goedgelovig er weer in stapte. Het is geen sarcasme, maar pure waarheid, die jaarlijks terugkeert, tot de vrouw eindelijk na jaren doorheeft waar het om draait. Onderdak voor de feestdagen, meer niet. Wegwezen is dan de boodschap. Ben je nog niet uit jezelf weg dan wordt het spel zo gespeeld dat je op gegeven moment zelf wel verdwijnt als vrouw. Sarcastisch? Nee hoor, pure waarheid in de praktijk.

Iemand vertelde mij eens jaren geleden; áls je een relatie krijgt, moet je wegblijven van de dansvloer. Hij had gelijk. Naarmate mijn ex meer contact kreeg met de andere vrijgezellen, veranderde hij steeds meer in hetzelfde gedragspatroon van de anderen. Met hun mond beweren ze allemaal dat ze graag een relatie willen, maar ondertussen willen ze zich blijven gedragen als vrijgezel. Om een vaste relatie lachen ze je uit. Bindingsangst, wordt dan gezegd. Welnee. Gewoon alleen de pleziertjes blijven najagen, zonder enige verantwoording te durven nemen voor elkaar. Alleen vergeten zij het belangrijkste. Op oudere leeftijd, dat is de categorie waar ik het over heb, wordt je er niet jonger op. Je wordt ouder, kan ziekte en eenzaamheid tegen komen. Niemand die naar je omkijkt. Niemand die je verzorgd. Ook je kinderen niet, die hebben hun eigen huishouding en zorgen. Ook die komen af en toe eens langs, al zijn ook daar uitzonderingen in. Je dansvrienden misschien, waarmee je al die vrouwen liep te keuren? Nee, hoor. Ze bellen je, zullen misschien een keertje langskomen, maar leven verder hun eigen leven. De vrouwen waar je zo graag mee danste? Welnee, die kijken wel uit om voor een zieke te zorgen die, toen hij nog goed was, je ook niet zag staan. Dan pas gaan ze beseffen wat ze met hun bindingsangst en afwijzingen hebben veroorzaakt. Jammer, ze hadden zo’n mooi leven op kunnen bouwen. Maar stelden vrijheid en geld boven liefde.

Sinds de operatie van mijn ex-vriend, 10 dagen geleden, heb ik gelegenheid genoeg gehad om weer te gaan dansen, maar de behoefte is ver te zoeken. Een gedragsregel van de dansvloer is dat als een relatie uit is de vrouw de eerste weken voor spek en bonen aan de kant zit en nauwelijks wordt gevraagd. Is het wel zo dan is het één keer, omdat men hoopt van alles aan de weet te komen. Mannelijke nieuwsgierigheid. Daarbij heb ik geen enkele behoefte meer om te gaan zitten wachten of je als vrouw wordt gevraagd. En dan, al die vreemde armen om me heen waar ik niet echt op zit te wachten. Het nodigt mij niet meer uit om te gaan. Ben je op zoek naar een partner, denk niet die te vinden op de dansvloer, een enkeling uitgezonderd, die net een man treft die voor het eerst in deze wereld terecht komt. Die vrouw heeft geluk, de man ook. Maar verder, al dans je nog zo graag, blijf weg van de dansvloer als je op zoek bent naar een serieuze partner. Een huwelijksbureau of internet biedt misschien nog meer kans, al heb ik daar nauwelijks ervaring mee.

Helaas is het deels nog steeds de man die bepaald. Dat geldt ook op de dansvloer. Vrouwen vragen geen mannen, moeten netjes blijven wachten tot zij worden gevraagd. Belgische vrouwen trekken zich daar minder van aan, maar de Hollandse vrouwen zijn daar veel bedeesder in. Natuurlijk zijn ook hier uitzonderingen, maar het verschil is heel duidelijk. Dat ik minder gehaald word heeft ook een andere kant. Zo langzamerhand is in de loop der jaren op de dansvloeren duidelijk geworden dat ik medium ben. Ik loop er niet mee te koop, maar een paar vrouwen, die ik heb kunnen helpen hebben dat doorverteld. Mannen, doodsbang zijn ze dat ik door hen heen kijk. Ik weet ook precies wie de boel voor de gek houdt, wie op zoek is naar een echte liefde en wie uit is op één nacht plezier. Verder kijk ik niet eens. Dat mag en wil ik helemaal niet. Het is hun angst.

Afijn, we hadden het over het verschil tussen mannen en vrouwen. Mannen zouden wat meer hun vrouwelijke kant mogen gebruiken, vrouwvriendelijker worden, ons vrouwen met respect behandelen, dat is zeker. Vrouwen mogen misschien wat meer hun mannelijke kant versterken. Zouden we dan niet veel gelukkiger zijn, omdat we met respect naar de ander zouden kijken i.p.v. overheersen. Gelijkwaardigheid in een relatie is het mooiste wat er is. Er is geen baas in huis. Maar helaas heb ik de laatste jaren moeten ervaren dat de ander bang was ondergesneeuwd te worden, omdat ik net zo’n sterke persoonlijkheid was. Mijn mannelijke en vrouwelijke kant is aardig in evenwicht.  Maar niets weerhoudt mij ervan om beiden te versterken, fouten te verbeteren en vooral mezelf te leren waarderen om wie ik ben. Geloof me, dit alles klinkt wat angstaanjagend, maar er bestaan zeker nog hele goede mannen. De meesten daarvan zijn gelukkig getrouwd en dankbaar dat ze elkaar nog hebben. Zij hebben het evenwicht tussen het mannelijke en vrouwelijke principe wel gevonden. Respecteren elkaar en vooral, houden intens van elkaar. Er lopen vast ook nog vrije mannen rond met dit principe, maar zij zouden een lantaarntje om hun nek moeten dragen. Ik ben ze nog niet tegengekomen. Jij soms ook niet?

Mijn vriendin heeft een paar maanden geleden gezegd: ‘Maus, je hebt 33 jaar het beste gehad wat je kon overkomen. Je hebt nu het slechtste gehad de laatste jaren. Wat gaat komen ligt er tussenin en geeft opnieuw het grootste geluk voor jezelf en die ander. Het ligt niet ver meer weg, dus laat ik het over me heen komen. Soms ligt het geluk om de hoek op je te wachten, moest je alleen oude dingen en personen loslaten voor er ruimte is voor het nieuwe.