Als ik net zo wijs was als een vrije uil, zat ik te genieten van de natuur, zonder zorgen. Liet het leven over me komen zonder er tegen te vechten. Echter zoals wij op sommmige momenten gevangen zitten in onze strijd tegen het leven, zit hij gevangen in zijn kooi. Ik ben dankbaar dat ik de keuze heb om te kiezen voor mijn vrijheid. Een keuze die hem ontbreekt.
Iedere avond moet ik voor mijn cursus Astral Projection een klein verslag van de dag maken. Dat is niet eenvoudig, omdat het geschreven moet worden van de avond terug naar de morgen. Echter tegen de verre ochtend aangekomen ben ik vaak vergeten wat ik op die dag ‘s morgens vroeg heb gedaan. In mijn gevoel was het niet normaal om de dingen die overdag gebeurden regelmatig te vergeten. Of waren ze niet belangrijk genoeg geweest om te onthouden? Hé, wat leuk! Een andere, vooral betere en positievere benadering. Alleen, zie ik nu pas zo.
Er was een tijd, iets meer dan een jaar geleden, dat ik totaal in paniek raakte. Had er schoon genoeg van dat ik steeds vergat waar mijn sleutels waren, mijn bril, die rekening die ik nog moest betalen, dat ik uiteindelijk na lang dubben een onderzoek aanvroeg. De vergeetachtigheid was ook heel extreem geworden. Eén ding wist ik zeker hier moest iets goed fout zitten. In mijn gevoel was ik bezig Alzheimer te krijgen. Als je zover in je denken bent genaderd raak je behoorlijk in paniek. Echter na een diepgaand onderzoek, geestelijk en lichamelijk was de uitslag: de hersens van een 50 jarige. Er was niets mis met me. Stress was mogelijk de grote oorzaak. Dat laatste kon ik mij levendig voorstellen. Er was al jaren stress in mijn relatie en die is twee maanden na onze grote fietsreis naar Santiago, alleen nog maar erger geworden. Totdat het twee maanden geleden escaleerde in een breuk.
Noch steeds vergeet ik veel dingen. Ben regelmatig mijn telefoon kwijt, zodat ik met de huistelefoon moet bellen waar hij ligt. Of ik vergeet hem mee te nemen onderweg, wat ik gevaarlijker vind, omdat er altijd iets kan gebeuren. Zoek regelmatig mijn sleutels en vergeet de helft van mijn boodschappen als ik ze niet heb opgeschreven. Of ik sta in de winkel en mijn briefje ligt nog op het aanrecht. Vergeet ergens mijn handtas en heb dan steeds weer het geluk dat er eerlijke mensen in de buurt zijn! Alleen mezelf vergeet ik nog net niet mee te nemen. Maar als mijn hoofd niet vastzat lag dat ook nog thuis.
Geen ouderdomsprobleem dus, maar er is nog steeds enige stress over alles wat er is gebeurd. Daarnaast een kwestie van mijn hersens niet voldoende gebruiken. Ze moeten opnieuw getraind worden. Dus ben ik een paar maanden geleden op bridgeles gegaan. Daar moet ik weer leren om troeven en andere gespeelde kaarten te tellen. Het helpt nog niet echt, maar er is een begin gemaakt. Vroeger kon ik klaverjassen als de beste, vergat geen kaart. Een deel daarvan moet gewoon weer terug kunnen komen. Kan toch niet anders als je de hersens hebt van een 50 jarige? Moet ik nu wel gaan waarmaken. Maak u niet ongerust als u iets vergeetachtiger wordt, ik merk het ook op bij de jongere mensen. Wij zijn zo druk bezig met allerlei zaken, leven allemaal deels onder stressituaties, waardoor onze hersencapaciteit wat overbelast raakt. Geen paniek dus, hoort bij de levensstijl van de 21e eeuw.
