“Die avond kwam ik
thuis en terwijl mijn vrouw het eten opdiende, hield ik haar hand vast en zei:
“Ik moet je iets vertellen”. Ze ging zitten en at in stilte. Weer zag ik de
pijn in haar ogen. Plotseling wist ik
niet hoe ik het moest zeggen maar ik moest haar laten weten waaraan ik dacht.
“Ik wil scheiden”. Ik sneed het onderwerp op kalme wijze aan. Ze leek niet
gekwetst door mijn woorden. In plaats daarvan vroeg ze zacht: “Waarom?”.
Ik vermeed haar vraag, wat haar boos maakte. Ze gooide haar
kippenpootje weg en schreeuwde mij toe: “Jij bent geen man!”. Die avond hebben
we niet meer met elkaar gepraat. Ze huilde. Ik wist dat ze wilde uitzoeken wat
er mis gegaan was met ons huwelijk maar ik kon haar nauwelijks een bevredigend
antwoord geven; ik had mijn hart verloren aan Jane. Ik hield niet meer van mijn
vrouw, ik had slechts medelijden met haar.
Met een diep gevoel
van schuld schreef ik een scheidingsovereenkomst waarin stond dat zij ons huis,
onze auto en 30% van de aandelen van mijn bedrijf mocht hebben. Ze keek er
vluchtig naar en scheurde het voorstel in stukken. De vrouw die tien jaar van
haar leven met mij gedeeld had, was een vreemde voor mij geworden. Het speet
mij van de door haar verspilde tijd, inzet en energie maar ik kon niet
terugnemen wat ik gezegd had want ik hield zo verschrikkelijk veel van Jane.
Eindelijk begon ze hard in mijn gezicht te schreeuwen, wat ik verwacht had dat
zou gebeuren. Voor mij was haar geschreeuw eigenlijk een soort opluchting. Het
idee van echtscheiding waardoor ik al enkele weken geobsedeerd was, leek nu
gerechtvaardigd en duidelijker.
De volgende dag kwam
ik erg laat thuis en vond haar aan tafel terwijl ze iets zat te schrijven. Ik
at niet en ging regelrecht naar bed en viel snel in slaap omdat ik moe was na
een gebeurtenisrijke dag met Jane. Toen ik wakker werd, zat ze nog steeds te
schrijven aan tafel. Het kon mij niet schelen dus ik draaide me om en sliep
weer.
De volgende ochtend
presenteerde zij haar echtscheidingsvoorwaarden: ze wilde niets van mij maar
had een maand opzegtermijn nodig vóór de scheiding. Ze vroeg mij om gedurende
die maand samen een zo normaal mogelijk leven te lijden. Haar redenen waren
eenvoudig: onze zoon moest examen doen over een maand en ze wilde hem niet
verstoren met ons gebroken huwelijk.
Ik kon mij hierin
vinden. Maar er was meer: ze vroeg me mij te herinneren hoe ik haar op onze
huwelijksdag de bruidssuite in had gedragen. Ze vroeg mij om haar iedere dag
van de komende maand uit onze slaapkamer naar de voordeur te dragen. Ik dacht
dat ze gek geworden was. Alleen om onze laatste dagen samen draaglijk te maken,
accepteerde ik haar vreemde verzoek.
Ik vertelde Jane over
de scheidingsvoorwaarden van mijn vrouw. Ze lachte hard en vond de eisen
belachelijk. “Het maakt niet uit welke trucjes ze toepast, ze zal de scheiding
onder ogen moeten zien”, zei ze minachtend.
Mijn vrouw en ik
hadden geen lichamelijk contact meer gehad sinds ik mijn wens om te scheiden zo
duidelijk tot uitdrukking had gebracht. Dus toen ik haar de eerste dag naar de
voordeur droeg, voelde het voor beiden onwennig. Onze zoon klapte achter ons in
zijn handen en riep: “Papa houdt mama in zijn armen!”. Zijn woorden bezorgden
mij een gevoel van pijn. Van de slaapkamer naar de zitkamer, dan naar de deur;
ik liep meer dan tien meter met haar in mijn armen. Ze sloot haar ogen en zei
zacht: “Vertel onze zoon niet over de scheiding”. Ik knikte, terwijl ik een
beetje ondersteboven was. Ik zette haar buiten neer. Ze liep naar de bushalte
om naar haar werk te gaan. Ik reed alleen naar mijn kantoor.
Op de tweede dag
handelden wij beiden veel gemakkelijker. Ze leunde op mijn borst. Ik kon de
geur van haar blouse ruiken. Ik realiseerde mij dat ik lange tijd niet heel
goed naar deze vrouw gekeken had. Ik realiseerde mij ook dat ze niet jong meer
was. Er waren fijne lijntjes in haar gezicht ontstaan en haar, haar begon grijs
te worden. Ons huwelijk had zijn tol geëist. Een kort ogenblik vroeg ik mij af
wat ik haar had aangedaan.
Op de vierde dag,
toen ik haar optilde, voelde ik een gevoel van intimiteit terugkeren. Dit was
de vrouw die tien jaar van haar leven aan mij gegeven had. Op de vijfde en
zesde dag realiseerde ik mij dat ons gevoel van intimiteit weer aan het groeien
was. Ik vertelde Jane hier niet over. Het werd met de dag gemakkelijker om haar
te dragen. Misschien dat de dagelijkse oefening mij sterker maakte.
