© Maus Sturmer

Heb jij dit nu ook of herken je dit? Vaak hoor ik onderweg een gesprek of een losse opmerking die me raakt, lees iets in de krant of zie wat op tv. Op zo’n moment komen woorden, gedachten of een gedichtje naar boven, waar ik niets mee deed of het gewoon weer vergat, omdat er net niets voorhanden was om het op te schrijven. Sinds onze reis naar Santiago werd de gedachte steeds sterker dat ik al die losse gedachten en ingevingen op moest schrijven. Het zijn de dagelijks dingen die gebeuren. Soms schrijf ik ook over dingen die ik in het verleden heb meegemaakt en opgeschreven, omdat ze nog dagelijks gebeuren en nooit veranderen in het leven. Wil je op een artikeltje reageren, wordt dan volger van deze rubriek of schrijf naar maus-sturmer@home.nl. Je kunt je ook aanmelden bij Twitter: @maussturmer. Teksten, verhalen, gedichten, foto’s en andere zaken op dit Blog zijn en hebben allemaal het copyright en eigendomsrecht van Maus Sturmer. Niets hiervan mag gekopieerd en/of gebruikt worden zonder schriftelijke toestemming van haarzelf. Komen er plaatjes en/of artikeltjes van derden in voor, wordt altijd het copyright erbij vermeld. In verband met privacy zijn sommige namen onder pseudoniemen vermeld.

dinsdag 29 oktober 2013

Landelijke dag van de stilte in Schinveldse bossen

Landelijke dag van de stilte in Schinveldse bossen

Het toelaten van stilte in je leven en een bijzondere beleving

Met 19 mensen verzamelden we ons rond half tien bij Atelier Kristalberg van Jos van Wunnik te Schinveld, zuid Limburg. Het eerste wat opviel waren zijn prachtige schilderijen. Een eigen stijl en toch een vleugje van Gogh proefde ik er in. Mooi en indrukwekkend. De kleuren afwisselend teer en helder. Lees verder op:  http://levensverhalenvanjouenmij.blogspot.nl/

maandag 28 oktober 2013

De tandarts en mijn angst hiervoor, kent u dat?


Vandaag moet ik naar de tandarts. Het implantaat moet er gedeeltelijk uit om een nieuw ondergebit te plaatsen. Dat gaat niet zonder slag of stoot. Destijds is na de plaatsing van het implantaat gebleken dat één kant op een zenuw rustte. De pijn was ondragelijk. Opnieuw 2 operaties en nog steeds zit dat ene stuk op een zenuw. Bij elke beweging aan het implantaat, zoals vandaag, moet alles stevig verdoofd worden anders is de pijn niet te harden. Maar die anderhalve minuut van injectie inspuiten is minstens zo erg. Ik weet het, er zijn veel ergere pijnen, maar helaas vanaf mijn eerste tandartsenbezoek toen ik 4 jaar was en bij een onverschillige militaire arts terecht kwam die zonder verdoving twee melktanden trok, was ik al doodsbang. Het is nooit veranderd.

Geboren in de oorlog verdroeg ik als kind geen moedermelk, geen geiten of normale melk. Was overal allergisch voor. Melklactose hoorde ik jaren geleden. Ik lag op sterven, was al opgegeven om dood te gaan met drie maanden. Er zijn dagen in mijn leven geweest dat ik me afvroeg waarom ik toen toch gekozen heb voor dit leven. Toch koos ik hiervoor. Blijkbaar was dat de afspraak die ik gemaakt had voor mijn geboorte. Zou ik echt hebben willen leren wat eenzaamheid was, want dat was mijn geboorteafspraak. Leren wat alleen zijn betekent.

Nu, dat heb ik echt geweten. Behalve de jaren met Berry, is het leven eenzaam en alleen geweest. Toen wist ik nog niet zo goed dat je nooit alleen bent, wel eenzaam kunt zijn. Je beschermengel en gids is altijd bij je. Vanaf de dag van je geboorte, tot het moment dat je sterft. Ik noem het naar huis gaan. Voor mij is aan die andere zijde mijn thuis en de aarde een doorgangsproces om te leren.

