Levensverhalen van jou en mij: Assepoester en haar Generaal, een liefdesverhaal o...

Levensverhalen van jou en mij: Assepoester en haar Generaal, een liefdesverhaal o...: Dit verhaal is ook in het Engels vertaald en op dit blog geschreven, zodat iedereen in het buitenland dit ook kan lezen en doorgeven. Op 18 december verschijnt een man op mijn Skype. Ik noem hem Oscar, zijn echte naam is niet belangrijk. Hij wil toegelaten worden. Ik vraag hem waarom. Hij was op zoek naar iemand met mijn naam en kwam bij mij uit. Het werd een leuk gesprek. Zijn vraag was of ik niet op Yahoo kon komen. Mij lukte het niet een account te maken. Hij deed dat en stuurde alle inloggegevens naar me toe.

Levensverhalen van jou en mij: Cinderella and her General, a lovestory or a crime...

Levensverhalen van jou en mij: Cinderella and her General, a lovestory or a crime...: This story has been translated into Dutch and written on this blog so that anyone, anywhere in the world can read this and pass ...
On 18 December 2013, a man appears on my Skype. I call him Oscar, his real name is irrelevant. He wants to be accepted. I ask him why. He was looking for someone with my name and came to me. It was a nice conversation. His question was if I could not get on Yahoo. I was unable to create an account He did so, and sent all the credentials to me. It worked wonderfully.

Kerstkaart voor u allen

 

Kunt u deze kerstwens niet goed lezen, klik dan op dit bestand :

http://members.home.nl/maus-sturmer/Kerstgedicht%202013%20Voor%20elk%20mens%20een%20bijzondere%20wens.htm

 

 

Levensverhalen van jou en mij: Een lach, een gebaar naar ieder om je heen, het ge...

Levensverhalen van jou en mij: Een lach, een gebaar naar ieder om je heen, het ge...: De dagtekst van vandaag over het wel of niet hebben van echte vrienden. Sluit zo mooi aan bij mijn verhaal van gisteren. Echte vrienden, ...

Levensverhalen van jou en mij: Dank aan mijn meisjes, mijn vrienden en kennissen ...

Levensverhalen van jou en mij: Dank aan mijn meisjes, mijn vrienden en kennissen ...: Na een lange omweg kom je op een dag altijd weer het juiste levenspad; "rechtdoor" Vandaag is het precies negen jaar geleden ...

Oma's schortje

http://kidsdolls.blogspot.nl/p/contact.html

 

De historie van het schortje ..... een héél bijzonder verhaal !!!



Ik geloof niet dat onze kinderen weten wat een schortje is.   Het voornaamste gebruik van Oma's schortje was, om haar jurk te beschermen en omdat ze er maar een paar had. Maar ook omdat het makkelijker was, om een schortje te wassen in plaats van een jurk. Ze gebruikte het schortje ook als pannenlappen, om de pannen van de kachel of uit de oven te halen. Het diende ook om de tranen en vuile neus van de kinderen af te vegen.. En als ze de eieren uit het kippenhok ging halen, was het schortje ook heel handig, om de eieren te dragen. Als er visite kwam konden haar verlegen kinderen onder haar schortje schuilen. En als het koud was kon ze haar armen er indraaien en opwarmen. Het was ook heel geschikt om de menige zweetdruppeltjes af te vegen, als ze gebukt stond over de kachel, met koken. Hout voor de kachel werd ook in het schortje binnen gebracht. Uit de tuin droeg ze allerhande soorten groente naar binnen en als de erwten gedopt waren gingen de schillen in het schortje. In de herfst werd het schortje gebruikt om de appels op te rapen, die onder de bomen lagen. Als oma onverwachts visite aan zag komen, je stond er van te kijken, hoeveel meubeltjes dat ouwe schortje nog kon stoffen, in een paar seconden. Als het eten klaar was, ging ze naar buiten en zwaaide met haar schortje, dan wist iedereen dat het tijd was om binnen te komen. Het zal nog lang duren, voordat iemand uitgevonden heeft, wat voor zoveel doelen gebruikt kan worden, zoals het schortje! Stuur dit door naar je vrienden die het verhaal kennen   van OMA's schortje.   ---------   Vergeet niet!! In deze tijd, zouden wij er gek van worden, te weten hoeveel bacteriën er in dat schortje zaten . Toch hebben wij er nooit wat aan overgehouden...........of toch ?                                            Liefde (een formidabele bacterie) kidsdolls

© Schrijver(ster) onbekend

 

Roddel en achterklap op de dansvloer

Wat jammer dat ook op de dansvloer je altijd weer mensen tegenkomt die achterbaks lopen te roddelen. Ze vergeten dat al die roddel op een dag naar buiten komt, zich verspreidt en de roddelaar geïsoleerd wordt. Zo ook gisteren in Sittard.

Zaterdagavond was er iets met mijn rechterpees gebeurd waardoor ik zaterdagnacht niet kon slapen van de pijn. Zondag toch even een uurtje naar de dansvloer geweest, maar weer vroeg verdwenen doordat de pijn ondragelijk werd. Dat ik tijdens een rustige dans even bleef zitten was dus helemaal niet erg. Nu liep daar ook een smalle magere man rond, K. geheten. Hij liep naar een goede vriend van mij en zei: 'Hier is ook al niets te dansen.' Waarop deze vriend zei; 'Maus zit er nog, ga je die toch vragen'. Het antwoord van de heer K was; ´zeker met die 100 kilo, ze kan niet eens dansen'. Het enige wat die vriend zei; Je weet niet wat je zegt, ik dans vaak met haar. Je kunt maar beter doorlopen K. hier valt niets meer te praten'.

Deze man zei dit net tegen de verkeerde persoon. Niet alleen omdat hij weet hoe ik dans, maar ook omdat aan onze tafels nooit wordt geroddeld over elkaar of over anderen. Ieder van ons heeft daar een bloedhekel aan. Wij hebben een diep respect voor elkaar voor wie we zelf zijn en naar anderen. Ik heb de man verder genegeerd en hij was heel snel verdwenen toen hij zag dat ik het onmiddellijk te horen had gekregen. Wat de man niet weet is dat ik als medium dwars door hem heen kan kijken als ik dat zou willen. Tot nu toe heb ik dat nooit bij iemand ongevraagd gedaan, omdat dit niet hoort en ik dit niet wil. Alleen al uit respect voor de ander hou ik me verre van zoiets. Wanneer men iets vraagt krijgt men antwoord. Hoewel bij uitzondering, omdat het mijn dansuurtjes zijn. In geval van nood of hulp die nodig is zal ik er altijd zijn. Echter dit minderwaardige geroddel van deze man moet gestopt worden. Het is niet de eerste keer dat ik hem hoor roddelen, hij heeft het vaker, ook tegen mij over anderen gedaan. Ik stop dat onmiddellijk door te zeggen dat ik niets weet van die persoon en ook niets wil horen en weten.

Roddelen over anderen wil zeggen dat je eigen spiegelbeeld niet in orde is. Het komt ook op een dag bij jezelf terug. Dat heb ik in de loop van mijn leven wel geleerd. Het is beter openlijk tegen de desbetreffende persoon te zeggen wat je op je hart hebt. Je kunt natuurlijk ergens antwoord op geven als het je wordt gevraagd, maar leg dan ook de schuld voor een deel bij jezelf. Kwaadaardigheid is anders. Je kunt mensen niet beschuldigen van iets dat niet waar is. Ik kan er nog om lachen. Weeg maar 62 kilo en over het dansen hoef ik niet eens wat te zeggen. Ieder die het hoort zal de man uitlachen, ikzelf incluis. Iemand die zelf niet gezien is bij anderen, geeft altijd de ander de schuld.

Ik zou dus zeggen mijnheer K. kijk eens heel goed in uw eigen spiegel. Daar staat een kleine smalle man, keurig gekleed, daar valt niets op aan te merken, maar met een minder mooi hart dat praat en kletst over anderen. Een man zonder echte vrienden op de dansvloer en om zich heen. Diep eenzaam, met een heel groot minderwaardigheidscomplex. Roddelend over anderen, om zijn eigen straatje schoon te vegen. Er valt vast genoeg te zien en te vertellen over uzelf ,  als ik daarin zou willen kijken. Het is mij niet de moeite waard om mijn gaven hiervoor te gebruiken, dan zou ik mij verlagen tot uw niveau. Bovendien heb ik er geen behoefte aan om me hier mee bezig te houden. Zonde van mijn tijd. Het siert u bepaalt niet.

De andere dames op de dansvloer die dit lezen en weten wat u heeft gezegd, vragen zich vanaf vandaag wel degelijk af wat u achter hun rug over hen te vertellen heeft. Niemand zal zich meer veilig en beschermd voelen wanneer zij met u danst en dat is wat u wel hoort te geven. Bescherming en veiligheid en geen roddelpraatjes. Op ieder mens valt wel iets aan te merken en te roddelen, ook over mij. Niemand van ons is volmaakt en fouten maken we allemaal in het leven. Misschien ik wel het meest. Echter roddelen komt voort uit jaloezie en maakt dat je jezelf verlaagd tot een niveau die niet aan onze danstafels hoort. Kom hier dus niet meer gluren en afluisteren. Kijk eerst eens in de spiegel naar uzelf voor u een ander neerhaalt. We komen hier allemaal om plezier te maken en te genieten van de dans. Dat wij niet kunnen voldoen aan een droombeeld van iemand is totaal niet van belang. Maar zorg wel dat het gezellig blijft. Dansen moet leuk zijn voor iedereen, omdat we allemaal vertrouwen op de man die ons komt halen, dat we met respect worden behandeld en niet worden neergesabeld. Dat verdiend niet één vrouw, wie of wat ze ook is. Kijk nooit neer op een ander. Ieder mens mag zijn zoals hij is en daar mag met respect naar worden gekeken. Dat is wat u toch ook wilt?

