Levensverhalen van jou en mij: Vandaag zou ik 50 jaar getrouwd zijn geweest

Levensverhalen van jou en mij: Vandaag zou ik 50 jaar getrouwd zijn geweest:

Vandaag zouden Berry en ik 50 jaar getrouwd zijn geweest. Een jubileum dat we samen altijd voor ogen hielden. Een halve eeuw, die niet volbracht mocht worden, omdat de dood sneller was dan wij samen konden zijn. Soms waren we zelfs bezig om voorzichtig de zestig als wens op te stellen. 50 Jaar. Wat had ik deze dag zo graag willen doorbrengen met elkaar. De liefde was zo diep en groot en menig keer, wanneer ik twee mensen samen zie die me aanspreken, loop ik even naar ze toe. 'Hou dit vast', zeg ik dan, het is zo kostbaar als je elkaar nog steeds hebt.

Levensverhalen van jou en mij: Harmonie in je leven brengen

Levensverhalen van jou en mij: Harmonie in je leven brengen: Vandaag een prachtige tekst over het woordje 'Harmonie in je leven'. Juist omdat ik afgelopen   9 dagen in volledige disharmonie heb...

Levensverhalen van jou en mij: Zelfmoord, Euthanasie en uitzichtloze situaties

Levensverhalen van jou en mij: Zelfmoord, Euthanasie en uitzichtloze situaties: Schaam u nooit voor wie en hoe u bent geweest in moeilijke tijden, Wees trots op wie en wat u nù bent geworden. Vanmorgen, na de m...

Levensverhalen van jou en mij: De Sara boekjes en de Wet van Aantrekking, wat is ...

Levensverhalen van jou en mij: De Sara boekjes en de Wet van Aantrekking, wat is ...: Vaak vraag ik mij af wat is waarheid? Mijn waarheid hoeft niet altijd de uwe te zijn. Het is maar vanuit welke hoek je het bekijkt. Wann...

Geduld en communiceren met dieren

Niets is moeilijker dan geduld hebben, vind u niet? Het liefste wil ik alles gisteren nog laten gebeuren. Toch merk ik nu ik TM beoefen dat ik me daar veel rustiger en prettiger voel. Rust van binnen heb en ook met plezier voor mediteren ga zitten. Vreemd, voorheen wilde ik geen tijd nemen voor meditatie. Je moest je leeg maken, je moest van alles en niets ervan lukte me. Misschien omdat bij deze methode niets moet, lukt het juist wel en doe ik het zelfs met plezier. Het geeft en voelt rustig in mezelf. Zelfs het schrijven gaat gepaard met geduld en rust.

Vanmorgen had ik wel een heel bijzonder beeld tijdens de meditatie. Voor de deur, op de vloermat, zag ik ineens twee munten van € 2 liggen. Langzaam vielen er steeds meer op de mat. Tot het opeens een stroom van munten werd, reikend tot boven het dak. Stom verbaast stond ik er naar te kijken. Voelde blijheid van binnen en ieder die om me heen woonde mocht er van mee genieten. Het bleef stromen. De berg werd ook niet kleiner, hoewel de mensen om me heen er ook van mochten pakken.

Duidelijk merkbaar is dat ik sinds de algehele breuk, sowieso rustiger en geduldiger ben geworden. Ik wilde zo graag iemand vinden die echt van mij zou houden. Deze laatste weken ben ik daar totaal niet mee bezig. Meer met mezelf om alles te verwerken en met de cursussen TM en communiceren met dieren. Dat laatste roept tegelijkertijd in mezelf ook wat weerstand op. Waarom? Geen idee. Misschien omdat ik steeds meer dingen uit het verleden naar boven krijg, waardoor ik mijn hart enigszins gesloten heb voor dieren. In TM deel 3, schreef ik hier al over. Zo zijn er dieren verloren door ziekte of omdat ze naar een ander adres moesten. Berry moest dan weer voor maanden naar het ziekenhuis en met drie kinderen, werk en beesten een bijna onmogelijke taak. Bij zes operaties ging het niet om een paar dagen, maar twee tot drie maanden ziekenhuisopname. Ik wilde het liefste twee keer per dag naar het ziekenhuis. Met drie kinderen was het al zwaar om in te plannen, evenals met het werk. Daarna volgden nog maanden revalidatie. De kinderen kwamen al veel aandacht tekort, laat staan de dieren. Er was nergens tijd voor, Berry ging vóór alles in die jaren. Echter het afstand moeten doen veroorzaakte ook veel pijn en vooral weer schuldgevoelens op. Dit ging niet om één operatie, maar zeven in vijftien jaar, die heel veel energie en inzet vroegen van ons en de kinderen en ieder moest dat op zijn/haar eigen wijze verwerken. De laatste operatie in 1976 was de ergste. Het been van Berry werd stijf gezet. Drie maanden in het ziekenhuis en met twee zaken ernaast, ik wist niet meer hoe het te redden. Soms steeg de wanhoop tot grote hoogte. Mijn vriendin uit Groningen kwam de eerste week voor hem zorgen. De twee zaken werden door haar toenmalige man samengevoegd door één zaak in twee te splitsen, zodat ik het allemaal zelf in handen kon houden. Mijn oudste dochter van 12 hield zolang het kleinste zaakje in handen, wat nu nog steeds een soort schuldgevoel oplevert. Zij was pas 12 en deed het zo knap en goed. Geen cent ontbrak. Op dat moment vond ze het leuk. Zij had een week vrij van school gekregen, zodat ik een oplossing kon vinden. Tegelijkertijd vond ik de verantwoording te groot en voelde me schuldig dat een kind moest helpen in plaats van te spelen met vriendjes en vriendinnetjes. Zij wilde het graag doen, maar of het goed was? Ik heb er haar nooit meer over gehoord. Zij zorgde ook altijd goed voor haar broertje. Die twee waren vier handen op één buik. Dat is tot een paar jaar geleden zo gebleven. Onbegrijpelijk voor mij is dat ze nu niets mee met elkaar te maken willen hebben. Echter dit heb ik bij hen gelaten. Ieder mens maakt keuzes en als de ander daar commentaar op gaat geven, zit er al iets scheef. Beiden zijn er volgens mij niet echt gelukkig onder en de toekomst zal moeten uitwijzen of zij ooit weer samen dat stuk terug kunnen vinden, dat zij samen hebben gedeeld.