Maar goed de tandarts. Met mijn achttiende jaar kwam ik terecht bij een tandarts in Voorburg.
Op zekere dag moest hij zes keer met lange dunne naaldjes in mijn tandvlees werken, beweerde hij. Een verdoving was niet nodig, deed geen zeer, waren zijn worden. De pijn was ondragelijk. De angst steeds groter voor het volgende naaldje. De pijn die werkelijk ondragelijk was maakte dat ik na inbrengen van het derde naaldje flauw viel. Half op de grond liggend en op het voetstuk van de stoel kwam ik bij. Mijn ene schoen lag ergens op de grond vlak bij me, de andere lag ver in een hoek geschopt. De tandarts hielp me overeind gaf me een klap in mijn gezicht en wilde me niet verder helpen. Net alsof ik dat wel had gewild. Hij had het gewoon kunnen verdoven, in plaats van me zo'n pijnlijke behandeling te geven, die misschien helemaal niet nodig was geweest. Nooit in mijn leven heeft een andere tandarts dit ooit voorgesteld om te doen. Maar ja, ook toen zat ik in het ziekenfonds en werd toch alles betaald.
 
Op mijn achtentwintigste kon het niet langer. Dagelijks pijn in mijn mond, alles had er allang uitgemoeten. Nu was het niet meer te harden. Onze buurman en goede vriend Piet eiste dat ik nu alles er uit zou laten halen. In Rotterdam, waar wij op dat moment woonden, waren net een paar klinieken geopend die onder narcose je hele gebit trokken en 's avonds een nieuw gebit op de wonden drukten. Op die manier had je wel een paar weken pijn, maar liep je geen uur zonder tanden. Geweldig. Mijn ego vond zonder tanden lopen het ergste wat er was. Dat is trouwens nog steeds zo. Het moest wel 's nachts uit. Wat denk je hoe moeilijk het is om dat aan een man te vertellen waar je misschien mee verder wil. Berry had er nooit moeite mee, deed het zelf ook gewoon uit, klaar is kees. Mijn ex-vriend nam het net zo gemoedelijk op. Dan doe ik het toch ook uit! Maar nog steeds voel ik het als een soort schaamte, hoewel miljoenen mensen hetzelfde probleem hebben, zeker op de leeftijd die ik nu heb. Ik koos een kliniek uit die de beste naam had en kwam tot de ontdekking dat onder narcose gaan juist in deze kliniek niet werd gedaan. Wat nu? Toch maar gedaan. In de andere kliniek was tijdens mijn nadenkdagen een vrouw niet uit de narcose gekomen. De keus bleef zwaar. De angst voor injecties groot. De tafel lag letterlijk te schudden door mijn angst en de pijn. Met twee man moest ik vastgehouden worden en negenendertig injecties waren nodig om mij verdoofd te krijgen. Volgens de dokter kregen ze een grote vent eerder verdoofd. 's avonds weer terug om het nieuwe gebit in een mond vol wonden te plaatsen. Drie weken nauwelijks eten maakte in ieder geval dat ik weer een paar kilo was afgevallen, een zoete troost.
Vandaag is het opnieuw zover. Een nieuw ondergebit moet worden geplaatst. Dus de injectienaald staat al klaar. Een lang dun naaldje, die volgens mij tot in het bot doordringt. Een prik in je arm voel je nauwelijks als ze bloed prikken of een infuus inbrengen, Waarom is deze zo pijnlijk, vraag ik me steeds weer af. Och arm, heel even heb ik echt medelijden met mezelf dat de angst voor de injectienaald zo groot is. Dom ook, vind ik. Angst maakt het erger. Er zijn zoveel mensen die dagelijks een naald in hun lichaam krijgen en andere, veel ergere pijnen lijden. Waarom helpt dit nu even niet mijn angst en de pijn van de naald direct los te laten. Ach, we zijn mensen en voelen onze eigen pijn het ergste. Dus lieve mensen, mocht alles bij u veel pijnlijker zijn, lach me dan maar even uit. Ik verdien het en u lucht het misschien even op.
 
Fijne dag en lieve groet, Maus

zaterdag 19 oktober 2013

Ik heb geen tijd

  Vrijwel iedereen gebruikt die smoes af en toe of heel vaak als excuus. We gebruiken hem beslist niet als het om leuke dingen gaat, die in onze kraam te pas komen. Dus ga ik onderstaande les maar weer ter harte nemen, want inderdaad merk ik de laatste tijd dat mijn lach een beetje aan het verdwijnen is, ik aan slapeloosheid lijd, soms moe en prikkelbaar ben.
Zoals de omraam onderaan schrijft, is het werkelijk in de praktijk. Men heeft geen tijd meer voor elkaar, geen tijd om eens rustig te genieten van de dingen om ons heen. Als we eerlijk naar onszelf kijken wordt het ook vaak als smoes gebruikt wanneer men ergens geen zin in heeft.