Probeer voor de verandering eens in ieder mens het mooie te zien in plaats van het lelijke. Het zal u tot een mooier mens maken. In ieder mens schijnt de zon. Zoek de zon in uzelf op en geniet van ieder mens om u heen. U ontvangt er liefde voor terug.

Momenten van diep geluk

Af en toe krijg je momenten van diep geluk cadeau. Na een hele slechte periode, waarover het verhaal nog komt, met herkenbare momenten, volgde afgelopen zaterdag en gisteren opnieuw een gevoel van je even in de hemel voelen. Berry had me de week ervoor al verteld dat ik die zaterdag een hele bijzondere avond zou krijgen. Er zou iemand op mijn pad komen waarmee ik veel zou dansen. Hij kon mij geen groter plezier doen. Rond negen uur zag ik iemand dansen, die ik nooit eerder was tegengekomen. Hij danste prachtig, dat zag ik wel. Ik zat net  buiten zijn gezichtsveld. Kreeg ingegeven dat ik hem eens moest vragen. Nou echt niet, zei ik even naar boven. Heb twee keer meegemaakt dat ze nee zeiden, zich omdraaiden en een andere vrouw gingen halen. Notabene tijdens een damesdans. En dan nu een vreemde zomaar vragen? Maar toch zou ik het dansen met hem graag eens willen ervaren. Terwijl ik van de dansvloer afkom, zie ik hem voor me staan. Trek de stoute schoenen en vraag of ik hem mag komen halen voor de volgende dans. Hoeft niet, zei de man, ik kom u halen. Wat ben ik blij dat ik de moed heb opgebracht om te luisteren naar mijn gevoel. Bijna de hele avond sta ik met hem op de vloer. Hij danst geweldig. Beweegt benen en heupen alsof ze van elastiek zijn. Ik hoef me alleen over te geven aan zijn leiding. Heb het idee dat ik meer zweef dan dans.

Gisteravond had ik opnieuw van Berry gehoord dat ik een leuke avond zou krijgen, zonder erbij te vertellen hoe en waardoor. Al hoopte ik stilletjes dat dezelfde man zou komen om te dansen. Ja hoor, vanaf de tweede dans is bijna de hele avond voor mij. Dit keer stellen we onszelf aan elkaar voor. Bert is zijn naam. Opnieuw leer ik nieuwe dingen. Was het vorige keer de Merenque, nu is het ook rock en rol erbij. De vlugge gaat me nog moeilijk af. Geeft niet zegt hij en we dansen op de normale manier verder. Niets vind hij erg als iets fout gaat. De iets langzamere rock en rol gaat fantastisch. Ik begin hem steeds meer aan te voelen. Ik had gevraagd of het mogelijk was dat ik iets meer bewegingsruimte kon krijgen. Vanaf dat moment liep het allemaal even soepel. Volgens mijn vrienden aan tafel is het alsof we al jaren dansen. Volgens hen straalt hij net zoveel als ik en vormen we een prachtige eenheid. Ik glunder van blijdschap. Het is ons beider passie. Al zolang had ik gebeden om een danspartner en nu krijg ik het zo in de schoot geworpen. Heel dankbaar en gelukkig voel ik me, met dit cadeau. Waren afgelopen weken bijna letterlijk de hel, waarin ik was beland. De beloning is wel heel groot nu ik daar weer ben uitgekropen. Ik heb maar één wens, dat ik nog heel lang met deze man mag genieten van het dansen. Binnenkort gaat hij mij de Passodoble leren. Geen idee of ik het kan, maar de Merengue kon ik ook niet. Ik geniet nu al en kijk uit naar komende tijd. Maus

Levensverhalen van jou en mij: Vandaag zou ik 50 jaar getrouwd zijn geweest

Levensverhalen van jou en mij: Vandaag zou ik 50 jaar getrouwd zijn geweest:

Vandaag zouden Berry en ik 50 jaar getrouwd zijn geweest. Een jubileum dat we samen altijd voor ogen hielden. Een halve eeuw, die niet volbracht mocht worden, omdat de dood sneller was dan wij samen konden zijn. Soms waren we zelfs bezig om voorzichtig de zestig als wens op te stellen. 50 Jaar. Wat had ik deze dag zo graag willen doorbrengen met elkaar. De liefde was zo diep en groot en menig keer, wanneer ik twee mensen samen zie die me aanspreken, loop ik even naar ze toe. 'Hou dit vast', zeg ik dan, het is zo kostbaar als je elkaar nog steeds hebt.

Levensverhalen van jou en mij: Harmonie in je leven brengen

Levensverhalen van jou en mij: Harmonie in je leven brengen: Vandaag een prachtige tekst over het woordje 'Harmonie in je leven'. Juist omdat ik afgelopen   9 dagen in volledige disharmonie heb...

Levensverhalen van jou en mij: Zelfmoord, Euthanasie en uitzichtloze situaties

Levensverhalen van jou en mij: Zelfmoord, Euthanasie en uitzichtloze situaties: Schaam u nooit voor wie en hoe u bent geweest in moeilijke tijden, Wees trots op wie en wat u nù bent geworden. Vanmorgen, na de m...

Levensverhalen van jou en mij: De Sara boekjes en de Wet van Aantrekking, wat is ...

Levensverhalen van jou en mij: De Sara boekjes en de Wet van Aantrekking, wat is ...: Vaak vraag ik mij af wat is waarheid? Mijn waarheid hoeft niet altijd de uwe te zijn. Het is maar vanuit welke hoek je het bekijkt. Wann...

Geduld en communiceren met dieren

Niets is moeilijker dan geduld hebben, vind u niet? Het liefste wil ik alles gisteren nog laten gebeuren. Toch merk ik nu ik TM beoefen dat ik me daar veel rustiger en prettiger voel. Rust van binnen heb en ook met plezier voor mediteren ga zitten. Vreemd, voorheen wilde ik geen tijd nemen voor meditatie. Je moest je leeg maken, je moest van alles en niets ervan lukte me. Misschien omdat bij deze methode niets moet, lukt het juist wel en doe ik het zelfs met plezier. Het geeft en voelt rustig in mezelf. Zelfs het schrijven gaat gepaard met geduld en rust.

Vanmorgen had ik wel een heel bijzonder beeld tijdens de meditatie. Voor de deur, op de vloermat, zag ik ineens twee munten van € 2 liggen. Langzaam vielen er steeds meer op de mat. Tot het opeens een stroom van munten werd, reikend tot boven het dak. Stom verbaast stond ik er naar te kijken. Voelde blijheid van binnen en ieder die om me heen woonde mocht er van mee genieten. Het bleef stromen. De berg werd ook niet kleiner, hoewel de mensen om me heen er ook van mochten pakken.

Duidelijk merkbaar is dat ik sinds de algehele breuk, sowieso rustiger en geduldiger ben geworden. Ik wilde zo graag iemand vinden die echt van mij zou houden. Deze laatste weken ben ik daar totaal niet mee bezig. Meer met mezelf om alles te verwerken en met de cursussen TM en communiceren met dieren. Dat laatste roept tegelijkertijd in mezelf ook wat weerstand op. Waarom? Geen idee. Misschien omdat ik steeds meer dingen uit het verleden naar boven krijg, waardoor ik mijn hart enigszins gesloten heb voor dieren. In TM deel 3, schreef ik hier al over. Zo zijn er dieren verloren door ziekte of omdat ze naar een ander adres moesten. Berry moest dan weer voor maanden naar het ziekenhuis en met drie kinderen, werk en beesten een bijna onmogelijke taak. Bij zes operaties ging het niet om een paar dagen, maar twee tot drie maanden ziekenhuisopname. Ik wilde het liefste twee keer per dag naar het ziekenhuis. Met drie kinderen was het al zwaar om in te plannen, evenals met het werk. Daarna volgden nog maanden revalidatie. De kinderen kwamen al veel aandacht tekort, laat staan de dieren. Er was nergens tijd voor, Berry ging vóór alles in die jaren. Echter het afstand moeten doen veroorzaakte ook veel pijn en vooral weer schuldgevoelens op. Dit ging niet om één operatie, maar zeven in vijftien jaar, die heel veel energie en inzet vroegen van ons en de kinderen en ieder moest dat op zijn/haar eigen wijze verwerken. De laatste operatie in 1976 was de ergste. Het been van Berry werd stijf gezet. Drie maanden in het ziekenhuis en met twee zaken ernaast, ik wist niet meer hoe het te redden. Soms steeg de wanhoop tot grote hoogte. Mijn vriendin uit Groningen kwam de eerste week voor hem zorgen. De twee zaken werden door haar toenmalige man samengevoegd door één zaak in twee te splitsen, zodat ik het allemaal zelf in handen kon houden. Mijn oudste dochter van 12 hield zolang het kleinste zaakje in handen, wat nu nog steeds een soort schuldgevoel oplevert. Zij was pas 12 en deed het zo knap en goed. Geen cent ontbrak. Op dat moment vond ze het leuk. Zij had een week vrij van school gekregen, zodat ik een oplossing kon vinden. Tegelijkertijd vond ik de verantwoording te groot en voelde me schuldig dat een kind moest helpen in plaats van te spelen met vriendjes en vriendinnetjes. Zij wilde het graag doen, maar of het goed was? Ik heb er haar nooit meer over gehoord. Zij zorgde ook altijd goed voor haar broertje. Die twee waren vier handen op één buik. Dat is tot een paar jaar geleden zo gebleven. Onbegrijpelijk voor mij is dat ze nu niets mee met elkaar te maken willen hebben. Echter dit heb ik bij hen gelaten. Ieder mens maakt keuzes en als de ander daar commentaar op gaat geven, zit er al iets scheef. Beiden zijn er volgens mij niet echt gelukkig onder en de toekomst zal moeten uitwijzen of zij ooit weer samen dat stuk terug kunnen vinden, dat zij samen hebben gedeeld.

Het communiceren met dieren loopt dus nog steeds niet zoals het moet. Ook hier geldt dus het

woordje ´geduld´. De eerste twee dagen, nadat ik terug was gekomen van de eerste cursusdag, zag ik geen van de drie katten meer. De grijze en zwarte waren spoorloos, terwijl ze voordien dagelijks in de serre lagen. Wat was er aan de hand? Ik ben er tot nu toe nog steeds niet achter. De grijze kwam pas twee dagen later weer op zijn krabpaal liggen. De zwarte zag ik vandaag pas weer voor het eerst in zijn eigen stoel liggen. Wat is de weerstand dat ik niet echt de moeite neem om er achter te komen wat ze echt willen. Misschien wil ik het niet eens weten? Heb geen flauw idee en laat het maar even voor wat het is. Zal vast een dezer dagen duidelijk worden. Vreemd, hierin heb ik ineens heel veel geduld om contact te leggen, terwijl andere dingen niet vlug genoeg gaan. Is dat misschien omdat ze iets zullen zeggen wat ik niet waar wil maken of iets wat ik niet wil horen? De tijd zal het uitwijzen.

Vanmorgen merkte ik dat ik toch wel een beetje opzag tegen komende feestdagen, om deze opnieuw alleen door te brengen. Natuurlijk kun je op een datingsite gaan staan, maar ergens voel ik dat dit niet de weg is. Wat ik zoek is voorlopig gewoon een leuke vriendschap. Iemand die ook spiritueel is, maar niet zweverig. Het is belangrijk dat hij heel goed kan dansen, zodat hij veel de vloer op wil, van spelletjes houdt, serieus is maar toch veel lacht en vooral goudeerlijk is. Ik doorzie leugens direct, maar wens er niet meer mee geconfronteerd te worden.  En natuurlijk moet het klikken, zelfs al is het maar in een vriendschap. Jeetje, zou zo'n wonder bestaan. Deels wel, dat heb ik ervaren. Die hield zelfs ook nog van fietsen en fotograferen. Allemaal dingen die we samen konden delen. Alleen kon en wilde hij nog steeds niet zijn eigen goudklompje in zijn ziel ontdekken. Misschien ooit op een dag? Wie weet. Ik hoop het voor hem.

Dus ga ik er maar vanuit dat ik al die dingen, ook tijdens de feestdagen, alleen moet doen. Gek hé, ik zit er niet echt meer mee. Heb geleerd dat het leven komt zoals het is. Zag ik voorheen heel erg op tegen de eenzaamheid, sinds ik mezelf steeds beter heb leren kennen en weet wat ik wel of niet wil, is het goed zoals het is. Zelfs alleen zijn met de komende feestdagen. Ik ben er van overtuigd dat er vast wel iets leuks voor de dagen wordt georganiseerd. Misschien doe ik het zelf wel.  Op de danszaal zijn we met een leuke groep mensen, allemaal alleenstaanden. Zeker een idee om over na te denken. Allemaal wat eten meebrengen. Wie weet, want ieder heeft ook zijn of haar kinderen waar ze rekening mee moeten houden. Nu nog even geduld opbrengen tot we elkaar weer zien, om het idee op tafel te leggen. Ik wens u een mooie dag vol liefde en zonneschijn. Maus 

Dagtekst van vrijdag 15 november 2013.
"Besef je wel hoezeer iedere beweging van ongeduld waar je je in laat gaan, de manifestatie van al je goede eigenschappen schaadt? Nee, dat besef je niet… Wees dus waakzaam, en zodra je voelt dat woede of ergernis je overweldigen, maak het stil vanbinnen, haal diep adem om alle krachten van vrede, harmonie en licht samen te roepen die je zullen helpen om de beste houding te vinden. Werken met de adem is zo belangrijk! Daarom kun je ook, wanneer
je ‘s morgens de ademhalingsoefeningen doet, vanbinnen het woord ‘geduld’ herhalen, en je van de betekenis, de vibratie en de aura ervan laten doordringen. En terwijl je dit woord
uitspreekt, voeg er een betekenisvol beeld bij dat de kracht ervan vergroot, zodat die kracht uiteindelijk je hele bewustzijn doordringt. Dan zul je je werkelijk meester voelen worden over
jezelf."      Omraam Mikhaël Aïvanhov

Levensverhalen van jou en mij: Transcendente Meditatie, deel 3 maandag en dinsdag...

Levensverhalen van jou en mij: Transcendente Meditatie, deel 3 maandag en dinsdag...: Inzicht in mezelf Even voor ik naar de TM reed, voor de tweede cursusdag op maandag, kreeg ik een inzicht betreffende mijn verhaal gister...

Uittredingen - Astrale reizen en Paranormale ervaringen van Maus Sturmer: Goede en slechte entiteiten (overledenen)

Uittredingen - Astrale reizen en Paranormale ervaringen van Maus Sturmer: Goede en slechte entiteiten (overledenen): Velen denken dat overledenen dood zijn. Niet meer bestaan. Anderen weten dat zij wel verder leven en ook veel dichter om ons heen zijn dan we beseffen. Op aarde leven goede en slechte mensen. De laatsten zijn meestal niet in staat om zich na hun overlijden naar het licht te begeven en blijven om ons heen hangen. Kunnen de aarde niet loslaten. Hier proberen zij nog steeds ons te beïnvloeden met hun slechte daden.

Gedicht van Sinterklaas en een collum over sinterklaas van Jan Schils in België

Vanmiddag kreeg ik dit gedicht binnen vanuit Aruba. Vind het zelf prachtig en wil het u zeker niet onthouden. Mocht u hier achter staan, mail het door, zodat het gezeur over zwarte Piet stopt en de kinderen hun geloof in zwarte Piet niet hoeven op te geven.
Ingezonden brief van Sinterklaas.

 "Beste Nederlanders, Medelanders,

Ik zit hier, heerlijk in mijn kasteel in Madrid.
Maar van het volgende begrijp ik... geen sikkepit.
Ook Sinterklaas gaat tegenwoordig digitaal.
Oké, ik ben oud en snap het niet allemaal.

Wat is daar nu opeens aan de hand?
Wat verneem ik nu over jullie kleine kikkerland?
Willen sommigen van jullie mijn pieten niet meer?
Ik zou bijna zeggen "Daar gaan we weer"!

Elk jaar om deze tijd, geloof het of niet.
Begint er ergens, iemand altijd te zeuren over zwarte piet.
Hij zou een neger zijn, "een slaaf", en bovenal ZWART !
Ik heb het met dit verhaal nu echt wel gehad.

Mijn pieten zijn allemaal stuk voor stuk , zowaar ik hier zit,
allemaal hartstikke, heel erg, ontzettend WIT !
Maar die mannen klimmen en klauteren, heel diep in de nacht.
Door schoorstenen heen, want jullie hebben al "zo lang gewacht".

Zo'n schoorsteen is van binnen echt heel erg smerig en vies.
Daar moet je eens over nadenken is mijn devies !
Niks negers, zwartjes, slaven of de verkeerde kleur.
Allemachtig, elk jaar weer dat gezeur!

Het is te makkelijk om hier te zeggen,
maar wil dit ook eens bij jullie neerleggen :
Heeft Sinterklaas OOIT wat gezegd, of geschreven
Waar respect voor elkaars tradities is gebleven ?

Moslims vieren elk jaar weer hun ramadan,
Een periode van bezinning, waar ik me wel in vinden kan.
Ik zeg dan toch ook niet hiervandaan
Dat zij de economie naar de sodemieterij laten gaan ?

Bijna een maand overdag zonder drinken, en eten,
Ik vind het goed, de moslims moeten het zelf weten.
Ik heb respect voor de mensen die bezinnen,
Alleen zou ik er zelf nooit aan beginnen.

Een Marokkaan vindt men in het algemeen een crimineel,
Ze zijn er wel bij, maar dat is ECHT niet veel.
De Marokkanen die ik zelf heb leren kennen
Kunnen gewoon niet aan die "gekke" Hollanders wennen.

Of Polen, gekomen naar Nederland om de kost te verdienen.
Breken in, stelen, of rijden weg zonder te betalen voor de benzine.
Werken in Nederland, ook mensen met een hart van binnen,
Alleen maar werken om te zorgen voor hun gezinnen

Dan komt het, het grote hangijzer,
Let goed op, misschien wordt je wat wijzer...
Surinamers, afrikanen of afkomstig van de Antillen,
Willen eigenlijk precies wat wij zelf ook heel graag willen.

Sommige van die mensen met een andere kleur.
Hebben niets te doen, en vervallen in gezeur.
Elke keer weer, om deze tijd van het jaar,
is het gezeur van de gekleurde mensen daar.