Het communiceren met dieren loopt dus nog steeds niet zoals het moet. Ook hier geldt dus het

woordje ´geduld´. De eerste twee dagen, nadat ik terug was gekomen van de eerste cursusdag, zag ik geen van de drie katten meer. De grijze en zwarte waren spoorloos, terwijl ze voordien dagelijks in de serre lagen. Wat was er aan de hand? Ik ben er tot nu toe nog steeds niet achter. De grijze kwam pas twee dagen later weer op zijn krabpaal liggen. De zwarte zag ik vandaag pas weer voor het eerst in zijn eigen stoel liggen. Wat is de weerstand dat ik niet echt de moeite neem om er achter te komen wat ze echt willen. Misschien wil ik het niet eens weten? Heb geen flauw idee en laat het maar even voor wat het is. Zal vast een dezer dagen duidelijk worden. Vreemd, hierin heb ik ineens heel veel geduld om contact te leggen, terwijl andere dingen niet vlug genoeg gaan. Is dat misschien omdat ze iets zullen zeggen wat ik niet waar wil maken of iets wat ik niet wil horen? De tijd zal het uitwijzen.

Vanmorgen merkte ik dat ik toch wel een beetje opzag tegen komende feestdagen, om deze opnieuw alleen door te brengen. Natuurlijk kun je op een datingsite gaan staan, maar ergens voel ik dat dit niet de weg is. Wat ik zoek is voorlopig gewoon een leuke vriendschap. Iemand die ook spiritueel is, maar niet zweverig. Het is belangrijk dat hij heel goed kan dansen, zodat hij veel de vloer op wil, van spelletjes houdt, serieus is maar toch veel lacht en vooral goudeerlijk is. Ik doorzie leugens direct, maar wens er niet meer mee geconfronteerd te worden.  En natuurlijk moet het klikken, zelfs al is het maar in een vriendschap. Jeetje, zou zo'n wonder bestaan. Deels wel, dat heb ik ervaren. Die hield zelfs ook nog van fietsen en fotograferen. Allemaal dingen die we samen konden delen. Alleen kon en wilde hij nog steeds niet zijn eigen goudklompje in zijn ziel ontdekken. Misschien ooit op een dag? Wie weet. Ik hoop het voor hem.

Dus ga ik er maar vanuit dat ik al die dingen, ook tijdens de feestdagen, alleen moet doen. Gek hé, ik zit er niet echt meer mee. Heb geleerd dat het leven komt zoals het is. Zag ik voorheen heel erg op tegen de eenzaamheid, sinds ik mezelf steeds beter heb leren kennen en weet wat ik wel of niet wil, is het goed zoals het is. Zelfs alleen zijn met de komende feestdagen. Ik ben er van overtuigd dat er vast wel iets leuks voor de dagen wordt georganiseerd. Misschien doe ik het zelf wel.  Op de danszaal zijn we met een leuke groep mensen, allemaal alleenstaanden. Zeker een idee om over na te denken. Allemaal wat eten meebrengen. Wie weet, want ieder heeft ook zijn of haar kinderen waar ze rekening mee moeten houden. Nu nog even geduld opbrengen tot we elkaar weer zien, om het idee op tafel te leggen. Ik wens u een mooie dag vol liefde en zonneschijn. Maus 

Dagtekst van vrijdag 15 november 2013.
"Besef je wel hoezeer iedere beweging van ongeduld waar je je in laat gaan, de manifestatie van al je goede eigenschappen schaadt? Nee, dat besef je niet… Wees dus waakzaam, en zodra je voelt dat woede of ergernis je overweldigen, maak het stil vanbinnen, haal diep adem om alle krachten van vrede, harmonie en licht samen te roepen die je zullen helpen om de beste houding te vinden. Werken met de adem is zo belangrijk! Daarom kun je ook, wanneer
je ‘s morgens de ademhalingsoefeningen doet, vanbinnen het woord ‘geduld’ herhalen, en je van de betekenis, de vibratie en de aura ervan laten doordringen. En terwijl je dit woord
uitspreekt, voeg er een betekenisvol beeld bij dat de kracht ervan vergroot, zodat die kracht uiteindelijk je hele bewustzijn doordringt. Dan zul je je werkelijk meester voelen worden over
jezelf."      Omraam Mikhaël Aïvanhov

Levensverhalen van jou en mij: Transcendente Meditatie, deel 3 maandag en dinsdag...

Levensverhalen van jou en mij: Transcendente Meditatie, deel 3 maandag en dinsdag...: Inzicht in mezelf Even voor ik naar de TM reed, voor de tweede cursusdag op maandag, kreeg ik een inzicht betreffende mijn verhaal gister...

Uittredingen - Astrale reizen en Paranormale ervaringen van Maus Sturmer: Goede en slechte entiteiten (overledenen)

Uittredingen - Astrale reizen en Paranormale ervaringen van Maus Sturmer: Goede en slechte entiteiten (overledenen): Velen denken dat overledenen dood zijn. Niet meer bestaan. Anderen weten dat zij wel verder leven en ook veel dichter om ons heen zijn dan we beseffen. Op aarde leven goede en slechte mensen. De laatsten zijn meestal niet in staat om zich na hun overlijden naar het licht te begeven en blijven om ons heen hangen. Kunnen de aarde niet loslaten. Hier proberen zij nog steeds ons te beïnvloeden met hun slechte daden.

Gedicht van Sinterklaas en een collum over sinterklaas van Jan Schils in België

Vanmiddag kreeg ik dit gedicht binnen vanuit Aruba. Vind het zelf prachtig en wil het u zeker niet onthouden. Mocht u hier achter staan, mail het door, zodat het gezeur over zwarte Piet stopt en de kinderen hun geloof in zwarte Piet niet hoeven op te geven.
Ingezonden brief van Sinterklaas.

 "Beste Nederlanders, Medelanders,

Ik zit hier, heerlijk in mijn kasteel in Madrid.
Maar van het volgende begrijp ik... geen sikkepit.
Ook Sinterklaas gaat tegenwoordig digitaal.
Oké, ik ben oud en snap het niet allemaal.

Wat is daar nu opeens aan de hand?
Wat verneem ik nu over jullie kleine kikkerland?
Willen sommigen van jullie mijn pieten niet meer?
Ik zou bijna zeggen "Daar gaan we weer"!

