Gisteravond ben ik naar een lezing geweest van de
schrijfster José Franssen. Ergens rond 1989 - 1990 heb ik bij haar drie
cursussen “dagboek en levensverhalen” leren schrijven. Ik schreef toen al
verhalen omdat ik in die tijd nog als buschauffeur werkte en alles opschreef
wat er dagelijks gebeurde. Er gebeurde heel veel onderweg en menige klacht van
een vakantieganger kon ik ontzenuwen doordat ik alles beschreef wat op zo’n dag
gebeurde. Meestal kwam dat pas na zo’n twee tot drie maanden bij ons als
chauffeur terecht, net alsof we ons dat nog konden herinneren. Doordat ik alles
op papier had staan, kon ik als een van de weinige chauffeurs duidelijkheid
verschaffen door mijn verhalen van die dagen naar de directie te sturen.
José herkende me direct, al begreep ik daar niets van. 27
Jaar elkaar nooit meer gezien te hebben is heel lang en dan nog iemand
onthouden vind ik heel knap. Ik vond het
enig om haar terug te zien. De lezing ging over haar nieuwe boek:
“Hou me maar vast”.
Mijn moeder, Alzheimer en ik”
Het boek verschijnt in maart en José geeft verschillende
boekpresentaties, waaronder in Venlo, Roermond en Maastricht. Zij is een
boeiend spreekster, waar de tijd bij omvliegt. Voor iedereen die belangstelling
heeft voor het ontwikkelen van zijn of haar schrijftalent kan ik zeker haar
website aanbevelen. Hierop staan 52 oefeningen. Voor iedere week van het jaar
één om te doen. Een cruciale fout is dat ik nogal eens de gewoonte heb om
cijfers in getallen te schrijven, terwijl dat in woorden moet worden
uitgedrukt. Het is gemakzucht, ik weet het. Ook vandaag dus. Daarnaast heeft José
een rubriek “snipperberichten”. Een landschap vol herinneringen uitgedrukt in
korte verhalen. Ik zal er zeker weer eens induiken en de schrijfregeltjes in me
opnemen.
Ik heb er een hekel aan om ’s avonds bij dit weer er op uit
te gaan, maar over deze lezing had ik geen moment van twijfel. Juist door José
ben ik destijds gestimuleerd om het bij korte verhalen te houden, dat ligt mij
het meeste. Ik schrijf die in de blogs: “Levensverhalen van jou en mij en Heb
jij dat nu ook”. Daarnaast de blogs “Santiago”-en “Rome” op de elektrische
fiets. De laatste tijd was er minder te schrijven. Natuurlijk wat kleine
belevenissen tijdens fietstochten en het fotograferen. Echter wanneer je
urenlang in een schuilhut zit te wachten achter je camera, valt er niet veel te
beleven. Je staart over het wateroppervlak of over de velden in de hoop om
altijd weer de mooiste foto van je leven te maken.
Tijdens het schrijven van dit verhaaltje besef ik hoeveel
van die verhalen verloren zijn gegaan. Alles werd op diskettes gezet en waar
die gebleven zijn? Waarschijnlijk tijdens een of andere verhuizing weggegooid.
Ik zou er niets meer mee kunnen. Een aantal verhalen is wel overgezet naar de
nieuwere computers, maar waren in een ander programma dan Word geschreven. Het
gevolg is dat er allemaal onleesbare tekens staan. Toch heb ik die ergens nog
op een harde schijf bewaard, omdat mijn hart het niet kon verkrijgen ze weg te
gooien. Ook heb ik destijds ieder verhaal uitgeprint. Gelukkig liggen die
boeken vol nog wel ergens in een vergeten hoekje. Maar om dat nu allemaal over
te schrijven gaat me te ver.
Tijdens de lezing komt mijn ooit geschreven boek boven in
mijn herinnering. Het begon bij de hartoperatie van Berry, september 1997en
eigenlijk vond ik het eerste hoofdstuk het meest ontroerende, omdat daar een
deel van ons leven in werd beschreven. Misschien de moeite waard om het toch
weer eens open te slaan? Ach wie weet? De toekomst ligt nog voor me en net als
bij ieder ander is elke dag een nieuwe dag vol belevenissen. Soms vermengd met
een stukje weemoed. Andere momenten, gelukkig de meeste, zijn vol nieuwe belevenissen
om kleine of grote verhaaltjes over te schrijven. Fijne dag allemaal.