Piet is zwart, een slaaf en neger.
Nou, lieve mensen je hersens kunnen niet leger.
Piet is traditie, zoals Keti-Koti of de herdenking van Anton De Kom
Dus doe nou eens rustig,en reageer niet zo dom !

Gedraag je niet als een onbegrepen mens.
Dat, is vast niet echt jouw liefste wens.
Verdraagzaamheid, liefde, begrip en gedogen.
DAT is waar we in Nederland op kunnen bogen.

Respect voor waardes, cultuur en religie.
Dat heb ik zelf gezien, gewoon op de televisie!
Ik hou van alle mensen, wat voor kleur dan ook geschapen.
En jullie, gaan gewoon als makke schapen.

Elkaar affikken, beledigen, en zeuren over discriminatie.
Hou toch eens op! Wordt serieus, leef mee in deze natie.
We verwelkomen elke kleur, geslacht en cultuur!
Nu ophouden met het gezeik! Anders kost het me weer een uur!

Ik adviseer licht, lucht, liefde, leven, loslaten.
Dan wordt het allemaal harmonie, dat krijg je vanzelf in de gaten.

Dus: NOKKUH nou, in Nederland,

Anders neem ik ZELF de roe ter hand!

Een hele boze Sinterklaas."

Overgenomen van SenNetMagazine   11 november 2013

Column Jan Schils: Handen af van Zwarte Piet!

Moeten Sinterklaas en miljoenen kinderen het binnenkort zonder Zwarte Piet stellen, zoals een duidelijke minderheid het wil? Deze vraag houdt heel Nederland - en in mindere mate ook Vlaanderen - dezer dagen in de ban. Ongetwijfeld zal de discussie in het zicht van 6 december weer fel oplaaien. Onze columnist Jan Schils valt van de ene verbazing in de andere en doet zijn zegje

Droom ik of is deze collectieve zotternij werkelijkheid?

Blijf met je handen af van dit onschuldige kinderfeest. Waar zijn we mee bezig? Dat vraag ik me af. Zelfs het 'Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding' (CGKR) in Brussel is van oordeel dat bij de figuur van Zwarte Piet geen sprake is van opzettelijk of strafbaar racisme. Dan zou je in feite maar een enkele conclusie moeten trekken: blijf met je handen af van dit onschuldige kinderfeest. Er zijn genoeg andere echte problemen in de wereld om je druk over te maken, vind je niet?

Symbool van de terugkeer naar slavernij?
De commotie over Zwarte Piet begon enkele weken geleden. Toen veegde de Jamaicaanse Verene Sheperd de vloer aan met Zwarte Piet in een Nederlands radioprogramma. Sheperd is een 'experte' die wel eens klusjes voor de Verenigde Naties (VN) opknapt op het gebied van racisme en mensenrechten. "Ik vind de figuur van Zwarte Piet ronduit beledigend. Hij is het symbool van een terugkeer naar de slavernij en moet verdwijnen", zo gaf ze ten beste.

Zwarte Piet al langer onder vuur.

Al decennia lang ligt Zwarte Piet bij een fanatieke minderheid zwaar onder vuur. Sheperds kritiek was in feite niet nieuw. Al decennia lang en vooral de laatste dertig jaar, ligt Zwarte Piet in Nederland bij een fanatieke minderheid zwaar onder vuur. Die produceert echter zoveel lawaai dat men zou vergeten dat de Nederlanders van jong tot oud in overgrote meerderheid achter de Sint en zijn knecht ('assistent' voor de critici) staan.

Piet krijgt steun van miljoenen.
Nederland was in rep en roer na de uitspraak van Sheperd. De reacties bleven niet uit. Binnen de kortste keren ondertekenden enkele honderdduizenden Nederlanders een petitie ten gunste van het voortbestaan van Zwarte Piet. Op Facebook gaven meer dan twee miljoen mensen te kennen deze petitie te steunen. Ook in Vlaanderen volgden enkele duizenden mensen het Nederlandse voorbeeld.

VN reageert geschrokken.

De Mensenrechtenraad van de VN haastte zich de gemoederen te bedaren. Bij de Verenigde Naties schrokken ze zich een hoedje. Temeer omdat radio- en tv-stations niet alleen in Nederland, maar over de hele wereld tot in Australië en Nieuw-Zeeland toe (waar veel Nederlanders wonen), het bericht rondstuurden dat de Volkerenorganisatie voorgoed van Zwarte Piet afwil...

De Mensenrechtenraad van de VN haastte zich dan ook in de persoon van Xabier Celaya (lid van deze raad) de gemoederen te bedaren: "Mevrouw Sheperd werkt op vrijwillige basis voor de VN en wordt ook niet door de Volkerenorganisatie betaald. Ze heeft in eigen naam gesproken. Het is nooit de bedoeling van de VN geweest om de figuur van Zwarte Piet te verbieden."

Maar de bal was al aan het rollen.

Maar het kwaad was inmiddels geschied en de bal ging - geholpen door de Nederlandse gewoonte dat iedereen, gevraagd of ongevraagd zijn of haar mening verkondigt - aan het rollen. Werkelijk iedereen, voor- of tegenstander, voelde zich geroepen iets over dit "geweldige" (!) probleem te verkondigen. Niet alleen politici en de media, maar alle organisaties, verenigingen, psychologen, psychiaters, pastoors en dominees, tot gewone mannen en vrouwen, jongens en meisjes, reageerden via de sociale media of anderszins. Voor- en tegenstanders van Zwarte Piet bestookten elkaar met haatmails en dat nationale spelletje wordt - zij het op een lager pitje - nog steeds voortgezet.

Op straat voor Zwarte Piet.

In Den Haag kwam het, op initiatief van de 16-jarige Mandy Roos, tot een betoging van honderden mensen voor het voortbestaan van Zwarte Piet. Mandy Roos had de betoging trouwens op het getouw gezet, omdat ze het zo sneu vond voor haar 9-jarig zusje als Zwarte Piet zou verdwijnen...

Wat is nu eigenlijk het probleem?

Ze vereenzelvigen dat alles met slavernij en racisme... Waarrond draait "het" probleem van Zwarte Piet? Dat is met veel omhaal maar eigenlijk zeer eenvoudig uit te leggen. De tegenstanders willen af van diens pofbroek, maillot, smetteloos witte molensteenkraag en vooral van diens zwart kroeshaar en zwart gemaakte gezicht. Ze vereenzelvigen dat alles met slavernij en racisme... Dat Sinterklaas - volgens de legende - na zijn aankomst in Spanje vanuit het Turkse Myra- de Moorse edellieden in dat land uit hun slavernij bevrijdde, in ruil waarvoor zij hem sedertdien enkele weken per jaar helpen cadeautjes aan brave kinderen te bezorgen, kan deze opponenten niet vermurwen.

Vooral mensen uit Suriname, Curaçao en de Nederlandse Antillen zien die uitleg niet zitten en voelen zich geviseerd. Ze worden daarbij vooral gesteund door mensen uit het progressieve kamp in Nederland.

Belgisch compromis voor Zwarte Piet?

Intussen gaan er (of je het nu gelooft of niet) stemmen op die neigen naar een typisch Belgisch compromis. Men wil immers het gezicht van Zwarte Piet bruin, rood, geel, groen of blauw maken om maar een paar kleuren te noemen. Bruin en geel zijn inmiddels al van het toneel verdwenen wegens 'racistisch'... Ook zou de 'Piet-nieuwe-stijl' een meer eigentijdse kleding moeten krijgen. Voor de rest zou er niet geraakt mogen worden aan dit aloude (culturele) volksgebruik.

Nog zotter ...

De Nederlandse Post maakt het nog bonter. Uitgerekend de Nederlandse Post maakt het nog bonter. Ze komt (en dat is geen aprilgrap of Belgenmop) uit met een reeks speciale Sinterklaaspostzegels waarop Zwarte Piet een paars (!) gezicht heeft en Sinterklaas op zijn paard zit met een schoen waarin een winterwortel zit! "We hebben bewust voor een andere kleur voor het gezicht van Zwarte Piet gekozen en dat heeft niets te maken met de huidskleur van de knecht van de Sint", maakt het postbedrijf zichzelf en de publieke opinie wijs.

Toch nu al nieuwe Piet.

De enorme opwinding heeft er intussen wel toe geleid dat verschillende Nederlandse steden en dorpen hebben laten weten dat zij Zwarte Piet volgend jaar willen aanpassen aan de "tijdsgeest". Sommige willen dat dit jaar al doen. Hoe? Dat blijft een verrassing...

Vlaamse Alice slaat de spijker op de kop.

Talloze mensen hebben de laatste weken op tv, radio, in de kranten, op Facebook en andere sociale media gereageerd op de aanvallen op Zwarte Piet. De overgrote meerderheid bleek pal achter hem en zijn zwart gemaakt gezicht te staan.

Onder de honderden reacties die mij onder ogen kwamen, heb ik die van een zekere Alice Holemans uitgekozen, die mijns inziens de spijker op de kop slaat. Ze verwoordt op magistrale wijze waarop het in dit soms verhitte debat werkelijk aankomt:

"Toen ik nog een klein meiske was, zo ergens in de jaren vijftig van de vorige eeuw, kwamen de 'Congoboten' aan in Antwerpen. Dagelijks kwam ik 'zwarte mannekes' - zoals ze toen genoemd werden- tegen. Ik zei hen huppelend goeden dag, zoals mijn pa het me geleerd had. En zij begroetten mij vriendelijk terug, waarschijnlijk zoals hun pa het hen had geleerd.

Toen werd het winter. De kleine kinderhartjes klopten vol verwachting. Ook het mijne, want Sinterklaas ging komen. En op een schone dag was hij daar. De eerbiedwaardige grijze Sint stond er met aan zijn zijde een vrolijke knecht, Zwarte Piet genaamd.

En kunt u nu geloven dat er dat er geen enkel, maar dan ook geen enkel haartje op mijn krullenbol ook maar even een gelijkenis zag tussen mijn 'zwarte vrienden', die ik geregeld tegenkwam en deze zwart geschminkte vrolijke knecht?

En nu, ettelijke Sinterklazen later, in een wereld waar mensenrechten dagelijks worden geschonden, waar oorlogsstokers hun gangetje kunnen gaan, waar vervolgingen en martelingen nog dagelijks kost zijn, waar gekoloniseerde inheemse volkeren moeten vechten voor hun soevereine rechten, wordt dit plotseling een item voor de Verenigde Naties!

Ik zou hard lachen, moest het niet zo triest zijn."

Column Jan Schils

Week- en dagbladjournalist Jan Schils bericht en duidt al 30 jaar de Europese en Belgische economie en financiën. Onder meer voor transport, energie en milieu.

Levensverhalen van jou en mij: Transcendente Meditatie, afgekort TM, deel 2

Levensverhalen van jou en mij: Transcendente Meditatie, afgekort TM, deel 2: Gisteren mijn eerste inwijding gehad in TM. Enigszins sceptisch stond ik er nog bij, maar naarmate de inwijding vorderde voelde ik mij inw...

Mijn drie zwerfkatten

 

Al jaren kwam een zwarte kat met witte vlekken in mijn tuin om zijn behoefte doen. Wanneer ik het zag joeg ik hem weg. Een groter probleem voor mij was dat hij steeds in mijn vogelhoek zat te loeren op een prooi. Afgelopen winter waren er dagen dat het min vijftien graden was. Dus kocht ik wat blikvoer en brokjes en gaf hem eten. Wel met de opdracht dat hij geen vogeltjes meer mocht vangen. Het was alsof hij het begreep. Vanaf die dag werd er geen behoefte meer achtergelaten in mijn tuin en de vogelhoek werd alleen 's nachts bezocht om af en toe een brutaal muisje te vangen, welke zo brutaal was om ook wat voer te halen. Gelukkig zag ik dat niet. De zwart witte kat was gelukkig met deze regeling en ik ook. Naarmate hij langere tijd eten kreeg werd hij brutaler. Nu duikt hij zelfs onder het zeil door mijn serre in en zit net zolang te mauwen tot ik het bakje eten kom vullen. Geef ik een dag alleen brokjes, wordt er minder naar gekeken dan wanneer de brokjes vermengd zijn met vlees.

Totdat deze zomer een pikzwarte kat kwam aanlopen, kon ik het rustig accepteren om voor één kat voer neer te zetten. Vermoedelijk was de zwarte op straat gezet wegens vakantie. Deze was al brutaler. Eigende zich mijn stoelen toe, zodat ik mijn zitkussens er af moest halen als ik wegging. Pakte een oud kussen voor één stoel, waar hij het meeste op ging liggen en vanaf die dag kwam hij dagelijks eten. Nestelde zich in mijn serre en lag daar de hele dag te slapen. Alleen om ergens anders zijn behoefte te doen verdween hij. De zwarte liet zich aaien en kriebelen en genoot ervan als ik even bij hem was. Oh oh was het daar maar bij gebleven, maar helaas.

Main Coon is zijn ras

Veertien dagen later kwam een grijze langharige kat mijn tuin binnenlopen. Inmiddels weet ik dat het een Main Coone kater is. Zouden katten ook een telefoon hebben en doorgeven dat hier iets te halen is? Is deze kat misschien ook op straat gezet? Geen idee. Misschien kon men het niet meer betalen of was vakantie belangrijker dan het dier. Een derde mogelijkheid is dat hij gewoon is weggelopen. Wat nu? Ik kon moeilijk zeggen dat hij niet mee mocht eten. Inmiddels was het van één portie al drie geworden. En dat terwijl ik totaal niets van katten moet hebben. Bovendien wil ik geen dieren. Het is duur en als de dierenarts nodig is, zou ik niet weten waar ik de financiën vandaan moet halen. De zwart-witte kat kwam en komt nog steeds alleen om te eten. Verder zie ik hem niet. De zwarte kat komt met vlagen hier in de serre slapen en dagelijks zijn portie eten verorberen.

De Grijze maakte het veel bonter. Mijnheer wenst iedere keer aangehaald te worden als ik mijn gezicht laat zien. Is het eigenlijk wel een mijnheer. Heel zeker ben ik daar niet van. Hij wil constant mijn huis in, terwijl ik dat beslist niet wil. Ik vind katten vlooienbakken. Zeker sinds ik ooit een vlooienplaag in onze caravan had meegemaakt door onze toenmalige kat. We waren na onze vakantie veertien dagen niet meer geweest. Op de dag dat we kwamen deed ik de deur van de caravan open en werd letterlijk van alle kanten besprongen. Ik gilde het uit van paniek. Berry, mijn overleden man, greep me beet en sleurde me naar de douche, waar hij me met kleren en al onder zette. Ik was nauwelijks meer aanspreekbaar en tot niets in staat. Een lichte shock. Terwijl ik later naar het dorp reed om alles te kopen wat anti vlo was. ruimde Berry de caravan leeg en spoot bij terugkomst alle hoeken en gaten vol met anti vlooienplaag. Sindsdien heb ik gezworen nooit meer één kat te nemen in mijn leven.

Helaas. je ziet, ik heb niets te zeggen. Drie katten, waarvan één de meest opdringerige is, hebben zich letterlijk aan me opgedrongen. Was mijn hart hier nu maar tegen bestand! Helaas, niet dus. De grijze weet me steeds weer te paaien. Begint te mauwen als hij me ziet en ik wilde dat ik begreep wat hij van me wilde. Inmiddels heb ik afgelopen week voor de zekerheid maar vlooienspul gekocht en een wormkuur, want hij werd steeds magerder. Moest het zelf leegspuiten in zijn nek en de wormkuur letterlijk zijn keel inwerken. De spullen waren al duur genoeg. Omdat hij steeds met zijn pootjes mijn tuinstoelen zat te bewerken, heb ik uit armoe maar een krabpaal erbij genomen, die hij gelukkig gelijk tot zijn eigendom maakte. Dan maar even rood staan, komt vanzelf wel weer goed. Het zachte rustbakje en een luxe lig plank kijken beiden boven de vensterbank uit, zodat ik me niet kan bewegen of hij loert door het raam naar binnen en begint te mauwen. Nu loop ik in grote boog mijn raam voorbij. Zou hij ogen in zijn rug hebben, het helpt niets.

En hoe moet het nu als ik eens een paar dagen weg moet? Mijn lieve buurman zorgt er al voor dat het in de vogelhoek aan niets ontbreekt. Moet ik hem nu ook nog gaan vragen drie katten te verzorgen? Is veel gevraagd hoor. Naar het asiel brengen dan? Ook een optie, maar dat had ik gelijk moeten doen. Heb wel via de website van de dierenbescherming om hulp gevraagd, maar nooit één reactie teruggekregen. Wel werd gevraagd of ik 15 euro per kat wilde betalen. Nee dus. Ik heb niet gevraagd of de katten kwamen. Ze hebben zichzelf uitgenodigd en mij vast iets te zeggen, al weet ik nu nog niet wat. Dus kan ik na het volgen van de cursus 'praten met dieren' binnenkort met ze praten, althans daar ga ik vanuit. De Transcendente Meditatie techniek zal hierbij vast helpen. Ik kan toch ook met overledenen praten? Met de kraai en ooit met een overleden hondje, die een boodschap had voor haar baasje is het ook gelukt.

De twee zwarte katten heb ik inmiddels geleerd dat zij voor de drempel van de keukendeur moeten wachten. Zij houden zich daar netjes aan. Maar de grijze? Echt niet. Waant zich hier als een groot grondbezitter mijn serre toe. Probeert daarnaast toch steeds weer binnen te komen, als ik even niet oplet. Ik kan toch moeilijk mijn tuindeuren dicht houden? Uiteindelijk heb ik maar besloten dat ik naar een cursus 'spreken met dieren' ga. Het is me ooit één keer gelukt om midden in de nacht contact te krijgen met een kraai, dus dit moet voor mij te leren zijn. Ik wil weten waarom juist die grijze kat mij heeft uitgezocht. Wat heeft hij te vertellen? Spreken met dieren gaat via beelden. Nu kan ik best goed visualiseren, al kost het me moeite om een aantal woorden in beelden om te zetten. Afijn, daar is de cursus voor. Ik wil nog steeds geen kat in huis. De serre mogen ze inmiddels hun woonkamer noemen en daar blijft het bij. Dat kan ik overzien. Evenals het aantal zwervers en ik mag echt hopen dat het hierbij blijft. Of zouden ze alle drie hun telefoonlijntje hebben uitgezet dat hier eten is te vinden? Ik mag toch hopen van niet.  