Elk jaar om deze tijd, geloof het of niet.
Begint er ergens, iemand altijd te zeuren over zwarte piet.
Hij zou een neger zijn, "een slaaf", en bovenal ZWART !
Ik heb het met dit verhaal nu echt wel gehad.

Mijn pieten zijn allemaal stuk voor stuk , zowaar ik hier zit,
allemaal hartstikke, heel erg, ontzettend WIT !
Maar die mannen klimmen en klauteren, heel diep in de nacht.
Door schoorstenen heen, want jullie hebben al "zo lang gewacht".

Zo'n schoorsteen is van binnen echt heel erg smerig en vies.
Daar moet je eens over nadenken is mijn devies !
Niks negers, zwartjes, slaven of de verkeerde kleur.
Allemachtig, elk jaar weer dat gezeur!

Het is te makkelijk om hier te zeggen,
maar wil dit ook eens bij jullie neerleggen :
Heeft Sinterklaas OOIT wat gezegd, of geschreven
Waar respect voor elkaars tradities is gebleven ?

Moslims vieren elk jaar weer hun ramadan,
Een periode van bezinning, waar ik me wel in vinden kan.
Ik zeg dan toch ook niet hiervandaan
Dat zij de economie naar de sodemieterij laten gaan ?

Bijna een maand overdag zonder drinken, en eten,
Ik vind het goed, de moslims moeten het zelf weten.
Ik heb respect voor de mensen die bezinnen,
Alleen zou ik er zelf nooit aan beginnen.

Een Marokkaan vindt men in het algemeen een crimineel,
Ze zijn er wel bij, maar dat is ECHT niet veel.
De Marokkanen die ik zelf heb leren kennen
Kunnen gewoon niet aan die "gekke" Hollanders wennen.

Of Polen, gekomen naar Nederland om de kost te verdienen.
Breken in, stelen, of rijden weg zonder te betalen voor de benzine.
Werken in Nederland, ook mensen met een hart van binnen,
Alleen maar werken om te zorgen voor hun gezinnen

Dan komt het, het grote hangijzer,
Let goed op, misschien wordt je wat wijzer...
Surinamers, afrikanen of afkomstig van de Antillen,
Willen eigenlijk precies wat wij zelf ook heel graag willen.

Sommige van die mensen met een andere kleur.
Hebben niets te doen, en vervallen in gezeur.
Elke keer weer, om deze tijd van het jaar,
is het gezeur van de gekleurde mensen daar.

Piet is zwart, een slaaf en neger.
Nou, lieve mensen je hersens kunnen niet leger.
Piet is traditie, zoals Keti-Koti of de herdenking van Anton De Kom
Dus doe nou eens rustig,en reageer niet zo dom !

Gedraag je niet als een onbegrepen mens.
Dat, is vast niet echt jouw liefste wens.
Verdraagzaamheid, liefde, begrip en gedogen.
DAT is waar we in Nederland op kunnen bogen.

Respect voor waardes, cultuur en religie.
Dat heb ik zelf gezien, gewoon op de televisie!
Ik hou van alle mensen, wat voor kleur dan ook geschapen.
En jullie, gaan gewoon als makke schapen.

Elkaar affikken, beledigen, en zeuren over discriminatie.
Hou toch eens op! Wordt serieus, leef mee in deze natie.
We verwelkomen elke kleur, geslacht en cultuur!
Nu ophouden met het gezeik! Anders kost het me weer een uur!

Ik adviseer licht, lucht, liefde, leven, loslaten.
Dan wordt het allemaal harmonie, dat krijg je vanzelf in de gaten.

Dus: NOKKUH nou, in Nederland,

Anders neem ik ZELF de roe ter hand!

Een hele boze Sinterklaas."

Overgenomen van SenNetMagazine   11 november 2013

Column Jan Schils: Handen af van Zwarte Piet!

Moeten Sinterklaas en miljoenen kinderen het binnenkort zonder Zwarte Piet stellen, zoals een duidelijke minderheid het wil? Deze vraag houdt heel Nederland - en in mindere mate ook Vlaanderen - dezer dagen in de ban. Ongetwijfeld zal de discussie in het zicht van 6 december weer fel oplaaien. Onze columnist Jan Schils valt van de ene verbazing in de andere en doet zijn zegje

Droom ik of is deze collectieve zotternij werkelijkheid?

Blijf met je handen af van dit onschuldige kinderfeest. Waar zijn we mee bezig? Dat vraag ik me af. Zelfs het 'Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding' (CGKR) in Brussel is van oordeel dat bij de figuur van Zwarte Piet geen sprake is van opzettelijk of strafbaar racisme. Dan zou je in feite maar een enkele conclusie moeten trekken: blijf met je handen af van dit onschuldige kinderfeest. Er zijn genoeg andere echte problemen in de wereld om je druk over te maken, vind je niet?

Symbool van de terugkeer naar slavernij?
De commotie over Zwarte Piet begon enkele weken geleden. Toen veegde de Jamaicaanse Verene Sheperd de vloer aan met Zwarte Piet in een Nederlands radioprogramma. Sheperd is een 'experte' die wel eens klusjes voor de Verenigde Naties (VN) opknapt op het gebied van racisme en mensenrechten. "Ik vind de figuur van Zwarte Piet ronduit beledigend. Hij is het symbool van een terugkeer naar de slavernij en moet verdwijnen", zo gaf ze ten beste.

Zwarte Piet al langer onder vuur.

Al decennia lang ligt Zwarte Piet bij een fanatieke minderheid zwaar onder vuur. Sheperds kritiek was in feite niet nieuw. Al decennia lang en vooral de laatste dertig jaar, ligt Zwarte Piet in Nederland bij een fanatieke minderheid zwaar onder vuur. Die produceert echter zoveel lawaai dat men zou vergeten dat de Nederlanders van jong tot oud in overgrote meerderheid achter de Sint en zijn knecht ('assistent' voor de critici) staan.

Piet krijgt steun van miljoenen.
Nederland was in rep en roer na de uitspraak van Sheperd. De reacties bleven niet uit. Binnen de kortste keren ondertekenden enkele honderdduizenden Nederlanders een petitie ten gunste van het voortbestaan van Zwarte Piet. Op Facebook gaven meer dan twee miljoen mensen te kennen deze petitie te steunen. Ook in Vlaanderen volgden enkele duizenden mensen het Nederlandse voorbeeld.

VN reageert geschrokken.

