Geduld en communiceren met dieren

Niets is moeilijker dan geduld hebben, vind u niet? Het liefste wil ik alles gisteren nog laten gebeuren. Toch merk ik nu ik TM beoefen dat ik me daar veel rustiger en prettiger voel. Rust van binnen heb en ook met plezier voor mediteren ga zitten. Vreemd, voorheen wilde ik geen tijd nemen voor meditatie. Je moest je leeg maken, je moest van alles en niets ervan lukte me. Misschien omdat bij deze methode niets moet, lukt het juist wel en doe ik het zelfs met plezier. Het geeft en voelt rustig in mezelf. Zelfs het schrijven gaat gepaard met geduld en rust.

Vanmorgen had ik wel een heel bijzonder beeld tijdens de meditatie. Voor de deur, op de vloermat, zag ik ineens twee munten van € 2 liggen. Langzaam vielen er steeds meer op de mat. Tot het opeens een stroom van munten werd, reikend tot boven het dak. Stom verbaast stond ik er naar te kijken. Voelde blijheid van binnen en ieder die om me heen woonde mocht er van mee genieten. Het bleef stromen. De berg werd ook niet kleiner, hoewel de mensen om me heen er ook van mochten pakken.

Duidelijk merkbaar is dat ik sinds de algehele breuk, sowieso rustiger en geduldiger ben geworden. Ik wilde zo graag iemand vinden die echt van mij zou houden. Deze laatste weken ben ik daar totaal niet mee bezig. Meer met mezelf om alles te verwerken en met de cursussen TM en communiceren met dieren. Dat laatste roept tegelijkertijd in mezelf ook wat weerstand op. Waarom? Geen idee. Misschien omdat ik steeds meer dingen uit het verleden naar boven krijg, waardoor ik mijn hart enigszins gesloten heb voor dieren. In TM deel 3, schreef ik hier al over. Zo zijn er dieren verloren door ziekte of omdat ze naar een ander adres moesten. Berry moest dan weer voor maanden naar het ziekenhuis en met drie kinderen, werk en beesten een bijna onmogelijke taak. Bij zes operaties ging het niet om een paar dagen, maar twee tot drie maanden ziekenhuisopname. Ik wilde het liefste twee keer per dag naar het ziekenhuis. Met drie kinderen was het al zwaar om in te plannen, evenals met het werk. Daarna volgden nog maanden revalidatie. De kinderen kwamen al veel aandacht tekort, laat staan de dieren. Er was nergens tijd voor, Berry ging vóór alles in die jaren. Echter het afstand moeten doen veroorzaakte ook veel pijn en vooral weer schuldgevoelens op. Dit ging niet om één operatie, maar zeven in vijftien jaar, die heel veel energie en inzet vroegen van ons en de kinderen en ieder moest dat op zijn/haar eigen wijze verwerken. De laatste operatie in 1976 was de ergste. Het been van Berry werd stijf gezet. Drie maanden in het ziekenhuis en met twee zaken ernaast, ik wist niet meer hoe het te redden. Soms steeg de wanhoop tot grote hoogte. Mijn vriendin uit Groningen kwam de eerste week voor hem zorgen. De twee zaken werden door haar toenmalige man samengevoegd door één zaak in twee te splitsen, zodat ik het allemaal zelf in handen kon houden. Mijn oudste dochter van 12 hield zolang het kleinste zaakje in handen, wat nu nog steeds een soort schuldgevoel oplevert. Zij was pas 12 en deed het zo knap en goed. Geen cent ontbrak. Op dat moment vond ze het leuk. Zij had een week vrij van school gekregen, zodat ik een oplossing kon vinden. Tegelijkertijd vond ik de verantwoording te groot en voelde me schuldig dat een kind moest helpen in plaats van te spelen met vriendjes en vriendinnetjes. Zij wilde het graag doen, maar of het goed was? Ik heb er haar nooit meer over gehoord. Zij zorgde ook altijd goed voor haar broertje. Die twee waren vier handen op één buik. Dat is tot een paar jaar geleden zo gebleven. Onbegrijpelijk voor mij is dat ze nu niets mee met elkaar te maken willen hebben. Echter dit heb ik bij hen gelaten. Ieder mens maakt keuzes en als de ander daar commentaar op gaat geven, zit er al iets scheef. Beiden zijn er volgens mij niet echt gelukkig onder en de toekomst zal moeten uitwijzen of zij ooit weer samen dat stuk terug kunnen vinden, dat zij samen hebben gedeeld.

