Klik op: http://www.fotowedstrijd.nl/fotos/beste en geef mij jouw stem door op mijn foto “Groningen bij nacht” te stemmen. Het kan nog tot 14 februari. Je mag maar 1x stemmen, maar dat kan net genoeg zijn.
TV commercial
Gisteren speelde ik mee in een tv-commercial van Robeco, die tussen half en eind februari op tv komt. Mijn minimale bijrolletje: oudere vrouw op de fiets. Natuurlijk moet je altijd wachten of jouw bijdrage werkelijk gebruikt wordt, dat zie je pas achteraf. Je krijgt er een kleine vergoeding voor, waar ik net de reiskosten van kan betalen. Het gaat mij ook niet om het geld, het is heel leuk om te doen en geeft weer eens wat andere kleur in je leven. Vroeger deed ik dit veel vaker. De benzinekosten waren toen veel lager, dus was het nog te doen. Je zat voor 35 gulden de hele dag op een filmzet. Deed met veel plezier eindeloos de scènes over en genoot van de maaltijden en verzorging die je kreeg. Meestal was dat allemaal perfect geregeld. Het kon, met mijn gele busje op en neer rijdend van Limburg naar het westen, financieel net uit. Echter als ik de werkelijke kosten rekende, moest ik er natuurlijk geld op toeleggen. Dat woog echter niet op tegen het plezier wat je had. Sinds invoering van de euro, waar ik altijd op tegen ben geweest, omdat ik had voorzien wat zou gebeuren, moest ik stoppen. Kon ik hoogstens af en toe een fotoshoot aannemen. Die worden een stuk beter betaald, zodat je ook nog iets overhoudt. Echter die shoots liggen niet voor het oprapen. Misschien wordt het makkelijker nu ik wat ouder word, maar voorheen waren er duizenden in een dozijn en zaten ze niet altijd op mijn gezicht te wachten. Meestal viel ik tussen wal en schip. Te jong voor het één en te oud voor het ander. Maar 4 februari word ik 70, een respectabele leeftijd, dus begin ik weer mee te tellen in dit wereldje.
Voor de Robeco tv commercial zou ik 70 euro ontvangen, dus schreef ik in en werd aangenomen. Omdat mijn eigen fiets mee moest kreeg ik de parkeerkosten ook betaald. Een uitzondering, anders had er geld bij gemoeten en had ik nee moeten zeggen. Het werd een gezellige ontmoeting met een paar oud collega’s, die ik jaren niet had gezien. We konden de hele ochtend alles te drinken krijgen, daar mankeerde niets aan. Toch ontstond er een klein wolkje boven mijn hoofd toen ik een stukje vla bestelde. Er werd ook duidelijk gezegd dat dit voor eigen rekening was, wat ik geen probleem vond. Nu kun je een vla in 8 of 12 stukjes verdelen. Het laatste was van toepassing 1/12 deel van de “Limburgse”Vla. De rekening die werd gepresenteerd € 4.25. Ik schrok me kapot en zei: ‘dat kan toch niet waar zijn?”
Het was waar. Ik zat op de duurste locatie van Rotterdam en daar werden dit soort prijzen berekend. Zelfs de echte Limburgse restaurants heb ik nog nooit 4.25 zien berekenen voor een nietig stukje vla. Ik besloot er maar extra van te genieten, maar eigenlijk was me de smaak wat zuur geworden. Er was al eerder een kleine aanvaring geweest met deze serveerster. Toen wij ’s morgens aankwamen zaten alle jongelui op krukken. Nu mag en kan ik niet lang op een kruk zitten, dus nam ik in het andere stuk van de ruimte plaats aan een tafel. Nog een paar anderen volgden mijn voorbeeld. Na de opnamen nam ik opnieuw plaats aan die tafel en sommeerde de serveerster dat ik maar op een kruk moest zitten. Ik vertelde dat ik herniapatiënt was en daar niet op kon zitten voor de lange wachttijd. Uiteindelijk mocht ik na veel gepraat op de stoel van de baas zitten, maar als hij kwam moest ik wel verdwijnen. Het restaurant zou tussen de middag vol zitten en zij hadden alle tafeltjes nodig.
Groot was mijn verbazing toen andere figuranten even later wel een paar tafels in datzelfde restaurantgedeelte in beslag namen, waar niets van werd gezegd. Zou dat komen omdat het mannen waren? Nog groter werd de verbazing dat uiteindelijk niet eens de helft van het restaurant was bezet voor wij weg mochten. Je kunt je afvragen of hier dus met twee maten werd gemeten. Ik zal het nooit te weten komen.
We wisten niet zeker of we ook de middag moesten blijven. Het stond wel in de papieren, maar omdat er niets over eten bekend was en er enkele andere figuranten bij kwamen, waren we hierover aan het praten. Ter sprake kwam ook dat het restaurantje aan mensen die een broodje hadden besteld, hiervoor € 8 euro berekende. Op dat moment zei ik ook op licht verontwaardigde toon, mijn prijs betreffende de bestelde vla. Uitgerekend kwam op dat moment net de serveerster aanlopen en hoorde alleen mijn klacht. Ze liep direct naar de leiding en ik kreeg een opmerking hierover. Ik zag ook wel de redelijkheid hiervan in en heb mijn excuses aangeboden. Ik had beter mijn mond kunnen houden. Echter wij waren onder elkaar en er was al gemopper hierover. Maar ja, mijn westerse eerlijkheid en openheid speelt mij af en toe nog danig parten.
Het herinnerde mij er aan toen ik op school zat. Iedereen kon van alles zeggen, op het moment dat ik iets zei, was het altijd raak. Herkent u of had u dat ook? Er zijn mensen die alles kunnen doen en laten zonder dat er een haan naar kraait. Mij lukt dat niet. Heb er ook niet zoveel behoefte aan. Dit restaurant gaf haar mening in prijzen, ik in taal. En er is toch nog steeds vrijheid van meningsuiting? Hoewel? Tegenwoordig kun je ook daar je vraagtekens bij zetten.
Toch verbaast het mij niet dat juist in de horeca zovelen failliet gaan. Het zijn veelal juist die bedrijven waar de prijzen de pan zijn uitgestegen. Het verschil merken we al in de danszalen. Wij dansen twee tot drie keer per week. De ene danszaal vraagt nog steeds € 1.60 tot 2.50 per limonade, biertje of glas wijn, met gratis toegang of in geval een band die speelt, € 3 inkom. In één van de danszalen in Hasselt te België vraagt men € 2.75 tot 5.00 voor een biertje, of glas wijn. Daar is de toegang alweer verhoogd met een euro naar € 5.00. Het is niet meer op te brengen en de lol gaat er dan ook af. We gaan er ook steeds minder heen. Als ik vertel dat deze danszaal, vroeger toen de vader nog leefde echt zo vol zat dat je nauwelijks ruimte had om te dansen en de zaal nu half leeg is, kun je je afvragen hoe dat komt. Sinds de vader, vroegere eigenaar, is gestorven zijn de prijzen 1/3 duurder geworden in tijd van 3 tot 4 jaar.
Natuurlijk kun je stellen dat alle prijzen omhoog zijn gegaan, maar elk horecabedrijf zou ook moeten kijken wat voordeel oplevert. Hogere prijzen of meer klandizie. Het laatste lijkt mij belangrijker. Meer klandizie geeft ook goede reclame. Hogere prijzen is negatieve reclame. Zelf zou ik geen reclame maken voor een bedrijf welk voor 1/12 stukje vla € 4,25 rekent.
Zie ik het verkeerd? U mag reageren. Positief of negatief, alles wordt geplaatst.
.JPG)