De Mensenrechtenraad van de VN haastte zich de gemoederen te bedaren. Bij de Verenigde Naties schrokken ze zich een hoedje. Temeer omdat radio- en tv-stations niet alleen in Nederland, maar over de hele wereld tot in Australië en Nieuw-Zeeland toe (waar veel Nederlanders wonen), het bericht rondstuurden dat de Volkerenorganisatie voorgoed van Zwarte Piet afwil...

De Mensenrechtenraad van de VN haastte zich dan ook in de persoon van Xabier Celaya (lid van deze raad) de gemoederen te bedaren: "Mevrouw Sheperd werkt op vrijwillige basis voor de VN en wordt ook niet door de Volkerenorganisatie betaald. Ze heeft in eigen naam gesproken. Het is nooit de bedoeling van de VN geweest om de figuur van Zwarte Piet te verbieden."

Maar de bal was al aan het rollen.

Maar het kwaad was inmiddels geschied en de bal ging - geholpen door de Nederlandse gewoonte dat iedereen, gevraagd of ongevraagd zijn of haar mening verkondigt - aan het rollen. Werkelijk iedereen, voor- of tegenstander, voelde zich geroepen iets over dit "geweldige" (!) probleem te verkondigen. Niet alleen politici en de media, maar alle organisaties, verenigingen, psychologen, psychiaters, pastoors en dominees, tot gewone mannen en vrouwen, jongens en meisjes, reageerden via de sociale media of anderszins. Voor- en tegenstanders van Zwarte Piet bestookten elkaar met haatmails en dat nationale spelletje wordt - zij het op een lager pitje - nog steeds voortgezet.

Op straat voor Zwarte Piet.

In Den Haag kwam het, op initiatief van de 16-jarige Mandy Roos, tot een betoging van honderden mensen voor het voortbestaan van Zwarte Piet. Mandy Roos had de betoging trouwens op het getouw gezet, omdat ze het zo sneu vond voor haar 9-jarig zusje als Zwarte Piet zou verdwijnen...

Wat is nu eigenlijk het probleem?

Ze vereenzelvigen dat alles met slavernij en racisme... Waarrond draait "het" probleem van Zwarte Piet? Dat is met veel omhaal maar eigenlijk zeer eenvoudig uit te leggen. De tegenstanders willen af van diens pofbroek, maillot, smetteloos witte molensteenkraag en vooral van diens zwart kroeshaar en zwart gemaakte gezicht. Ze vereenzelvigen dat alles met slavernij en racisme... Dat Sinterklaas - volgens de legende - na zijn aankomst in Spanje vanuit het Turkse Myra- de Moorse edellieden in dat land uit hun slavernij bevrijdde, in ruil waarvoor zij hem sedertdien enkele weken per jaar helpen cadeautjes aan brave kinderen te bezorgen, kan deze opponenten niet vermurwen.

Vooral mensen uit Suriname, Curaçao en de Nederlandse Antillen zien die uitleg niet zitten en voelen zich geviseerd. Ze worden daarbij vooral gesteund door mensen uit het progressieve kamp in Nederland.

Belgisch compromis voor Zwarte Piet?

Intussen gaan er (of je het nu gelooft of niet) stemmen op die neigen naar een typisch Belgisch compromis. Men wil immers het gezicht van Zwarte Piet bruin, rood, geel, groen of blauw maken om maar een paar kleuren te noemen. Bruin en geel zijn inmiddels al van het toneel verdwenen wegens 'racistisch'... Ook zou de 'Piet-nieuwe-stijl' een meer eigentijdse kleding moeten krijgen. Voor de rest zou er niet geraakt mogen worden aan dit aloude (culturele) volksgebruik.

Nog zotter ...

De Nederlandse Post maakt het nog bonter. Uitgerekend de Nederlandse Post maakt het nog bonter. Ze komt (en dat is geen aprilgrap of Belgenmop) uit met een reeks speciale Sinterklaaspostzegels waarop Zwarte Piet een paars (!) gezicht heeft en Sinterklaas op zijn paard zit met een schoen waarin een winterwortel zit! "We hebben bewust voor een andere kleur voor het gezicht van Zwarte Piet gekozen en dat heeft niets te maken met de huidskleur van de knecht van de Sint", maakt het postbedrijf zichzelf en de publieke opinie wijs.

Toch nu al nieuwe Piet.

De enorme opwinding heeft er intussen wel toe geleid dat verschillende Nederlandse steden en dorpen hebben laten weten dat zij Zwarte Piet volgend jaar willen aanpassen aan de "tijdsgeest". Sommige willen dat dit jaar al doen. Hoe? Dat blijft een verrassing...

Vlaamse Alice slaat de spijker op de kop.

Talloze mensen hebben de laatste weken op tv, radio, in de kranten, op Facebook en andere sociale media gereageerd op de aanvallen op Zwarte Piet. De overgrote meerderheid bleek pal achter hem en zijn zwart gemaakt gezicht te staan.

Onder de honderden reacties die mij onder ogen kwamen, heb ik die van een zekere Alice Holemans uitgekozen, die mijns inziens de spijker op de kop slaat. Ze verwoordt op magistrale wijze waarop het in dit soms verhitte debat werkelijk aankomt:

"Toen ik nog een klein meiske was, zo ergens in de jaren vijftig van de vorige eeuw, kwamen de 'Congoboten' aan in Antwerpen. Dagelijks kwam ik 'zwarte mannekes' - zoals ze toen genoemd werden- tegen. Ik zei hen huppelend goeden dag, zoals mijn pa het me geleerd had. En zij begroetten mij vriendelijk terug, waarschijnlijk zoals hun pa het hen had geleerd.

Toen werd het winter. De kleine kinderhartjes klopten vol verwachting. Ook het mijne, want Sinterklaas ging komen. En op een schone dag was hij daar. De eerbiedwaardige grijze Sint stond er met aan zijn zijde een vrolijke knecht, Zwarte Piet genaamd.

En kunt u nu geloven dat er dat er geen enkel, maar dan ook geen enkel haartje op mijn krullenbol ook maar even een gelijkenis zag tussen mijn 'zwarte vrienden', die ik geregeld tegenkwam en deze zwart geschminkte vrolijke knecht?