Vandaag kreeg ik weer een mooie dagtekst binnen die ik u zeker niet wil onthouden. Ik was er behoorlijk van onder de indruk. Het was heel herkenbaar. Ik zat ook weleens in dat schuitje en heel misschien anderen met mij. Ik ben er ook niet van overtuigd dat ik altijd doe wat goed is voor een ander. De gevoelens dat de wereld tegen me samenspande ken ik nog wel uit vroegere jaren. Vooral omdat je constant oplette wat anderen van je zeiden of dachten. Ik denk dat ieder op zijn of haar tijd weleens in een dergelijke situatie belandt. Zijn we daarom slechte mensen? Nee hoor, ik denk dat het gewoon even tijd was om naar mezelf te kijken en te zoeken waar ik fout zat. Niemand van ons is volmaakt en degene die denkt dat hij dat wel is, is voor een ander niet mee te leven. Die past dan ook écht in het verhaaltje hieronder en zal nooit leren van zijn fouten. Daar valt ook niet mee te leven. Dan moet je hem of haar loslaten en verder gaan met je eigen ontwikkeling.
Ik ben nu op een leeftijd dat ik het niet meer belangrijk vind hoe anderen over me denken. Zolang ik mezelf maar recht in de ogen kan kijken, overtuigd ben dat ik nooit hoef te liegen of te draaien om de waarheid te zeggen, is de spiegel mijn grootste vriend. Mensen mogen me of niet. Daartussen zit vast nog een heel scala van heel aardig, tot aardig tot hum…., ’t gaat wel, tot nou… nou…., of nog erger. Ik kan toch niet iedereen tevreden stellen of te vriend houden. Dus waarom zou ik mij nog druk maken over hoe men over mij denkt? Wat ik wel belangrijk vind is hoe ik mezelf zie. Leef ik verantwoord, gedraag ik mij verantwoord? Sta ik voor wie ik ben? Ben ik aardig of onaardig geweest? Elke avond, als ik dus dat beroemde dagboekje van achteren naar voren schrijf over hoe mijn dag is geweest, beantwoord ik mijn vijf vragen in alle eerlijkheid. Er zijn dagen bij dat ik moet zeggen dat ik niet aardig was tegen mijn ex of tegen een of ander die mij weer stoorde met zijn verkooppraatje. En dat, terwijl ik toch duidelijk in dat boek sta van niet mogen bellen. Maar ja, wie zegt dat ik altijd aardig moet zijn. Ik heb mijn slechte en goede dagen in mijn humeur. Ik heb dagen dat ik alles en sommige dagen dat ik niets vergeet. Eén ding is zeker, ik ben een mens van vlees en bloed, met goede en slechte dingen in haar lijf. Zolang je dat nog kunt zeggen van jezelf, hoef je het verhaaltje hieronder alleen maar te lezen, zonder het je aan te trekken. Dan ben je gewoon aardig, open en oprecht. Een lief mens, met af en toe wat nukken en dat mag.
Van belang is maar één ding; dat mijn échte vrienden van me houden en ik van hen. Dat we er zijn voor elkaar. Dat mijn kinderen blij met me zijn en andersom. Dat mijn kleinkinderen het nog allemaal heerlijk vinden om naar oma te komen voor een gezellig etentje thuis met zijn allen. Allemaal dingen om dankbaar voor te zijn. Dat is wat ik iedereen toewens.
Dagtekst 11 mei 2012. Het verdient de voorkeur je goed te gedragen, maar je slecht gedragen is nog niet het ergste. Het ergste is je er niet van bewust te zijn. Wie niet in staat is in te zien dat hij verkeerd gehandeld heeft, raakt uiteindelijk verstrikt in onontwarbare tegenstrijdigheden. Hij komt mislukkingen tegen, wordt door de anderen verworpen en hij begrijpt niet waarom: hij achtte zichzelf onberispelijk. Hij was ervan overtuigd dat anderen hem goedkeurden, zelfs bewonderden. Hij is in de war door wat hem overkomt, hij verbeeldt zich dat heel de wereld tegen hem samenspant, wat zijn gedachten en gevoelens heel negatief beïnvloedt: hij komt in opstand en in die opstand verliest hij zijn licht, verliest hij zijn liefde. Dat alles omdat hij weigert toe te geven dat hij er niet in geslaagd is zijn daden in overeenstemming te brengen met zijn ideaal. Omraam Mikhaël Aïvanhov
