Eén roos voor Moederdag

Ongetwijfeld heeft u net als ik getracht een goede moeder te zijn voor uw kinderen. Moeder worden is geen kunst. Samen met je geliefde maak je pret in bed en plezier. Geniet beiden van de liefdevolle samensmelting tot één geheel. Wanneer je op een dag ontdekt dat je zwanger bent is de wereld te klein voor beider  geluk. Elk kind in ons gezin was welkom en gewenst, ondanks de grote armoede en drieëntwintig jaar ziekte van Berry.

De zwangerschappen waren niet altijd makkelijk. Rugklachten en Ischias wisselden elkaar af tijdens de alle drie de zwangerschappen. Bij de tweede moest ik zelfs drie maanden plat liggen en ook bij nummer één en drie hield Ischias mij weken op bed. Geen van beide ouders kwamen ooit om af en toe eens een handje toe te steken, dat was er gewoon niet. Tijdens de eerste twee zwangerschappen kon Berry nog werken, dus lag ik lange dagen alleen. Het mooie ervan was dat je de tijd had om te praten met het kindje dat nog geboren moest worden. Ook bij nummer drie was tijdens de vele rustperiodes tijd genoeg om aandacht te schenken aan de groei in je buik. We konden het nu meer samen delen.

Al wordt je honderd, nooit zal je als moeder na elke bevalling het beeld vergeten van dat wonderlijke kleine bundeltje welk na iedere geboorte in je armen wordt gelegd. Een kindje dat je met grote ogen aankijkt en aanraakt tot diep in je hart en ziel. Heel voorzichtig streel je dat lieve gezichtje. Telt vingertjes en teentjes en bekijkt het van onder tot boven. Je bewonderd vol trots dat kleine ingepakte kindje in je armen, dat jij als een wonder in gezondheid hebt mogen ontvangen. Tegelijkertijd ontstaat je eerste angst. Zal je het allemaal wel goed doen in het leven. Kun je ze alles geven wat ze nodig hebben. Wat als ik fouten maak die mijn ouders maakten en hoe kan ik die dan weer goedmaken? Duizend vragen schieten door je hoofd als je dat kostbare pakketje tegen je borst houdt aangedrukt. Ik had niet bepaald een jeugd gehad welke als voorbeeld kon dienen. Ook Berry heeft die achtergrond gemist doordat een groot deel van zijn jeugd werd doorgebracht in het Jappenkamp en de oorlog erna in Indonesië. Konden wij hen wel alles geven wat ze nodig hadden? Van één ding waren we overtuigd. Wij hielden samen zielsveel van elkaar en die liefde konden we doorgeven. Elk kindje was uit liefde geboren en oh zo welkom. Dat was ons beider rijkdom. Liefde voor elkaar en voor de kinderen, wat er ook gebeurde in ons leven.

Maar kinderen worden groot, krijgen eigen meningen en soms ontstaat hier en daar een barstje, wat steeds weer gerepareerd wordt door liefde. Je kinderen worden verliefd, trouwen en de eerste kleinkinderen worden geboren. Bij elke geboorte is daar weer opnieuw dat wonderlijke gevoel. Bij elk kleinkind wat je in je armen houd is het alsof de tijd wordt teruggedraaid. In je kleinkinderen zie je dingen van jezelf en je kinderen terug, vermengd met een stukje van de aangetrouwde vader of moeder en diens ouders. De geschiedenis herhaalt zich. Ook mijn kinderen doen op hun manier hun best om de opvoeding goed te doen. De een volgt jouw patroon, de ander doet het totaal anders. Dat verschil in opvoeding heeft weer te maken met hun eigen levenservaring, opgedaan bij ons als ouders. Ik bemoei me niet met hun manier van opvoeden, omdat zij hun eigen levenservaring moeten opdoen. Bij dat alles merk je wel steeds vaker dat je als alleenstaande moeder/oma nog maar weinig of niet meetelt. Soms zelfs wordt buitengesloten, terwijl je zo graag wilt delen.

Andere jaren had ik daar minder problemen mee, omdat ik mezelf nooit belangrijk genoeg had gevonden. Echter nu ik de laatste jaren zo hard heb gewerkt om zelfwaardering en zelfbewustzijn te leren krijgen en in te zien dat ik op deze aarde ook recht heb er te zijn, besefte ik dit jaar voor het eerst dat ik wel  belangrijk wilde zijn in hun ogen. Dat ook zij eens naar mij toe mochten komen in plaats van andersom, iets wat ik al jaren vraag. Als ik niet wekelijks naar ze toe ga, zou ik geen kind of kleinkind te zien krijgen. Er zijn altijd wel excuses om weg te blijven. Geen tijd, druk, werk, noem maar op. Echter voor vrienden hebben ze wel een hele dag tijd, dus wat is waarheid? Ik weet er geen antwoord op en er zijn vast vele ouders die hetzelfde meemaken of te horen krijgen.

Afgelopen Moederdag gaf de doorslag. De één had gebeld, de ander was me helemaal vergeten. Een bloemetje van € 2.99 bij de Aldi, of zelfs één enkele roos kon er al zo lang niet meer af bij de een. De ander heeft daar vorig jaar nog wel aan gedacht, al was het op een andere dag. Ik verwacht niet eens dat ze op de dag zelf komen, want ook voor hen is het Moederdag. Beiden begrijpen niet hoe diep die onverschilligheid ingrijpt. Nooit eerder heb ik er iets van gezegd. Echter dit jaar wel. Beiden hebben blijkbaar niet willen zien hoe ik al die jaren na de dood van Berry heb geworsteld om over zijn dood heen te komen. Mijn ziekte te overwinnen. Laat staan dat ze gezien hebben dat ik eindelijk mezelf ben gaan waarderen en zelfvertrouwen heb opgebouwd, vooral het laatste half jaar. Het was met recht; Ik worstel en kom boven'.