En nu, ettelijke Sinterklazen later, in een wereld waar mensenrechten dagelijks worden geschonden, waar oorlogsstokers hun gangetje kunnen gaan, waar vervolgingen en martelingen nog dagelijks kost zijn, waar gekoloniseerde inheemse volkeren moeten vechten voor hun soevereine rechten, wordt dit plotseling een item voor de Verenigde Naties!

Ik zou hard lachen, moest het niet zo triest zijn."

Column Jan Schils

Week- en dagbladjournalist Jan Schils bericht en duidt al 30 jaar de Europese en Belgische economie en financiën. Onder meer voor transport, energie en milieu.

Levensverhalen van jou en mij: Transcendente Meditatie, afgekort TM, deel 2

Levensverhalen van jou en mij: Transcendente Meditatie, afgekort TM, deel 2: Gisteren mijn eerste inwijding gehad in TM. Enigszins sceptisch stond ik er nog bij, maar naarmate de inwijding vorderde voelde ik mij inw...

Mijn drie zwerfkatten

 

Al jaren kwam een zwarte kat met witte vlekken in mijn tuin om zijn behoefte doen. Wanneer ik het zag joeg ik hem weg. Een groter probleem voor mij was dat hij steeds in mijn vogelhoek zat te loeren op een prooi. Afgelopen winter waren er dagen dat het min vijftien graden was. Dus kocht ik wat blikvoer en brokjes en gaf hem eten. Wel met de opdracht dat hij geen vogeltjes meer mocht vangen. Het was alsof hij het begreep. Vanaf die dag werd er geen behoefte meer achtergelaten in mijn tuin en de vogelhoek werd alleen 's nachts bezocht om af en toe een brutaal muisje te vangen, welke zo brutaal was om ook wat voer te halen. Gelukkig zag ik dat niet. De zwart witte kat was gelukkig met deze regeling en ik ook. Naarmate hij langere tijd eten kreeg werd hij brutaler. Nu duikt hij zelfs onder het zeil door mijn serre in en zit net zolang te mauwen tot ik het bakje eten kom vullen. Geef ik een dag alleen brokjes, wordt er minder naar gekeken dan wanneer de brokjes vermengd zijn met vlees.

Totdat deze zomer een pikzwarte kat kwam aanlopen, kon ik het rustig accepteren om voor één kat voer neer te zetten. Vermoedelijk was de zwarte op straat gezet wegens vakantie. Deze was al brutaler. Eigende zich mijn stoelen toe, zodat ik mijn zitkussens er af moest halen als ik wegging. Pakte een oud kussen voor één stoel, waar hij het meeste op ging liggen en vanaf die dag kwam hij dagelijks eten. Nestelde zich in mijn serre en lag daar de hele dag te slapen. Alleen om ergens anders zijn behoefte te doen verdween hij. De zwarte liet zich aaien en kriebelen en genoot ervan als ik even bij hem was. Oh oh was het daar maar bij gebleven, maar helaas.

Main Coon is zijn ras

Veertien dagen later kwam een grijze langharige kat mijn tuin binnenlopen. Inmiddels weet ik dat het een Main Coone kater is. Zouden katten ook een telefoon hebben en doorgeven dat hier iets te halen is? Is deze kat misschien ook op straat gezet? Geen idee. Misschien kon men het niet meer betalen of was vakantie belangrijker dan het dier. Een derde mogelijkheid is dat hij gewoon is weggelopen. Wat nu? Ik kon moeilijk zeggen dat hij niet mee mocht eten. Inmiddels was het van één portie al drie geworden. En dat terwijl ik totaal niets van katten moet hebben. Bovendien wil ik geen dieren. Het is duur en als de dierenarts nodig is, zou ik niet weten waar ik de financiën vandaan moet halen. De zwart-witte kat kwam en komt nog steeds alleen om te eten. Verder zie ik hem niet. De zwarte kat komt met vlagen hier in de serre slapen en dagelijks zijn portie eten verorberen.

De Grijze maakte het veel bonter. Mijnheer wenst iedere keer aangehaald te worden als ik mijn gezicht laat zien. Is het eigenlijk wel een mijnheer. Heel zeker ben ik daar niet van. Hij wil constant mijn huis in, terwijl ik dat beslist niet wil. Ik vind katten vlooienbakken. Zeker sinds ik ooit een vlooienplaag in onze caravan had meegemaakt door onze toenmalige kat. We waren na onze vakantie veertien dagen niet meer geweest. Op de dag dat we kwamen deed ik de deur van de caravan open en werd letterlijk van alle kanten besprongen. Ik gilde het uit van paniek. Berry, mijn overleden man, greep me beet en sleurde me naar de douche, waar hij me met kleren en al onder zette. Ik was nauwelijks meer aanspreekbaar en tot niets in staat. Een lichte shock. Terwijl ik later naar het dorp reed om alles te kopen wat anti vlo was. ruimde Berry de caravan leeg en spoot bij terugkomst alle hoeken en gaten vol met anti vlooienplaag. Sindsdien heb ik gezworen nooit meer één kat te nemen in mijn leven.

Helaas. je ziet, ik heb niets te zeggen. Drie katten, waarvan één de meest opdringerige is, hebben zich letterlijk aan me opgedrongen. Was mijn hart hier nu maar tegen bestand! Helaas, niet dus. De grijze weet me steeds weer te paaien. Begint te mauwen als hij me ziet en ik wilde dat ik begreep wat hij van me wilde. Inmiddels heb ik afgelopen week voor de zekerheid maar vlooienspul gekocht en een wormkuur, want hij werd steeds magerder. Moest het zelf leegspuiten in zijn nek en de wormkuur letterlijk zijn keel inwerken. De spullen waren al duur genoeg. Omdat hij steeds met zijn pootjes mijn tuinstoelen zat te bewerken, heb ik uit armoe maar een krabpaal erbij genomen, die hij gelukkig gelijk tot zijn eigendom maakte. Dan maar even rood staan, komt vanzelf wel weer goed. Het zachte rustbakje en een luxe lig plank kijken beiden boven de vensterbank uit, zodat ik me niet kan bewegen of hij loert door het raam naar binnen en begint te mauwen. Nu loop ik in grote boog mijn raam voorbij. Zou hij ogen in zijn rug hebben, het helpt niets.