Het communiceren met dieren loopt dus nog steeds niet zoals het moet. Ook hier geldt dus het

woordje ´geduld´. De eerste twee dagen, nadat ik terug was gekomen van de eerste cursusdag, zag ik geen van de drie katten meer. De grijze en zwarte waren spoorloos, terwijl ze voordien dagelijks in de serre lagen. Wat was er aan de hand? Ik ben er tot nu toe nog steeds niet achter. De grijze kwam pas twee dagen later weer op zijn krabpaal liggen. De zwarte zag ik vandaag pas weer voor het eerst in zijn eigen stoel liggen. Wat is de weerstand dat ik niet echt de moeite neem om er achter te komen wat ze echt willen. Misschien wil ik het niet eens weten? Heb geen flauw idee en laat het maar even voor wat het is. Zal vast een dezer dagen duidelijk worden. Vreemd, hierin heb ik ineens heel veel geduld om contact te leggen, terwijl andere dingen niet vlug genoeg gaan. Is dat misschien omdat ze iets zullen zeggen wat ik niet waar wil maken of iets wat ik niet wil horen? De tijd zal het uitwijzen.

Vanmorgen merkte ik dat ik toch wel een beetje opzag tegen komende feestdagen, om deze opnieuw alleen door te brengen. Natuurlijk kun je op een datingsite gaan staan, maar ergens voel ik dat dit niet de weg is. Wat ik zoek is voorlopig gewoon een leuke vriendschap. Iemand die ook spiritueel is, maar niet zweverig. Het is belangrijk dat hij heel goed kan dansen, zodat hij veel de vloer op wil, van spelletjes houdt, serieus is maar toch veel lacht en vooral goudeerlijk is. Ik doorzie leugens direct, maar wens er niet meer mee geconfronteerd te worden.  En natuurlijk moet het klikken, zelfs al is het maar in een vriendschap. Jeetje, zou zo'n wonder bestaan. Deels wel, dat heb ik ervaren. Die hield zelfs ook nog van fietsen en fotograferen. Allemaal dingen die we samen konden delen. Alleen kon en wilde hij nog steeds niet zijn eigen goudklompje in zijn ziel ontdekken. Misschien ooit op een dag? Wie weet. Ik hoop het voor hem.

Dus ga ik er maar vanuit dat ik al die dingen, ook tijdens de feestdagen, alleen moet doen. Gek hé, ik zit er niet echt meer mee. Heb geleerd dat het leven komt zoals het is. Zag ik voorheen heel erg op tegen de eenzaamheid, sinds ik mezelf steeds beter heb leren kennen en weet wat ik wel of niet wil, is het goed zoals het is. Zelfs alleen zijn met de komende feestdagen. Ik ben er van overtuigd dat er vast wel iets leuks voor de dagen wordt georganiseerd. Misschien doe ik het zelf wel.  Op de danszaal zijn we met een leuke groep mensen, allemaal alleenstaanden. Zeker een idee om over na te denken. Allemaal wat eten meebrengen. Wie weet, want ieder heeft ook zijn of haar kinderen waar ze rekening mee moeten houden. Nu nog even geduld opbrengen tot we elkaar weer zien, om het idee op tafel te leggen. Ik wens u een mooie dag vol liefde en zonneschijn. Maus 

Dagtekst van vrijdag 15 november 2013.
"Besef je wel hoezeer iedere beweging van ongeduld waar je je in laat gaan, de manifestatie van al je goede eigenschappen schaadt? Nee, dat besef je niet… Wees dus waakzaam, en zodra je voelt dat woede of ergernis je overweldigen, maak het stil vanbinnen, haal diep adem om alle krachten van vrede, harmonie en licht samen te roepen die je zullen helpen om de beste houding te vinden. Werken met de adem is zo belangrijk! Daarom kun je ook, wanneer
je ‘s morgens de ademhalingsoefeningen doet, vanbinnen het woord ‘geduld’ herhalen, en je van de betekenis, de vibratie en de aura ervan laten doordringen. En terwijl je dit woord
uitspreekt, voeg er een betekenisvol beeld bij dat de kracht ervan vergroot, zodat die kracht uiteindelijk je hele bewustzijn doordringt. Dan zul je je werkelijk meester voelen worden over
jezelf."      Omraam Mikhaël Aïvanhov