Dit keer heb ik duidelijk gemaakt dat ik even niet meer bij ze wil komen. Als ik geen bezoekje of bloemetje waard ben, het zij zo. Dat is de keuze die beiden hebben gemaakt. Echter ik mag ook keuzes maken en die houden nu in dat ik mij even heb teruggetrokken. Niet in boosheid, maar gewoon om te laten voelen hoe het is zonder dat ik ze lastig val. Misschien bevalt ze dat beter, ik heb geen flauw idee. Heb ik spijt van mijn keuze? Nee, even niet. Zij hebben het recht om mij onbelangrijk te vinden, evenals ik het recht heb om me terug te trekken en afstand te nemen, omdat ik mezelf wel belangrijk vind. Natuurlijk zijn ze boos. Mijn verdriet voelen ze niet, omdat ze er gewoon niet bij nadenken of het niet willen voelen. Maar als je mij verteld hoe je bent verwend door je man en kinderen, dan moet je je toch heel even afvragen hoe belangrijk is mijn moeder voor me om op Moederdag ook te verwennen. Blijkbaar niet.

Ik moest er mee klaarkomen en hoe kon ik dit loslaten? Veel verdriet heb ik al die jaren naar mijn bos gebracht en ook dit keer bracht mijn bos het antwoord. Ik vroeg God of hij mijn verdriet en de pijn over wilde nemen. Langzamerhand kwam er een serene rust in mezelf, die ook nu nog steeds doorwerkt. Ik ervaar nog dagelijks hoe ik in vertrouwen alles over heb gegeven aan het universum.

Op een mooie dag ergens in het verschiet komen we vast weer bij elkaar. Deze beslissing moest er op een dag van komen. Ik had al zo vaak gevraagd of ze ook eens een middagje tijd wilden maken om naar mij te komen of samen iets leuks te doen. Er was nooit tijd en er werd niet naar geluisterd. Laat staan wat mee gedaan.  Jammer natuurlijk dat er eerst een tijdelijk kloof moet ontstaan om duidelijk te maken dat ik mezelf belangrijk genoeg vind om ook eens verwend te worden op Moederdag, al is het maar met 1 roos. Het gaat om het gebaar dat ze je ook eens laten voelen dat ze van je houden. Het wordt heel af en toe weleens gezegd, maar ik wil het graag ook eens ervaren. Ik hou zielsveel van mijn kinderen, schoonzoons en kleinkinderen en ondanks dat je samen meningsverschillen kunt hebben, verdwijnt dat houden van nooit. Die basis, die Berry en ik zelf thuis nooit hebben ervaren, 'houden van elkaar' tot diep in je ziel, is het kostbaarste bezit in het leven wat je als ouders door kunt geven. Samen hebben wij getracht onze kinderen door te geven dat liefde alles overwint, ondanks meningsverschillen die in iedere familie weleens voorkomt. Door liefde voor elkaar zal elk probleem zich altijd weer oplossen in het leven als je je ego los durft te laten

Ben ik boos? Nee, er is geen boosheid. Wel heel even geweest. Er was verdriet maar dat heb ik in Gods handen gelegd, waarna het is verdwenen. Er is diepe rust, geloof en vertrouwen in mezelf. Geen gepieker of slapeloze nachten. Voor de tweede keer in heel korte tijd ben ik echt voor mezelf opgekomen en vind mezelf belangrijk genoeg om te laten weten dat ik er mag zijn. Ik ben geen slachtoffer, maar een mens die zichzelf het laatste halve jaar heeft leren waarderen om wie en wat ze waard is. Zelfrespect heeft gekregen na een lang gevecht van  zestien lange jaren waarin ik niet wilde leven. Mijn leven heeft een draai gemaakt van 100%. Ik ben het waard om te leven. En mocht er weer een moment komen dat het toch even pijn doet dan denk ik terug aan die drie kleine bundeltjes die ik ooit in mijn handen mocht houden. Die drie wondertjes, opgegroeid tot drie prachtige mensen met een eigen mening en een eigen wil. Zij hebben daar recht op, maar vergeten soms dat ik die rechten als hun moeder ook heb en daar vecht ik dit keer voor.
© Maus

GEBOORTE

Als een roos ontloken
in het eerste ochtendlicht
ligt het geboren kind
passend in de palmen
van mijn handen

Een gezichtje
vol onschuld en liefde
Naarstig gluurt het
even de wereld in
om zijn oogjes
direct weer te sluiten

Het wilde naar buiten
onze wereld bekijken
zijn moeder aanschouwen
Het laat zich omarmen
verwarmen
met een onschuldige traan
nog op zijn gezichtje
van het zware werk
door hem verricht

Beschermd door de liefdevolle
handen van zijn moeder
overdekt door haar tranen
beschenen door de
eerste zonnestralen

Alsof God wil laten weten
dat dit onschuldige mensje
passend in de
palmen van mijn handen
zijn leven in zuiverheid
en liefde geschonken krijgt

© Maus 2001