De natuur heeft zijn eigen regels en wetten

Soms loop ik een beetje achter met de teksten van de Omraam. Zo ook de tekst van Paaszaterdag, ‘de opstanding’. Hij praat in deze tekst niet alleen over de opstanding van Jezus, maar ook van de natuur. Gisteren liepen we in die natuur te fotograferen en zochten naar ontluikende knoppen aan de bomen. Steeds weer sta ik verbaast over het feit hoeveel kracht de natuur in zich heeft. Bij deze temperaturen onder nul zie je toch hoe sterke krokussen, sneeuwklokjes, maar ook de takken van de bomen weer hun kopjes en knopjes tot bloei laten komen. De gele kopjes van de narcissen springen langzaam open bij de eerste zonnestralen in de morgen, die meer dan eens door de wolken heen komen. Gisteren was zo’n dag met een gaatje. Veel zon in de middag, al was de wind koud. Heerlijk weer om te wandelen in de Hoge Kempen in België. Een prachtig natuurgebied, waar het wandelen en fietsen een pleziertje is.

Wat ik nog mis zijn de vele soorten vogels. Mijn tuinvogels laten het een beetje afweten. Niet alles is al terug

van het zonnige zuiden. Ik heb het idee dat de trek dit jaar veel later is begonnen. Hoe zit het nu tijdens deze lange vorstperiode met het leggen en broeden van alle vogels? Ik weet er niet veel van, maar volgens mij zouden om deze tijd toch de eitjes worden gelegd. Bevriezen die niet? Ik ben wel een zwerver die rondloopt met haar camera om elk ontluikend sprietje te fotograferen, maar in wezen weet ik heel weinig hoe het allemaal reilt en zeilt. En dat voor iemand die jaren voorzitster is geweest van de IVN. Echter daar ging het om organisatie en de kwartaalkrant schrijven. Afijn, ik hoef ook niet alles te weten. Als ik nieuwsgierig genoeg ben zoek ik wel op internet, maar blijkbaar wacht ik net als ieder ander gewoon af wat er buiten gaat gebeuren.

Eerlijk gezegd geniet ik van alle levende wezens. Een spin kan ik niet doodmaken, evenals een fruitvliegje, hoewel ik ze niet smakelijk vind. Het zijn levende wezens en allen hebben hun nut. Hoewel??? Wat is het nut van een vlieg of fruitvlieg. Ze pesten je alleen maar door hun gezoem en aanwezigheid. Maar goed, ik wil ook niet doodgemaakt worden. Overdreven en niet te vergelijken? Klopt. Maar elk levens wezen is niet voor niets op de wereld gezet. Ik kon haast een Boedistische inslag hebben. In de film ‘Seven years in Tibet’ zie je hoe de monniken elke worm uit de aarde een nieuw leven geven. Zelf doe ik dat ook al jaren. Heeft toch te maken gehad met de reizen naar India en Sri Lanka in 1998. Voor die tijd sloeg ik elke vlieg of mier met gemak neer, als ze lastig waren. Spinnen vond ik mooi, dus bleven ze leven. In Sri Lanka zat op gegeven moment bij het wakker worden een giftige spin, zo groot als mijn vuist, naast het bed. Voorzichtig stapte ik uit bed, de klamboe gelijk weer dichtschuivend. In de badkamer een handdoek gepakt en voorzichtig over de spin gelegd. Mijn hand gewikkeld in de handdoek eronder geschoven en zo liep ik de bush in om de spin terug te zetten.

Eenmaal was er een slang mijn huisje binnengekropen. Hier wist ik zelf geen raad mee en riep de dokter, die ook in het Nederlandse dorp woonde. Had ik het maar niet gedaan. Hij stuurde me naar buiten en sloeg de slang dood. Oké, hij was zwaar giftig en had weg moeten blijven, maar doodmaken ging mij een deur te ver. De dokter was beslist geen Boedist.

De kieviet op zoek naar voedsel

De winterslaap van de dieren zou voorbij moeten zijn, maar welk dier wil nu eigenlijk wakker worden met die kou. De natuur is van slag met het weer, sommige dieren houden er geen rekening mee. De eerste lammetjes lopen alweer in de wei. De kievieten leggen in het veld hun ei. Het voorjaar is begonnen, de natuur heeft zijn eigen wetten. De vlinders komen één dezer dagen weer uit hun pop tevoorschijn om ons met hun kleuren te verblinden. Tegen die tijd staat mijn vlinderboom bijna weer in bloei. Genietend van de nectar van mijn vlinderbloemen fladderen ze rond in mijn tuin.

Geloof me, de natuur mag dan te laat zijn, op een zonnige morgen worden we wakker, en zien we een strakblauwe lucht, met heerlijke temperaturen die ons naar buiten lonken met een knipoog. Ik heb je voor de gek gehouden zegt het universum, maar ben toch nog gekomen. Eén ding is zeker. Bij elk zonnestraaltje ben ik buiten, loop blauwbekkend rond met de camera, om toch net dat ene mooie kiekje te maken. Zo ook deze kieviet, die zoekend naar voedsel over de landerijen loopt te wandelen. © Maus

              De kieviet op zijn nest, midden in het land