En hoe moet het nu als ik eens een paar dagen weg moet? Mijn lieve buurman zorgt er al voor dat het in de vogelhoek aan niets ontbreekt. Moet ik hem nu ook nog gaan vragen drie katten te verzorgen? Is veel gevraagd hoor. Naar het asiel brengen dan? Ook een optie, maar dat had ik gelijk moeten doen. Heb wel via de website van de dierenbescherming om hulp gevraagd, maar nooit één reactie teruggekregen. Wel werd gevraagd of ik 15 euro per kat wilde betalen. Nee dus. Ik heb niet gevraagd of de katten kwamen. Ze hebben zichzelf uitgenodigd en mij vast iets te zeggen, al weet ik nu nog niet wat. Dus kan ik na het volgen van de cursus 'praten met dieren' binnenkort met ze praten, althans daar ga ik vanuit. De Transcendente Meditatie techniek zal hierbij vast helpen. Ik kan toch ook met overledenen praten? Met de kraai en ooit met een overleden hondje, die een boodschap had voor haar baasje is het ook gelukt.

De twee zwarte katten heb ik inmiddels geleerd dat zij voor de drempel van de keukendeur moeten wachten. Zij houden zich daar netjes aan. Maar de grijze? Echt niet. Waant zich hier als een groot grondbezitter mijn serre toe. Probeert daarnaast toch steeds weer binnen te komen, als ik even niet oplet. Ik kan toch moeilijk mijn tuindeuren dicht houden? Uiteindelijk heb ik maar besloten dat ik naar een cursus 'spreken met dieren' ga. Het is me ooit één keer gelukt om midden in de nacht contact te krijgen met een kraai, dus dit moet voor mij te leren zijn. Ik wil weten waarom juist die grijze kat mij heeft uitgezocht. Wat heeft hij te vertellen? Spreken met dieren gaat via beelden. Nu kan ik best goed visualiseren, al kost het me moeite om een aantal woorden in beelden om te zetten. Afijn, daar is de cursus voor. Ik wil nog steeds geen kat in huis. De serre mogen ze inmiddels hun woonkamer noemen en daar blijft het bij. Dat kan ik overzien. Evenals het aantal zwervers en ik mag echt hopen dat het hierbij blijft. Of zouden ze alle drie hun telefoonlijntje hebben uitgezet dat hier eten is te vinden? Ik mag toch hopen van niet.  

Als ik hieronder het verhaal van de Omraam lees, bevestigd deze dat dieren je iets te zeggen hebben. Laten we hopen dat ik na de cursus begrijp waarom ze juist mij en mijn tuin hebben gekozen en vooral van de grijze kat hoop ik te weten te komen wat zijn doel en reden was. Wie weet wat ik allemaal te weten kom. Ik hou u op de hoogte. Maus

Dagtekst van woensdag 6 november 2013

"Ook al schenken wij niet zoveel aandacht aan hen, toch maken de dieren deel uit van ons leven en sommigen van hen leiden naast ons een bestaan waar wij veel van zouden kunnen leren. Je zegt iets tegen een dier en het doet alsof het jou niet begrijpt; in feite kan het je heel goed begrijpen, maar alleen wanneer het hem uitkomt. Wij weten niet wat er in het hoofd van de dieren omgaat, maar misschien weten zij beter wat er in het onze omgaat. Wij begrijpen ze niet, zij zijn als raadsels voor ons, maar zij begrijpen ons wel, of juister gezegd: zij voelen ons. Nu en dan, wanneer wij de blik van bepaalde dieren proberen te vangen, hebben wij de indruk dat zij iets voor ons verbergen. Vanwaar die indruk? Omdat zij in werkelijkheid bewoond worden door astrale entiteiten die ons via hun ogen observeren.
Inderdaad, andere levende, intelligente wezens kunnen naar ons kijken door de ogen van een hond, een kat of een paard… Dat is wat ons soms die vreemde gewaarwording geeft dat zij meer zijn dan een eenvoudig dier. Wat wij in hun ogen zien, is de blik van deze entiteiten die wij ontmoeten."
Omraam Mikhaël Aïvanhov

Levensverhalen van jou en mij: Wat wensen wij voor onze kinderen en een ontroeren...

Levensverhalen van jou en mij: Wat wensen wij voor onze kinderen en een ontroeren...:

Af en toe als ik artikelen van de Omraam lees, speciaal over kinderen, dan denk ik wel eens; 'waarom hadden wij niet eerder internet, zodat wij dit allemaal hadden kunnen leren.' Helaas bestaat en nog steeds geen school om te leren hoe je een kind moet opvoeden. Wij ouders krijgen later altijd te horen hoe verkeerd we alles hebben gedaan. Zouden zij het beter doen denk ik dan? In mijn ogen maken zij veelal dezelfde fouten, misschien net even anders dan wij het deden. Lees verder op:

Levensverhalen van jou en mij: Transcendente Meditatie, woede en loslaten

Levensverhalen van jou en mij: Transcendente Meditatie, woede en loslaten:

Vanmorgen om kwart over drie wakker geworden met een heel negatief gevoel. Ben opgestaan. Heb om hulp en Licht van Boven gevraagd en nog geen tien minuten later werd ik rustig. Kreeg in tijd van 6½ uur drie verhalen door die straks op Faceboek en Hyves worden gezet. Gisteravond was een voorlichtingsavond van Transcendente Meditatie, TM afgekort. Hoewel ik erheen ging met de gedachte, ‘ik zal wel zien’ voelde ik steeds meer dat ik door dit te volgen eindelijk rust zou vinden. Lees verder op: http://levensverhalenvanjouenmij.blogspot.nl/

Getrouwd of niet, dit moet je lezen, Bron: Carine Respaillie.

Dit verhaal ontroerde zo me diep en maakte dat ik dit graag op mijn blog wilde delen

“Die avond kwam ik thuis en terwijl mijn vrouw het eten opdiende, hield ik haar hand vast en zei: “Ik moet je iets vertellen”. Ze ging zitten en at in stilte. Weer zag ik de pijn in haar ogen.  Plotseling wist ik niet hoe ik het moest zeggen maar ik moest haar laten weten waaraan ik dacht. “Ik wil scheiden”. Ik sneed het onderwerp op kalme wijze aan. Ze leek niet gekwetst door mijn woorden. In plaats daarvan vroeg ze zacht: “Waarom?”.

Ik vermeed haar vraag, wat haar boos maakte. Ze gooide haar kippenpootje weg en schreeuwde mij toe: “Jij bent geen man!”. Die avond hebben we niet meer met elkaar gepraat. Ze huilde. Ik wist dat ze wilde uitzoeken wat er mis gegaan was met ons huwelijk maar ik kon haar nauwelijks een bevredigend antwoord geven; ik had mijn hart verloren aan Jane. Ik hield niet meer van mijn vrouw, ik had slechts medelijden met haar.

 Met een diep gevoel van schuld schreef ik een scheidingsovereenkomst waarin stond dat zij ons huis, onze auto en 30% van de aandelen van mijn bedrijf mocht hebben. Ze keek er vluchtig naar en scheurde het voorstel in stukken. De vrouw die tien jaar van haar leven met mij gedeeld had, was een vreemde voor mij geworden. Het speet mij van de door haar verspilde tijd, inzet en energie maar ik kon niet terugnemen wat ik gezegd had want ik hield zo verschrikkelijk veel van Jane. Eindelijk begon ze hard in mijn gezicht te schreeuwen, wat ik verwacht had dat zou gebeuren. Voor mij was haar geschreeuw eigenlijk een soort opluchting. Het idee van echtscheiding waardoor ik al enkele weken geobsedeerd was, leek nu gerechtvaardigd en duidelijker.

 De volgende dag kwam ik erg laat thuis en vond haar aan tafel terwijl ze iets zat te schrijven. Ik at niet en ging regelrecht naar bed en viel snel in slaap omdat ik moe was na een gebeurtenisrijke dag met Jane. Toen ik wakker werd, zat ze nog steeds te schrijven aan tafel. Het kon mij niet schelen dus ik draaide me om en sliep weer.

 De volgende ochtend presenteerde zij haar echtscheidingsvoorwaarden: ze wilde niets van mij maar had een maand opzegtermijn nodig vóór de scheiding. Ze vroeg mij om gedurende die maand samen een zo normaal mogelijk leven te lijden. Haar redenen waren eenvoudig: onze zoon moest examen doen over een maand en ze wilde hem niet verstoren met ons gebroken huwelijk.

 Ik kon mij hierin vinden. Maar er was meer: ze vroeg me mij te herinneren hoe ik haar op onze huwelijksdag de bruidssuite in had gedragen. Ze vroeg mij om haar iedere dag van de komende maand uit onze slaapkamer naar de voordeur te dragen. Ik dacht dat ze gek geworden was. Alleen om onze laatste dagen samen draaglijk te maken, accepteerde ik haar vreemde verzoek.

 Ik vertelde Jane over de scheidingsvoorwaarden van mijn vrouw. Ze lachte hard en vond de eisen belachelijk. “Het maakt niet uit welke trucjes ze toepast, ze zal de scheiding onder ogen moeten zien”, zei ze minachtend.

 Mijn vrouw en ik hadden geen lichamelijk contact meer gehad sinds ik mijn wens om te scheiden zo duidelijk tot uitdrukking had gebracht. Dus toen ik haar de eerste dag naar de voordeur droeg, voelde het voor beiden onwennig. Onze zoon klapte achter ons in zijn handen en riep: “Papa houdt mama in zijn armen!”. Zijn woorden bezorgden mij een gevoel van pijn. Van de slaapkamer naar de zitkamer, dan naar de deur; ik liep meer dan tien meter met haar in mijn armen. Ze sloot haar ogen en zei zacht: “Vertel onze zoon niet over de scheiding”. Ik knikte, terwijl ik een beetje ondersteboven was. Ik zette haar buiten neer. Ze liep naar de bushalte om naar haar werk te gaan. Ik reed alleen naar mijn kantoor.

 Op de tweede dag handelden wij beiden veel gemakkelijker. Ze leunde op mijn borst. Ik kon de geur van haar blouse ruiken. Ik realiseerde mij dat ik lange tijd niet heel goed naar deze vrouw gekeken had. Ik realiseerde mij ook dat ze niet jong meer was. Er waren fijne lijntjes in haar gezicht ontstaan en haar, haar begon grijs te worden. Ons huwelijk had zijn tol geëist. Een kort ogenblik vroeg ik mij af wat ik haar had aangedaan.

 Op de vierde dag, toen ik haar optilde, voelde ik een gevoel van intimiteit terugkeren. Dit was de vrouw die tien jaar van haar leven aan mij gegeven had. Op de vijfde en zesde dag realiseerde ik mij dat ons gevoel van intimiteit weer aan het groeien was. Ik vertelde Jane hier niet over. Het werd met de dag gemakkelijker om haar te dragen. Misschien dat de dagelijkse oefening mij sterker maakte.

 Op een ochtend was mijn vrouw haar kleding voor die dag aan het uitkiezen. Ze trok diverse jurken aan maar kon de geschikte jurk niet vinden. Toen verzuchtte ze: “Al mijn jurken zijn te groot geworden!”. Plotseling realiseerde ik mij dat ze zo mager geworden was en dat dat de reden was waarom ik haar makkelijker kon dragen.

 Plotseling zag ik het in … ze had zoveel pijn en verbitterdheid te dragen in haar hart. Onbewust stak ik mijn hand uit en raakte haar hoofd aan.

 Op dat moment kwam onze zoon de kamer binnen en zei: “Pap, het is tijd om mama naar beneden te dragen”. Voor hem was het dragen van zijn moeder door zijn vader een belangrijk onderdeel van zijn leven geworden. Mijn vrouw gebaarde onze zoon dichterbij te komen en ze hield hem stevig vast. Ik wendde mijn gezicht af omdat ik bang was van gedachten te zullen veranderen op het laatste moment. Daarna hield ik haar in mijn armen, liep van de slaapkamer door de zitkamer naar de gang. Haar arm lag op een zachte en natuurlijke wijze om mijn nek. Ik hield haar lichaam stevig vast, net als op onze trouwdag.

 Maar haar sterk verminderde gewicht maakte mij verdrietig. Op de laatste dag kon ik nauwelijks een stap nemen toen ik haar in mijn armen hield Onze zoon was al naar school gegaan. Ik hield haar stevig vast en zei: “Ik heb niet opgemerkt dat er in ons leven een gebrek aan intimiteit was”. Ik reed naar kantoor…. en sprong snel uit de auto, zonder deze op slot te doen. Ik was bang dat elke vertraging mij van gedachten zou doen veranderen. Ik liep naar boven. Jane deed de deur open en ik zei tegen haar: “Sorry, Jane, ik wil niet meer van mijn vrouw scheiden”.

Ze keek naar me, verbaasd, en raakte toen mijn voorhoofd aan. “Heb je koorts?” vroeg ze. Ik haalde haar hand van mijn voorhoofd. “Sorry, Jane”, zei ik, “ik ga niet scheiden. Mijn huwelijksleven was saai, waarschijnlijk omdat zij en ik de details van ons leven samen niet meer op waarde wisten te schatten, niet omdat we niet meer van elkaar hielden. Nu realiseer ik mij dat ik, sinds ik haar op onze huwelijksdag over de drempel van ons huis tilde, haar moet vasthouden tot de dood ons scheidt”. Jane leek plotseling wakker geschud te worden. Ze gaf mij een harde klap en sloeg de deur dicht. Ik hoorde haar in huilen uitbarsten. Ik liep de trap af en reed weg. Bij de bloemist op weg naar huis bestelde ik een boeket voor mijn vrouw. De verkoopster vroeg mij wat zij op het kaartje moest zetten. Ik lachte en schreef: “Ik zal je elke ochtend naar buiten dragen tot de dood ons scheidt”.

Die avond kwam ik thuis met het boeket in mijn handen en een glimlach op mijn gezicht. Ik rende de trap op en vond mijn vrouw in bed – dood. Mijn vrouw had maandenlang gevochten tegen KANKER en ik was zo druk geweest met Jane dat ik dat niet eens gemerkt had. Ze wist dat ze binnenkort zou overlijden en wilde mij behoeden voor ongeacht welke negatieve reactie van onze zoon als wij de scheiding zouden laten plaatsvinden. In de ogen van onze zoon ben ik in ieder geval een liefhebbende echtgenoot.

 De kleine details van onze levens zijn de dingen die er echt toe doen in een relatie. Het is niet het huis, de auto, eigendom, geld op de bank. Deze dingen creëren een omgeving waarin geluk kan gedijen maar kunnen op zich geen geluk geven.

 Dus vind de tijd om de vriend/vriendin van je echtgenoot/echtgenote te zijn en doe de kleine dingen voor elkaar die intimiteit veroorzaken. Heb een echt gelukkig huwelijk!

 Als je dit niet deelt, gebeurt er niets met je.

 Als je het wel doet, zou je je huwelijk wel eens kunnen redden. Veel mislukkingen in het leven zijn mensen die zich niet realiseerden hoe dicht ze bij succes waren op het moment dat zij opgaven.

 Denk eraan dat liefde de grootste schat is. Zonder liefde is er niets en met liefde is alles mogelijk. Liefde verdwijnt nooit, zelfs niet als de botten van een geliefde tot as verworden zijn. Net zoals de geur van sandelhout nooit verdwijnt, zelfs wanneer het helemaal vergaan is, is liefde de basis van de ziel en het is onvernietigbaar en daardoor eeuwig. Schoonheid kan vernietigd worden maar liefde niet.”

DEEL DIT VERHAAL NADAT JE HET GELEZEN HEBT

 — met Carine Respaillie.

 

Gaiapark deel 1 Zebra's en Giraffen en Kudu's.

Gaiapark Kerkrade deel 1: Zebra's, Giraffen en Kudu's. Deel twee en drie van het Gaiapark  staan inmiddels ook op YouTube. Kijk op:  http://www.youtube.com/v/trrrpNOKilo?version=3&autohide=1&autohide=1&feature=share&autoplay=1&attribution_tag=24JRdgKD5pl0QaaUbDpw3w&showinfo=1

Mijn kleinkinderen na aanrijding in het ziekenhuis

Vanavond hoorde ik van mijn dochter dat mijn twee kleinkinderen op weg naar de Jumbo, samen op één fiets, zijn aangereden. Beiden hebben veel kneuzingen. Ze zijn met de ziekenwagen naar het ziekenhuis gebracht en moeten minimaal een nachtje ter observatie in het ziekenhuis blijven. Zij kwamen van rechts en hadden voorrang. De politie is nog bezig met het onderzoek.

Omdat ik zelf heel veel op de fiets zit valt me dagelijks op dat automobilisten weinig rekening houden met fietsers, laat staan met kinderen. Je bent heel kwetsbaar op de fiets. Zelfs met de auto rijdend valt het op hoe vaak degene die geen voorrang heeft dit altijd nog heel snel even  pikt. Ditzelfde gebeurt nog erger met fietsers. De automobilist die nooit fietst pik je er zo uit. Zelf geef ik fietsers extra voorrang, ook al hebben ze dit niet. Helemaal als het regent. Zelf zit je droog, waarom zou je dan geen rekening houden met een ander die druipend in de regen moet wachten tot een rijtje auto's voorbij gereden is. Ik weet het, ook fietsers kunnen fouten maken en onverwachte bewegingen maken, waar je als automobilist van kunt schrikken.

Jammer dat we zo weinig rekening houden met elkaar in het verkeer. Hoe vaak moet ik niet aan de

remmen van mijn fiets hangen als ik vanaf de Molenberg de rotonde hier in Landgraaf afrij. De auto's letten er niet eens op dat wij van die berg afkomen. Vorige week scheelde het een haartje of ik werd geschept. Als mij iets gebeurt is dat erg, maar met kinderen moet je tien paar ogen extra gebruiken. Zij hebben nog niet dat overzicht wat wij als volwassene hebben. In dit geval was het niet eens de schuld van de kinderen. Wat en hoe het precies is gebeurt is ons nog niet bekend.

Lieve mensen denk ook eens aan die kwetsbare fietsers en wandelaars. Wanneer we met z'n allen een beetje rekening met elkaar in het verkeer zouden houden, zouden vandaag hun ouders, onze familie en ik nu niet zo in angst zitten. Zouden zoveel kinderen niet in een ziekenhuis belanden na een aanrijding, of zelfs erger, in het mortuarium. Geef eens voorrang, zelfs al heb je dat niet. Je maakt jezelf en de ander blij. Een goede daad is nooit weg en wij als fietser en wandelaar zijn u er dankbaar voor. Maus

De kinderen zijn inmiddels weer thuis en worden extra verwend. Bedankt voor alle lieve reacties. Heb net te horen gekregen van een collega dat witte koolbladeren, plat geplet, op de kneuzingen leggen, ze binnen een dag van de kneuzingen af zijn. Het proberen waard. Fijne zondag, Maus