Als ik hieronder het verhaal van de Omraam lees, bevestigd deze dat dieren je iets te zeggen hebben. Laten we hopen dat ik na de cursus begrijp waarom ze juist mij en mijn tuin hebben gekozen en vooral van de grijze kat hoop ik te weten te komen wat zijn doel en reden was. Wie weet wat ik allemaal te weten kom. Ik hou u op de hoogte. Maus

Dagtekst van woensdag 6 november 2013

"Ook al schenken wij niet zoveel aandacht aan hen, toch maken de dieren deel uit van ons leven en sommigen van hen leiden naast ons een bestaan waar wij veel van zouden kunnen leren. Je zegt iets tegen een dier en het doet alsof het jou niet begrijpt; in feite kan het je heel goed begrijpen, maar alleen wanneer het hem uitkomt. Wij weten niet wat er in het hoofd van de dieren omgaat, maar misschien weten zij beter wat er in het onze omgaat. Wij begrijpen ze niet, zij zijn als raadsels voor ons, maar zij begrijpen ons wel, of juister gezegd: zij voelen ons. Nu en dan, wanneer wij de blik van bepaalde dieren proberen te vangen, hebben wij de indruk dat zij iets voor ons verbergen. Vanwaar die indruk? Omdat zij in werkelijkheid bewoond worden door astrale entiteiten die ons via hun ogen observeren.
Inderdaad, andere levende, intelligente wezens kunnen naar ons kijken door de ogen van een hond, een kat of een paard… Dat is wat ons soms die vreemde gewaarwording geeft dat zij meer zijn dan een eenvoudig dier. Wat wij in hun ogen zien, is de blik van deze entiteiten die wij ontmoeten."
Omraam Mikhaël Aïvanhov

Levensverhalen van jou en mij: Wat wensen wij voor onze kinderen en een ontroeren...

Levensverhalen van jou en mij: Wat wensen wij voor onze kinderen en een ontroeren...:

Af en toe als ik artikelen van de Omraam lees, speciaal over kinderen, dan denk ik wel eens; 'waarom hadden wij niet eerder internet, zodat wij dit allemaal hadden kunnen leren.' Helaas bestaat en nog steeds geen school om te leren hoe je een kind moet opvoeden. Wij ouders krijgen later altijd te horen hoe verkeerd we alles hebben gedaan. Zouden zij het beter doen denk ik dan? In mijn ogen maken zij veelal dezelfde fouten, misschien net even anders dan wij het deden. Lees verder op:

Levensverhalen van jou en mij: Transcendente Meditatie, woede en loslaten

Levensverhalen van jou en mij: Transcendente Meditatie, woede en loslaten:

Vanmorgen om kwart over drie wakker geworden met een heel negatief gevoel. Ben opgestaan. Heb om hulp en Licht van Boven gevraagd en nog geen tien minuten later werd ik rustig. Kreeg in tijd van 6½ uur drie verhalen door die straks op Faceboek en Hyves worden gezet. Gisteravond was een voorlichtingsavond van Transcendente Meditatie, TM afgekort. Hoewel ik erheen ging met de gedachte, ‘ik zal wel zien’ voelde ik steeds meer dat ik door dit te volgen eindelijk rust zou vinden. Lees verder op: http://levensverhalenvanjouenmij.blogspot.nl/

Getrouwd of niet, dit moet je lezen, Bron: Carine Respaillie.

Dit verhaal ontroerde zo me diep en maakte dat ik dit graag op mijn blog wilde delen

“Die avond kwam ik thuis en terwijl mijn vrouw het eten opdiende, hield ik haar hand vast en zei: “Ik moet je iets vertellen”. Ze ging zitten en at in stilte. Weer zag ik de pijn in haar ogen.  Plotseling wist ik niet hoe ik het moest zeggen maar ik moest haar laten weten waaraan ik dacht. “Ik wil scheiden”. Ik sneed het onderwerp op kalme wijze aan. Ze leek niet gekwetst door mijn woorden. In plaats daarvan vroeg ze zacht: “Waarom?”.

Ik vermeed haar vraag, wat haar boos maakte. Ze gooide haar kippenpootje weg en schreeuwde mij toe: “Jij bent geen man!”. Die avond hebben we niet meer met elkaar gepraat. Ze huilde. Ik wist dat ze wilde uitzoeken wat er mis gegaan was met ons huwelijk maar ik kon haar nauwelijks een bevredigend antwoord geven; ik had mijn hart verloren aan Jane. Ik hield niet meer van mijn vrouw, ik had slechts medelijden met haar.

 Met een diep gevoel van schuld schreef ik een scheidingsovereenkomst waarin stond dat zij ons huis, onze auto en 30% van de aandelen van mijn bedrijf mocht hebben. Ze keek er vluchtig naar en scheurde het voorstel in stukken. De vrouw die tien jaar van haar leven met mij gedeeld had, was een vreemde voor mij geworden. Het speet mij van de door haar verspilde tijd, inzet en energie maar ik kon niet terugnemen wat ik gezegd had want ik hield zo verschrikkelijk veel van Jane. Eindelijk begon ze hard in mijn gezicht te schreeuwen, wat ik verwacht had dat zou gebeuren. Voor mij was haar geschreeuw eigenlijk een soort opluchting. Het idee van echtscheiding waardoor ik al enkele weken geobsedeerd was, leek nu gerechtvaardigd en duidelijker.

 De volgende dag kwam ik erg laat thuis en vond haar aan tafel terwijl ze iets zat te schrijven. Ik at niet en ging regelrecht naar bed en viel snel in slaap omdat ik moe was na een gebeurtenisrijke dag met Jane. Toen ik wakker werd, zat ze nog steeds te schrijven aan tafel. Het kon mij niet schelen dus ik draaide me om en sliep weer.

 De volgende ochtend presenteerde zij haar echtscheidingsvoorwaarden: ze wilde niets van mij maar had een maand opzegtermijn nodig vóór de scheiding. Ze vroeg mij om gedurende die maand samen een zo normaal mogelijk leven te lijden. Haar redenen waren eenvoudig: onze zoon moest examen doen over een maand en ze wilde hem niet verstoren met ons gebroken huwelijk.

 Ik kon mij hierin vinden. Maar er was meer: ze vroeg me mij te herinneren hoe ik haar op onze huwelijksdag de bruidssuite in had gedragen. Ze vroeg mij om haar iedere dag van de komende maand uit onze slaapkamer naar de voordeur te dragen. Ik dacht dat ze gek geworden was. Alleen om onze laatste dagen samen draaglijk te maken, accepteerde ik haar vreemde verzoek.

 Ik vertelde Jane over de scheidingsvoorwaarden van mijn vrouw. Ze lachte hard en vond de eisen belachelijk. “Het maakt niet uit welke trucjes ze toepast, ze zal de scheiding onder ogen moeten zien”, zei ze minachtend.

 Mijn vrouw en ik hadden geen lichamelijk contact meer gehad sinds ik mijn wens om te scheiden zo duidelijk tot uitdrukking had gebracht. Dus toen ik haar de eerste dag naar de voordeur droeg, voelde het voor beiden onwennig. Onze zoon klapte achter ons in zijn handen en riep: “Papa houdt mama in zijn armen!”. Zijn woorden bezorgden mij een gevoel van pijn. Van de slaapkamer naar de zitkamer, dan naar de deur; ik liep meer dan tien meter met haar in mijn armen. Ze sloot haar ogen en zei zacht: “Vertel onze zoon niet over de scheiding”. Ik knikte, terwijl ik een beetje ondersteboven was. Ik zette haar buiten neer. Ze liep naar de bushalte om naar haar werk te gaan. Ik reed alleen naar mijn kantoor.

 Op de tweede dag handelden wij beiden veel gemakkelijker. Ze leunde op mijn borst. Ik kon de geur van haar blouse ruiken. Ik realiseerde mij dat ik lange tijd niet heel goed naar deze vrouw gekeken had. Ik realiseerde mij ook dat ze niet jong meer was. Er waren fijne lijntjes in haar gezicht ontstaan en haar, haar begon grijs te worden. Ons huwelijk had zijn tol geëist. Een kort ogenblik vroeg ik mij af wat ik haar had aangedaan.

 Op de vierde dag, toen ik haar optilde, voelde ik een gevoel van intimiteit terugkeren. Dit was de vrouw die tien jaar van haar leven aan mij gegeven had. Op de vijfde en zesde dag realiseerde ik mij dat ons gevoel van intimiteit weer aan het groeien was. Ik vertelde Jane hier niet over. Het werd met de dag gemakkelijker om haar te dragen. Misschien dat de dagelijkse oefening mij sterker maakte.

 Op een ochtend was mijn vrouw haar kleding voor die dag aan het uitkiezen. Ze trok diverse jurken aan maar kon de geschikte jurk niet vinden. Toen verzuchtte ze: “Al mijn jurken zijn te groot geworden!”. Plotseling realiseerde ik mij dat ze zo mager geworden was en dat dat de reden was waarom ik haar makkelijker kon dragen.

 Plotseling zag ik het in … ze had zoveel pijn en verbitterdheid te dragen in haar hart. Onbewust stak ik mijn hand uit en raakte haar hoofd aan.

 Op dat moment kwam onze zoon de kamer binnen en zei: “Pap, het is tijd om mama naar beneden te dragen”. Voor hem was het dragen van zijn moeder door zijn vader een belangrijk onderdeel van zijn leven geworden. Mijn vrouw gebaarde onze zoon dichterbij te komen en ze hield hem stevig vast. Ik wendde mijn gezicht af omdat ik bang was van gedachten te zullen veranderen op het laatste moment. Daarna hield ik haar in mijn armen, liep van de slaapkamer door de zitkamer naar de gang. Haar arm lag op een zachte en natuurlijke wijze om mijn nek. Ik hield haar lichaam stevig vast, net als op onze trouwdag.

