 |
| De chambarettes, zoals ik ze ken uit het verleden. |
Vanmorgen rond 10 uur arriveren met 15 personen bij het klooster van Koningsbosch. Van buiten ziet het er nog goed uit, maar als we binnenkomen schrik je behoorlijk. Uitgewoond en verwaarloosd ziet het er uit. Het is niet nodig er veel woorden over vuil te maken, de foto's spreken voor zichzelf. Jammer dat we met dergelijk cultuurgoed zo slecht omgaan. De muren zitten vol vochtplekken, de trappen zijn uitgesleten. Hoeveel voetstappen zouden hier over heen gegaan zijn? Waren ze gelukkig? Voelden ze zich happy in deze gemeenschap? Vragen die altijd onbeantwoord zullen blijven. Het gebouw staat er doods en eenzaam, met alleen de muizen die er ronddolen. Hier en daar een enkele rattenkeutel ertussendoor. Je kunt onderscheiden waar vader Prior zijn kamer had en de hogere rangen in het klooster hadden grotere kamers, dan de eenvoudige chambarettes. De vroegere Vader Prior die dames ontving. Ze mochten een kop koffie drinken, 2 sigaretjes roken en bij hem op schoot zitten is het verhaal dat iedereen kent. Maar wie weet de echte waarheid? Is het een fabel, een klein roddeltje of zit er een kern van waarheid in. Wat er meer of minder gebeurde wordt niet over gesproken. Dit is het dorpsverhaal. In mijn hart kan ik hem geen ongelijk geven. Hij was toch ook een man? Dus zonder oordeel kan dit worden doorgegeven. Niemand is toch zonder zonde? Ook ik niet.
Op de bovenverdieping gekomen schrik ik. Het verleden komt
terug. Van 8 tot 10 jaar zat ik in Oegstgeest bij de nonnen op kostschool. De
chambarettes, hele kleine slaaphokjes met een wasbak en gordijn ervoor, zijn
letterlijk een kopie van mijn vroegere kostschool. In de kelder gekomen zijn de
beelden even erg. Daar heb ik 14 dagen tijdens etenstijd opgesloten gezeten
tussen de ratten, omdat ik geen tuinbonen kon eten. Er zijn weinig goede
herinneringen aan deze kostschool, waar ik meer verdriet en pijn onderging dan
er plezier had. Het is vreemd dat een gebouw zoveel herinneringen op kan roepen
door enkele details. De foto's spreken voor zich. Ben dankbaar dat ik dit mocht
zien, er is weer een periode afgesloten, die pijnlijke herinneringen met zich
mee droeg. Wilt u meer foto's zien kijk dan op: https://www.facebook.com/maussturmer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten