Hoe krijgt een mens het midden in de nacht voor elkaar

Daar sta je dan, midden in de nacht, machteloos te kijken met de woorden; en nu’’? Het is één uur in de nacht. Mijn slaapkamergordijnen trek ik net iets te onnadenkend dicht. Nu doe je dat normaal altijd, maar de rails hingen hier en daar al langer los van de muurhaken. Eigenlijk zat hij nog maar op twee plaatsen heel lichtjes vast. Ik was zo in gedachten dat ik de gordijnen dus net iets te hard dichttrok, waardoor het hele zooitje naar beneden kwam. Wat nu? Zonder gordijnen gaan slapen en wakker gehouden worden door het schelle licht van de lantaarnpaal, die net in mijn slaapkamerraam schijnt? Of naar beneden lopen, de schuur in om een ladder te halen. Geen probleem dacht ik, zo gepiept. Er hangen haken aan de muur, daar was niets mis mee. Alleen zitten ze heel strak tegen het plafond aangeklemd. De haken waarin de rails hangen en die over de muurhaken worden geschoven werkten niet mee. Opnieuw naar beneden, een kruisschroevendraaier halen. De haakjes lieten zich redelijk goed losschroeven maar ze met rails en al over de muurhaken schuiven, ho maar. Opnieuw naar de schuur. Met hamer, beitel en platte schroevendraaier gewapend opnieuw de ladder opgekropen. De muurhaken heb ik een stukje omgebogen van het plafond af naar beneden, zodat ik in ieder geval meer ruimte kreeg. De eerste railsteun liet zich redelijk makkelijk over de haak schuiven. Met de eindstop, die de runners aan het eind van de rails op zijn plaats houdt, ging het minder goed. Hij vloog er met een boog vanaf, terwijl de rail opnieuw naar beneden viel. De runners vlogen over en onder het bed, het nachtkastje en zelfs belanden er een paar in de prullenbak. Op één na heb ik alles terug kunnen vinden. Hoe het mogelijk is dat deze ene dwarsligger onvindbaar is gebleven weet ik niet, dus morgen een nieuwe runner op de kop zien te tikken.

Wiebelend op de toch al gammele ladder, midden in de nacht wanhopig kijkend en worstelend met gordijnrails die tegenstrijdig zijn, hoe haal ik het in mijn hoofd. In plaats van gewoon zonder gordijnen te gaan slapen, sta ik met de hamer rustig om één uur in de nacht te timmeren. Uiteindelijk na anderhalf uur worstelen en op één runner na, hangen de rails. Maar als je vraagt of het betrouwbaar is, moet ik zeggen ‘nee.’ Toch kijk ik vol trots vanuit mijn bed even omhoog terwijl ik dit zit te schrijven. Als vrouw Van 70 heb ik het toch maar geflikt, vind je niet?

Maar……, een ongeluk gebeurt nooit alleen. In bed kruipend zet ik mijn kleine computer aan, want dit verhaal moet natuurlijk op het blog. Hij is weken niet gebruikt, dus eerst de stroom er op. Het gaat opnieuw verkeerd. In mijn hele slaapkamer is maar 1 stopcontact en dat zit ook nog bij de deur. Hoe komen ze er toch op. Je bed staat tegen de muur ertegenover, dus ligt er langs alle muren een losse verlengkabel tot onder mijn bed. Hij heeft maar vier ingangen en dat is niet genoeg voor bedlampjes, telefoon, een wekker en ook nog de computer. Om niet steeds onder mijn bed te moeten kruipen heb ik voor de computer een verlengsnoer op het nachtkastje aangesloten. Op zich rommelig maar ach, ik slaap toch alleen. Maar als je voor je in bed stapt eerst het snoer van de computer in de verlengkabel hebt gestopt kun je op je vingers natellen wat er gebeurt. Zonder opletten en kijken duik ik mijn bed in en trek alles van het nachtkastje. Waarom valt alles toch altijd naar beneden en nooit eens voor het gemak omhoog. Weer mijn bed uit. De fles met water en de telefoon onder het bed uitgevist. Lamp en wekker weer een fatsoenlijk plekje gegeven en eindelijk komt er even rust om te schrijven. Inmiddels is het half drie in de nacht geworden. Tijd om te gaan slapen. ‘Welterusten en gezond weer op’, zou Sonja zeggen. U weet wel wie ik bedoel, want ja, haar  achternaam ben ik even vergeten. Dat mag op mijn leeftijd, vind je niet?