© Maus Sturmer

Heb jij dit nu ook of herken je dit? Vaak hoor ik onderweg een gesprek of een losse opmerking die me raakt, lees iets in de krant of zie wat op tv. Op zo’n moment komen woorden, gedachten of een gedichtje naar boven, waar ik niets mee deed of het gewoon weer vergat, omdat er net niets voorhanden was om het op te schrijven. Sinds onze reis naar Santiago werd de gedachte steeds sterker dat ik al die losse gedachten en ingevingen op moest schrijven. Het zijn de dagelijks dingen die gebeuren. Soms schrijf ik ook over dingen die ik in het verleden heb meegemaakt en opgeschreven, omdat ze nog dagelijks gebeuren en nooit veranderen in het leven. Wil je op een artikeltje reageren, wordt dan volger van deze rubriek of schrijf naar maus-sturmer@home.nl. Je kunt je ook aanmelden bij Twitter: @maussturmer. Teksten, verhalen, gedichten, foto’s en andere zaken op dit Blog zijn en hebben allemaal het copyright en eigendomsrecht van Maus Sturmer. Niets hiervan mag gekopieerd en/of gebruikt worden zonder schriftelijke toestemming van haarzelf. Komen er plaatjes en/of artikeltjes van derden in voor, wordt altijd het copyright erbij vermeld. In verband met privacy zijn sommige namen onder pseudoniemen vermeld.

zaterdag 14 maart 2015

Tefaf in Maastricht



 
Een jaar geleden schreef Hans van der Liet dat hij naar de Tefaf was geweest. Ik reageerde met de woorden 'geweldig. Is al jaren ook mijn wens, maar de toegang is veel te duur voor gewone mensen. Hans reageerde heel spontaan met de woorden dat ik volgende keer zijn gast zou zijn. Ik legde het naast me neer, omdat ervaring leert dat vele beloftes niet worden nagekomen. Echter niet bij Hans. Drie weken geleden moest ik aangeven welke dagen ik wel of niet mee kon. Vandaag was he...t zo ver. Een belofte die waargemaakt wordt is heel bijzonder en kostbaar.
Om 12.30 stond ik bij station Maastricht om Hans af te halen van de trein. Een heerlijke middag volgde. Aan gespreksstof ontbrak het zeker niet. Daarnaast kreeg ik alle ruimte van Hans om te genieten van vooral de prachtige schilderijen, terwijl hij mensen ontmoette en mensen bekeek. Een grote flater sloeg ik toen ik hem 15 jaar ouder schatte dan hij was. Het werd me niet kwalijk genomen. Om de middag af te ronden bood ik aan om bij mij nasi goreng te eten, zodat de middag een leuke afsluiting kreeg.
Bedankt Hans voor de leuke middag en de twee foto's. Zelf had ik de camera niet mee naar binnen genomen, omdat ik geen idee had dat ik mocht fotograferen. Een dag met een gouden randje

 
Gepost door op

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Abonneren op: Reacties posten (Atom)