 Maar haar sterk verminderde gewicht maakte mij verdrietig. Op de laatste dag kon ik nauwelijks een stap nemen toen ik haar in mijn armen hield Onze zoon was al naar school gegaan. Ik hield haar stevig vast en zei: “Ik heb niet opgemerkt dat er in ons leven een gebrek aan intimiteit was”. Ik reed naar kantoor…. en sprong snel uit de auto, zonder deze op slot te doen. Ik was bang dat elke vertraging mij van gedachten zou doen veranderen. Ik liep naar boven. Jane deed de deur open en ik zei tegen haar: “Sorry, Jane, ik wil niet meer van mijn vrouw scheiden”.

Ze keek naar me, verbaasd, en raakte toen mijn voorhoofd aan. “Heb je koorts?” vroeg ze. Ik haalde haar hand van mijn voorhoofd. “Sorry, Jane”, zei ik, “ik ga niet scheiden. Mijn huwelijksleven was saai, waarschijnlijk omdat zij en ik de details van ons leven samen niet meer op waarde wisten te schatten, niet omdat we niet meer van elkaar hielden. Nu realiseer ik mij dat ik, sinds ik haar op onze huwelijksdag over de drempel van ons huis tilde, haar moet vasthouden tot de dood ons scheidt”. Jane leek plotseling wakker geschud te worden. Ze gaf mij een harde klap en sloeg de deur dicht. Ik hoorde haar in huilen uitbarsten. Ik liep de trap af en reed weg. Bij de bloemist op weg naar huis bestelde ik een boeket voor mijn vrouw. De verkoopster vroeg mij wat zij op het kaartje moest zetten. Ik lachte en schreef: “Ik zal je elke ochtend naar buiten dragen tot de dood ons scheidt”.

Die avond kwam ik thuis met het boeket in mijn handen en een glimlach op mijn gezicht. Ik rende de trap op en vond mijn vrouw in bed – dood. Mijn vrouw had maandenlang gevochten tegen KANKER en ik was zo druk geweest met Jane dat ik dat niet eens gemerkt had. Ze wist dat ze binnenkort zou overlijden en wilde mij behoeden voor ongeacht welke negatieve reactie van onze zoon als wij de scheiding zouden laten plaatsvinden. In de ogen van onze zoon ben ik in ieder geval een liefhebbende echtgenoot.

 De kleine details van onze levens zijn de dingen die er echt toe doen in een relatie. Het is niet het huis, de auto, eigendom, geld op de bank. Deze dingen creëren een omgeving waarin geluk kan gedijen maar kunnen op zich geen geluk geven.

 Dus vind de tijd om de vriend/vriendin van je echtgenoot/echtgenote te zijn en doe de kleine dingen voor elkaar die intimiteit veroorzaken. Heb een echt gelukkig huwelijk!

 Als je dit niet deelt, gebeurt er niets met je.

 Als je het wel doet, zou je je huwelijk wel eens kunnen redden. Veel mislukkingen in het leven zijn mensen die zich niet realiseerden hoe dicht ze bij succes waren op het moment dat zij opgaven.

 Denk eraan dat liefde de grootste schat is. Zonder liefde is er niets en met liefde is alles mogelijk. Liefde verdwijnt nooit, zelfs niet als de botten van een geliefde tot as verworden zijn. Net zoals de geur van sandelhout nooit verdwijnt, zelfs wanneer het helemaal vergaan is, is liefde de basis van de ziel en het is onvernietigbaar en daardoor eeuwig. Schoonheid kan vernietigd worden maar liefde niet.”

DEEL DIT VERHAAL NADAT JE HET GELEZEN HEBT

 — met Carine Respaillie.

 

Gaiapark deel 1 Zebra's en Giraffen en Kudu's.

Gaiapark Kerkrade deel 1: Zebra's, Giraffen en Kudu's. Deel twee en drie van het Gaiapark  staan inmiddels ook op YouTube. Kijk op:  http://www.youtube.com/v/trrrpNOKilo?version=3&autohide=1&autohide=1&feature=share&autoplay=1&attribution_tag=24JRdgKD5pl0QaaUbDpw3w&showinfo=1

Mijn kleinkinderen na aanrijding in het ziekenhuis

Vanavond hoorde ik van mijn dochter dat mijn twee kleinkinderen op weg naar de Jumbo, samen op één fiets, zijn aangereden. Beiden hebben veel kneuzingen. Ze zijn met de ziekenwagen naar het ziekenhuis gebracht en moeten minimaal een nachtje ter observatie in het ziekenhuis blijven. Zij kwamen van rechts en hadden voorrang. De politie is nog bezig met het onderzoek.

Omdat ik zelf heel veel op de fiets zit valt me dagelijks op dat automobilisten weinig rekening houden met fietsers, laat staan met kinderen. Je bent heel kwetsbaar op de fiets. Zelfs met de auto rijdend valt het op hoe vaak degene die geen voorrang heeft dit altijd nog heel snel even  pikt. Ditzelfde gebeurt nog erger met fietsers. De automobilist die nooit fietst pik je er zo uit. Zelf geef ik fietsers extra voorrang, ook al hebben ze dit niet. Helemaal als het regent. Zelf zit je droog, waarom zou je dan geen rekening houden met een ander die druipend in de regen moet wachten tot een rijtje auto's voorbij gereden is. Ik weet het, ook fietsers kunnen fouten maken en onverwachte bewegingen maken, waar je als automobilist van kunt schrikken.

Jammer dat we zo weinig rekening houden met elkaar in het verkeer. Hoe vaak moet ik niet aan de

remmen van mijn fiets hangen als ik vanaf de Molenberg de rotonde hier in Landgraaf afrij. De auto's letten er niet eens op dat wij van die berg afkomen. Vorige week scheelde het een haartje of ik werd geschept. Als mij iets gebeurt is dat erg, maar met kinderen moet je tien paar ogen extra gebruiken. Zij hebben nog niet dat overzicht wat wij als volwassene hebben. In dit geval was het niet eens de schuld van de kinderen. Wat en hoe het precies is gebeurt is ons nog niet bekend.

Lieve mensen denk ook eens aan die kwetsbare fietsers en wandelaars. Wanneer we met z'n allen een beetje rekening met elkaar in het verkeer zouden houden, zouden vandaag hun ouders, onze familie en ik nu niet zo in angst zitten. Zouden zoveel kinderen niet in een ziekenhuis belanden na een aanrijding, of zelfs erger, in het mortuarium. Geef eens voorrang, zelfs al heb je dat niet. Je maakt jezelf en de ander blij. Een goede daad is nooit weg en wij als fietser en wandelaar zijn u er dankbaar voor. Maus

De kinderen zijn inmiddels weer thuis en worden extra verwend. Bedankt voor alle lieve reacties. Heb net te horen gekregen van een collega dat witte koolbladeren, plat geplet, op de kneuzingen leggen, ze binnen een dag van de kneuzingen af zijn. Het proberen waard. Fijne zondag, Maus

Landelijke dag van de stilte in Schinveldse bossen

Landelijke dag van de stilte in Schinveldse bossen

Het toelaten van stilte in je leven en een bijzondere beleving

Met 19 mensen verzamelden we ons rond half tien bij Atelier Kristalberg van Jos van Wunnik te Schinveld, zuid Limburg. Het eerste wat opviel waren zijn prachtige schilderijen. Een eigen stijl en toch een vleugje van Gogh proefde ik er in. Mooi en indrukwekkend. De kleuren afwisselend teer en helder. Lees verder op:  http://levensverhalenvanjouenmij.blogspot.nl/

De tandarts en mijn angst hiervoor, kent u dat?

Vandaag moet ik naar de tandarts. Het implantaat moet er gedeeltelijk uit om een nieuw ondergebit te plaatsen. Dat gaat niet zonder slag of stoot. Destijds is na de plaatsing van het implantaat gebleken dat één kant op een zenuw rustte. De pijn was ondragelijk. Opnieuw 2 operaties en nog steeds zit dat ene stuk op een zenuw. Bij elke beweging aan het implantaat, zoals vandaag, moet alles stevig verdoofd worden anders is de pijn niet te harden. Maar die anderhalve minuut van injectie inspuiten is minstens zo erg. Ik weet het, er zijn veel ergere pijnen, maar helaas vanaf mijn eerste tandartsenbezoek toen ik 4 jaar was en bij een onverschillige militaire arts terecht kwam die zonder verdoving twee melktanden trok, was ik al doodsbang. Het is nooit veranderd.

Geboren in de oorlog verdroeg ik als kind geen moedermelk, geen geiten of normale melk. Was overal allergisch voor. Melklactose hoorde ik jaren geleden. Ik lag op sterven, was al opgegeven om dood te gaan met drie maanden. Er zijn dagen in mijn leven geweest dat ik me afvroeg waarom ik toen toch gekozen heb voor dit leven. Toch koos ik hiervoor. Blijkbaar was dat de afspraak die ik gemaakt had voor mijn geboorte. Zou ik echt hebben willen leren wat eenzaamheid was, want dat was mijn geboorteafspraak. Leren wat alleen zijn betekent.

Nu, dat heb ik echt geweten. Behalve de jaren met Berry, is het leven eenzaam en alleen geweest. Toen wist ik nog niet zo goed dat je nooit alleen bent, wel eenzaam kunt zijn. Je beschermengel en gids is altijd bij je. Vanaf de dag van je geboorte, tot het moment dat je sterft. Ik noem het naar huis gaan. Voor mij is aan die andere zijde mijn thuis en de aarde een doorgangsproces om te leren.