Op een ochtend was
mijn vrouw haar kleding voor die dag aan het uitkiezen. Ze trok diverse jurken
aan maar kon de geschikte jurk niet vinden. Toen verzuchtte ze: “Al mijn jurken
zijn te groot geworden!”. Plotseling realiseerde ik mij dat ze zo mager
geworden was en dat dat de reden was waarom ik haar makkelijker kon dragen.
Plotseling zag ik het
in … ze had zoveel pijn en verbitterdheid te dragen in haar hart. Onbewust stak
ik mijn hand uit en raakte haar hoofd aan.
Op dat moment kwam
onze zoon de kamer binnen en zei: “Pap, het is tijd om mama naar beneden te
dragen”. Voor hem was het dragen van zijn moeder door zijn vader een belangrijk
onderdeel van zijn leven geworden. Mijn vrouw gebaarde onze zoon dichterbij te
komen en ze hield hem stevig vast. Ik wendde mijn gezicht af omdat ik bang was
van gedachten te zullen veranderen op het laatste moment. Daarna hield ik haar
in mijn armen, liep van de slaapkamer door de zitkamer naar de gang. Haar arm
lag op een zachte en natuurlijke wijze om mijn nek. Ik hield haar lichaam
stevig vast, net als op onze trouwdag.
Maar haar sterk
verminderde gewicht maakte mij verdrietig. Op de laatste dag kon ik nauwelijks
een stap nemen toen ik haar in mijn armen hield Onze zoon was al naar school
gegaan. Ik hield haar stevig vast en zei: “Ik heb niet opgemerkt dat er in ons
leven een gebrek aan intimiteit was”. Ik reed naar kantoor…. en sprong snel uit
de auto, zonder deze op slot te doen. Ik was bang dat elke vertraging mij van
gedachten zou doen veranderen. Ik liep naar boven. Jane deed de deur open en ik
zei tegen haar: “Sorry, Jane, ik wil niet meer van mijn vrouw scheiden”.
Ze keek naar me, verbaasd, en raakte toen mijn voorhoofd
aan. “Heb je koorts?” vroeg ze. Ik haalde haar hand van mijn voorhoofd. “Sorry,
Jane”, zei ik, “ik ga niet scheiden. Mijn huwelijksleven was saai,
waarschijnlijk omdat zij en ik de details van ons leven samen niet meer op
waarde wisten te schatten, niet omdat we niet meer van elkaar hielden. Nu
realiseer ik mij dat ik, sinds ik haar op onze huwelijksdag over de drempel van
ons huis tilde, haar moet vasthouden tot de dood ons scheidt”. Jane leek
plotseling wakker geschud te worden. Ze gaf mij een harde klap en sloeg de deur
dicht. Ik hoorde haar in huilen uitbarsten. Ik liep de trap af en reed weg. Bij
de bloemist op weg naar huis bestelde ik een boeket voor mijn vrouw. De
verkoopster vroeg mij wat zij op het kaartje moest zetten. Ik lachte en
schreef: “Ik zal je elke ochtend naar buiten dragen tot de dood ons scheidt”.
Die avond kwam ik thuis met het boeket in mijn handen en een
glimlach op mijn gezicht. Ik rende de trap op en vond mijn vrouw in bed – dood.
Mijn vrouw had maandenlang gevochten tegen KANKER en ik was zo druk geweest met
Jane dat ik dat niet eens gemerkt had. Ze wist dat ze binnenkort zou overlijden
en wilde mij behoeden voor ongeacht welke negatieve reactie van onze zoon als
wij de scheiding zouden laten plaatsvinden. In de ogen van onze zoon ben ik in
ieder geval een liefhebbende echtgenoot.
De kleine details van
onze levens zijn de dingen die er echt toe doen in een relatie. Het is niet het
huis, de auto, eigendom, geld op de bank. Deze dingen creëren een omgeving
waarin geluk kan gedijen maar kunnen op zich geen geluk geven.
Dus vind de tijd om
de vriend/vriendin van je echtgenoot/echtgenote te zijn en doe de kleine dingen
voor elkaar die intimiteit veroorzaken. Heb een echt gelukkig huwelijk!
Als je dit niet
deelt, gebeurt er niets met je.
Als je het wel doet,
zou je je huwelijk wel eens kunnen redden. Veel mislukkingen in het leven zijn
mensen die zich niet realiseerden hoe dicht ze bij succes waren op het moment
dat zij opgaven.
Denk eraan dat liefde
de grootste schat is. Zonder liefde is er niets en met liefde is alles
mogelijk. Liefde verdwijnt nooit, zelfs niet als de botten van een geliefde tot
as verworden zijn. Net zoals de geur van sandelhout nooit verdwijnt, zelfs
wanneer het helemaal vergaan is, is liefde de basis van de ziel en het is
onvernietigbaar en daardoor eeuwig. Schoonheid kan vernietigd worden maar
liefde niet.”
DEEL DIT VERHAAL NADAT JE HET GELEZEN HEBT
— met Carine
Respaillie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten