Een bedelend kind en pech met de elektrische fiets

Afgelopen twee weken weer één en ander meegemaakt. Zaterdag 3 augustus, tijdens het boodschappen doen, stond onder aan de roltrap van de parkeergarage een jongetje van rond de tien jaar te bedelen. Hij vroeg geld voor zijn vakantie. Hij zag er beslist niet armoedig uit. Ik zei dat ik niets wilde geven, omdat hij in plaats van bedelen ook auto’s kon wassen en dan meer verdiende. Bovendien had hij er mee eer van omdat hij werkte voor zijn geld. Hij was verontwaardigd en zei dat niet iedereen met vakantie kon. Had dus helemaal niet geluisterd naar de boodschap die ik gaf dat hij meer kon verdienen met auto’s poetsen. Integendeel zelfs. Hij vertelde heel trots dat hij minimaal 8 euro per dag ophaalde. De eerste vraag die ik mezelf stelde was ‘zouden zijn ouders hiervan weten?’ Daarnaast de vraag of dit een van die jongeren zou worden die dacht dat de maatschappij later wel voor hem zou zorgen. Was hij zo kleffer op deze leeftijd dat hij inspeelde op de gevoelens van ouderen en op medelijden? Ik had er geen antwoord op. Heb niets gegeven, omdat ik weiger mee te doen dit soort gedrag bij een jong kind al te stimuleren. Misschien zie ik het fout, dat kan natuurlijk ook. Echter onze kinderen hebben wij al jong geleerd dat als je geld wilt hebben voor wat dan ook, je ervoor moet werken. Ze zijn alle drie goed terecht gekomen. Hebben net als wij met vallen en opstaan moeten leren dat je in het leven niets cadeau krijgt. Echter het zijn drie mensen geworden met gezinnen waar Berry en ik trots op kunnen zijn, zelfs al zijn we het in een aantal dingen niet eens. Het zijn hardwerkende mensen die weten en beseffen dat je in deze wereld niets cadeau krijgt en hard moet werken om vooruit te komen.

Tijdens het weekeinde, ondanks de hitte, toch in de avonden veel gedanst. Het was warm en af en toe liep het zweet met straaltjes langs je lijf. Het weerhield me er niet van om intens te genieten. Danspartners zijn er voldoende, zelfs vrouwen komen me halen om te dansen. Juist met veel rugpijn (dubbele hernia) zijn dansen en fietsen geweldig om in beweging te blijven, anders wordt alles stijf en ga je steeds verkeerder lopen en zitten.

 In de afgelopen week 3 uur lang aan de plas gezeten op de Tevenerheide, net over de grens van Duitsland. Camera’s in de aanslag voor libellen en ander waterverkeer wat mooie plaatjes en filmpjes opleverde met af en toe een ontmoeting tussendoor. Zoals met de man die vogels telt. Hij liet me de kleine Zonnedauw zien, een vleesetende plant. De glinstering binnen in de plant is een soort lijm die kleine insecten vastkleeft, waarna de plant zich sluit. Prachtig om te zien en nooit geweten wat de functie of naam van dit onopvallende plantje was. Even verder stond de klokjesgentiaan, een mooi blauw bloemetje, welke je makkelijk over het hoofd ziet, omdat het verborgen staat tussen hoge graspollen. Op het water wijst hij me een Dodaars aan, een eendensoort. Natuurlijk komt de camera ook bij deze drie namen tevoorschijn. Zelf was hij even tevoren een gladde slang tegengekomen en liet de foto zien. Dat geluk heb ik nog niet gehad, maar wie weet wat ik in de toekomst nog ga

ontmoeten. 

Op de terugweg via Schinveld hoor ik van het ene op het andere moment een zwaar geratel in mijn voorwiel. Stap af loop een stukje zonder motor en zet opnieuw de accu’s aan. Opnieuw geratel. Zo durfde ik niet te rijden. Uiteindelijk bel ik een vriend voor het nummer van de verzekering. Hij biedt even later aan om me op te halen en thuis te brengen met fiets en al. Zijn vermoeden werd vanmorgen bewaarheid. De motor is stuk, de tandwielen zijn beschadigd. Met reparatiekosten erbij is de schade 276 euro, een rib uit mijn lijf, die ik toch weer op moet zien te hoesten. In de achterband zat al langere tijd een bobbel, die langzamerhand gevaar voor ontploffing op ging leveren, dus ook gelijk maar weer vervangen. Echter zonder fiets is de grootste straf die er is. Ik ben hem drie dagen kwijt geweest, maar het resultaat is weer veilig fietsen. Met dit mooie weer is niet op de fiets zitten een echte straf. Een geluk dat het niet in de bossen of op de Tevenerhei gebeurde. Dat was veel te ver lopen geweest en te zwaar. Afijn, ik weet uit ervaring dat er altijd weer een oplossing voor probleem komt, zo is het mijn hele leven al geweest. Niets gebeurt voor niets. Dat ik werd opgehaald was ook weer zo’n

cadeautje.  

Natuurlijk bleef het niet bij de fietspech. Ook mijn XP computer gaf de geest. Dagenlang hebben we gezocht, maar niets kunnen vrienden. Toch is het uiteindelijk door een andere vriend gevonden. De netwerkkaart is waarschijnlijk kapot en moet vervangen worden. Als het daarbij blijft mag ik mezelf gelukkig prijzen, omdat deze kosten niet de grootste zijn. Mocht het toch erger zijn, mag ik voorlopig een computer lenen van een goede vriend. Wat is het leven toch mooi als je zoveel lieve mensen om je heen hebt die je helpen en steunen wanneer het nodig is. Ik ben een rijk mens.

 

Het weekeinde is weer vol dansplezier met zo direct een zondagochtendontbijt vanuit ons wijkcentrum, als afsluiting van de vakantie. Het is ieder jaar een plezierig gebeuren. Mensen die je anders zelden ziet komen op deze ochtend samen tijdens dit ontbijt. Het is een fijne buurt waar ik woon en me thuis voel. Met een sociale controle die ik persoonlijk heel fijn vind, juist omdat ik alleen woon. Hier zal het beslist niet gebeuren dat iemand maanden in zijn huis ligt, omdat niemand weet of jij thuis bent of niet.

Een week van genieten en plezier maken met af en toe pech. Ook weer een week van mooie inzichten en geluksgevoel. Jammer dat het warme weer voorbij is, al zal lang niet iedereen het met me eens zijn. Ik heb er van genoten en er zeker geen last van gehad, ook al liepen straaltjes water langs mijn lijf. Het geluksgevoel in mezelf is steeds sterker en groeit dagelijks. Heb ik nog meer te wensen? Weinig. Het zijn wensen die een aanvulling zijn in mijn leven, maar kunnen nooit dat geluksgevoel geven wat ik nu van binnen voel.

Terwijl ik dit artikel deze week al grotendeels had geschreven, kreeg ik vandaag de dagtekst binnen van de Omraam, die ik met een aanvullend verhaal heb gezet op mijn blog: http://levensverhalenvanjouenmij.blogspot.nl/. Zo ontvangt u vandaag weer twee nieuwe verhaaltjes.

Om alles compleet te maken zit ik vanaf vandaag ook nog zonder warm water. Ik hou van koud water na-douchen, maar ijskoud wassen én naspoelen is een beetje veel van het goede. Het duurt een week voor het apparaat voor mijn verwarming besteld en binnen is. Dat wordt dus een week in het teiltje wassen, net als vroeger. Afijn, men zegt toch dat we naar de kindertijd teruggaan als we oud worden. Blijkbaar begint het bij mij nu al met het teiltje water.  Ik wens u een fijne zondag en een dag vol plezier, Maus