Hoewel ik gisteren een prachtige dag heb doorgebracht bij vrienden, mooie boodschappen door kreeg via een kaartlegging, plus een heerlijke Reikibehandeling, is het opnieuw een slapeloze nacht, de derde op rij. Plus nog eens volle maan, waar ik altijd last van heb. Jammer die mooie en positieve boodschappen houden me echt uit mijn slaap en hebben sterk de overhand. Toch voelt het niet echt negatief aan, zo zonder slaap. Het is alleen overdag vermoeiend, want dan komt de inzinking. Bovendien wil ik beslist van de dag geen nacht maken.  

Terug naar de omraam. Meditatie. Ik zou willen dat ik het goed kon. Samen in een groep lukt het nog wel, maar alleen thuis kan ik me zelden concentreren. Ben door het minste geringste afgeleid en mijn hersens hebben geen seconde rust en stilte in zich. Ze malen en malen. Herkent u dit ook? Heel vervelend, want het gaat dag en nacht door. Heb ik veel om over te piekeren? Natuurlijk, er zijn heel veel onderwerpen die me bezig houden. Sommige gedachten zijn fijn, anderen verdrietig. Het leven geeft en neemt en dat blijft in die hersencellen doorwerken, waardoor we het meestal nog een graadje erger maken. Je zou toch zeggen dat als je tijd hebt om te piekeren, je die tijd om kunt zetten in positieve gedachten, gebeden of oefeningen. Waarom doen wij als mens vaker het minst goede voor onszelf? En dat terwijl we weten dat het anders kan. Zijn dat die donkere kanten in ons, die de overhand krijgen? Het duiveltje op onze schouder die het vaker wil winnen van het engeltje op onze andere schouder?  
Als ik ga fietsen of zomaar de auto pak, dan zeg ik altijd tegen de engeltjes; 'wijs me de weg maar waar ik heen moet'. Het werkt altijd. Er gebeurt iets leuks, of ik krijg een prachtig onderwerp voor mijn lens. Ontmoet mensen onderweg, of ik kom ergens zomaar bij een gebeuren langs, waar ik iets van meekrijg. Dit overkomt me als ik alles over durf te geven. Zo'n dag is een cadeautje. Waarom geef ik het niet over als ik niet kan slapen of als ik het moeilijk heb, terwijl ik weet dat ik het alleen maar over hoef te geven. Ik vraag gewoon Aan God om mijn pijn, verdriet of slapeloosheid in zijn handen te nemen en binnen tien minuten voel ik mij een totaal ander mens. Gek hè dat ik daar nu pas weer aan denk, terwijl ik het verhaaltje van de omraam lees en zit te schrijven. Nu, dan maak ik het ook niet langer. Ik ga me overgeven aan de engelen en aan Hem, die boven alles staat. Want ik geloof in God, maar u misschien in Allah, Boeddha, een totempaal of in niets. Alles is goed. Ik ben er van overtuigd dat ieder van ons weet dat er iets hogers boven ons staat, wat dat voor u dan ook mag zijn. Alles is goed. Welterusten. Hoewel, het is inmiddels half zeven in de morgen is, dus voor zo, gezond weer op. Maus 

Dagtekst van zaterdag 19 oktober 2013

"Zeg niet dat je geen tijd genoeg hebt om aan spirituele oefeningen te besteden, omdat je ‘s morgens naar je werk moet en vóór die tijd nog heel veel dingen moet doen, en wanneer je
‘s avonds thuiskomt idem dito… Want dan zal ik je antwoorden dat wanneer je geen tijd hebt om in de harmonie en het licht te zijn, je altijd voldoende tijd zult hebben om in onrust, wanorde en duisternis te verkeren. Eén ding dat zeker voorkomt in het leven, is dat men verdrietig, zwak en ontmoedigd is; en iets wat minder zeker is, dat men gelukkig, sterk en sereen is. Hoe komt dat? Door dat zinnetje dat iedereen graag in de mond neemt: ‘Ik heb geen tijd!’ Dat is een gemakkelijke manier om luiheid en gebrek aan initiatief te rechtvaardigen. Geen tijd om je te concentreren, te mediteren, te bidden, oefeningen te doen om weerbaarder en verlichter te worden? Wat voor toekomst bereid je jezelf op deze manier?"
Omraam Mikhaël Aïvanhov