Maar goed de tandarts. Met mijn achttiende jaar kwam ik terecht bij een tandarts in Voorburg.

Op zekere dag moest hij zes keer met lange dunne naaldjes in mijn tandvlees werken, beweerde hij. Een verdoving was niet nodig, deed geen zeer, waren zijn worden. De pijn was ondragelijk. De angst steeds groter voor het volgende naaldje. De pijn die werkelijk ondragelijk was maakte dat ik na inbrengen van het derde naaldje flauw viel. Half op de grond liggend en op het voetstuk van de stoel kwam ik bij. Mijn ene schoen lag ergens op de grond vlak bij me, de andere lag ver in een hoek geschopt. De tandarts hielp me overeind gaf me een klap in mijn gezicht en wilde me niet verder helpen. Net alsof ik dat wel had gewild. Hij had het gewoon kunnen verdoven, in plaats van me zo'n pijnlijke behandeling te geven, die misschien helemaal niet nodig was geweest. Nooit in mijn leven heeft een andere tandarts dit ooit voorgesteld om te doen. Maar ja, ook toen zat ik in het ziekenfonds en werd toch alles betaald.

 

Op mijn achtentwintigste kon het niet langer. Dagelijks pijn in mijn mond, alles had er allang uitgemoeten. Nu was het niet meer te harden. Onze buurman en goede vriend Piet eiste dat ik nu alles er uit zou laten halen. In Rotterdam, waar wij op dat moment woonden, waren net een paar klinieken geopend die onder narcose je hele gebit trokken en 's avonds een nieuw gebit op de wonden drukten. Op die manier had je wel een paar weken pijn, maar liep je geen uur zonder tanden. Geweldig. Mijn ego vond zonder tanden lopen het ergste wat er was. Dat is trouwens nog steeds zo. Het moest wel 's nachts uit. Wat denk je hoe moeilijk het is om dat aan een man te vertellen waar je misschien mee verder wil. Berry had er nooit moeite mee, deed het zelf ook gewoon uit, klaar is kees. Mijn ex-vriend nam het net zo gemoedelijk op. Dan doe ik het toch ook uit! Maar nog steeds voel ik het als een soort schaamte, hoewel miljoenen mensen hetzelfde probleem hebben, zeker op de leeftijd die ik nu heb. Ik koos een kliniek uit die de beste naam had en kwam tot de ontdekking dat onder narcose gaan juist in deze kliniek niet werd gedaan. Wat nu? Toch maar gedaan. In de andere kliniek was tijdens mijn nadenkdagen een vrouw niet uit de narcose gekomen. De keus bleef zwaar. De angst voor injecties groot. De tafel lag letterlijk te schudden door mijn angst en de pijn. Met twee man moest ik vastgehouden worden en negenendertig injecties waren nodig om mij verdoofd te krijgen. Volgens de dokter kregen ze een grote vent eerder verdoofd. 's avonds weer terug om het nieuwe gebit in een mond vol wonden te plaatsen. Drie weken nauwelijks eten maakte in ieder geval dat ik weer een paar kilo was afgevallen, een zoete troost.

Vandaag is het opnieuw zover. Een nieuw ondergebit moet worden geplaatst. Dus de injectienaald staat al klaar. Een lang dun naaldje, die volgens mij tot in het bot doordringt. Een prik in je arm voel je nauwelijks als ze bloed prikken of een infuus inbrengen, Waarom is deze zo pijnlijk, vraag ik me steeds weer af. Och arm, heel even heb ik echt medelijden met mezelf dat de angst voor de injectienaald zo groot is. Dom ook, vind ik. Angst maakt het erger. Er zijn zoveel mensen die dagelijks een naald in hun lichaam krijgen en andere, veel ergere pijnen lijden. Waarom helpt dit nu even niet mijn angst en de pijn van de naald direct los te laten. Ach, we zijn mensen en voelen onze eigen pijn het ergste. Dus lieve mensen, mocht alles bij u veel pijnlijker zijn, lach me dan maar even uit. Ik verdien het en u lucht het misschien even op.

 

Fijne dag en lieve groet, Maus

Levensverhalen van jou en mij: De drie verhalen intimiteit en seks, geplaatst apr...

Levensverhalen van jou en mij: De drie verhalen intimiteit en seks, geplaatst apr...: De drie verhalen intimiteit en seks, geplaatst april 2012, waren tijdelijk niet meer te vinden. Vanaf vandaag zijn deze drie verhalen opnieu...

Ik heb geen tijd

  Vrijwel iedereen gebruikt die smoes af en toe of heel vaak als excuus. We gebruiken hem beslist niet als het om leuke dingen gaat, die in onze kraam te pas komen. Dus ga ik onderstaande les maar weer ter harte nemen, want inderdaad merk ik de laatste tijd dat mijn lach een beetje aan het verdwijnen is, ik aan slapeloosheid lijd, soms moe en prikkelbaar ben.
Zoals de omraam onderaan schrijft, is het werkelijk in de praktijk. Men heeft geen tijd meer voor elkaar, geen tijd om eens rustig te genieten van de dingen om ons heen. Als we eerlijk naar onszelf kijken wordt het ook vaak als smoes gebruikt wanneer men ergens geen zin in heeft.

Hoewel ik gisteren een prachtige dag heb doorgebracht bij vrienden, mooie boodschappen door kreeg via een kaartlegging, plus een heerlijke Reikibehandeling, is het opnieuw een slapeloze nacht, de derde op rij. Plus nog eens volle maan, waar ik altijd last van heb. Jammer die mooie en positieve boodschappen houden me echt uit mijn slaap en hebben sterk de overhand. Toch voelt het niet echt negatief aan, zo zonder slaap. Het is alleen overdag vermoeiend, want dan komt de inzinking. Bovendien wil ik beslist van de dag geen nacht maken.  

Terug naar de omraam. Meditatie. Ik zou willen dat ik het goed kon. Samen in een groep lukt het nog wel, maar alleen thuis kan ik me zelden concentreren. Ben door het minste geringste afgeleid en mijn hersens hebben geen seconde rust en stilte in zich. Ze malen en malen. Herkent u dit ook? Heel vervelend, want het gaat dag en nacht door. Heb ik veel om over te piekeren? Natuurlijk, er zijn heel veel onderwerpen die me bezig houden. Sommige gedachten zijn fijn, anderen verdrietig. Het leven geeft en neemt en dat blijft in die hersencellen doorwerken, waardoor we het meestal nog een graadje erger maken. Je zou toch zeggen dat als je tijd hebt om te piekeren, je die tijd om kunt zetten in positieve gedachten, gebeden of oefeningen. Waarom doen wij als mens vaker het minst goede voor onszelf? En dat terwijl we weten dat het anders kan. Zijn dat die donkere kanten in ons, die de overhand krijgen? Het duiveltje op onze schouder die het vaker wil winnen van het engeltje op onze andere schouder?  

Als ik ga fietsen of zomaar de auto pak, dan zeg ik altijd tegen de engeltjes; 'wijs me de weg maar waar ik heen moet'. Het werkt altijd. Er gebeurt iets leuks, of ik krijg een prachtig onderwerp voor mijn lens. Ontmoet mensen onderweg, of ik kom ergens zomaar bij een gebeuren langs, waar ik iets van meekrijg. Dit overkomt me als ik alles over durf te geven. Zo'n dag is een cadeautje. Waarom geef ik het niet over als ik niet kan slapen of als ik het moeilijk heb, terwijl ik weet dat ik het alleen maar over hoef te geven. Ik vraag gewoon Aan God om mijn pijn, verdriet of slapeloosheid in zijn handen te nemen en binnen tien minuten voel ik mij een totaal ander mens. Gek hè dat ik daar nu pas weer aan denk, terwijl ik het verhaaltje van de omraam lees en zit te schrijven. Nu, dan maak ik het ook niet langer. Ik ga me overgeven aan de engelen en aan Hem, die boven alles staat. Want ik geloof in God, maar u misschien in Allah, Boeddha, een totempaal of in niets. Alles is goed. Ik ben er van overtuigd dat ieder van ons weet dat er iets hogers boven ons staat, wat dat voor u dan ook mag zijn. Alles is goed. Welterusten. Hoewel, het is inmiddels half zeven in de morgen is, dus voor zo, gezond weer op. Maus 

Dagtekst van zaterdag 19 oktober 2013

"Zeg niet dat je geen tijd genoeg hebt om aan spirituele oefeningen te besteden, omdat je ‘s morgens naar je werk moet en vóór die tijd nog heel veel dingen moet doen, en wanneer je
‘s avonds thuiskomt idem dito… Want dan zal ik je antwoorden dat wanneer je geen tijd hebt om in de harmonie en het licht te zijn, je altijd voldoende tijd zult hebben om in onrust, wanorde en duisternis te verkeren. Eén ding dat zeker voorkomt in het leven, is dat men verdrietig, zwak en ontmoedigd is; en iets wat minder zeker is, dat men gelukkig, sterk en sereen is. Hoe komt dat? Door dat zinnetje dat iedereen graag in de mond neemt: ‘Ik heb geen tijd!’ Dat is een gemakkelijke manier om luiheid en gebrek aan initiatief te rechtvaardigen. Geen tijd om je te concentreren, te mediteren, te bidden, oefeningen te doen om weerbaarder en verlichter te worden? Wat voor toekomst bereid je jezelf op deze manier?"
Omraam Mikhaël Aïvanhov